Ο Σπανούλης και η «θεωρία της σκάλας»

Ο Γιώργος Μαυρωτάς θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης ή ο Βασίλης Σπανούλης του πόλο. Έχοντας κατακτήσει σχεδόν τα πάντα, έχοντας παίξει σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο για χρόνια είναι ένας από τους κορυφαίους αθλητές που έχει αναδείξει ποτέ η χώρα μας, ανεξαρτήτου αθλήματος.

Όντας μόνιμος θαμώνας των Ολυμπιακών Αγώνων με την Εθνική πόλο – που δεν έχανε ποτέ σχεδόν το ραντεβού της κάθε τέσσερα χρόνια– ο βετεράνος αρχηγός της Εθνικής Ομάδας Μαυρωτάς έχει γράψει στο βιβλίο του για τη περίφημη “θεωρία της σκάλας”. Όπου τι λέει, ότι κάθε γενιά πατάει στα χνάρια της προηγούμενης και βάζει το λιθαράκι της για να το χρησιμοποιήσει η επόμενη, με στόχο πάντα την περαιτέρω εξέλιξη.

Ο Βασίλης Σπανούλης δεν χρειάζεται καν να έχει διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο (και κεφάλαιο) καθώς και ο ίδιος βρήκε ένα σταθερό σκαλί από τα χνάρια της προηγούμενης γενιάς, από τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Φασούλα, το Φάνη Χριστοδούλου και αρκετούς ακόμα, προκειμένου αυτός και η δική του γενιά να πατήσουν σταθερά και να χτίσουν το δικό τους σκαλί για τους επόμενους. Αφήνοντας μάλιστα μια βαριά παρακαταθήκη με τον τίτλο της Πρωταθλήτριας Ευρώπης (2005), της δευτεραθλήτριας κόσμου (2006) και του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 2009 και ενδιάμεσα σε όλα αυτά και τη συμμετοχή σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες (2004 και 2008) σε μια από τις πιο πετυχημένες πενταετίες (2004-2009) στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Ακριβώς επειδή λοιπόν ο Σπανούλης και όλοι οι παίκτες της γενιάς του γαλουχήθηκαν στην Εθνική ομάδα με τον καλύτερο τρόπο η μαγιά που άφησαν και αυτοί έπιασε τόπο.

Μάλιστα ο νυν ομοσπονδιακός τεχνικός είπε το αντίο μιλώντας στους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια του «Πιέρ Μορουά» στη Λίλ το 2015 στο ίδιο γήπεδο όπου τώρα θα κάνει το ντεμπούτο του με την Εθνική ως προπονητής σε μεγάλη διοργάνωση !

Ένα πράγμα που είχε μάθει αυτή η γενιά από τους παλαιότερους ήταν να μην αφήνει κανένα παιχνίδι χωρίς μάχη μέχρι εσχάτων με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα φυσικά τον επικό ημιτελικό με τη Γαλλία στο Ευρωμπάσκετ του 2005 (όπου χάναμε 62-55 στα 44’’ και νικήσαμε 67-66 με 12-4 σερί και το ιστορικό τρίποντο του Διαμαντίδη στην εκπνοή σχεδόν) και τον προημιτελικό με τη Σλοβενία στο Ευρωμπάσκετ του 2007 (όπου χάναμε 61-49 στα 2.20 πριν το φινάλε και επικρατήσαμε 63-62 με σερί 14-1 και καλάθι του Παπαλουκά στα 3’’).

«Ναι οφείλουμε και στην κακή μας μέρα, να τα δίνουμε όλα και γιατί όχι να γυρνάμε το παιχνίδι όπως κάναμε και εμείς» είπε ο κόουτς Σπανούλης μετά τη φιλική νίκη επί του Πουέρτο Ρίκο με 67-65 (με το καλάθι του Παπανικολάου στα 32’’ περάσαμε μπροστά 66-65) το οποίο νικούσε με σχετική ευκολία 58-48 στο 30’ υπολόγιζε όπως χωρίς το…ξυπνητήρι «Σπανούλης» που λειτουργεί και χωρίς μπαταρίες και χωρίς κούρδισμα, καθώς είναι μόνιμα…κουρδισμένο στο φούλ !

«Αυτή η φανέλα που φοράνε τους αξίζει. Αυτό να το θυμάστε. Όλοι σας. Και θα το δείτε στην πορεία. Αυτή η φανέλα που φοράνε τους αξίζει. Πρέπει να ντρέπεστε που βγαίνετε τόσο αργά στα close-out και σας περνούν σαν σταματημένους. Πρέπει να ντρέπεστε» είπε στους παίκτες του στο τελευταίο τάιμ άουτ πριν κλείσει το τρίτο δεκάλεπτο και τσίγκλησε τον εγωϊσμό τους και ξύπνησε όλη την ομάδα. Δεν έχει σημασία που ήταν φιλικό η σωστή αγωνιστική (και όχι μόνο) νοοτροπία είναι κάτι που ο Βασίλης Σπανούλης τουλάχιστον εφάρμοζε ακόμα και όταν έπαιζε…τάβλι, πόσο μάλλον στο μπάσκετ.