Η διχοτόμηση της Κύπρου είχε συμφωνηθεί, χρόνια πριν, απ’ τη στρατιωτική δικτατορία, την Τουρκία και τις ΗΠΑ. Για την υλοποίησή της αποφασίστηκε —κοινή συναινέσει των τριών «εταίρων»— το πραξικόπημα και η δολοφονία του Μακάριου, ώστε το καινούριο κυπριακό «καθεστώς» να προχωρήσει στη «διπλή ένωση». Η αποτυχία της απόπειρας κατά του Κύπριου Προέδρου —που έκανε ανέφικτη πια την ειρηνική διχοτόμηση— υπαγόρευσε στους Τούρκους να επιχειρήσουν τη δυναμική, πολεμική κατάληψη της «μερίδας» τους.

Οι Τούρκοι προχώρησαν «ακάθεκτοι» στην εισβολή, όχι μόνο για να μη χάσουν χρόνο πολύτιμο κι ευκαιρία μοναδική, αλλά κι επειδή κρατούσαν όλα τα «ατού» στα χέρια τους:

Όπως η εδώ χούντα ήταν απόλυτα σίγουρη πως, στο πραξικόπημά της κατά του Μακάριου, θα έμενε ανενόχλητη τόσο στα «νώτα» της (ΗΠΑ) όσο και στο «πλευρό» της (Τουρκία), έτσι και οι Τούρκοι ήταν σίγουροι πως δεν θα συναντούσαν καμιάν αμερικανική ή ελληνική αντίδραση στην «αποβίβαση» των στρατευμάτων τους — αφού, κι αυτή, ήταν προσυμφωνημένη.


«ΤΟ ΒΗΜΑ», 25.7.1976, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Αλλά —θα μας ειπωθεί— η «αποβίβαση» μετατράπηκε σε πολεμική απόβαση — πράγμα που σήμαινε παραβίαση της «συμφωνίας». Μα και πάλι —χάρη στην αμερικάνικη ευλογία και στη χουντική μωρία και προδοσία— τα τουρκικά «ατού» δεν χάνονταν. Ίσα-ίσα, πλήθυναν κιόλας:

Πρώτα-πρώτα, η δυναμική εισβολή πρόσφερε πρόσθετα πλεονεκτήματα στους Τούρκους. Αν η διχοτόμηση γινόταν ειρηνικά, με διακρατικές διαπραγματεύσεις και συμφωνίες, θα ήταν αδύνατο βέβαια να «παραχωρηθεί» στην Τουρκία το 40% του κυπριακού εδάφους (που κατέχει τώρα), αφού οι Τουρκοκύπριοι αντιπροσωπεύουν το 18% μόλις του κυπριακού πληθυσμού. Ενώ μια πολεμική επιδρομή ούτε ποσοστά γνωρίζει, ούτε δίκαια αναγνωρίζει. Κι όταν έχεις πια αρπάξει την ποθητή λεία… μακάριος ο κατέχων και μακαριότερος ο διαπραγματευόμενος από θέσεως Αττίλα!


Έπειτα, η κυπριακή άμυνα —που είχε αποδυναμωθεί με τους αφοπλισμούς του 1967 και του 1972— είχε πια εκμηδενιστεί μετά το πραξικόπημα της 15 Ιουλίου, αφού οι ελληνικές κι ελληνοκυπριακές δυνάμεις δεν είχαν άλλο στο νου τους παρά τον αλληλοσπαραγμό και την αλληλοκαταδίωξη. «Εχθρός» γι’ αυτές δεν ήταν, εκείνη την ώρα, οι αλλοεθνείς «εταίροι», αλλά οι ομοεθνείς πολιτικοί αντίπαλοι. (Αυτό δεν μειώνει βέβαια και δεν αμαυρώνει διόλου την ηρωική πραγματικά αντίσταση που πρόβαλαν, έπειτα, στους επιδρομείς πολλές κυπριακές κι ελλαδικές μονάδες.)

Κατά τα άλλα, ο «ξένος παράγων» ήταν, φυσικά, σύμφωνος για την «επιχείρηση», χάρη στη «συμφωνία». Οι εκδηλώσεις του κυμάνθηκαν απ’ τη βουβή απάθεια ως τη θερμή συμπάθεια για τους εισβολείς.

[…]


Είναι πασίγνωστο πως ο μεγάτιμος κ. Κίσσινγκερ αρνήθηκε να διατάξει τον 6ο Στόλο να εμποδίσει την απόβαση, όπως αρνήθηκε να διακόψει τη βοήθεια στην Τουρκία — ενώ είχε χρέος να το κάνει μετά την κατάφωρη παρασπονδία της: τη χρησιμοποίηση δηλαδή νατοϊκών όπλων εναντίον ενός άλλου μέλους της Συμμαχίας.

Αλλά ο ταχυδακτυλουργός της Ουάσιγκτον έκανε κάτι «καλύτερο»: ακόμα κι όταν πραγματοποιήθηκε η εισβολή, «ο Κίσσινγκερ έλεγε σε ορισμένους διπλωμάτες ότι δεν θα προσπαθούσε να σταματήσει τους Τούρκους ώσπου να πετύχουν τους εδαφικούς στόχους τους» (Γραμμή Αττίλα).


Πολύ φυσικό — αφού οι «εδαφικοί στόχοι» του τουρκικού Αττίλα ταυτίζονταν με τους πολιτικούς στόχους του αμερικανού Ταμερλάνου…

Όσο για τον ισχυρισμό πως οι «εγκέφαλοι» της Ουάσιγκτον και οι ακέφαλοι της Αθήνας «δεν είχαν ιδέα» για την ετοιμαζόμενη τουρκική «αποβίβαση», μόνο αγιάτρευτα μωρόπιστοι μπορούν να τον «καταπιούν».


Αμέτρητες ήταν, μετά το πραξικόπημα, οι πληροφορίες για τις τουρκικές ετοιμασίες — πληροφορίες που μεταδίδονταν όχι μόνο από τις μυστικές υπηρεσίες, αλλά και ολοφάνερα απ’ τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων.

[…]

Αλλά ο πιο πολύτιμος σύμμαχος των επιδρομέων ήταν οι εδώ συνεργοί τους. Δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία πως οι Μπερτόλδοι της Αθήνας ήξεραν με κάθε λεπτομέρεια τις κινήσεις και τις προθέσεις των Τούρκων μετά το πραξικόπημα. Αλλά «δεν έδιναν σημασία». Ούτε καν όταν τα «σήματα κινδύνου» προέρχονταν από πρωτοπαλήκαρά τους — όπως ο τότε «στρατιωτικός ακόλουθος» στο Λονδίνο και τώρα κατάδικος ταγματάρχης Αθ. Περδίκης. Ούτε κι όταν οι προειδοποιήσεις έρχονταν από πηγές επισημότατες — όπως ο άγγλος υπουργός των Εξωτερικών Κάλλαχαν, που έστειλε σχετικό μήνυμα στον «πρωθυπουργό» Ανδρουτσόπουλο.


Κι ήταν τόση η τύφλωση των καισαρίσκων και σατραπίσκων, ώστε όχι μόνο δεν πήραν κανένα μέτρο για να εμποδίσουν την τουρκική επιχείρηση, αλλά και αφού εξαπολύθηκε η εισβολή, απαγόρευσαν στις ελληνικές κι ελληνοκυπριακές δυνάμεις ν’ αμυνθούν, διατάζοντές τις: «Μην χτυπάτε τους Τούρκους!»

Πολύ «λογικό», άλλωστε — αφού η «συμφωνία» πρόβλεπε ανοχή του κάθε εταίρου για τ’ ανοσιουργήματα του άλλου…

Έτσι, όχι μόνο άφησαν την Κύπρο αβοήθητη, αλλά και τους Τούρκους απερίσπαστους. Σε τέτοιο σημείο, ώστε —καθώς αναφέρει αυτόπτης Ελληνοκύπριος εθνοφρουρός— «οι Τούρκοι αλεξιπτωτιστές (που έπεσαν κοντά στον αεροπορικό δίαυλο της Αγύρτας) έμπαιναν στα λεωφορεία που είχαν αφεθεί στους γύρω αγροτικούς δρόμους και κατευθύνονταν ανενόχλητοι προς το φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα!»


Στα παγκόσμια πολεμικά χρονικά, η αλεξιπτωτική και τουριστική αυτή «επιχείρηση» δεν έχει, σίγουρα, το όμοιό της, σε πρωτοτυπία — και αβελτηρία…

Αλλά οι Ταλλεϋράνδοι της Αθήνας ήταν τόσο μωροί, ώστε δεν κατάλαβαν πως η «συμφωνία» είχε ανατραπεί μετά τη διάσωση του Μακάριου. Δεν κατάλαβαν πως η Άγκυρα δεν είχε πια καμιά εμπιστοσύνη στους συνεταίρους της, ότι θα ήταν σε θέση να πραγματοποιήσουν ειρηνικά τη διπλή ένωση. Δεν κατάλαβαν πως οι Τούρκοι, με την πασίγνωστη «καλοπιστία» τους, επωφελήθηκαν απ΄την ουρανόπεμπτη ευκαιρία και προχωρούσαν πια μόνοι τους στη δυναμική επιβολή της διχοτόμησης — που ήταν άλλωστε ασύγκριτα πιο συμφέρουσα γι’ αυτούς.

Το κατάλαβαν όταν ήταν αργά πια. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, ήταν πολύ αργά. Γιατί η δικτατορία βρέθηκε ολότελα απαράσκευη και για βοήθεια στην Κύπρο και για πόλεμο με την Τουρκία (οι μαρτυρίες τής τότε στρατιωτικής ηγεσίας το βεβαιώνουν απόλυτα). Μαγνητισμένη απ΄τη «συμφωνία», η χούντα είχε παραμείνει σε μακάρια νάρκη, πιστεύοντας αυτάρεσκα πως όλα «θα πάνε ρολόι», ενώ η μικρόνοιά της δεν την άφηνε ούτε τις συνέπειες των πράξεών της να σταθμίσει, ούτε τις ολοφάνερες προθέσεις των άλλων να εκτιμήσει.

Γι’ αυτό ηχεί κωμικότατα η «έκρηξη» του Ιωαννίδη στη σύσκεψη με τον Τζόζεφ Σίσκο, το πρωί της τουρκικής εισβολής της 20 Ιουλίου. «Μας εξαπατήσατε!» φώναξε έξαλλος στον αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών. «Θα κηρύξουμε πόλεμο!» Εννοώντας, βέβαια, πως το «τριμερές συμβόλαιο» δεν πρόβλεπε άμεση πολεμική επέμβαση των Τούρκων, αλλά μεθοδευμένη ειρηνική διχοτόμηση.


Όμως ο αρχιβασανιστής που είχε αυτοχρισθεί αρχιστράτηγος ξεχνούσε πως οι συμφωνίες που στηρίζονται στην εξαπάτηση των άλλων καταλήγουν μοιραία σε αμοιβαία εξαπάτηση των εντιμότατων «συμβαλλομένων». Έτσι, ο Κίσσινγκερ και οι συν αυτώ, αφού εξαπάτησαν την διεθνή κοινή γνώμη, κάνοντας πως ήταν «αθώοι» του πραξικοπήματος και της εισβολής, εξαπάτησαν τελικά και τη χούντα τους, υποβοηθώντας τους Αττίλες. Οι Αττίλες, αφού εξαπάτησαν τους «κουτόφραγκους», τάζοντας πως δεν θα εισβάλουν, εξαπάτησαν και τη χούντα, εισβάλλοντας. Και η χούντα, αφού εξαπάτησε εφτά ολόκληρα χρόνια Έλληνες, Κύπριους και ξένους, εξαπατήθηκε τελικά απ’ τους ίδιους τους συνεταίρους της — και προσπάθησε αντίστοιχα να τους εξαπατήσει κι αυτή, απειλώντας πως «θα κηρύξει πόλεμο», ενώ ήξερε πως ούτε στοιχειώδη επιστράτευση δεν ήταν σε θέση να διεκπεραιώσει. Δεν ξέρουμε αν αυτή τη «διαλεκτική» την υπαγορεύουν οι νόμοι της Νέμεσης. Βέβαιο είναι πως την προβλέπουν οι νόμοι της Μαφίας…

[…]

*Κείμενο-ράπισμα του Μάριου Πλωρίτη —σχόλιο στην Κυπριακή Τραγωδία το χαρακτηρίζει ο ίδιος—, που έφερε τον τίτλο «Ο κλέψας, του κλέψαντος» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» την Κυριακή 25 Ιουλίου 1976, δύο χρόνια μετά την εισβολή των Τούρκων και τη διχοτόμηση της Μεγαλονήσου.


Ο Μάριος Πλωρίτης

Οιαδήποτε δική μας προσθήκη ή επισήμανση παρέλκει.

Headlines