Ικμπάλ Μασίχ: Η ιστορία ενός παιδιού που δολοφονήθηκε γιατί δεν ήθελε να ζει σαν σκλάβος

Σήμερα 18 Ιουλίου κάθε έτους γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα Νέλσον Μαντέλα. 

Πρόκειται για την ημέρα που γεννήθηκε ο σπουδαίος πολιτικός και ακτιβιστής Νέλσον Μαντέλα, ο οποίος αγωνίστηκε κατά του ρατσισμού και της δουλείας και υπέρ της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ειρήνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Με αφορμή την σημερινή ημέρα θυμόμαστε την ιστορία ενός μικρού ήρωα,  του Ικμπάλ Μασίχ, που πουλήθηκε από τους γονείς του 4 ετών σαν σκλάβος, δραπέτευσε και τελικά δολοφονήθηκε από την μαφία σε ηλικία 12 ετών.

Οι γονείς του Ικμπάλ Μασίχ τον πούλησαν για 12 ευρώ

Στην τρυφερή ηλικία των 4 ετών, που άλλα παιδιά απολαμβάνουν τη θαλπωρή του σπιτιού και την αγάπη των γονιών τους, ο Πακιστανός Ικμπάλ  Μασίχ πουλήθηκε σε ταπητουργείο, ή για την ακρίβεια αποτέλεσε ενέχυρο για την κάλυψη χρέους 12 δολαρίων.

Η οικογένειά του χρειάστηκε τα χρήματα για να παντρέψει τον μεγαλύτερο αδελφό του. Δεν τον ρώτησε κανείς, ούτε και ήταν θέλησή του. Η μέθοδος αυτή της «ανταλλαγής» είναι όμως κάτι το συνηθισμένο, αν και πολύ σπανίως τα θύματα απελευθερώνονται από αυτή την παγίδα.

Να αναφερθεί σε αυτό το σημείο ότι αντί να μειώνεται το δάνειο που είχαν πάρει οι γονείς του Ικμπάλ, συνεχώς αυξανόταν. Όταν ο Ικμπάλ έγινε 8, η οικογένειά του χρωστούσε 260 δολάρια.

Στο ταπητουργείο, μαζί με τα άλλα παιδιά, καθόταν σκυφτός σε ένα ξύλινο πάγκο και έπρεπε να δένει κόμπους σε χαλιά, τηρώντας αυστηρά το σχέδιο, για 6 μέρες τη βδομάδα επί 14 ώρες την ημέρα, δεμένος με αλυσίδες, χωρίς το δικαίωμα ανάπαυλας. Οι δεσμώτες του τον τάιζαν ελάχιστα για να παραμείνει μικρόσωμος, διότι τα μικρά δάκτυλα είναι καλύτερα για τη δουλειά. Δεν υπήρχε παρά ελάχιστο φως. Για να μην αλλοιώνεται το μαλλί τα παράθυρα έμεναν κλειστά και η ζέστη ήταν αφόρητη. Για το παραμικρό λάθος ή «παράπτωμα» οι τιμωρίες περιλάμβαναν ξυλοδαρμό και εγκλεισμό σε σκοτεινή ντουλάπα ή ακόμη και κρέμασμα ανάποδα.

Κατάφερε να αποδράσει

Στην ηλικία των 10 κατάφερε να αποδράσει.

Τα κατάφερε και έφτασε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα όπου ζήτησε προστασία. Οι αστυνομικοί, ωστόσο, βαθιά διεφθαρμένοι όταν τους είπε την ιστορία του ήρθαν σε επικοινωνία με τους ανθρώπους του ταπητουργείου και εκείνοι τους δωροδόκησαν προκειμένου να τους τον δώσουν πίσω.

Όταν επέστρεψε στο ταπητουργείο τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Προκειμένου να παραδειγματιστούν τα υπόλοιπα παιδιά, δούλευε ακόμα περισσότερες ώρες, υπό χειρότερες συνθήκες και με ακόμα λιγότερο φαγητό.

Η ανάπτυξή του είχε επηρεαστεί και το ύψος του ήταν το μισό από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του ενώ είχε και άλλα προβλήματα υγείας.

Ακόμα και έτσι, πάντως, ο Ικμπάλ δεν το έβαλε κάτω. Λίγους μήνες μετά την πρώτη του απόδραση κατάφερε και ξέφυγε και πάλι από τους δεσμώτες του. Αυτή τη φορά, ωστόσο, δεν πήγε στην αστυνομία. Πήγε στους ανθρώπους του Απελευθερωτικού Μετώπου του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας. Εκείνοι τον βοήθησαν και έτσι για πρώτη φορά στη ζωή του ο Ικμπάλ κατάφερε να βρει αγάπη και φροντίδα.

Πώς απελευθέρωσε ο ίδιος παιδιά – σκλάβους

Πήγε στο σχολείο όπου επέδειξε μια τεράστια διάθεση να μάθει πράγματα. Είναι ενδεικτικό πως μέσα σε δυο χρόνια έβγαλε τέσσερις τάξεις. Άρχισε να ταξιδεύει στο εξωτερικό προκειμένου να κινητοποιήσει τη διεθνή κοινή γνώμη ενάντια στην παιδική εργασία στο Πακιστάν. Παράλληλα, ωστόσο, κάνει και σημαντική δουλειά στο εσωτερικό της χώρας του.

Καταφέρνει και μπαίνει κρυφά με τη βοήθεια ακτιβιστών μέσα σε ταπητουργεία σε ολόκληρο το Πακιστάν και βγάζει φωτογραφίες τα παιδιά – σκλάβους. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνει και απελευθερώνει περίπου 3.000 από αυτά. Κι αν αυτός ο αριθμός σας φαίνεται μεγάλος ή υπερβολικός, προφανώς και θα αναθεωρήσετε αν σκεφτείτε πως εκείνη την εποχή τα παιδιά στο Πακιστάν που εξαναγκάζονταν να εργάζονται ξεπερνούσαν τα 7 εκατομμύρια.

Τίποτε από αυτά δεν τον επηρέασε. Διψούσε για μάθηση και συμπλήρωσε τέσσερα σχολικά έτη μέσα σε μόλις δύο. Ήθελε να ελευθερώσει όλα τα παιδιά της πατρίδας του και να τους δώσει την ευκαιρία να μορφωθούν πηγαίνοντας σχολείο.

Γύριζε το Πακιστάν εξαπολύοντας εκστρατεία εναντίον της βιομηχανίας παραγωγής χαλιών. Κατάφερε μέσα από τις προσπάθειές του να κλείσουν κάποια ταπητουργεία και για το λόγο αυτό δέχθηκε πολλές απειλές για τη ζωή του, τις οποίες και αγνόησε.

Η δολοφονία του

Εκτός από το Πακιστάν ταξίδεψε και στο εξωτερικό ως πρέσβης όλων των παιδιών που εξαναγκάζονται σε εργασία και δεν είχαν φωνή για να εκφραστούν. Στις ΗΠΑ επισκέφθηκε σχολεία και μίλησε στους μαθητές, ενώ όταν ρωτήθηκε για ποιο λόγο να ξαναγυρίσει πίσω στην πατρίδα του όπου κινδύνευε, εκείνος απάντησε: «Πρέπει να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα».

Τον Απρίλιο του 1995 επέστρεψε σπίτι του, για Πάσχα. Τότε ο Ικμπάλ δολοφονήθηκε από πυροβολισμό έξω από το σπίτι συγγενή του.

Οι φίλοι του μαθητές στις ΗΠΑ δεν έμειναν με δεμένα τα χέρια. Για να τιμήσουν τον Ικμπάλ έκαναν καμπάνια για να μαζέψουν δωρεές από όλα τα σχολεία της χώρας και να χτίσουν ένα σχολείο για τον Ικμπάλ.

Η εκστρατεία τους πήγε εξαιρετικά και στη 10η επέτειο του θανάτου του είχαν συγκεντρωθεί χρήματα για 8 σχολεία σε διάφορες χώρες του κόσμου.