O Φρανσουά Ανρί Ντεζεράμπλ θεωρείται ένας από τους ταχύτατα ανερχόμενους συγγραφείς της Γαλλίας. Με το πρώτο του κιόλας βιβλίο «Το Κεφάλι μου να Δείξεις στο Λαό» ασχολήθηκε με τη Γαλλική Επανάσταση. Η συλλογή μικρών ιστοριών που περιγράφει τις τελευταίες στιγμές των πρωταγωνιστών της Επανάστασης κυκλοφόρησε από τις εξαιρετικές εκδόσεις Gallimard και τον έκανε ιδιαίτερα γνωστό στην ηλικία των 26 ετών, καθώς τιμήθηκε με το βραβείο Amic της Γαλλικής Ακαδημίας.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Opera, όπως και άλλα δύο του ίδιου συγγραφέα: μια μυθιστορηματική προσέγγιση στη ζωή του μαθηματικού Εβαρίστ Γκαλουά με τίτλο «Εβαρίστ», αλλά κι ένα σύγχρονο νουάρ που βασίζεται πάνω στην ιστορία ενός παθιασμένου, όσο και καταδικασμένου έρωτα, με τίτλο «Αφέντρα και Κυρά μου». Τη μετάφραση των βιβλίων του στα ελληνικά έχει αναλάβει ο εξαιρετικός Αχιλλέας Κυριακίδης.

Παίκτης χόκεϊ

Ο γεννημένος στην Αμιέν Φ.Α. Ντεζεράμπλ και επαγγελματίας παίκτης του χόκεϊ ως πριν λίγα χρόνια – μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να παρατήσει τα πάντα και ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή – δέχθηκε με χαρά να απαντήσει στις ερωτήσεις του in για τη συγγραφή, τις ιδέες του, αλλά και για την κατάσταση που έχει περιέλθει η Γαλλία και η Ευρώπη με την άνοδο της Ακροδεξιάς.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το νέο σας βιβλίο «Το Κεφάλι μου να Δείξεις στον Λαό». Ας ξεκινήσουμε με τον τίτλο. Ακούγεται μάλλον προκλητικός. Πιστεύετε ότι ένα βιβλίο πρέπει να «τραβάει» το ενδιαφέρον του αναγνώστη από τον τίτλο του;

Το «Δείξε το κεφάλι μου στο λαό, αξίζει τον κόπο» ήταν η τελευταία φράση που πρόφερε ο Νταντόν στο ικρίωμα, λίγο πριν εκτελεστεί στη γκιλοτίνα. Νομίζω ότι είναι ένας θαυμάσιος τίτλος! Μερικές φορές, αναρωτιέμαι ακόμη κι αν έγραψα αυτό το βιβλίο εξαιτίας του τίτλου!

Τώρα, δεν ξέρω αν ένα βιβλίο πρέπει ή όχι να τραβάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από τον τίτλο του. Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία έχει έναν υπέροχο τίτλο: «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» του Μίλαν Κούντερα. Υπάρχουν όμως και πολύ κακά μυθιστορήματα με πολύ καλούς τίτλους -δεν θα αναφέρω κανένα από αυτά, δεν θέλω να ξεκινήσω βεντέτα με κανέναν- και σπουδαία με απαίσιους τίτλους.

Σε αυτό το βιβλίο αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη Γαλλική Επανάσταση και ιδιαίτερα με την περίοδο της Τρομοκρατίας. Πώς εμπνευστήκατε για να το κάνετε αυτό;

Λοιπόν, με γοήτευε το τι μπορεί να σκέφτεται κανείς όταν πρόκειται να εκτελεστεί. Κατά τη διάρκεια της Τρομοκρατίας, περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι οδηγήθηκαν στη γκιλοτίνα σε διάστημα λίγων μηνών, μόνο στο Παρίσι. Η Γαλλική Επανάσταση είναι μια τόσο ενδιαφέρουσα περίοδος. Όπως είπε ο Ντίκενς: «Ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ανοησίας, ήταν η εποχή της πίστης, ήταν η εποχή της δυσπιστίας, ήταν η εποχή του φωτός, ήταν η εποχή του σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας».

Η μέθη της Επανάστασης

Είναι κοινά αποδεκτό ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν ένα σημαντικό γεγονός στην Ευρωπαϊκή Ιστορία. Στο βιβλίο σας την περιγράφετε ως μια «μεγάλη παράσταση». Τι εννοείτε με αυτό;

Ήταν μια περίοδος αέναης μέθης – και όταν λέω μέθη, δεν εννοώ μόνο το κρασί: οι επαναστάτες ήταν μεθυσμένοι από τις λέξεις, από τις πράξεις, από την αλλαγή. Είναι ένα από τα πιο όμορφα έργα της γαλλικής ιστορίας.

«Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη». Πόσο ισχυρό είναι αυτό το σύνθημα στις μέρες μας;

Ο γαλλικός λαός εξακολουθεί να έχει μια πολύ ισχυρή προσήλωση στην ισότητα. Η αδελφοσύνη, δεν ξέρω γι’ αυτό: είμαστε αρκετά διχασμένοι, και οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές δεν βοήθησαν. Όσο για την Ελευθερία, λοιπόν, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, ήμασταν πολύ υπάκουοι – πάρα πολύ υπάκουοι – όσον αφορά τους περιορισμούς των ελευθεριών μας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου του κατ’ οίκον περιορισμού υπό αστυνομική επιτήρηση που ονομάσαμε «εγκλεισμό».

Ακροδεξιά

Η Γαλλία έγινε το επίκεντρο της προσοχής εξαιτίας της τεράστιας ανόδου της Ακροδεξιάς. Το είχατε προβλέψει αυτό που ερχόταν; Κατά τη γνώμη σας, ποιες ήταν οι αιτίες που οδήγησαν εκατομμύρια Γάλλους να ψηφίσουν την Ακροδεξιά;

Ναι, το βλέπαμε να έρχεται εδώ και μερικά χρόνια. Είναι και ανησυχητικό και κατανοητό, καθώς η Αριστερά – την οποία ψηφίζω – ήταν (και συνεχίζει να είναι) πολύ διχασμένη, έχει εγκαταλείψει την εργατική τάξη και έχει, σύμφωνα με πολλούς ανθρώπους, εφησυχάσει πολύ απέναντι στο ριζοσπαστικό Ισλάμ.

Εκτός της Γαλλίας, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα ακροδεξιά κόμματα κατάφεραν να πάρουν ένα πολύ καλό ποσοστό ψηφοφόρων. Πιστεύετε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται; Θα πρέπει να περιμένουμε σκοτεινές μέρες;

Θα επικαλεστώ τον Μαρξ που παραθέτει τον Χέγκελ: «Όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα εμφανίζονται, κατά κάποιο τρόπο, δύο φορές». Αλλά ο Μαρξ πρόσθεσε ότι ο Χέγκελ «ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη φορά ως φάρσα». Είμαι από εκείνους που είναι αποφασιστικά αισιόδοξοι. Και αν έρθουν σκοτεινές μέρες, νομίζω – ελπίζω – ότι η Γαλλία θα σταθεί ξανά στα πόδια της, γιατί, ό,τι κι αν λέμε, είναι μια σπουδαία χώρα. Όπως είπε ο φίλος μου και συνάδελφος συγγραφέας Sylvain Tesson: «Η Γαλλία είναι ένας παράδεισος που κατοικείται από ανθρώπους που πιστεύουν ότι βρίσκονται στην κόλαση».

Η Ανί Ζουρντάν, στο βιβλίο της «Νέα Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης», αναρωτιέται αν η Επανάσταση ταυτίστηκε με την περίοδο της τρομοκρατίας. Υπάρχουν πολλοί αναθεωρητές ιστορικοί που πιστεύουν ότι η Γαλλική Επανάσταση οδήγησε σε απολυταρχικά καθεστώτα. Ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με τα κίνητρα των Επαναστάσεων και τον αντίκτυπό τους στην ιστορία;

Η Γαλλική Ιστορία είχε παγώσει για αιώνες – καλά, γίνομαι λίγο σαρκαστικός εδώ. Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα ότι η Γαλλική Επανάσταση είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που συνέβησαν στη Γαλλία.

Headlines