Για κακή –ή καλή- τύχη των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, υπάρχει ένα δραματικό προηγούμενο στο θρίλερ που βιώνει σήμερα το κόμμα τους: έχουν επικεφαλής έναν υποψήφιο που βρίσκεται με το ένα πόδι… στον πολιτικό «τάφο» και οι εναλλακτικές είναι μάλλον καταστροφικές.

Εκατομμύρια Αμερικανοί σήμερα, θα θυμούνται ίσως τον αιφνιδιασμό που ένιωσαν στις 31 Μαρτίου του 1968, όταν είδαν τον σκληροτράχηλο πολιτικό και υποψήφιο για το προεδρικό χρίσμα Λίντον Τζόνσον να ανακοινώνει, σε ένα 45λεπτο διάγγελμά του, την αποχώρησή του από την προεκλογική κούρσα για τις εκλογές του 1969.

Καρά μια τραγική ειρωνεία, οι συνθήκες που έστρωσαν τον δρόμο σε εκείνη την πολιτική συνταξιοδότηση θυμίζουν κάπως κάποιες πτυχές του σημερινού πολιτικού δράματος στις ΗΠΑ.

Λίγο πριν το Συνέδριο των Δημοκρατικών τον Αύγουστο του 1968, ο Τζόνσον είχε «καταφέρει» να παγιδεύσει τη χώρα του σε έναν τρομερό πόλεμο στο Βιετνάμ, τόσο οικονομικά και κυρίως σε ανθρώπινο δυναμικό. Πάνω από 500.000 Αμερικανοί υπηρετούσαν μέχρι το τέλος του 1967.

Καθώς το ποσοστό αποδοχής του Τζόνσον μειώθηκε από το 61% στις αρχές του 1966 στο 38% τον Οκτώβριο του 1967, ο αντίπαλός του, πρώην αντιπρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον, είχε χτίσει επιδέξια το προεκλογικό προφίλ.

Αντίθετα, ο Τζόνσον, αν και είχε τη φήμη του εξαιρετικά επιδέξιου πολιτικού, περνούσε τις μέρες του με συμβούλους και στρατηγούς για να διαχειριστεί έναν πόλεμο που ήταν καταδικασμένος.

Στο εσωτερικό του κόμματος, τους πρώτους μήνες του 1968, επικρατούσε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στο “δεξιό” στρατόπεδο του Τζόνσον και στο πιο “αριστερό” του γερουσιαστή Γιουτζίν Μακάρθι, φλογερού πολέμιου της πολιτικής Τζόνσον στο Βιετνάμ, που συγκέντρωνε την υποστήριξη των πιο αριστερών στοιχείων του κόμματος, της νεολαίας και της διανόησης.

Η ανατροπή

Μέχρι τις αρχές Μαρτίου, σχεδόν όλοι οι αναλυτές προέβλεπαν επικράτηση του Τζόνσον στο συνέδριο των Δημοκρατικών, στα τέλη Αυγούστου.

Ωστόσο, τον Μάρτιο, ήρθαν τα πάνω-κάτω, μετά τις απροσδόκητα καλές επιδόσεις του Μακάρθι στις προκριματικές εκλογές και κυρίως μετά τη νίκη του στο Νιου Τζέρσεϊ και στο Νιου Χάμσαϊρ, με το εκπληκτικό 42% επί του 49% του Τζόνσον. Αυτό έπεισε πολλούς ότι «ο Τζόνσον δεν τραβάει» και ότι το αντιπολεμικό λαϊκό ρεύμα ήταν πολύ πιο ορμητικό απ’ ό,τι υπολόγιζαν τα κομματικά επιτελεία.

Την ίδια στιγμή, ο τρίτος μνηστήρας του χρίσματος στο εσωτερικό του κόμματος, ο Ρόμπερτ Κέννεντυ, μπήκε και αυτός στη μάχη ανακοινώνοντας στις 16 Μαρτίου την υποψηφιότητά του για το προεδρικό χρίσμα, καταδικάζοντας την «καταστροφική, διχαστική πολιτική του Τζόνσον στο Βιετνάμ» και καλώντας τον γερουσιαστή Μακάρθι σε «κοινό μέτωπο για την Αλλαγή», αν και μέχρι τότε δήλωνε κατηγορηματικά ότι δεν θα διεκδικούσε την προεδρία.

Αν και οι περισσότεροι εκπρόσωποι εξακολουθούσαν να επιλέγονται από πολιτειακούς και τοπικούς ηγέτες του κόμματος, οι περισσότεροι εκ των οποίων θα έκαναν συμφωνία με τον πρόεδρο, ωστόσο, το επιτελείο του Τζόνσον γνώριζε ότι οι συνεχείς κακές επιδόσεις το προέδρου θα δημιουργούσε φαινόμενο χιονοστιβάδας.

Έξι ημέρες μετά τις προκριματικές εκλογές στο Νιου Χάμσαϊρ, ο Χάρι ΜακΦέρσον, βοηθός του προέδρου, «ζωγράφισε» ακριβώς την εικόνα: «ο νυν πρόεδρος είσαι (σε ​​κάποιο βαθμό, τουλάχιστον) ο φυσικός υπερασπιστής του status quo. Αντιπροσωπεύεις τα πράγματα όπως είναι. … Αυτή είναι μια δύσκολη θέση σήμερα». Κάτι που μοιάζει πολύ με τη σημερινή θέση στην οποία είναι ο Τζο Μπάιντεν.

«Θέλω να φύγω από αυτό το κλουβί»

Το εκπληκτικό είναι ότι ενώ οι στρατηγοί του Τζόνσον ζητούσαν λεφτά και στρατεύματα για τον πόλεμο, οι καλύτεροι σύμβουλοί του, ακόμα και όσοι ήταν υπέρ του πολέμου αρχικά, πλέον μιλούσαν πλέον για αποκλιμάκωση!

Έτσι ο Τζόνσον, σε μια συγκινηντική τηλεοπτική του ομιλία, αφού μίλησε με ελικρίνεια για το κόστος του πολέμου και τον τερματισμό των βομβαρδισμών δήλωσε… παραίτηση.

Αν και οι ιστορικοί έχουν πονοκεφαλιάσει για να εξηγήσουν τον λόγο που αποφάσισε να παραιτηθεί, ωστόσο φαίνεται ότι ο Τζόνσον είχε καταλήξει να πιστέψει ότι δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε μια σκληρή εκστρατεία για τη διατήρηση του Λευκού Οίκου, ενώ προσπαθούσε επίσης να διαπραγματευτεί την ειρήνη στο Βιετνάμ.

Σίγουρα δεν μπορούσε να ταξιδέψει από πόλη σε πόλη, όπου θα συναντούσε εξαγριωμένους διαδηλωτές, και θα κυβερνούσε μια χώρα που βρισκόταν στο κατώφλι ενός ακόμη μακρύ, ζεστού καλοκαιριού που αμαυρώθηκε από αστική βία. Ανησυχούσε επίσης για την υγεία του, καθώς είχε υποστεί ένα επικίνδυνο θανατηφόρο καρδιακό επεισόδιο πάνω από 10 χρόνια νωρίτερα και τον κηνγούσε ότι πολλοί στην οικογένειά του έτειναν να πεθάνουν νωρίς από καρδιακή νόσο.

Ωστόσο, «ο μεγαλύτερος λόγος για να το κάνεις είναι μόνο ένα πράγμα», εκμυστηρεύτηκε σε έναν συνεργάτη του «Θέλω να φύγω από αυτό το κλουβί».

Τα «γεράκια» κατέλαβαν το κόμμα

Ωστόσο, το Δημοκρατικό Εθνικό Συνέδριο που ακολούθησε αρκετούς μήνες αργότερα μετατράπηκε σε πραγματικό πεδίο μάχης, καθώς επικράτησε χάος. Μέσα στην αίθουσα, η αστυνομία της πόλης επιτέθηκε στους αντιπροσώπους του Μακάρθι. Οι άνθρωποι του Τζόνσον κατάφεραν να καταστρέψουν μια συμβιβαστική λύση για το Βιετνάμ.

Στο άκουσμα της υιοθέτησης μιας σκληρής πολιτικής για το Βιετνάμ, αρκετές χιλιάδες διαδηλωτές, χίπις και υποστηρικτές του Μακάρθι άρχισαν να βαδίζουν προς την αίθουσα συνεδριάσεων, μόνο για να αποκλειστούν βίαια από την αστυνομία του Σικάγο. Με την αστυνομική δύναμη του Ντέιλι να εξαπολύεται στους διαδηλωτές, μέσα στην αίθουσα συνεδριάσεων, ο γερουσιαστής Abraham Ribicoff του Κονέκτικατ σηκώθηκε στην αυλή για να καταγγείλει τις «τακτικές της Γκεστάπο στους δρόμους του Σικάγο».

Ενώ ο Ρόμπερτ Κένεντι είχε δολοφονηθεί, οι Δημοκρατικοί θα έπρεπε κανονικά είχαν κατεβάσει ένα υποψήφιο κατά του πολέμου και όχι τον Χιούμπερτ Χάμφρεϊ, ο οποίος τελικά ηττήθηκε από τον Νίξον στις προεδρικές. Αλλά το 1968, μόνο 15 πολιτείες επέλεξαν τους αντιπροσώπους τους με προκριματικές εκλογές. Σχεδόν τα 3/5 των συμβατικών αντιπροσώπων επιλέχθηκαν από μέλη της επιτροπής της κομητείας, πολιτειακά κομματικά όργανα και εκλεγμένους αξιωματούχους.

Ήδη από τις 2 Ιουνίου, ακόμη και πριν από τη δολοφονία του Κένεντι, οι σύμβουλοι του αντιπροέδρου είχαν συγκεντρώσει αρκετούς αντιπροσώπους για να εξασφαλίσουν την υποψηφιότητα. Ο Χάμφρεϊ δεν χρειαζόταν την υποστήριξη της βάσης για να κερδίσει, απλά χρειαζόταν μόνο τα κομματικά αφεντικά.

Δεδομένων των έντονων διαιρέσεων στο εσωτερικό του κόμματος, ήταν σχεδόν αναπόφευκτο οι Δημοκρατικοί να πολεμήσουν και ηττηθούν.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα παρόμοιο αποτέλεσμα εάν οι Δημοκρατικοί ηγέτες πείσουν τον Μπάιντεν να αποχωρήσει.

Ένα ανοιχτό συνέδριο μπορεί να οδηγεί ξανά σε ευτράπελα, αν και όχι του ίδιου μεγέθους με του 1968. Αλλά θα μπορούσε επίσης να προκαλέσει ένα τράνταγμα στο σύστημα και να ξυπνήσει από τον λήθαργο πολλούς δυσαρεστημένους ψηφοφόρους, οι οποίοι επί του παρόντος είναι απογοητευμένοι με τις επιλογές τους.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται;

Σήμερα, τέσσερις μήνες πριν τις εκλογές, εάν ο Μπάιντεν επέλεγε τη λύση Τζόνσον, ο κίνδυνος μιας εμφύλιας «σύγκρουσης» στους κόλπους του Δημοκρατικού κόμματος δεν είναι μικρός.

Εάν ο Μπάιντεν παραιτηθεί, θα εναπόκειται στους αντιπροσώπους να επιλέξουν έναν αντικαταστάτη,  κάποιον που δεν έχει θέσει υποψηφιότητα ή δεν κέρδισε στις προκριματικές. Κάθε εξέχων Δημοκρατικός θα έχει ίση διεκδίκηση για το διορισμό και οι υποστηρικτές τους θα έχουν το ίδιο δικαίωμα να εξοργίζονται που προσπέρασαν τον υποψήφιό τους.

Αυτό θα ήταν ακόμα χειρότερο εάν οι εκπρόσωποι παρακάμψουν κάποιον για χάρη της Καμάλα Χάρις, που είναι εν ενεργεία αντιπρόεδρος, η οποίο μπορεί να ισχυριστεί ότι εκπροσωπεί το πιο σταθερό και κρίσιμο συστατικό μπλοκ του κόμματος: τις μαύρες γυναίκες.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια προεκλογική εκστρατεία που δεν θα είναι το λιγότερο αμφιλεγόμενη με ύπουλα χτυπήματα, ιδιαίτερα για ένα κόμμα που περιέχει μια ενίοτε ετερόκλητη ομάδα φιλελεύθερων, κεντρώων και προοδευτικών -ψηφοφόροι που υποστηρίζουν με πάθος το Ισραήλ, πολίτες που είναι υπέρ της ειρήνης, δηλαδή των Παλαιστινίων, έγχρωμες κοινότητες, αλλά και υποστηρικτές του πολέμου στην Ουκρανία.

Με πληροφορίες από Politico, Wikipedia

Headlines