«Κερύνεια»

Πόλη
με τις νεκρωμένες θάλασσες
και την κατακόρυφη θλίψη
καρτέρι
της ανερμάτιστης σιωπής
πόλη
με τα γυμνά παράθυρα
και τις λεηλατημένες πλατείες
πόλη
της απουσίας και του χαμού
εδώ
που ξαγρυπνά ο θάνατος
και σκίζεται η πίκρα οριζόντια
εδώ
που οι νεκροί
αναζητούν την τελευταία περίπτυξη
της μέρας
πόλη
των σκοτωμένων περιπλανήσεων
εδώ
η σφαγμένη σου θύμηση
μας αναθεματίζει.

*Από την ποιητική συλλογή του βραβευμένου κύπριου λογοτέχνη και φιλοσόφου Νίκου Ορφανίδη Τα Τραγούδια της Περσεφόνης (Λευκωσία, 1979).


Το τοπίο —κυριολεκτικώς και μεταφορικώς— της μαρτυρικής Κερύνειας μετά την έλευση των βαρβάρων. Το ανοιχτό τραύμα —της κατακόρυφης θλίψης και της ανερμάτιστης σιωπής, της απουσίας και του χαμού— στην ατομική και συλλογική μνήμη.


Στις 22 Ιουλίου 1974, ακριβώς πριν από μισόν αιώνα, ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής στη Μεγαλόνησο.


Στη χαίνουσα εθνική πληγή, στην κατά Ορφανίδη «σφαγμένη θύμηση που μας αναθεματίζει», αναφέρεται με το δικό του τρόπο και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σε άρθρο του που αφορά την πεντηκοστή επέτειο της Μεταπολίτευσης και δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή»:

«Κατ’ αρχάς το καταγωγικό ιστορικό τραύμα της Μεταπολίτευσης εξακολουθεί να είναι απολύτως ανοικτό και να επικαθορίζει στο σύνολό της την εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας και άμυνας. Υπάρχει αυτή η ανυπέρβλητη αντίφαση επάνω στην οποία θεμελιώθηκε η πορεία του έθνους τα τελευταία 50 χρόνια. Είναι 50 χρόνια αποκατεστημένης δημοκρατίας στην Ελλάδα, αλλά και 50 χρόνια συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής στο βόρειο τμήμα της Κύπρου. Η ανάπτυξη και η ευελιξία της κυπριακής οικονομίας, η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ και τη ζώνη του ευρώ, η αποφυγή νέας στρατιωτικής κρίσης στη Μεγαλόνησο δεν κρύβουν το τραύμα. Άλλωστε αυτό είχε επωαστεί πολύ πριν το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας κατά του Προέδρου Μακαρίου και την τουρκική εισβολή του 1974 και πάντως εξακολουθεί να επηρεάζει όλο το φάσμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων […]».

Headlines