Ο Τζο Μπάιντεν έκανε αυτό που έπρεπε. Πιο σωστά έκανε αυτό που του έλεγαν πάρα πολλοί εδώ και αρκετό καιρό και οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι απέναντι σε έναν Τραμπ που στάθηκε όρθιος με τη γροθιά σηκωμένη μετά από απόπειρα δολοφονίας, δεν είχε καμία ελπίδα ένας υποψήφιος που θύμιζε την ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όταν εναλλάσσονταν ηλικιωμένοι ασθενείς ηγέτες που δύσκολα μπορούσαν να σταθούν όρθιοι.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι τελείωσαν τα προβλήματα για τους Δημοκρατικούς. Γιατί το πρόβλημά τους δεν ήταν ότι έδειχνε αδύναμος ο Μπάιντεν. Το πρόβλημα είναι ότι είχε δυναμική η υποψηφιότητα του Τραμπ.

Δηλαδή, έβλεπαν ότι παρότι είχε χρεωθεί μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην αμερικανική ιστορία με την εισβολή του όχλου του οπαδών του στο κτίριο του Κογκρέσου, παρότι είχε μία σειρά από δικαστήρια σε βάρος του, παρότι αποπνέει ακροδεξιό λαϊκισμό και συνωμοσιολογία, ο Ντόναλντ Τραμπ σταθερά τα πηγαίνει καλύτερα στις δημοσκοπήσεις απέναντι σε οποιοδήποτε δημοκρατικό αντίπαλο. Ακόμη χειρότερα, στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται νοσταλγία για τη δική του περίοδο και απογοήτευση για την περίοδο Μπάιντεν.

Βεβαίως, την ίδια στιγμή ο Τραμπ εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ αντιπαθής σε μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος: στις γυναίκες, στις μειονότητες, στους συνδικαλισμένους εργαζομένους. Όμως, εξακολουθεί να κατορθώνει να συγκεντρώνει την υποστήριξη του τμήματος της Αμερικής που είναι πιο φοβισμένο, πιο ανασφαλές, πιο συντηρητικό, πιο θρησκόληπτο, που προτιμά τον αφελή πατριωτισμό και την ελπίδα μιας «μεγάλης Αμερικής» παρά τον κοσμοπολιτισμό και την παγκοσμιοποίηση. Και βεβαίως ταυτόχρονα συγκεντρώνει και την υποστήριξη όλων εκείνων των συμφερόντων που ελπίζουν στη δική του πολιτική, από τις εταιρείες εξορύξεων έως όμως ακόμη και εταιρείες της «πράσινης μετάβασης» όπως η Tesla.

Αυτό γεννά και το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους Δημοκρατικούς. Μέχρι τώρα σε μεγάλο βαθμό έχουν προσπαθήσει να κινητοποιήσουν τους ψηφοφόρους χρησιμοποιώντας τον Τραμπ ως φόβητρο, προβάλλοντας το τι θα γίνει με τις αμβλώσεις, με τα δικαιώματα των μειονοτήτων, με τους μετανάστες.

Όμως, δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να πείσουν ότι έχουν και ένα πολιτικό όραμα και ότι τελικά δεν είναι απλώς ένα κόμμα του συστήματος, ενίοτε και του «βαθέος κράτους» ή του «φιλελεύθερου κατεστημένου». Και έτσι μπορεί να εξασφαλίζουν την ψήφο εκείνων που κυρίως θα κινητοποιηθούν από την απέχθεια προς τον Τραμπ ή τους ιστορικούς δεσμούς με τους Δημοκρατικούς, όμως δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμη την κρίσιμη ψήφο ανθρώπων που ανησυχούν πρωτίστως για την οικονομία και βρίσκονται στις ταλαντευόμενες Πολιτείες που τελικά θα κρίνουν και το ποιος θα είναι ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου.

Γιατί όσο ισχυρός και εάν είναι ο φόβος σαν ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων, δεν μπορεί να είναι ο μόνος παράγοντας. Η αναφορά στο φόβητρο Τραμπ έχει όρια ως προς την απήχηση. Οι άνθρωποι χρειάζονται ταυτόχρονα και θετικά οράματα, που να παραπέμπουν σε έναν εφικτό ορίζοντα ευημερίας και ένα αίσθημα ασφάλειας σε καιρούς ταραγμένους που σφραγίζονται από κινδύνους και μεγάλες συγκρούσεις. Και χρειάζονται επίσης να δουν πολιτικούς που να μην αποπνέουν απλώς την ατμόσφαιρα των διαδρόμων της εξουσίας, αλλά να μπορούν όντως να υποσχεθούν την αλλαγή (όπως έκανε τουλάχιστον αρχικά ο Μπαράκ Ομπάμα).

Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για τους Δημοκρατικούς απέναντι στην επέλαση του ακροδεξιού λαϊκισμού του Τραμπ και είναι μια πρόκληση πιο βαθιά από το ερώτημα της επιλογής προσώπου για τη θέση του υποψηφίου Προέδρου και εάν επαρκεί η Κάμαλα Χάρις γι’ αυτό το καθήκον.

Αλλά αυτή είναι και η πρόκληση για οποιονδήποτε αναφέρεται σε μια προοδευτική πολιτική σήμερα.

Headlines