Αμερικάνικη Ειδωλολατρία

Την απόσυρση του νυν Προέδρου τον ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν ακολουθεί ένας πυρετός ειδήσεων για την επόμενη μέρα και το πρόσωπο στο οποίο θα περάσει το χρίσμα των Δημοκρατικών. Μάλλον ασυνήθιστος για την εποχή στην οποία αρχίζει η ειδησεογραφία να πεθαίνει, στην Ελλάδα λόγω καλοκαιριού, στην Αμερική λόγω της κάμψης του ενδιαφέροντος που παρουσιάζεται λίγο πριν την αναζωπύρωση στην τελική ευθεία των εκλογών.

Μπορεί η προβληματική εμφάνιση του νυν Προέδρου στο πρώτο προεκλογικό ντιμπέιτ να έθεσε πλέον επιτακτικά το ζήτημα της ικανότητάς του να επιτελέσει έστω και το επικοινωνιακό μίνιμουμ των καθηκόντων του, όμως ακόμα κι αυτό δεν υπήρξε εν τέλει αρκετό από μόνο του για να τον οδηγήσει στην έξοδο.

Ο καταλύτης τελικά φαίνεται να είναι η δημοσκοπική ανάκαμψη που παρουσίασε ο Ντόναλντ Τραμπ μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του που κατέστησε ακόμα πιο πιθανή την επανεκλογή του στο τιμόνι των ΗΠΑ. Ιδίως από τη στιγμή που αυτή η ανάκαμψη εμφανίστηκε στις Πολιτείες οι οποίες δεν είναι προσδεδεμένες στο ένα ή το άλλο κόμμα, αλλά ταλαντεύονται μεταξύ των δύο σε κάθε αναμέτρηση, κρίνοντας συχνά το αποτέλεσμα.

Οι φωνές που αμφισβητούσαν την ικανότητα του Μπάιντεν να φέρει εις πέρας τα καθήκοντα του, ωστόσο, δεν είναι καινούργιες. Ακούγονται ήδη από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση Τραμπ και Μπάιντεν το 2020. Και πιθανότατα ούτε και τότε είχαν άδικο, άλλο αν τελικά επιτεύχθηκε η εκλογή του και η απερίσπαστη διακυβέρνηση της χώρας για τέσσερα χρόνια.

Φαίνεται ότι οι Δημοκρατικοί έχουν έναν μηχανισμό που είναι σε θέση να κυβερνήσει, ακόμα κι όταν οι αποφάσεις μπορούν μόνο να υπογράφονται και όχι να σχεδιάζονται κεντρικά. Και μάλιστα σε περίοδο μικρής έστω, αλλά πρωτοφανούς διάθεσης να τροποποιηθούν το πολεμικό δόγμα και η οικονομική ορθοδοξία (η απόσυρση από το Αφγανιστάν και οι -πενιχρές έστω- κρατικές ενισχύσεις μετά την πανδημία είναι ενδεικτικές) που χαρακτήριζαν τη συνέχεια του κράτους στις ΗΠΑ για δεκαετίες.

Το γεγονός ότι οι πολίτες των ΗΠΑ κλήθηκαν να ψηφίσουν και πράγματι ψήφισαν έναν άνθρωπο που υστερούσε όχι μόνο απέναντι στο επικοινωνιακό χάρισμα των Δημοκρατικών προκατόχων του, Ομπάμα και Κλίντον, αλλά και σε κάθε άλλη επιλογή ανθρώπου που θα έπειθε ότι μπορεί να φέρει ένα πολιτικό σχέδιο εις πέρας αυτοβούλως, έχει ομολογουμένως έναν περίεργο χαρακτήρα. Δεν θυμίζει οραματική ή ιδεολογική ψήφο, αλλά δήλωση πίστης στην ικανότητα αυτού του μηχανισμού να κυβερνήσει.

Η ιδέα αυτή κρύβει μια πικρή αλήθεια. Όταν καλείς τους ψηφοφόρους να υπερασπιστούν το μη υπερασπίσιμο, αυξάνεις τον ζήλο και τον φανατισμό τους. Είναι παράδοξα όμοια στρατηγική με αυτή που ακολουθεί το στρατόπεδο του Τραμπ.

Αυτή είναι η νέα συνθήκη της πολιτικής παγκοσμίως μετά την κρίση αντιπροσώπευσης των τελευταίων δεκαετιών και την έλευση των πολιτικών-influencers: η εποχή του εξωφρενικού, όπου οι ψηφοφόροι προσδένονται πλέον στο άρμα των πιο απίθανων αντιπροσώπων για να παρηγορηθούν με την ψευδαίσθηση ότι τα προφανή ελαττώματά τους είναι αυτά που τους καθιστούν ικανούς να φέρουν την αλλαγή προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Ως εκ τούτου, οι νέοι κομματικοί στρατοί είναι ευέλικτοι χωρίς αυτοβουλία, ανερμάτιστοι πλην ισχυρογνώμονες, ενστικτωδώς οχληροί και πάντα απογοητευμένοι μέχρι την επόμενη ευκαιρία «ριζοσπαστικοποίησής» τους. Στο τέλος, βέβαια, είθισται να κερδίζει το άθλημα.