Deutsche Bank: Ο Τραμπ μπορεί να «παίξει» με το δολάριο, αλλά είναι επικίνδυνο

Τα σχέδια του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών Ντόναλντ Τραμπ το δολάριο είναι δύσκολο να εφαρμοστούν στην πράξη, σύμφωνα με την Deutsche Bank, η οποία μάλιστα σκιαγραφεί τις δυσκολίες που μπορεί να έχει ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ για να επαναφέρει το εμπορικό έλλειμμα υπό έλεγχο.

Όπως αναφέρει η Deutsche Bank, παρέμεινε ανοδική ως προς το δολάριο καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του έτους και υποστήριξε ότι μια πιθανή νίκη Τραμπ θα λειτουργούσε θετικά προς το αμερικανικό νόμισμα. Ένα ανταγωνιστικό αφήγημα στην αγορά είναι ότι μια δεύτερη κυβέρνηση Τραμπ θα ακολουθούσε μια αδύναμη πολιτική για το δολάριο ταυτόχρονα.

Ωστόσο, κατά τη γερμανική τράπεζα, κάτι τέτοιο θα είναι πολύ δύσκολο να επιδιωχθεί στην πράξη. Για να είναι αποτελεσματική μια πολιτική αδύναμου δολαρίου, πρέπει να συνοδεύεται από παρέμβαση στην χρηματοπιστωτική αγορά που είναι εξαιρετικά μεγάλη (υπολογίζονται πολλά τρισεκατομμύρια δολάρια παρέμβασης), κεφαλαιακούς ελέγχους που θα ήταν εξαιρετικά δαπανηροί ή τη διάβρωση της ανεξαρτησίας της Fed, η οποία θα ήταν ακόμη πιο δαπανηρή.

Επιπλέον, το μέγεθος της υποτίμησης του δολαρίου που απαιτείται για να κλείσει το εμπορικό έλλειμμα θα ήταν τεράστιο (έως και 40%). Σε περίπτωση δυνητικής νίκης του Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές, είναι πιθανή η πιο συχνή λεκτική παρέμβαση για το δολάριο.

Επίσης, η Deutsche Bank θα θεωρούσε τον διορισμό του Υπουργού Οικονομικών ως ένα σημαντικό πρώτο μήνυμα για το εάν η κυβέρνηση θα δώσει προτεραιότητα στις αδύναμες πολιτικές του δολαρίου ή όχι.

Το γενικό της συμπέρασμα είναι ότι οι δασμοί και οι σχετικές ισχυρότερες επιπτώσεις τους για το δολάριο είναι πολύ πιο πιθανό να είναι το κυρίαρχο αποτέλεσμα της αγοράς από τις πολιτικές για την επιδίωξη ενός ασθενέστερου δολαρίου. Η μοναδική εξαίρεση σε αυτό μπορεί να είναι το ιαπωνικό γεν.

Γιατί μια ήπια πολιτική για το δολάριο είναι απίθανο να λειτουργήσει

Το δολάριο θα έπρεπε να πέσει πολύ για να έχει σημασία, εξηγεί η Deutsche Bank.

Ως σημείο εκκίνησης, αξίζει να τεθεί το ερώτημα: πόσο θα χρειαζόταν να κινηθεί το δολάριο για να επιτύχει την αντικειμενική συνάρτηση της μείωσης του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ;

Εξέτασε αυτό το θέμα πριν από μερικές εβδομάδες και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το δολάριο θα πρέπει να πέσει έως και 40% για να κλείσει το εμπορικό έλλειμμα.

Η βασική παρατήρηση εδώ είναι ότι επειδή ένα μεγάλο μέρος των εισαγωγών από τις ΗΠΑ έχει ήδη τιμολογηθεί σε δολάρια, η ελαστικότητα της ζήτησης εισαγωγών ως προς τις τιμές είναι χαμηλότερη από το συνηθισμένο. Επίσης, απαιτεί μεγαλύτερη προσαρμογή του συναλλάγματος για να αποφευχθεί η απορρόφηση της μετατόπισης στα περιθώρια κέρδους των ξένων επιχειρήσεων.

Το συμπέρασμα αυτού είναι ότι απαιτούνται επίσης πολύ μεγάλοι δασμοί για την επιβολή οικονομικών αλλαγών, αλλά είναι ευκολότερο να επιβληθούν μέσω μιας απλής νομοθετικής απόφασης σε αντίθεση με την προσπάθεια χειρισμού της αγοράς συναλλάγματος.

Θα χρειαστούν τρισεκατομμύρια για μονομερή παρέμβαση

Μια πρόταση που έχει συζητηθεί είναι οι ΗΠΑ να ανακοινώσουν τη δημιουργία ενός αποθεματικού ταμείου συναλλάγματος, με στόχο, για παράδειγμα, το 10% του ΑΕΠ ή τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια αποθεματικών. Η Deutsche Bank δεν το θεωρεί αυτό ρεαλιστικό.

Αρχικά, θα απαιτούσε την έκδοση πρόσθετου χρέους του Δημοσίου για τη χρηματοδότηση αγορών περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό. Όχι μόνο αυτό θα αντιμετώπιζε τους περιορισμούς του ανώτατου ορίου του εσωτερικού χρέους, αλλά θα ήταν ένα τεράστιο πρόσθετο δημοσιονομικό βάρος για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Λαμβάνοντας για παράδειγμα μια αρνητική διαφορά επιτοκίου 2% μεταξύ των αμερικανικών ομολόγων και των γερμανικών ομολόγων, αυτό θα δημιουργούσε επιπλέον καθαρό κόστος τόκων 40 δισ. δολαρίων για τις ΗΠΑ σε ετήσια βάση.

Η οπτική μιας προεδρίας  Τραμπ που αγοράζει ξένα περιουσιακά στοιχεία και χάνει χρήματα από τους φορολογούμενους στη διαδικασία δεν θα ήταν πολιτικά ευχάριστη, εξηγεί η Deutsche Bank.

Ακόμη πιο σημαντικό από τα παραπάνω, τα ποσά που απαιτούνται για την αποδυνάμωση του δολαρίου θα ήταν πολύ μεγαλύτερα από 2 τρισ. δολάρια. Λαμβάνοντας ως παράδειγμα την πρόσφατη εμπειρία του γιεν, το Υπουργείο Οικονομικών δαπάνησε περίπου 63 δισ. δολάρια ΗΠΑ κατά τη διάρκεια δύο ημερών παρέμβασης νωρίτερα φέτος. Το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών θα χρειαστεί να δαπανήσει περίπου 250 δισ. δολάρια σε μόλις δύο ημέρες. Εν ολίγοις, η αγορά είναι πολύ μεγάλη ακόμη για να την ελέγξει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Οι εμπορικοί εταίροι δεν έχουν χρήματα για παρέμβαση στην αγορά συναλλάγματος

Υπάρχουν επίσης πολλοί περιορισμοί στην ιδέα της πολυμερούς παρέμβασης. Αρχικά, θα ήταν αντίθετο με τη δέσμευση της G7 για συναλλαγματικές ισοτιμίες που καθορίζονται από την αγορά, η οποία αποτελεί βασικό μέρος των δηλώσεων των υπουργών Οικονομικών της από το 2011.

Το πιο σημαντικό, οποιαδήποτε παρέμβαση θα απαιτούσε τα αποθεματικά συναλλάγματος να είναι αξιόπιστα, κάτι που δεν έχουν οι μεγάλες οικονομίες. Με εξαίρεση την Ιαπωνία, οι κεντρικές τράπεζες της G10 θα εξαντλήσουν όλα τα αποθέματα εντός περίπου δέκα ημερών από την παρέμβαση κατά την προσαρμογή για τη σχετική ρευστότητα της αγοράς.

Ενθάρρυνση εκροών κεφαλαίων στις ΗΠΑ

Οι πολιτικές που στοχεύουν στην ενθάρρυνση των εκροών κεφαλαίων των ΗΠΑ θα ήταν ένα άλλο μέσο για τη δημιουργία ενός ασθενέστερου δολαρίου. Κατά την άποψη της Deutsche Bank, αυτή θα ήταν μια πολύ πιο «επιτυχημένη» προσέγγιση, καθώς θα προκαλούσε μια μετατόπιση στις ροές του ιδιωτικού τομέα αντί να προσπαθεί να αντισταθμίσει τη ροή του δημόσιου τομέα.

Τι θα μπορούσε να γίνει για να επιτευχθεί αυτό; Αν και δεν υπάρχουν πολλές περιπτώσεις χωρών που προσπαθούν ενεργά να υποτιμήσουν τα νομίσματά τους μέσω αυτού του καναλιού, ένα παράδειγμα είναι η Ελβετία τη δεκαετία του 1970. Εκείνη την εποχή, ο κόσμος απομακρύνονταν από το σύστημα του Bretton Woods και οι ΗΠΑ ανέστειλαν τη μετατρεψιμότητα δολαρίου/χρυσού.

Καθώς το ελβετικό φράγκο ανατιμήθηκε λόγω εισροών ασφαλούς καταφυγίου, η Ελβετία προσπάθησε να το αποδυναμώσει ενθαρρύνοντας τις εκροές κεφαλαίων μέσω της χρήσης ποινής 2% ανά τρίμηνο στις καταθέσεις στο εξωτερικό, ποσοστό που θα έφτανε τελικά το 41% ετησίως.

Παρά τα μέτρα αυτά, το φράγκο πράγματι ενισχύθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Ο πυρήνας του επιχειρήματος για τη διατήρηση της κυριαρχίας του δολαρίου θα ήταν ότι κάθε κόστος που επιβάλλεται στους ξένους κατόχους ομολόγων των ΗΠΑ θα μεταφραστεί τελικά σε υψηλότερες αποδόσεις στις ΗΠΑ και χαμηλότερες αξίες ενεργητικού στις ΗΠΑ.

Πόσο υψηλότερες θα ήταν οι αποδόσεις των ΗΠΑ ελλείψει «ειδικού καθεστώτος»; Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί εμπειρικά αυτό, αλλά οι περισσότερες ακαδημαϊκές μελέτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αυτή η «απόδοση ευκολίας» είναι περίπου 70 μ.β..

Με άλλα λόγια, οι αποδόσεις των ομολόγων θα ήταν πιο πιθανό να πλησιάσουν το 5% από το 4% εάν δεν υπήρχε η εξαιρετική θέση των ΗΠΑ. Είναι φυσικά δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η ξένη αποεπένδυση των αμερικανικών περιουσιακών στοιχείων λόγω των κεφαλαιακών ελέγχων είναι μια τακτική υπόθεση – και γιατί το οικονομικό κόστος είναι πιθανό να είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι θα υπονοούσε μια αύξηση των αποδόσεων των ΗΠΑ κατά 70 μονάδες βάσης.

Διάβρωση της ανεξαρτησίας της Fed

Κατά την άποψη της Deutsche Bank, αυτή θα ήταν μακράν η πιο αποτελεσματική μέθοδος αποδυνάμωσης του δολαρίου. Αν και δεν αποτελεί ρητή πολιτική της εκστρατείας του Τραμπ, ορισμένες από τις θέσεις που έχουν διατυπωθεί σε σχέση με την αντικατάσταση του προέδρου της Fed, Τζερόμ Πάουελ αποτελεί κίνδυνο για ένα ισχυρό δολάριο μέσω αυτό που θα θεωρούνταν τελικά εκδήλωση δημοσιονομικής κυριαρχίας.

Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε περισσότερα από την κρίση του Ηνωμένου Βασιλείου του 2022 για να δούμε πώς η διάβρωση της ανεξαρτησίας της κεντρικής τράπεζας, ή τουλάχιστον η απειλή της, μπορεί να έχει το επιζήμιο αποτέλεσμα της αναπροσαρμογής των ασφαλίστρων κινδύνου πληθωρισμού που ενσωματώνονται στις ονομαστικές μακροπρόθεσμες αποδόσεις, σύμφωνα με την Deutsche Bank.

Σε αυτό το πλαίσιο, η πιθανότητα να συμβεί αυτό είναι χαμηλή. Άλλωστε, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ διορίζει μόνο 7 από τα 12 μέλη του FOMC με δικαίωμα ψήφου, και αυτά βρίσκονται σε κλιμακωτό χρονοδιάγραμμα. Συγκεκριμένα, μόνο δύο θέσεις ανοίγουν τα επόμενα τέσσερα χρόνια: Chair Powell’s (θητεία προέδρου το 2026, Governorship το 2028) και Governor Kugler (το 2026).

Επιπλέον, ένας Πρόεδρος Τραμπ θα χρειαζόταν την έγκριση της Γερουσίας για να αντικαταστήσει οποιονδήποτε διοικητή, ένα αποτέλεσμα που δεν είναι σίγουρο δεδομένου ότι δύο από τους υποψηφίους του κατά την πρώτη του θητεία δεν συγκέντρωσαν αρκετή υποστήριξη.

Πηγή: ΟΤ