Το κατεστραμμένο CD από το κινητό του Καραϊβάζ, η κυβερνητική αφωνία και μια έκθεση που κάθε άλλο παρά «ξεπλένει» την κυβέρνηση

Η είδηση ήταν ιδιαίτερα σοβαρή. Σε μία από τις πιο πολύκροτες δίκες των ημερών μας, αυτή που αφορά τη δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ αποκαλύφθηκε ότι ένα cd που περιείχε επαφές του δολοφονημένου δημοσιογράφου στην εφαρμογή whatsapp, επαφές που περιλάμβαναν τον πρώην γενικό γραμματέα του πρωθυπουργού Γρηγόρη Δημητριάδη και τον πρώην διοικητή της ΕΥΠ Παναγιώτη Κοντολέοντα, είχε καταστραφεί γιατί τρυπήθηκε κατά λάθος από… συρραπτικό.

Μάλιστα, πέραν της καταστροφής του cd πληροφορηθήκαμε ότι δεν υπήρχε εκτύπωση του περιεχομένου ούτε, εξ όσων προκύπτουν, ζητήθηκε ένα αντίγραφο.

Δηλαδή από όλα τα cd που θα μπορούσαν να συναντήσουν αυτό το… καταστροφικό συρραπτικό, έτυχε να είναι αυτό που αφορούσε τα στοιχεία από το κινητό ενός δολοφονημένου δημοσιογράφου σε σχέση με τον πρώην δεξί χέρι του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου και τον διοικητή της ΕΥΠ που επίσης υπάγεται στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ένα cd που για κάποιο λόγο δεν είχε εκτυπωθεί το περιεχόμενό του, παρότι πάγια πρακτική σε τέτοιες δικογραφίες είναι να περιλαμβάνεται και το ηλεκτρονικό αρχείο και αναλυτικές εκτυπώσεις αυτών που περιλαμβάνει (π.χ. των μηνυμάτων από το κινητό) .

Και σαν να μην έφτανε αυτό εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε εάν υπάρχει έστω ένα αντίγραφο.

Δεν μου αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίες, ούτε πιστεύω ότι πίσω από κάθε γωνία υπάρχει ένα φάντασμα.

Αλλά από την άλλη μεριά εάν κάτι μέσα στο δωμάτιο έχει μεγάλα αυτιά και προβοσκίδα, τότε μάλλον είναι όντως ελέφαντας.

Εννοώ ότι όσοι βλέπουν εδώ και μιλούν για μια πρακτική που θα μπορούσε να παραπέμπει σε συγκάλυψη δεν είναι ακριβώς συνωμοσιολόγοι.

Γιατί προκαλεί αν μην τι άλλο έκπληξη ότι το μόνο cd που καταστράφηκε από αυτή τη δικογραφία και τα αναγνωστέα έγγραφα της δίκης, ήταν αυτό που αφορούσε τις επαφές που είχε ο δημοσιογράφος με τον Γρηγόρη Δημητριάδη και τον Παναγιώτη Κοντολέοντα, δύο πρόσωπα των οποίων τα ονόματα έχουν εμπλακεί και στην υπόθεση των υποκλοπών με παράνομο κατασκοπευτικό λογισμικό, για την οποία, επί της ουσίας και παρά την κρισιμότητά της, επίσης εξακολουθούμε να είμαστε στο σκοτάδι.

Την υπόθεση περιπλέκει ενισχύοντας τις απορίες (και τις υποψίες), το γεγονός ότι, παρά τις διαστάσεις που σωστά πήρε το θέμα, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να δώσει εξηγήσεις για το τι ακριβώς έγινε με το cd, εάν υπάρχει κάπου ένα αντίγραφο του ψηφιακού αρχείου που περιλάμβανε και βεβαίως για το τι ακριβώς περιλάμβανε αυτό το cd πριν τη… μοιραία συνάντησή του με το συρραπτικό.

Ενέργεια που κρίνεται αναγκαία, γιατί διαφορετικά τόσο η κυβερνητική σιωπή, όσο και η απουσία εξηγήσεων για μια υπόθεση που εκ των πραγμάτων είναι πολύκροτη, απλώς τροφοδοτεί τη διάχυτη αίσθηση ότι στη χώρα μας οι θεσμοί υπολειτουργούν και ότι υπάρχει πραγματικό πρόβλημα με το κράτος δικαίου, με όποιους κινδύνους αυτό εγκυμονεί.

Αρκεί να σκεφτούμε ότι το τελευταίο ευρωβαρόμετρο που αφορούσε το πώς βλέπουν οι ευρωπαίοι πολίτες τη διαφθορά στη χώρα τους, έδειξε ότι στην Ελλάδα το 98% των ερωτηθέντων απάντησε ότι υπάρχει στη χώρα μας σοβαρό πρόβλημα διαφθοράς, πολύ πιο πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο που είναι στο 68%.

Δηλαδή, την ώρα που πανηγυρίζουμε για τα 50 χρόνια «ομαλότητας» και «λειτουργίας των θεσμών», ολόκληρη η ελληνική κοινωνία πιστεύει ότι έχουμε πρόβλημα διαφθοράς. Αυτή η αντίθεση συμπυκνώνει το πρόβλημα.

Ούτε βεβαίως βοηθά την αντιμετώπιση του προβλήματος ο τρόπος που η κυβέρνηση χειρίζεται θέματα όπως π.χ. η έκθεση και οι συστάσεις της Κομισιόν για την κατάσταση του Κράτους Δικαίου στη χώρα μας.

Για την οποία παρεμπιπτόντως υπήρξε ένα εντυπωσιακό μπαράζ κατευθυνόμενων ρεπορτάζ και «διαρροών» που προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η Έκθεση της Κομισιόν κατά βάση απαλλάσσει την κυβέρνηση από κάθε ευθύνη για τα προβλήματα με τη λειτουργία των θεσμών και το Κράτος Δικαίου και ότι περίπου στο τέλος την επαινεί.

Και είναι αλήθεια ότι αυτή η Έκθεση επισημαίνει κάποια βήματα προόδου σε συγκεκριμένους τομείς και το τελικό κείμενό της, όπως συχνά συμβαίνει με τέτοιες εκθέσεις αποτυπώνει και μια πολιτική, σε τελική ανάλυση, τοποθέτηση, από μια Κομισιόν που είχε μεγάλη υποστήριξη από την Ελλάδα, ιδίως η πρόεδρός της Ούρσουλα φον Ντερ Λάιεν. Άλλωστε, συχνά τέτοιες εκθέσεις έχουν και τρόπους να «οχυρώνονται» πίσω από το γεγονός των συνεχιζόμενων δικαστικών ερευνών για να μη είναι ευθέως επικριτικές.

Όμως, ακόμη και αυτή η Έκθεση κάθε άλλα παρά «ξεπλένει» την κυβέρνηση για τους χειρισμούς της σε ζητήματα Κράτους Δικαίου.

Γιατί παραμένει επικριτική σε όλα τα κρίσιμα θέματα:

Επισημαίνει ρητά ότι υπάρχουν προβλήματα με την καταπολέμηση της διαφθοράς, την ελευθερία του Τύπου και την προστασία των δημοσιογράφων απέναντι σε απειλές και εξοντωτικές αγωγές.

Αναφέρει ότι η κοινωνία αντιδρά στο πώς μεταχειρίζεται η κυβέρνηση την ασυλία των υπουργών σε υποθέσεις όπως τα Τέμπη.

Υπογραμμίζει τα προβλήματα που συναντούν στη δράση τους οι Ανεξάρτητες Αρχές και το πρόβλημα που υπήρξε με τη «στρογγυλοποίηση προς τα κάτω της συνταγματικά απαιτούμενης πλειοψηφίας για την επιλογή μελών των διοικήσεών τους.

Καταγράφει όλες τις επικρίσεις που έχει δεχτεί σε εθνικό και διεθνές επίπεδο η κυβέρνηση για τον τρόπο που έχει χειριστεί μέχρι τώρα το ζήτημα των υποκλοπών.

Επισημαίνει τα προβλήματα που δημιουργεί ιδίως στο μεταναστευτικό ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις ΜΚΟ και τις άλλες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών.

Διαπιστώνει ότι εξακολουθεί σε πολλές υποθέσεις διαφθοράς να μην ολοκληρώνεται έγκαιρα η δικαστική διερεύνησή τους.

Σημειώνει το πρόβλημα ότι συχνά δεν γίνεται ουσιαστική διαβούλευση πάνω στα σχέδια νόμου που προτείνονται.

Και βεβαίως σε αυτή τη βάση της κάνει πολύ συγκεκριμένες συστάσεις: Να ληφθούν μέτρα ώστε όντως να τελεσιδικούν οι υποθέσεις διαφθοράς υψηλού επιπέδου. Να κατοχυρωθούν εγγυήσεις για την προστασία των δημοσιογράφων απέναντι στις καταχρηστικές αγωγές. Να γίνεται πραγματική διαβούλευση πάνω στα νομοθετήματα. Να γίνει διάλογος με τις ΜΚΟ και τις άλλες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών.

Όλα αυτά κάθε άλλο παρά με έπαινο προς την κυβέρνηση μοιάζουν. Πολύ περισσότερο μοιάζουν με εντοπισμό πραγματικών προβλημάτων και με πίεση για να αντιμετωπιστούν πραγματικά.

Για όλους αυτούς τους λόγους κανέναν δεν ευνοεί η προσπάθεια να παρουσιαστεί μια «μαγική εικόνα» για την κατάσταση με το κράτος δικαίου και τη λειτουργία των θεσμών στη χώρα μας.

Αντιθέτως, το μόνο που κάνει είναι να πείθει ακόμη περισσότερους ανθρώπους στη χώρα ότι «το παιχνίδι είναι στημένο».

Μόνο που εάν οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς, τότε το όποιο δημοκρατικό κεκτημένο της Μεταπολίτευσης απλώς υπονομεύεται.

Στην κυβέρνηση οφείλουν να αντιληφθούν ότι πέραν του πειρασμού της συγκάλυψης υπάρχει η πραγματική δημοκρατική ευθύνη.

Μια ευθύνη που προς το παρόν αρνούνται να αναλάβουν.