Στην Ατλάντα το 1996 για να πάρει κάποιος δημοσιογράφος ένα μπουκαλάκι νερό στα γήπεδα χρειαζόταν 1.5 δολάριο, ενώ στο Σίδνεϊ, το 2000, το μπουκαλάκι νερού κόστιζε 2 δολάρια Αυστραλίας στα διάφορα events για τους δημοσιογράφους.

Οπου συνήθως με τις κλιματολογικές συνθήκες στους Ολυμπιακούς Αγώνες μπορεί κάποιος να χρειαστεί και 5-6 μπουκάλια του μισού λίτρου την ημέρα.

Τέσσερα χρόνια αργότερα η Αθήνα 2004 καθιέρωσε το να μην χρεώνεται το νερό στους εκπροσώπους του Τύπου και τους φωτογράφους και το ακολούθησαν από τότε όλες οι διοργανώτριες χώρες μέχρι και σήμερα.

Οι Γάλλοι προχώρησαν ένα βήμα παραπάνω στα πλαίσια του οικολογικού αποτυπώματος που θέλουν να αφήσουν οι δικοί τους αγώνες και εξαφάνισαν εντελώς τα πλαστικά μπουκάλια (απίστευτη η ποσότητα που μαζεύονταν στις παλαιότερες διοργανώσεις) γεμίζοντας με «πηγές νερού» όπως ονομάζουν του χώρους όπου κάποιος μπορεί να προμηθευτεί χύμα νερό.

Άλλωστε το δώρο προς τους εκπροσώπους του Τύπου από τους διοργανωτές (που συνδύασαν το τερπνόν μετά του ωφελίμου κάνοντας και την…οικονομία τους καθώς δεν έδωσαν τίποτε άλλο) ήταν ένα μικρό παγούρι για να το γεμίζουν από τις «πηγές» σε κάθε event.

Η πιο εντυπωσιακή – με αισθητήρα αφής – είναι στο βασικό κέντρο Τύπου, αν και το αισθητικό λάθος είναι ότι είναι τοποθετημένη ακριβώς έξω από τις τουαλέτες και στη μέση μεταξύ γυναικών και ανδρών με τις σωληνώσεις να πηγαίνουν προς τα μέσα.

Στα events δεν είναι επίτοιχα, αλλά σαν συσκευές νερού, απλά σε σχήμα μπουκαλιού.

Εις υγείαν

Headlines