Χιροσίμα: Όταν έσβησε ο ήλιος – Μνήμες των hibakusha της Ιαπωνίας για την κόλαση που έζησαν

Χιροσίμα 08:15 στις 6 Αυγούστου 1945.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν μόλις ρίξει μια ατομική βόμβα στη Χιροσίμα.

Είναι πρώτη φορά που πυρηνικό όπλο χρησιμοποιήθηκε ποτέ σε πολεμικές επιχειρήσεις.

Έχουν περάσει 79 χρόνια από τη ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και ο χρόνος τελειώνει για τα επιζώντα θύματα – γνωστά ως hibakusha στην Ιαπωνία – να πουν τις ιστορίες τους.

Πολλοί έχουν ζήσει με προβλήματα υγείας, έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα και έχουν υποστεί διακρίσεις εξαιτίας της ατομικής επίθεσης.

Τώρα, μοιράζονται τις εμπειρίες τους για μια ταινία του BBC Two, καταγράφοντας το παρελθόν ώστε να λειτουργήσει ως προειδοποίηση για το μέλλον.

«Αποτέφρωσα τους συμμαθητές μου με τα ίδια μου τα χέρια»

Ήταν μια ζεστή ημέρα Ήταν νωρίς αλλά είχε υπερβολική ζέστη. Καθώς σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπό της, η Chieko Kiriake έψαχνε για λίγη σκιά.

Καθώς το έκανε αυτό, υπήρχε ένα εκτυφλωτικό φως – δεν έμοιαζε με τίποτα από όσα είχε βιώσει ποτέ η 15χρονη.  «Ένιωσα σαν να είχε πέσει ο ήλιος – και ζαλίστηκα», θυμάται.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν μόλις ρίξει μια ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, τη γενέτειρα της Chieko.

Ενώ η Γερμανία είχε παραδοθεί στην Ευρώπη, οι συμμαχικές δυνάμεις που πολεμούσαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο βρίσκονταν ακόμη σε πόλεμο με την Ιαπωνία.

Η Chieko ήταν φοιτήτρια, αλλά όπως πολλοί μεγαλύτεροι μαθητές, είχε σταλεί να εργαστεί στα εργοστάσια κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Έφτασε τρεκλίζοντας στο σχολείο της, κουβαλώντας στην πλάτη της μια τραυματισμένη φίλη της. Πολλοί από τους μαθητές είχαν υποστεί σοβαρά εγκαύματα. Έτριψε τα τραύματά τους με παλιό λάδι, που βρήκε στην αίθουσα οικιακής οικονομίας.

«Αυτή ήταν η μόνη θεραπεία που μπορούσαμε να τους δώσουμε. Πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλο», λέει η Chieko.

«Εμείς οι μεγαλύτεροι μαθητές που επιζήσαμε, πήραμε εντολή από τους καθηγητές μας να σκάψουμε μια τρύπα στην παιδική χαρά και αποτέφρωσα [τους συμμαθητές μου] με τα ίδια μου τα χέρια. Ένιωσα τόσο άσχημα γι’ αυτούς».

Η Chieko είναι σήμερα 94 ετών.

Γιατί τους αποκαλούν «hibakusha»

Μετά τη θλίψη, νέα ζωή άρχισε να επιστρέφει στην πόλη της, λέει η Chieko.

«Οι άνθρωποι έλεγαν ότι το γρασίδι δεν θα φύτρωνε για 75 χρόνια», λέει, «αλλά την άνοιξη του επόμενου έτους τα σπουργίτια επέστρεψαν».

Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Chieko λέει ότι έχει βρεθεί πολλές φορές κοντά στο θάνατο, αλλά έχει καταλήξει να πιστεύει ότι την κράτησε ζωντανή η δύναμη κάτι σπουδαίου.

Η πλειονότητα των hibakusha που ζουν σήμερα ήταν παιδιά την εποχή των βομβαρδισμών.

Καθώς οι hibakusha – που μεταφράζεται κυριολεκτικά ως «άνθρωποι που έχουν πληγεί από τις βόμβες» – έχουν μεγαλώσει, οι παγκόσμιες συγκρούσεις έχουν ενταθεί. Γι’ αυτούς, ο κίνδυνος πυρηνικής κλιμάκωσης είναι πιο πραγματικός από ποτέ.

«Το σώμα μου τρέμει και τα δάκρυα ξεχειλίζουν», λέει η 86χρονη Michiko Kodama όταν σκέφτεται τις συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο σήμερα – όπως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και ο πόλεμος Ισραήλ-Γάζας.

«Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αναδημιουργηθεί η κόλαση του ατομικού βομβαρδισμού. Αισθάνομαι μια αίσθηση κρίσης».

«Μαύρη βροχή, ‘σαν λάσπη’ έπεφτε από τον ουρανό»

Η Michiko είναι μια ηχηρή ακτιβίστρια υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού και λέει ότι μιλάει για να ακουστούν οι φωνές εκείνων που έχασαν τη ζωή τους – και οι μαρτυρίες να περάσουν στις επόμενες γενιές.

«Νομίζω ότι είναι σημαντικό να ακούσουμε από πρώτο χέρι τις μαρτυρίες των hibakusha που βίωσαν τον άμεσο βομβαρδισμό», λέει.

Η Michiko ήταν στο σχολείο – ηλικίας επτά ετών – όταν έπεσε η βόμβα στη Χιροσίμα.

«Μέσα από τα παράθυρα της τάξης μου, υπήρχε ένα έντονο φως που έτρεχε προς το μέρος μας. Ήταν κίτρινο, πορτοκαλί, ασημένιο».

Περιγράφει πώς τα παράθυρα έσπασαν και θρυμματίστηκαν σε όλη την τάξη – τα συντρίμμια πετάχτηκαν παντού «καρφώνοντας τους τοίχους, το θρανίο, τις καρέκλες».

«Το ταβάνι κατέρρευσε. Έτσι έκρυψα το σώμα μου κάτω από το θρανίο».

Μετά την έκρηξη, η Michiko κοίταξε γύρω από την κατεστραμμένη αίθουσα. Σε κάθε κατεύθυνση έβλεπε χέρια και πόδια παγιδευμένα.

«Σύρθηκα από την αίθουσα διδασκαλίας στον διάδρομο και οι φίλοι μου έλεγαν: «Βοηθήστε με».

Όταν ο πατέρας της ήρθε να την πάρει, τη μετέφερε στην πλάτη του στο σπίτι.

Μαύρη βροχή, «σαν λάσπη», έπεφτε από τον ουρανό, λέει η Michiko. Ήταν ένα μείγμα από ραδιενεργό υλικό και υπολείμματα από την έκρηξη.

Το ταξίδι της επιστροφής «ήταν μια σκηνή από την κόλαση», λέει η Michiko

Δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχάσει το ταξίδι της επιστροφής.

Δεν μπορούν να ξεχάσουν

«Ήταν μια σκηνή από την κόλαση», λέει η Michiko. «Οι άνθρωποι που διέφευγαν προς το μέρος μας, τα περισσότερα από τα ρούχα τους είχαν καεί εντελώς και η σάρκα τους έλιωνε».

Θυμάται ότι είδε ένα κορίτσι – ολομόναχο – περίπου στην ίδια ηλικία με εκείνη. Είχε καεί άσχημα.

«Αλλά τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα», λέει η Michiko. «Τα μάτια αυτού του κοριτσιού, με διαπερνούν ακόμα. Δεν μπορώ να την ξεχάσω. Παρόλο που έχουν περάσει 79 χρόνια, είναι χαραγμένη στο μυαλό και την ψυχή μου».

Η Michiko δεν θα ζούσε σήμερα αν η οικογένειά της είχε παραμείνει στο παλιό τους σπίτι. Ήταν μόλις 350 μέτρα (0,21 μίλια) από το σημείο όπου εξερράγη η βόμβα.

Περίπου 20 ημέρες πριν, η οικογένειά της είχε μετακομίσει, μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά – αλλά αυτό της έσωσε τη ζωή.

Εκτιμήσεις μιλούν για 145.000 νεκρούς  μόνο στη Χιροσίμα

Οι εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών στη Χιροσίμα, μέχρι το τέλος του 1945, σε περίπου 140.000.

Στο Ναγκασάκι, το οποίο βομβαρδίστηκε από τις ΗΠΑ τρεις ημέρες αργότερα, σκοτώθηκαν τουλάχιστον 74.000 άτομα.

Ο Sueichi Kido ζούσε μόλις 2 χιλιόμετρα (1,24 μίλια) από το επίκεντρο της έκρηξης στο Ναγκασάκι. Σε ηλικία πέντε ετών εκείνη την εποχή, υπέστη εγκαύματα σε μέρος του προσώπου του. Η μητέρα του, η οποία υπέστη σοβαρότερα τραύματα, τον είχε προστατεύσει από την πλήρη έκρηξη της έκρηξης.

«Εμείς οι hibakusha δεν εγκαταλείψαμε ποτέ την αποστολή μας να αποτρέψουμε τη δημιουργία άλλων hibakusha», λέει ο Sueichi, ο οποίος είναι σήμερα 83 ετών και πρόσφατα ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για να δώσει μια ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη για να προειδοποιήσει για τους κινδύνους των πυρηνικών όπλων.

Όταν ξύπνησε μετά τη λιποθυμία του από τον αντίκτυπο της έκρηξης, το πρώτο πράγμα που θυμάται ότι είδε ήταν ένα κόκκινο δοχείο πετρελαίου. Για χρόνια πίστευε ότι ήταν αυτό το μπιτόνι πετρελαίου που είχε προκαλέσει την έκρηξη και τις γύρω καταστροφές.

Οι γονείς του δεν τον διόρθωσαν, επιλέγοντας να τον προστατεύσουν από το γεγονός ότι επρόκειτο για πυρηνική επίθεση – αλλά κάθε φορά που το ανέφερε, έκλαιγαν.

Δεν ήταν όλοι οι τραυματισμοί άμεσα ορατοί

Τις εβδομάδες και τους μήνες μετά την έκρηξη, πολλοί άνθρωποι και στις δύο πόλεις άρχισαν να εμφανίζουν συμπτώματα δηλητηρίασης από ραδιενέργεια – και υπήρξαν αυξημένα επίπεδα λευχαιμίας και καρκίνου.

Για χρόνια, οι επιζώντες αντιμετώπιζαν διακρίσεις στην κοινωνία, ιδίως όταν επρόκειτο να βρουν σύντροφο.

«Δεν θέλουμε το αίμα των hibakusha να μπει στην οικογενειακή μας γραμμή«, μου είπαν», λέει η Michiko.

Αργότερα, όμως, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά.

Έχασε τη μητέρα, τον πατέρα και τα αδέλφια της από καρκίνο. Η κόρη της πέθανε από την ασθένεια το 2011.

«Νιώθω μοναξιά, θυμό και φόβο και αναρωτιέμαι αν μπορεί να είναι η σειρά μου η επόμενη», λέει.

Στόχος… το παρελθόν να μη γίνει ποτέ παρόν

Μια άλλη επιζήσασα από τη βόμβα, η Kiyomi Iguro, ήταν 19 ετών όταν η βόμβα έπληξε το Ναγκασάκι. Περιγράφει ότι παντρεύτηκε με την οικογένεια ενός μακρινού συγγενή και ότι είχε μια αποβολή – την οποία η πεθερά της απέδωσε στην ατομική βόμβα.

«Το μέλλον σου είναι τρομακτικό. Αυτό μου είπε».

Η Kiyomi λέει ότι της δόθηκε εντολή να μην πει στους γείτονές της ότι είχε βιώσει την ατομική βόμβα.

Από τότε που πήρε συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ, η Kiyomi δυστυχώς πέθανε.

Όμως, μέχρι τα 98 της χρόνια, επισκεπτόταν το Πάρκο Ειρήνης στο Ναγκασάκι και χτυπούσε την καμπάνα στις 11:02 – την ώρα που η βόμβα χτύπησε την πόλη – για να ευχηθεί για ειρήνη.

Η Sueichi συνέχισε να διδάσκει ιαπωνική ιστορία στο πανεπιστήμιο. Η γνώση ότι ήταν hibakusha έριξε σκιά στην ταυτότητά του, λέει. Στη συνέχεια όμως συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος και ένιωσε την υποχρέωση να μιλήσει για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

«Γεννήθηκε μέσα μου η αίσθηση ότι ήμουν ένα ξεχωριστό άτομο», λέει ο Sueichi.

Είναι κάτι που όλοι οι hibakusha αισθάνονται ότι μοιράζονται – μια διαρκή αποφασιστικότητα να διασφαλίσουν ότι το παρελθόν δεν θα γίνει ποτέ παρόν.