Η ψυχοσύνθεση των κυβερνώντων

Στο ράφι των αζήτητων της εξωτερικής μας πολιτικής ο πένθιμος και αδρανής μισός αιώνας του Κυπριακού. Στην ουρά του ευρω-αμερικανο-νατοϊκού γίγνεσθαι η Ελλάδα. Μοναδικό μέλημα του ευρωκοινοβουλευτικού σώματος και των κέντρων απόφασης της Ε.Ε. η διατήρηση των ηγεμονικών οφικίων, έστω και αν προέχει, σε δογματικό πλέον τόνο, όχι το αίτημα αλλά η πανευρωπαϊκή δεοντολογία που επικεντρώνεται στο δόγμα που τιμά τη μνήμη του Φρανσουά ντε Γκολ: «Η Ευρώπη από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό ανήκει στην Ευρώπη». Εδώ βεβαίως περιλαμβάνεται και η Ρωσία με τις αυτοκρατορίες -γιατί όχι την πρώην ΕΣΣΔ και το σημερινό ομοσπονδιακό της σχήμα.

Πέρα όμως απ’ όλα αυτά τα ερωτήματα, αν ο τίτλος του σημερινού μου κειμένου «Αμηχανία, δειλία, ή μήπως μοιρολατρεία», άραγε αυτός ο τίτλος διεγείρει τις συνειδήσεις των εκλεγμένων εκπροσώπων, σε όλα τα κοινοβούλια των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Η ερώτηση αυτή εάν επρόκειτο να απαντηθεί με δημοψηφίσματα στις ίδιες αυτές χώρες πιθανόν να κυριαρχούσε το «Όχι». Διευκρινίζεται εδώ, ότι στα δημοψηφίσματα οι απλοί πολίτες και φυσικά, με τις μιντιακές και αφ’ υψηλού πλύσεις εγκεφάλου, τι αποτέλεσμα θα ήταν έστω και με περιορισμένη πλειοψηφία ένα «Ναι». Δηλαδή «συμφωνούμε στην ύπαρξη κυβερνητικής δειλίας, αμηχανίας και μοιρολατρείας». Άρα αυτό είναι το της ιδιότυπης πολιτικής τεχνοτροπίας ευρωπαϊκό πορτραίτο…

Και ας μην επαιρόμεθα ότι ως Έλληνες βαφτίσαμε, ονοματίσαμε και ποτίσαμε με το πρώτο γάλα της Ευρώπης τους συμπολίτες μας της Ε.Ε. Καλό θα ήταν κάποιοι να θυμίζουν αυτές τις αλήθειες και μάλιστα σε εποχές όπου κυριαρχούν οι κλεπτονομασίες από κάποια αβάπτιστα βρεφονήπια…

Πλεύση σε αχαρτογράφητα νερά…

Με λίγα λόγια, αυτό, είναι το περίεργο παζλ της πολυσυλλεκτικής πολιτικο-κοινωνικής προσωπικότητας των περίπου 750 μελών του Ευρωκοινοβουλίου. Εδώ δεν αστειευόμαστε, ούτε και ειρωνευόμαστε, γιατί, λίγο πολύ υπάρχουν αρκετά ράμματα για τις γούνες των ταραχοποιών, αλλά και τις λεγόμενες «σιγανοπαπαδιές».

Το βέβαιο όμως είναι, ότι το πλήρες ευρωκοινοβουλευτικό σώμα με την εμπλοκή της Ε.Ε. στη ρωσοουκρανική σύγκρουση συνεχίζει να πλέει σε αχαρτογράφητα νερά και να χάνει συχνά τους προσανατολισμούς, που οδηγούν σε μία πολυσυλλεκτική ήπειρο. Αυτή ακριβώς η ήπειρος εάν δεν είχε ναρκοθετηθεί από τις διχαστικές συσπειρώσεις φιλοαμερικανών, φιλονατοϊκών, ρωσόφιλων, αντιρωσικών και βάλε, θα ενσάρκωνε τα οράματα των πρωτεργατών της σημερινής Ε.Ε., όπως του Αλτιέρο Σπινέλι, ιδρυτή του Φεντεραλιστικού Κινήματος και υποστηρικτή του ανύπαρκτου -λόγω ασυνεννοησίας και κρυπτοσυμφερόντων- ευρωπαϊκού συντάγματος, επίσης του Αλτσιτέντε ντε Γκάσπερι που συνεργάστηκε με τους γάλλους για τη μεταπολεμική Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Επίσης της Σουηδής Άννας Λίντ, του Βάλτερ Χαλστάιν, του Ζαν Μονέ, του Κούραντ Αντενάουερ, της Μελίνας Μερκούρη, του Ουίνστον Τσώρτσιλ, του Πολ Ανρί Σπάακ, του Ρομπέρ Σουμάν, της Σιμόν Βεϊλ, του Φρανσουά Μιτεράν και του Χέλμοντ Κολ…

Οι αιώνιοι ταραχοποιοί της Άγκυρας

Η αχίλλεια πτέρνα, σε μία ομαλή και γεμάτη από παραγωγική σύμπνοια των χωρών-μελών της Ε.Ε. βρίσκεται ατυχώς στην τουρκική κυβέρνηση, η οποία δια του μόνιμου ταραχοποιού και διαλύτη της Ευρωπαϊκής σύμπνοιας και αλληλεγγύης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χαλάει την εικόνα μίας 27μελούς Ένωσης Ευρωπαϊκών χωρών σε κάθε στάδιο ομαλής πορείας στις εργασίες των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε., όπως το Ευρωκοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Δικαστήριο της Ε.Ε. κ.α. που εξυπηρετούν με προσωπικό 60.000 υπαλλήλων 450 εκατομμύρια Ευρωπαίων.