Οι Ολυμπιακοί αγώνες, η υποτιθέμενη… woke μάστιγα και ο βαθύς συντηρητισμός

Και εκεί που φαινόταν ότι είχαμε αρχίσει να ξεμένουμε από ζητήματα που θα μας δίχαζαν και θα προκαλούσαν τους απαραίτητους διαδικτυακούς καυγάδες, «υποχρεώνοντάς» μας όλους να πάρουμε θέση, προέκυψε τελικά θέμα αντιπαράθεσης: η αισθητική της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Και δεν εννοώ το αντανακλαστικό «ναι, αλλά σαν της Αθήνας δεν ήταν», που έχουμε ακούσει για κάθε τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων μετά το 2004.

Ούτε καν για το εάν άρεσε ή όχι η μία ή η άλλη επιλογή των διοργανωτών σε μια τελετή που εξαρχής είχε να αναμετρηθεί και με την τολμηρή επιλογή να μην περιοριστεί στα στενά όρια ενός αθλητικού σταδίου, όπως ήταν ο κανόνας μέχρι σήμερα.

Αυτό θα ήταν μια «φυσιολογική αντίδραση», αφού σε θέματα γούστου λογικό είναι να υπάρχουν διαφορετικές γνώμες.

Κυρίως αναφέρομαι στον τρόπο που βγήκαν αρκετοί όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε όλο τον κόσμο να υποστηρίξουν ότι η τελετή έναρξης ήταν μια προσπάθεια προπαγάνδας υπέρ της woke κουλτούρας.

Αφορμή γι’ αυτή την κριτική ότι η τελετή έδωσε χώρο σε άτομα από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και πλευρές της αισθητικής τους, αλλά και επειδή απέφυγε να δώσει την εικόνα μιας κυρίως «λευκής» Ευρώπης.

Αυτό για τους επικριτές της τελετής έναρξης ήταν απλώς ακόμη ένα κομμάτι μιας παγκόσμιας συνωμοσίας να υπονομευτεί τόσο ο δυτικός πολιτισμός, που ορίζεται ως κατεξοχήν «λευκός και χριστιανικός», όσο και οι σταθερές ταυτότητες των φύλων και μαζί της κουλτούρας.

Και μάλιστα, έχει πολύ ενδιαφέρον ότι αυτή η τοποθέτηση κυρίως δείχνει να ενώνει το φάσμα της ακροδεξιάς παγκοσμίως, από τον Ματέο Σαλβίνι μέχρι τους Ρεπουμπλικάνους στις ΗΠΑ.

Η όλη αντιπαράθεση δεν είναι χωρίς τη σημασία της. Την ώρα που υποτίθεται ότι ορισμένα θέματα είχαν πια ξεπεραστεί στις «φιλελεύθερες δημοκρατίες» και είχαμε συμφωνήσει σε ορισμένα θεμελιώδη δικαιώματα, αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα ολόκληρο κύμα για να αναιρεθούν αυτές οι πραγματικές κατακτήσεις ως προς την ισότητα, την αποφυγή διακρίσεων, το δικαίωμα στη διαφορά, τη συμπεριληπτικότητα και την ορατότητα.

Μέσα σε κοινωνίες βαθιά ανασφαλείς, κατακερματισμένες από τις μεγάλες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, με τις παραδοσιακές ταυτότητες σε κρίση, η ακροδεξιά έρχεται σήμερα και προσφέρει «εχθρούς», κατασκευάζοντας «απειλές».

Το έχει ήδη κάνει σε μεγάλο βαθμό με τους μετανάστες, το κάνει τώρα με τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αλλά και με τις φεμινίστριες.

Κατασκευάζει, μάλιστα, και διάφορα ιδεολογικά στερεότυπα είτε για την «οικογένεια» και τις «οικογενειακές αξίες», είτε για την «αρρενωπότητα» και τις «διαφορές μεταξύ των φύλων», είτε για τις «εθνικές ταυτότητες», για να δικαιολογήσει γιατί αυτές οι «αξίες» βρίσκονται τώρα «υπό απειλή».

Πάνω από όλα κατασκευάζει έναν μπαμπούλα στο όνομα της woke κουλτούρας, όπου προσπαθεί να παρουσιάσει μια θεωρία συνωμοσίας σύμφωνα με την οποία ένας στρατός από εκπροσώπους αυτής της κουλτούρας, χρηματοδοτούμενος από διάφορα «σκοτεινά κέντρα», απεργάζονται νυχθημερόν την υπονόμευση των οικογενειακών και εθνικών μας αξιών, με σκοπό να μας κάνουν «ανθρώπους χωρίς ταυτότητα», εύκολα «χειραγωγήσιμους από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων».

Το ότι, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλες τις θεωρίες συνωμοσίας, είναι προφανές ότι συνδυάζει τον παραλογισμό με την απλή βλακεία, δεν αναιρεί ότι έχει αποτελέσματα στο πώς σκέφτονται και πώς πράττουν οι άνθρωποι.

Γιατί τέτοιες θεωρίες συνωμοσίας, ιδίως όταν βρίσκουν ξανά και ξανά «επιβεβαίωση», έρχονται να τροφοδοτήσουν ακόμη περισσότερο συντηρητικά, πατριαρχικά και σεξιστικά αντανακλαστικά, να ενισχύσουν τις προσπάθειες για την ακύρωση κατακτήσεων – δείτε για παράδειγμα πώς στις ΗΠΑ μεθοδεύεται η ποινικοποίηση ξανά των αμβλώσεων –,  ενώ την ίδια στιγμή τροφοδοτούν – ακόμη και όταν δηλώνουν «εμείς καμία σχέση δεν έχουμε» – διάφορες μορφές ρατσιστικής βίας κατά των «διαφορετικών» και προφανώς διάφορες σεξουαλικής βίας.

Το μεγαλύτερο λάθος που κάναμε πριν από μερικές δεκαετίες ήταν να πιστέψουμε ότι γενικά οι κοινωνίες προοδεύουν και ότι η πρόοδος είναι κάτι το μη αντιστρέψιμο. Ολοένα και περισσότερο αποδεικνύεται ότι η ιστορία μπορεί να κάνει πραγματική οπισθοχώρηση. Και η άνοδος της ακροδεξιάς, σε όλες τις παραλλαγές και εκφράσεις της αυτό ακριβώς δείχνει.