Την συλλογική μνήμη επιζητά ο Δήμος Αιγάλεω ώστε να αποτυπώσει την ζωή στην πόλη τις δεκαετίες ’30, ’40, ‘50 σε μια ενέργεια άξια λόγου και επαίνων, διότι αυτοδιοίκηση πάνω από όλα σημαίνει διαρκή αλληλεπίδραση με τους κατοίκους.
Ειδικότερα, το Τμήμα Πολιτισμού του Δήμου Αιγάλεω προβαίνει σε ανοιχτή Πρόσκληση Συλλογής Μαρτυριών προς τους δημότες της πόλης που έχουν να καταθέσουν βιώματα και ιστορίες που αφορούν στις δεκαετίες 1930, 1940 & 1950.
Στόχος της καινοτόμου δράσης είναι η καταγραφή, διάσωση, διατήρηση και προβολή προσωπικών μαρτυριών ανθρώπων που θα “φωτίσουν” πτυχές της σύγχρονης τοπικής ιστορίας που θα γίνουν πηγές για τον Ιστορικό του μέλλοντος.
«Κάθε αφήγηση ή μαρτυρία που αντανακλά στιγμιότυπο της πλούσιας ιστορίας της πόλης μας θα είναι μέρος μιας έκδοσης, όπου κάθε κείμενο θα συνοδεύεται από φωτογραφίες που θα αποδίδουν μια εποχή που πρέπει να μείνει ανεξίτηλη» λέει η δημοτική Αρχή.
Μια ιστορία…
Το Αιγάλεω ήταν υπέροχο, ήταν πραγματικά ένας παράδεισος!
«Θα σου πω την ιστορία του Αιγάλεω. Έχω γεννηθεί το 1936 εδώ στο Αιγάλεω…
Και ας πάμε στην εκκλησία στον Εσταυρωμένο να σου ξεκινήσω πως ήταν το Αιγάλεω. Η Εκκλησία δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Ήταν μια μακρόστενη με κεραμοσκεπή εκκλησία, ένας ωραιότατος ναός. Ο πάτερ Ελευθέριος, θεός σχωρέστον αν έχει πεθάνει, ξεκίνησε τότε να φτιάχνει το ναό τον σημερινό. Σημειωτέων ότι γύρω γύρω το τετράγωνο όλο της εκκλησίας είχε δένδρα και μάλιστα δύο σειρές δένδρα, γύρω, γύρω μέχρι και αλμυρίκια, αυτά που λένε της θάλασσας. Το γυμναστήριο το σημερινό, το γήπεδο της τότε εποχής, γεμάτο ευκαλύπτους γύρω γύρω και οι πιτσιρικάδες ανεβαίναμε πάνω στους ευκαλύπτους για να βλέπουμε τον αγώνα.
Και φεύγοντας από εκεί, από την εκκλησία, σου εξιστορώ ότι η ζωή μας, ακόμα και το νερό, ήταν λιγάκι δύσκολη. Μοναδική βρύση που υπήρχε εδώ στο Αιγάλεω ήτανε η βρύση γωνία Κωνσταντινουπόλεως και Μυριοφύτου. Ήταν η βρύση που ερχόντουσαν τότε και γεμίζανε οι νερουλάδες, τα κάρα που είχανε πάνω βυτία και ορισμένοι είχαν και αυτοκίνητα και γυρνάγανε γύρω γύρω και πουλούσαν το νερό. Εμείς όλοι οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς αυτής ονομαζόμασταν οι Βρυσαίοι.
Και όταν τσακωνόμασταν με άλλους πιτσιρικάδες που ήταν από την οδό Προύσσης και πάνω τους λέγαμε Κατσικανέους. Γιατί εκεί ήταν χωράφια και βόσκανε όλα κατσίκες, πρόβατα και έτσι λέγαμε πάμε για πετροπόλεμο. Είχαμε βουηχτάρια [χειρονομία με τα χέρια] και πετούσαμε τις πέτρες οι Βρυσαίοι με τους Κατσικανέους».
Μαρτυρία: Τάκης Χασαπίδης, «Ξεκλειδώνοντας Μαρτυρίες», Σύλλογος Μικρασιατών Αιγάλεω, έτος 2022
Φωτογραφία: Νεοεισαχθείσες μαθήτριες στην Γ’ Γυμνασίου το σχολικό έτος 1955-56. Στην Παράγκα της Οδού Μοσχονησίων (Φωτογραφία Καίτη Καμενίδου.)
Στη μελέτη «Ιστορία, έθνος και μυθιστόρημα στη Μεταπολίτευση» ο Δημήτρης Τζιόβας προσεγγίζει τη σχέση λογοτεχνίας και έθνους μέσα από τις μεταμορφώσεις του λεγόμενου «ιστορικού μυθιστορήματος», της μνήμης και των τραυμάτων
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Στην πρώτην πανελλαδική έρευνα για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών καταγράφεται η απογοήτευση των Ελλήνων για τις συνέπειες στα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και την ομογένεια.
Προωθούνται αλλαγές για 1.213 νέους διορισμούς στη Δημοτική Αστυνομία σε 158 δήμους - Οι δημοτικοί αστυνομικοί θα μπορούν να ανακρίνουν, αλλά και να προβαίνουν σε συλλήψεις
Το έργο, που ονομάζεται «Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου» (La Basilica di San Pietro), ξεκίνησε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα και εκπονήθηκε από τη Microsoft και το Βατικανό.
Στη μελέτη «Ιστορία, έθνος και μυθιστόρημα στη Μεταπολίτευση» ο Δημήτρης Τζιόβας προσεγγίζει τη σχέση λογοτεχνίας και έθνους μέσα από τις μεταμορφώσεις του λεγόμενου «ιστορικού μυθιστορήματος», της μνήμης και των τραυμάτων
Μετά από 24 χρόνια αναμονής, ο «Μονομάχος» επέστρεψε στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι αν το sequel του Ρίντλεϊ Σκοτ θα φανεί αντάξιο της ιστορίας του.
