Είναι ο πανηγυρισμός που έχει «γεννήσει» μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μας. Και ίσως, η πιο κλασική πόζα, όταν μιλάμε για αθλητικά γεγονότα. Ένας αθλητής ή παίκτης να ποζάρει μπροστά στον φωτογραφικό φακό δαγκώνοντας το μετάλλιο που μόλις έχει παραλάβει.

Εδώ και δεκαετίες το έχουμε δει να συμβαίνει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες έως τους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ. Μέχρι και ατυχήματα έχουν συμβεί για χάρη αυτής της πόζας: πιο χαρακτηριστικό από όλα αυτό του Ντέιβιντ Μίλερ, με τον Γερμανό αθλητή του λουτζ να σπάει το δόντι του όταν δάγκωσε το ασημένιο μετάλλιο που κέρδισε στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Βανκούβερ το 2010.

Ήδη στο Παρίσι, 9 στους 10 αθλητές που έχουν κερδίσει ένα μετάλλιο, το έχουν πανηγυρίσει δαγκώνοντάς το.

Ο Άλεξ Γι μόλις έχει κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στο τριάθλο και το γιορτάζει… όπως όλοι οι άλλοι.

Για όλα φταίνε οι Βρετανοί;

Πώς ξεκίνησε όμως αυτή η πόζα, που έμελλε να γίνει μόδα στα αθλητικά γεγονότα; Ξεκάθαρη απάντηση δεν υπάρχει για αυτό, ωστόσο πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι φταίνε οι Βρετανοί. Για την ακρίβεια η ομάδα στίβου στα 4×400 του Ηνωμένου Βασιλείου το μακρινό 1991, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και οι τέσσερις δρομείς της θέλησαν να το πανηγυρίσουν με αυτόν τον τρόπο.

Αυτή θεωρείται μια από τις πρώτες φωτογραφίες που έκαναν τον γύρο του κόσμου και δείχνει αθλητές να δαγκώνουν τα μετάλλιά τους.

Το παρελθόν και η… υποχρέωση

Το γιατί αυτός ο πανηγυρισμός πήρε αυτές τις διαστάσεις και έγινε μόδα, αυτό είναι ένα δεύτερο ερώτημα που προσπαθούν να απαντήσουν κάποιοι. Ούτε σε αυτό υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση, αλλά οι περισσότεροι αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε δύο θεωρίες.

Η πρώτη θεωρία μας ταξιδεύει στον 19ο αιώνα και στην εποχή του πυρετού του χρυσού στην Καλιφόρνια. Οι χρυσοθήρες, τότε, αν έβρισκαν ένα μέταλλο το δάγκωναν για να διαπιστώσουν αν είναι αληθινός χρυσός, καθώς θεωρούσαν ότι θα άφηνε πάνω του το αποτύπωμα του δοντιού τους επειδή το χρυσάφι είναι μαλακό μέταλλο. Άρα οι αθλητές το κάνουν για να βεβαιωθούν ότι τα χρυσά τους μετάλλια είναι όντως… χρυσά.

Υπάρχει όμως και η θεωρία της… υποχρέωσης. Σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Βαλετσίνσκι, γνωστού ιστορικού και προέδρου της οργάνωσης International Society of Olympic Historians, αυτό συμβαίνει επειδή το απαιτούν οι φωτογράφοι. «Τους έχει γίνει εμμονή. Πιστεύουν ότι με αυτή την πόζα θα βγάλουν μια φωτογραφία που θα μείνει στην Ιστορία» έχει δηλώσει ο Βαλετσίνσκι, συμπληρώνοντας: «Πιστεύω πως αν ήταν στο χέρι των αθλητών, δεν θα το έκαναν ποτέ αυτό».

Το χρυσό μετάλλιο των Αγώνων του Παρισιού περιέχει μόλις 6 γραμμάρια χρυσό, ασήμι, χαλκό κι ένα κομμάτι από τον Πύργο του Άιφελ.

Τελικά πόσο χρυσό είναι το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων;

Και για να λύσουμε κι αυτή την απορία νωρίς νωρίς, να ξεκαθαρίσουμε ότι το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων δεν είναι από ατόφιο χρυσάφι – η τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν στους Αγώνες της Στοκχόλμης το 1912.

Πλέον τα χρυσά μετάλλια πρέπει να διαθέτουν 6 γραμμάρια χρυσού, ενώ όλο το υπόλοιπο είναι φτιαγμένο από ασήμι και χαλκό. Η μεγάλη διαφορά των μεταλλίων των φετινών Αγώνων στο Παρίσι, όμως, είναι άλλη: περιέχουν και ένα κομμάτι μέταλλο από τον Πύργο του Άιφελ. Κάτι που τους δίνει έναν αέρα συλλεκτικού.

Headlines