Γιώργος Σεφέρης: Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη

Υπάρχουν, φαντάζομαι, άνθρωποι που δεν τολμήσανε να ζήσουν, από υπερβολική ευαισθησία. Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να συντροφεύεται από ανάλογη δύναμη.
2 Αυγούστου 1925. Μέρες Α΄ (Ίκαρος, 1975).

Μην αναβάλλεις: ουσιαστικός κανόνας της ζωής. Αλλιώς, κινδυνεύεις να σε πάρει ο ύπνος. Διώχνε κάθε σκέψη συγκαταβατική, συνένοχο, κλεφταποδόχα. Μην ξεχνάς πως δεν πρέπει μόνο την πνευματική συνήθεια ν’ αποχτήσεις, αλλά και τη σωματική. Σε καθετί υπάρχει και μια σωματική στάση.
23 Αυγούστου 1925. Μέρες Α΄ (Ίκαρος, 1975).

Υπάρχει ένα ποσοστό έκφρασης που ανήκει στο υλικό, ανεξάρτητο από τον τεχνίτη· δεν ξέρω αν θα το έλεγα τυχαίο. Τον άξιο τεχνίτη τον αναγνωρίζει κανείς, ακριβώς, από το συνδυασμό που επιτυχαίνει της βούλησής του με τη βούληση του υλικού.
16 Αυγούστου 1926. Μέρες Α΄ (Ίκαρος, 1975).

Όταν δεν δίνουμε στο πνεύμα πράγματα που αξίζουν, λειτουργεί (γιατί δεν μπορεί παρά να λειτουργεί) με πράγματα τυχαία και μηδαμινά που μας ταπεινώνουν.
19 Αυγούστου 1932. Μέρες Β΄ (Ίκαρος, 1975).

Σκέπτομαι να καθίσω να γράψω όπως όπως: η αρχή της εκτέλεσης είναι η καλύτερη έμπνευση.
27 Αυγούστου 1932. Μέρες Β΄ (Ίκαρος, 1975).

Ύστερ’ από την πρωτοφανή συγκέντρωση του Ελληνισμού στον ελλαδικό χώρο […] μόνο η δυνατότητα μιας καινούργιας διασποράς θα επιτρέψει στους Έλληνες να κάμουν κάτι. Σήμερα βλέπει κανείς καθαρά τα ψυχολογικά συμπτώματα πειναλέων ναυαγών σε μια ξυλάρμενη σχεδία. Γυρεύουν να φάει ο ένας τον άλλον.

3 Αυγούστου 1946. Μέρες Ε΄ (Ίκαρος, 1977).

Στο έμπα του Αυγούστου, αυγουστιάτικα γεννήματα της σκέψης του Γιώργου Σεφέρη, από το Λεξικό Nεοελληνικών Παραθεμάτων και Aφορισμών, ένα έργο που ξεκίνησε το 1988 από τον Γ. Π. Σαββίδη και έμεινε ανολοκλήρωτο (πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού/snhell.gr).

Όπως εύστοχα είχε γράψει ο Αλέξανδρος Γ. Ξύδης, αποχαιρετώντας τον Σεφέρη μέσα από τις στήλες του «Βήματος» την επομένη της κηδείας του, «Εμίλησε πάντα για λογαριασμό μας όχι με το μεγαλόστομο δημόσιο λόγο του Παλαμά ή με την πλούσια θεατρική φλέβα του Σικελιανού —εκείνοι αγόρευαν πάντα από ένα βήμα— ούτε με την υπολογισμένη πνοή του Καβάφη, που μας έρχεται μουντή μέσ’ από κλεισμένη κάμαρη με το λίγο φως. Ο Σεφέρης μάς κουβεντιάζει με μια φωνή θερμή, μ’ ένα λόγο αδρό, λυρικό δίχως κορώνες, στεγνό σχεδόν από τη λιτότητά του, και δίχως σκιές σαν το αττικό τοπίο του μεσημεριού. Μας μιλάει όχι ομαδικά, αλλά στον καθένα χωριστά, εισδύοντας στον μυχιαίτερο ψυχικό μας κόσμο τόσο αποτελεσματικά όσο ένας ανοιχτομάτης Τειρεσίας».