Με αφορμή την 25η επέτειο από την άνοδό του στο θρόνο, ο βασιλιάς Μοχάμεντ ΣΤ’ εκφώνησε στις 30 Ιουλίου ομιλία στην οποία έθεσε εθνικά και διεθνή ζητήματα, μεταξύ των οποίων το πρόβλημα λειψυδρίας που αντιμετωπίζει το Μαρόκο λόγω της εξαετούς ξηρασίας, ζητώντας την υλοποίηση έργων που έχουν σημειώσει καθυστερήσεις σε σχέση με το χρονοδιάγραμμα.

Επεσήμανε, δε, ότι συγκεκριμένες περιοχές του αγροτικού κόσμου της χώρας αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση, υπενθυμίζοντας ότι είχε δώσει τις απαραίτητες οδηγίες στις αρμόδιες αρχές ώστε να λάβουν επείγοντα και καινοτόμα μέτρα, εκ των οποίων:

  • Η γενίκευση του μέτρου της στάγδην άρδευσης, με στόχο τον καλύτερο συντονισμό και συνέπεια μεταξύ της πολιτικής διαχείρισης υδάτων και της αγροτικής πολιτικής, κυρίως σε περιόδους λειψυδρίας.
  • Η υιοθέτηση ενός πιο φιλόδοξου προγράμματος επεξεργασίας και επαναχρησιμοποίησης νερού, έτσι ώστε οι εν λόγω όγκοι ύδατος να αποτελέσουν σημαντική πηγή για την κάλυψη των αναγκών των τομέων άρδευσης, βιομηχανίας και άλλων.
  • Η ανάγκη ενθάρρυνσης της καινοτομίας στη διαχείριση των υδάτων και αξιοποίησης νέων σχετικών τεχνολογιών.
  • Η επέκταση της μονάδας αφαλάτωσης της πόλης Ντάχλα και η μελλοντική αύξηση της παραγωγικής ικανότητας άλλων μονάδων, δεδομένης της ισχυρής ώθησης που έδωσαν στην κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη στις νότιες επαρχίες του Βασιλείου οι μονάδες αφαλάτωσης της περιοχής.

Στην ομιλία του, ο βασιλιάς επιβεβαίωσε την ακλόνητη αλληλεγγύη του Μαρόκου προς την Παλαιστίνη, περιγράφοντας, παράλληλα, το περίγραμμα μιας παγκόσμιας στρατηγικής με στόχο την εξεύρεση οριστικής και βιώσιμης λύσης στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση. 

Ως προς το Παλαιστινιακό, ο μαροκινός ηγεμόνας υπενθύμισε σθεναρά τη σταθερή δέσμευση του Μαρόκου για δικαιοσύνη και ειρήνη για τον παλαιστινιακό λαό, προτείνοντας έναν χάρτη πορείας με τρεις άξονες για οριστική επίλυση της σύγκρουσης και βιώσιμη ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή, συνδυάζοντας επείγουσα ανθρωπιστική δράση και πολιτικό όραμα .

Κατά πρώτον, να επιτευχθεί η παύση των εχθροπραξιών στη Γάζα, προκειμένου να ανακουφιστούν οι άνθρωποι, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο σε ένα πολιτικό πλαίσιο που ευνοεί μια δίκαιη και βιώσιμη ειρήνη. Κατά δεύτερον, η ανάγκη επανέναρξης της ειρηνευτικής διαδικασίας μέσω σοβαρών και εποικοδομητικών διαπραγματεύσεων, αποφεύγοντας τους εξτρεμιστές από όπου και αν προέρχονται. Πρόκειται για μια διπλωματική προσέγγιση, που ευνοεί τον διάλογο και τη συνεργασία έναντι των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, υπογραμμίζοντας τη σημασία δημιουργίας ευνοϊκού κλίματος για τις διαπραγματεύσεις, απαλλαγμένου από εντάσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο τις πιθανότητες επίτευξης δίκαιης συμφωνίας.  Κατά τρίτον, ο κυρίαρχος επανέλαβε ότι η λύση των δύο κρατών είναι το κλειδί για τη διασφάλιση μακροπρόθεσμης ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή, τονίζοντας την ανάγκη για μια λύση σύμφωνα με την οποία η Γάζα θα αποτελεί μέρος ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ.

Αυτή η σαφής και συνεπής θέση του Μαρόκου σχετικά με το πλαίσιο μιας βιώσιμης ειρήνης αποτυπώνει όχι μόνο τη διεθνή συναίνεση για τη λύση των δύο κρατών, αλλά και τη σταθερή βούληση για τη διασφάλιση της αναγνώρισης και πραγμάτωσης των θεμιτών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού.

Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί ότι με την ευκαιρία αυτή των 25 χρόνων της βασιλείας του, ο μαροκινός ηγεμόνας έδωσε χάρη σε 2.476 κρατούμενους, συμπεριλαμβανομένων δημοσιογράφων που διέπραξαν αδικήματα κοινού δικαίου. Πρόκειται για τους Toufiq Bouachrine, Omar Radi και Souleimane Raissouni και τους ακτιβιστές Reda Taoujni και Youssef El Hirech, καθώς επίσης και για τους Imad Stitou, Afaf Bernani, Hicham Mansouri, Abdessamad Ait Aicha, Saida Alami και Mohamed Kenzouz.

Ο βασιλιάς έδωσε επίσης χάρη σε καταδικασθέντες για εξτρεμισμό και τρομοκρατία. Πρόκειται για 16 κρατούμενους, που εξέφρασαν επίσημα την προσήλωσή τους στις σταθερές και τις ιερές αξίες του Έθνους και των εθνικών θεσμών, αναθεωρώντας τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό και απορρίπτοντας τον εξτρεμισμό και την τρομοκρατία. Αυτή η ανθρώπινη και καλοπροαίρετη χειρονομία του βασιλιά, καρπός μιας κουλτούρας συμφιλίωσης και επιείκειας που εδραιώθηκε στη διάρκεια της χιλιετούς ιστορίας του Βασιλείου, είναι αποτέλεσμα της προσωπικής του επιθυμίας να δει όσους επωφελήθηκαν από τη χάρη, να επανενώνονται  με τους οικείους τους.

Headlines