Ας αφήσουμε τα διθυραμβικά σχόλια στην άκρη. Μετρά, ώρες ώρες, η ουσία. Κυρίως στον αθλητισμό που τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα.

Μπορούσε η εθνική ομάδα μπάσκετ να εξασφαλίσει την πρόκριση με ευρεία νίκη επί της Αυστραλία; Ασφαλώς. Δύσκολα μεν, αλλά γινόταν. Τα κατάφερε; Όχι.

Εστω κι αν οι παίκτες ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, ακόμη ακόμη κι αν ενθουσιάσαν σε κάποιες στιγμές, δεν κράτησαν τη διαφορά που ήταν υπέρ τους σε ένα μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού. Και στο τέλος, με λίγη παραπάνω προσοχή θα ερχόταν κάτι καλύτερο από το +6.

Ας δούμε, συνεπώς, τα συμπεράσματα που υπάρχουν μετά τα τρία παιχνίδια του ομίλου:

1) Η εθνική ομάδα πάλεψε και τους τρεις αγώνες. Εχασε στις λεπτομέρειες από τον δυνατό Καναδά, αν και στο φινάλε του ματς μπορούσε να φέρει τούμπα την κατάσταση. Πρώτο παιχνίδι ήταν, το άγχος ορισμένοι δεν το ξεπέρασαν και πήγε στράφι η απόδοση του Γιάννη και του συγκινητικού κάπτεν, του Παπανικολάου.

2) Κόντρα στην Ισπανία όλα χάθηκαν στο δεύτερο δεκάλεπτο. Εφυγε από τα χέρια μας διαφορά οκτώ πόντων χωρίς να καταλάβουμε καλά καλά το πώς. Ο Γιουλ έκανε τη μεγάλη ζημιά, σημείωσε τρίποντα που «δεν μπαίνουν» και ήταν ασταμάτητος στην επίθεση. Ναι μεν επανήλθαμε στο δεύτερο ημίχρονο, πάλι όμως δεν αποφύγαμε ήττα με επτά πόντους.

3) Με την Αυστραλία, ματς-τελικός. Θέλαμε διαφορά ώστε να διεκδικήσουμε ακόμη και τη δεύτερη θέση. Ένα ημίχρονο βγαλμένο από όνειρο, μια δεύτερη περίοδος που δεν έχει κάνει εδώ και δεκαετίες η εθνική ομάδα και το 20λεπτο έληξε με το σκορ στο 53-36. Οι πάντες πάλευαν στην άμυνα, ο Γουόκαπ υπήρξε καταπληκτικός και έδινε τον τόνο στην ανάπτυξη, μοιράζοντας αφειδώς ασίστ. Τι έγινε μετά; Κατακόρυφη πτώση απόδοσης. Αυτή είναι η αλήθεια. Από τους 53 πόντους στο πρώτο μέρος, σημειώσαμε μόλις 24 στο δεύτερο! Δεν λες πως σκίσαμε. Οι Αυστραλοί επανήλθαν, πλην όμως κρατήσαμε τη σπουδαία νίκη και μπράβο σε όλους. Όταν, όμως, το ματς σου πάει πρίμα, εκεί το «τελειώνεις» και δεν ξαναβάζεις τον αντίπαλο στη διεκδίκησή του. ‘Η μήπως όχι; Κάπως έτσι, η μυθική απόδοση του Γουόκαπ που είχε 18 πόντους και 4/7 τρίποντα πήγε στράφι, ενώ σούπερ ήταν και οι Γιάννης – Μήτογλου.

Επιμύθιο: η εθνική του Σπανούλη επέστρεψε και την υπολογίζουν όλοι. Εδωσε μάχες απέναντι σε ισχυρά σύνολα και παίκτες από το ΝΒΑ, δεν τα παράτησε ποτέ, δεν έχασε την πίστη της στην επιτυχία και έκανε ξανά τον κόσμο να ασχοληθεί μαζί της. Οι …πεταμένες λευκές πετσέτες ανήκουν στο παρελθόν. Ωστόσο, λείπουν κάποιοι παίκτες ώστε να παρουσιαστεί ένα ρόστερ με πολύ παραπάνω επιλογές και εδώ το ελληνικό μπάσκετ αναζητεί νέα παιδιά με ταλέντο. Να πάρουν τη θέση όσων δεν βρίσκονται στο τοπ επίπεδο. Πέρα από αυτό, όμως, μια ευκαιρία πρόκρισης χωρίς να περιμένουμε αποτελέσματα άλλων αγώνων, χάθηκε. Είναι η πραγματικότητα.

Headlines