Δεν το κρύβω, πως ο πολυπλόκαμος ανθρωπιστικός κινηματογράφος, που σημάδεψε, όχι απλώς θετικά, αλλά και εκδήλως ευεργετικά, τη γνωσιολογική και οικουμενική συγκρότηση ευρύτατων κοινωνικών ομάδων, κυρίως στις δεκαετίες ‘50, ‘60, ‘70 και ’80 του περασμένου αιώνα, όλη αυτή η καρποφόρα προσφορά της μεγάλη οθόνης, σημάδεψε θετικά και πολυτρόπως και τον δικό μου χαρακτήρα. (Στο σενάριο, στους διαλόγους, στη μουσική, στη σκηνογραφική-αρχιτεκτονική αντίληψη του σκηνοθέτη).

Αυτή η μεγάλη οθόνη, στις υπερπολυτελείς χειμερινές αίθουσες, που έγιναν στόχος προσχεδιασμένων κακουργηματικών και έως τώρα ατιμώρητων ανεπισκεύαστων εμπρησμών, αλλά και η ίδια μεγάλη οθόνη, στα θερινά σινεμά που τα ύμνησε με στίχους και τη βαθύτατα εκφραστική μουσική του, ο αξέχαστος και πολυαγαπημένος Λουκιανός Κηλαϊδόνης.

Ναι αυτό το πελώριο κάτασπρο πανί, που το λάτρεψαν οι κινηματογραφόφιλοι (σινεφίλ κατά τους εικονοκλάστες-αλλά και κακομετασχηματιστές των γλωσσών), αυτό το ίδιο πανί, του το ξέσκιζαν με χασαπομάχαιρα, σκοταδιστικά στοιχεία ιεροεξεταστικών μεσαιωνικών κύκλων, μαζί με τον δροσιστικό φιλικό περίγυρο του θερινού κινηματογράφου, μετατρέπουν τον καλοκαιρινό κινηματογράφο σε γοητευτικό χώρο πνευματικής και καλλιτεχνικής-μορφωτικής και ψυχαγωγικής μέθεξης.

Αφορμή στο σημερινό μου κείμενο ο «Σιωπηλός μάρτυς» του Άλφρεντ Χίτσκοκ (1954) σε σενάριο του Τζον Μάικλ Χέιζ και συμπρωταγωνιστές τους Τζέημς Στιούαρτ, Γκρέις Κέλλυ και Θέλμα Ρίτερ, που προβάλλεται στην «ΑΕΛΛΩ» της Ραφήνας.

Μάθημα κινηματογράφου

Πραγματικό υποδειγματικό μάθημα κινηματογράφου με επικεφαλής βέβαια του όλου καλλιτεχνικού δυναμικού του έργου τον ανεπανάληπτο Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ένα έργο διαρκείας 1,50’. Από κεκτημένες αντιγραφικές συνήθειες ο Χίτσκοκ βαπτίστηκε σκηνοθέτης «ταινιών τρόμου…». Μέγα και αφελέστατο λάθος. Ή ορθότερα κάποιοι ημιμαθείς ποντάρουν στην ένταξη του Χίτσκοκ στο δυναμικό του «σινεμά της… πλάκας» για να προσελκύσουν μαθητευόμενους και κακόγουστους «κουμπούρες».

Κοντολογίς, ο Χίτσκοκ κατατάσσεται στους σκηνοθέτες-πατέρες υποδειγματικών ταινιών.

Συνεχίζοντας το κείμενο αυτό θα το θεωρούσα ασυγχώρητη παράλειψη να μην αναφερθώ σε σειρά θερινών κινηματογράφων της ανατολικής Αττικής, που κάτω από το έναστρο στερέωμα προσφέρουν στιγμές αλλά και ώρες ενός απελευθερωτικού διεξόδου, από τη ρουτίνα της ημιμάθειας, αμάθειας, κακογουστιάς γιατί όχι και κακοπληρωμένης χυδαιότητας.

Σημειώνουμε λοιπόν, παρόμοια σινεμά, καταφύγια ανθρωπιάς: Αελλώ Ραφήνας, Σινέ Παλλήνη, Σινέ Γέρακας, ΦΛΩΡΙΔΑ (Ζούμπερι), ΡΙΑ (Μάτι), Άστρον (Άρτεμις), Village Cool (Τύμβος Μαραθώνα), Σίσσυ (Νέα Μάκρη), Αλίκη (πρώην αμερικανική βάση Νέας Μάκρης).

Headlines