Λευκό T-Shirt -Το αξεπέραστο στιλιστικό, αταξικό φετίχ των ανδρών

Διαπερνά γενιές και κοινωνικές τάξεις και μπορεί να συνδυαστεί σχεδόν με τα πάντα. Το μήκος των μανικιών του και η εφαρμογή στο στήθος έχει σημαδέψει το στυλ των διασημοτήτων (και των ανώνυμων ανθρώπων) εδώ και δεκαετίες.

Όταν χρειάστηκε να μεταμορφώσει τον πολύ νεαρό Μάρλον Μπράντο στον βάναυσο Στάνλεϊ Κοβάλσκι στο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς, «Λεωφορείο ο Πόθος» (A Streetcar Named Desire, 1947), η ενδυματολόγος Λουσίντα Μπάλαρντ εμπνεύστηκε από τους ιδρωμένους, σκονισμένους εργάτες που έσκαβαν χαντάκια και δούλευαν κάτω από τον ήλιο της πόλης.

Μόνο που μείωσε τα ρούχα: έντυσε τον Μπράντο με ένα στενό μπλουζάκι και τον στρίμωξε με ένα τζιν που αναδείκνυε τους γλουτούς και τους μηρούς του σαν δεύτερο δέρμα.

Το εσώρουχο που έγινε εξώρουχο

Ο Μάρλον Μπράντο ήταν δικαιολογημένα ενθουσιασμένος με αυτό που είδε στον καθρέφτη. Είχε μπροστά του μια σέξι, υπερβολικά αρρενωπή εικόνα που θα επισκίαζε τη Τζέσικα Τάντι, την ηθοποιό που υποδυόταν τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, τη Μπλανς ΝτιΜπουά.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στην κινηματογραφική εκδοχή που σκηνοθέτησε ο Ελία Καζάν – όπου η Τάντι αντικαταστάθηκε από τη Βίβιαν Λι – κάπου εκεί τα κολλητά ρούχα θεωρήθηκαν ασεβή, οπότε το τζιν του Μπράντο αντικαταστάθηκε από φαρδύ παντελόνι. Το μπλουζάκι, ωστόσο, διατηρήθηκε για να τονιστεί η αδηφάγος σεξουαλικότητα του χαρακτήρα.

Αυτή ήταν η κομβική στιγμή της ανεπίσημης έναρξης της τάσης. Το μπλουζάκι, το οποίο μέχρι τότε χρησιμοποιούνταν μόνο ως εσώρουχο, πήρε διαβατήριο για εξωτερική χρήση αφήνοντας πίσω του το μεγάλο χρονικό διάστημα που ήταν συνδεδεμένο με την εργατική τάξη και την αντικουλτούρα.

Χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες για να γίνει το απλό λευκό ανδρικό κοντομάνικο μπλουζάκι η στιλιστική διαπίστευση των σικ ανθρώπων

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Stanley Kowalski (@stanley_kowalski)

Μινιμαλισμός, χαλαρότητα κι αισθησιασμός

Χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες για να γίνει το απλό λευκό ανδρικό κοντομάνικο μπλουζάκι η στιλιστική διαπίστευση των σικ ανθρώπων. Σήμερα αντιπροσωπεύει έναν χώρο αντίστασης στο μπαρόκ στυλ ένδυσης, στη logo-μανία και την επιδεικτική λάμψη, όπως απέδειξε πρόσφατα ο σχεδιαστής Simon Porte Jacquemus με την επιλογή των ρούχων που επέλεξε για να παρευρεθεί στο προοίμιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού που διοργάνωσε ο όμιλος LVHM.

Αλλά για να φτάσουμε σε αυτόν τον θρίαμβο της κομψότητας που είναι ταυτόχρονα μινιμαλιστική, χαλαρή και αισθησιακή, χρειάστηκε να διανύσουμε έναν μακρύ δρόμο.

Πήρε διαβατήριο για εξωτερική χρήση αφήνοντας πίσω του το μεγάλο χρονικό διάστημα που ήταν συνδεδεμένο με την εργατική τάξη και την αντικουλτούρα

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη SIMON PORTE JACQUEMUS (@simon_porte_jacquemus)

Τα ανδρικά εσώρουχα μέσα στα χρόνια

Τον 19ο αιώνα, οι δυτικοί άνδρες φορούσαν ένα ενιαίο, ολόσωμο ένδυμα κάτω από τα ρούχα τους που κάλυπτε τον κορμό και τα πόδια τους. Μόνο στα τέλη του αιώνα, για λόγους άνεσης, τα εσώρουχα διαχωρίστηκαν από το πάνω μέρος.

Οι Αμερικανοί πεζοναύτες άρχισαν να φορούν και δύο κομμάτια στον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο, και οι στρατιώτες άλλων στρατών το ακολούθησαν αργότερα. Κάπως έτσι το ενδυματολογικό έθιμο εξαπλώθηκε σε διάφορα κοινωνικά στρώματα.

Ορισμένοι επαγγελματίες που υπόκεινται σε ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες, όπως οι ανθρακωρύχοι, οι εργάτες οικοδομών και οι λιμενεργάτες, είχαν τη δυνατότητα να φορούν εξωτερικά αυτό που αποτελούσε ήδη το βασικό συστατικό των ανδρικών εσωρούχων. Και σε εκείνο το σημείο ήρθε η υποτιθέμενη πτώση από τη χάρη του.

Τα μακό του στρατού

Υπάρχει ένας θρύλος ότι, το 1934, οι πωλήσεις των εσωρούχων έπεσαν κατακόρυφα εξαιτίας μιας σκηνής στην ταινία «Συνέβη μια νύχτα» του Frank Capra, στην οποία ο Clark Gable έβγαλε το πουκάμισό του, αποκαλύπτοντας το γυμνό του σώμα, η γοητεία του οποίου ακτινοβολούσε απαλλαγμένη από το φανελάκι.

Μεταξύ αυτής της χαλάρωσης και της οριστικής προβολής του T-Shirt σε ισότιμη βάση με τα υπόλοιπα ρούχα, πέρασε μια μεγάλη δεκαετία. Χρειάστηκε η έλευση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια του οποίου ο αμερικανικός στρατός εξόπλισε και πάλι τα στρατεύματά του με μακό.

Πολλοί από αυτούς φορούσαν τα ίδια μπλουζάκια στον ελεύθερο χρόνο τους, πλέον ευδιάκριτα και συνδυασμένα με το παντελόνι της στρατιωτικής τους στολής. Η εμφάνιση ήταν πολεμική αλλά και casual, ένας συνδυασμός που κέρδιζε τις εντυπώσεις αλλά και την απόλυτη άνεση.

Η αρχή του casual ντυσίματος

Ο Μπράντο, αλλά και ο Τζέιμς Ντιν, αναφέρονται συχνά ως πρωτοπόροι της τάσης αυτής στο Χόλιγουντ. Όμως είναι δίκαιο να θυμόμαστε ότι, ήδη από το 1945, ο Τζιν Κέλι εμφανίστηκε με μπλουζάκι στην ταινία «Βίρα τις Άγκυρες», μια από τις μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες του, στην οποία υποδυόταν έναν ναύτη.

Το μακό ήταν λευκό στην σκηνή που το φορούσε ως εσώρουχο, συνοδευόμενο από βαμβακερό σορτσάκι μποξεράκι, ενώ εμφανίστηκε και με ένα ακόμα με γαλάζιες ρίγες (η γνωστή μαρινιέρα) στην πιο αξιομνημόνευτη στιγμή της ταινίας, όταν ο ηθοποιός και χορευτής ερμήνευσε ένα μουσικό νούμερο με τον Τζέρι το ποντίκι.

Στην οθόνη, ο Κέλι ακολούθησε τη στρατηγική να φοράει τα πιο casual ρούχα που επέτρεπε η ευπρέπεια της εποχής -φούτερ, χακί παντελόνια, καπέλα και πάνινα αθλητικά παπούτσια, τα οποία είναι απολύτως αποδεκτά στην εποχή μας, πλέον- για να διαφοροποιηθεί από τους αστέρες της προηγούμενης γενιάς, ιδίως από τον άψογα ντυμένο Φρεντ Αστέρ.

Τις επόμενες δύο δεκαετίες, οι επαναστατημένοι νέοι και των δύο φύλων υιοθέτησαν το T-shirt, ενίοτε με τυπωμένα πολιτικά συνθήματα, για να διαφοροποιηθούν από τους πιο κομφορμιστές που παρέμειναν πιστοί στα πουκάμισα ή στα Polo Shirt

Το λευκό που ξεχωρίζει

Στη δεκαετία του 1950, ο Μπράντο πρωτοστάτησε, όχι μόνο με το «Λεωφορείο Πόθος» αλλά και με τον «Ατίθασο» του Λάσλο Μπενεντέκ, το 1953, όπου ανταποκρίθηκε στον τίτλο της ταινίας με τις εμφανίσεις των Hell’s Angel που συνδύαζαν τζιν, ένα τέλειο μαύρο δερμάτινο μπουφάν, ένα κεκλιμένο γείσο και, πάλι, ένα μακό μπλουζάκι.

Δύο χρόνια αργότερα, ο Τζέιμς Ντιν καθιέρωσε την τάση στην ταινία «Επαναστάτης χωρίς Αιτία». Είναι χαρακτηριστικό ότι, στις πρώτες σκηνές, ο χαρακτήρας του εμφανίζεται με σακάκι, πουκάμισο και γραβάτα – έτσι ντυνόταν τότε κάθε νεαρός της μεσαίας τάξης – και μόνο όταν επέλεξε να πάρει συνειδητά την επαναστατικότητά του, άλλαξε σε λευκό μπλουζάκι και κόκκινο μπουφάν.

Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να δει κανείς σε μια διάσημη φωτογραφία της Ιβ Άρνολντ που δείχνει τον Πολ Νιούμαν στο Actor’s Studio το 1955, φορώντας λευκό T-Shirt, σκούρο παντελόνι και loafers, να ξεχωρίζει σαν φάρος μέσα σε μια θάλασσα από tweed σακάκια.

Δείτε το βίντεο με την ιστορία του T-Shirt

Από τον Στιβ Μακ Κουίν στον Τζον Φ. Κένεντι

Αργότερα θα αναλάμβαναν και άλλα σύμβολα του σεξ, από τον Στιβ Μακ Κουίν μέχρι τον Αλέν Ντελόν (ο οποίος, στην ταινία του Βισκόντι «Ο Ρόκο και τα αδέρφια του», είχε τη δικαιολογία ότι ο χαρακτήρας του ήταν πυγμάχος).

Μέχρι τη δεκαετία του 1960, το λευκό μπλουζάκι είχε γίνει δημοφιλές ως casual ένδυμα για διακοπές, αθλητικές εξορμήσεις και γενικότερα για αναψυχή, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο Τζον Φ. Κένεντι – που ενδιαφερόταν να προωθήσει τον εαυτό του ως αθλητικό πρόεδρο – επέτρεψε στον εαυτό του να φωτογραφηθεί με μακό.

Τις επόμενες δύο δεκαετίες, οι επαναστατημένοι νέοι και των δύο φύλων υιοθέτησαν το T-shirt, ενίοτε με τυπωμένα πολιτικά συνθήματα, για να διαφοροποιηθούν από τους πιο κομφορμιστές που παρέμειναν πιστοί στα πουκάμισα ή στα Polo Shirt.

Δείτε εμφανίσεις του Ντον Τζόνσον από το Miami Vice

Κοστούμι και T-Shirt, ένας προκλητικός συνδυασμός

Αντίθετα, στη δεκαετία του 1980, με την εξάπλωση των εκρηκτικά πολύχρωμων ρούχων και την υιοθέτηση καλσόν, αλυσίδων, παραμάνων και άλλων αξεσουάρ που κληρονομήθηκαν από τις ροκ και πανκ υποκουλτούρες, το απλό λευκό μπλουζάκι απέδιδε μια καθησυχαστική νηφαλιότητα.

Οι πρωταγωνιστές της τηλεοπτικής σειράς Miami Vice έκαναν ένα άλλο ποιοτικό στιλιστικό άλμα, εκλαϊκεύοντας έναν αδιανόητο μέχρι τότε συσχετισμό, αυτόν του μακό T-Shirt και του κοστουμιού, ο οποίος στην εποχή του προκάλεσε οργή και εχθρότητα.

Από τη δεκαετία του 1990, μεταξύ των ευκατάστατων νέων – ή εκείνων που φιλοδοξούν να είναι ευκατάστατοι, με σειρές όπως το Beverly Hills, 90210 ως σημείο αναφοράς τους – το λευκό μπλουζάκι εμφανίζεται κάτω από χαλαρά πουκάμισα που μπορεί να φέρουν ένα μονόγραμμα τύπου Ralph Lauren.

Αλλά παρέμεινε επίσης μέρος του πιο μινιμαλιστικού ανδρικού ρεπερτορίου, με οπαδούς όπως ο Μπρους Γουίλις και ο Μπραντ Πιτ. Τον τελευταίο καιρό, οι στιλίστες της επιτυχημένης σειράς The Bear εκμεταλλεύτηκαν την εμβληματική δύναμη του λευκού T-shirt, ντύνοντας τον πρωταγωνιστή της, Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ, σχεδόν αποκλειστικά με αυτό κατά τη διάρκεια της πρώτης σεζόν.

Ενώνει όλες τις κοινωνικές τάξεις

Απαντώντας στις εικασίες που έχουν προκύψει σχετικά με το θέμα αυτό, η ενδυματολόγος Χριστίνα Σπυριδάκη επιβεβαίωσε ότι για τον Κάρμι Μπερζάτο, τον χαρακτήρα του Άλεν Γουάιτ, επέλεξε τη γερμανική μάρκα Merz b. Schwanen, ο κατάλογος της οποίας προσφέρει διαφορετικούς τύπους λαιμόκοψης   -μεταξύ των οποίων και με κουμπιά από φίλντισι, που θυμίζουν τα εσώρουχα που φορούσαν ακόμα στις αρχές του περασμένου αιώνα-, χρώματα, πάχη και μήκη μανικιών, και τα οποία ξεχωρίζουν για την υψηλή τους ποιότητα και τις αντίστοιχες αυξημένες τιμές τους.

Το λευκό μπλουζάκι έχει αποδείξει την ικανότητά του να προσαρμόζεται στην εποχή του αλλάζοντας ελάχιστα το πατρόν του.

Παραμένει μια ασυναγώνιστη επιλογή όταν συνδυάζεται με τζιν ή chinos – και τα δύο εφευρέσεις του τέλους του 19ου αιώνα, που από τις σεμνές καταβολές τους έγιναν στιλιστικά πρότυπα που ενώνουν όλες τις κοινωνικές τάξεις – καθώς και με βερμούδες ή πιο επίσημα παντελόνια, με πιέτες ή ακόμη και με ρίγες.

在 Instagram 查看这篇帖子

Just Jared (@justjared) 分享的帖子

Το «σωστό» μήκος και το «σωστό» μανίκι

«Το αν θα το φορέσετε μέσα στο παντελόνι ή έξω από αυτό είναι θέμα περίστασης και προσωπικής προτίμησης» γράφει ο Ianko López στην El Pais και συνεχίζει: «Πολλά έχουν γραφτεί για το ιδανικό μήκος του μακό, το οποίο δεν πρέπει να είναι υπερβολικό, προκειμένου να αποφευχθούν οι ρυτίδες στην κοιλιά ή τη μέση.
»Όσον αφορά το μανίκι, θα πρέπει ιδανικά να εκτείνεται μεταξύ του μισού και των τριών τετάρτων του μπράτσου, από τον ώμο έως τον αγκώνα. Τελευταία έχουμε δει τόσο πολύ κοντά μανίκια όσο και πολύ μακριά, που ξεπερνούν τον αγκώνα. Ωστόσο, κάθε υπερβολική ακολουθία της μόδας παίζει ενάντια στον εικονικό και διαχρονικό χαρακτήρα του ενδύματος».

*Με στοιχεία από elpais.com | Αρχική Φωτό: YouTube