Δεν ξέρω εάν, πότε και πώς το Ιράν θα επιλέξει να κάνει πράξη την «απάντηση» στο Ισραήλ ύστερα από τη δολοφονία του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια στην Τεχεράνη.

Δεν ξέρω εάν θα είναι άλλη μια απάντηση «συμμετρική» και «συμβολική» όπως σε προηγούμενες περιπτώσεις, ή εάν θα είναι μία επιλογή που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως κλιμάκωση.

Ούτε ξέρω ποιος είναι ο ορίζοντας του σχεδιασμού του Ισραήλ και εάν έχει επιλέξει να κλιμακώσει από τη μεριά του με όρους περιφερειακής σύγκρουσης ελπίζοντας έτσι ότι θα παρασύρει και άλλες δυνάμεις, πρωτίστως τις ΗΠΑ.

Αυτό που ξέρω είναι ότι το τελευταίο πράγμα που έχουμε ανάγκη είναι μια περιφερειακή σύγκρουση.

Δεν το έχει ανάγκη η Μέση Ανατολή.

Δεν το έχει ανάγκη ο κόσμος γενικότερα, γιατί όλοι ξέρουμε ότι οποιαδήποτε σύγκρουση στη Μέση Ανατολή έχει παγκόσμιες επιπτώσεις.

Δεν τον έχουν ανάγκη οι Παλαιστίνιοι, στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, γιατί θα δουν τη δική τους άμεση αγωνία για επιβίωση, ανοικοδόμηση, ειρήνη και τελικά ελευθερία να επισκιάζεται από την ευρύτερη αντιπαράθεση ανάμεσα σε περιφερειακές δυνάμεις.

Μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι θέλουν την κλιμάκωση και το πέρασμα στην περιφερειακή σύγκρουση.

Για την κυβέρνηση του Ισραήλ, δηλαδή τον συνασπισμό του Νετανιάχου με την Άκρα Δεξιά, «περιφερειακή σύγκρουση» και δη με έναν «ορκισμένο εχθρό» των ΗΠΑ. όπως το Ιράν. σημαίνει ότι η προσοχή στρέφεται από τα εγκλήματα πολέμου στη Γάζα (γιατί 39.000 νεκροί δεν μπορούν να περιγραφούν αλλιώς) και τη διαρκή υπονόμευση κάθε δυνατότητας λύσης του Παλαιστινιακού στον «αγώνα της Δύσης ενάντια στους εχθρούς της» και τη διατήρηση της απαραίτητης αμερικανικής βοήθειας.

Για μια μερίδα της Ιρανικής ηγεσίας, την πιο «φιλοπόλεμη», «περιφερειακή σύγκρουση» μπορεί να σημαίνει ότι επιτέλους ο «άξονας της αντίστασης θα δείξει τα δόντια του» στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ και θα διαμορφωθεί νέος συσχετισμός δύναμης, ακόμη και εάν αυτό βάλει σε κίνδυνο συνολικά τους λαούς της περιοχής.

Όμως, για οποιονδήποτε άνθρωπο σκέφτεται ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι αποκλιμάκωση και επιτέλους ειρηνευτική διαδικασία και σε καμία περίπτωση διεύρυνση της σύγκρουσης, είναι σαφές ότι τα πράγματα οδηγούνται σε ένα επικίνδυνο σημείο.

Άλλωστε, ο πλανήτης μας δεν είναι στην καλύτερη στιγμή. Ήδη ο πόλεμος στην Ουκρανία έδειξε ότι έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή διαιρέσεων και έντασης και ότι πλέον κάθε «περιφερειακή σύγκρουση» είναι στην πραγματικότητα κεφάλαιο μιας εξελισσόμενης παγκόσμιας σύγκρουσης. Και από ένα σημείο και μετά ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος θα αρχίσει να έχει όλο και πιο «θερμά» χαρακτηριστικά. Και δυστυχώς ο πλανήτης έχει ακόμη αρκετά πυρηνικά όπλα ώστε να καταστραφεί.

Για αυτόν τον λόγο και η «διεθνής κοινότητα» (ό,τι και εάν σημαίνει σήμερα αυτό…) οφείλει να προσπαθήσει να αποτρέψει το ενδεχόμενο μιας περιφερειακής σύγκρουσης.

Αυτό αφορά πρώτα από όλα τις ΗΠΑ αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, που πρέπει να κάνουν σαφές στο Ισραήλ ότι δεν μπορεί να σπρώχνει τα πράγματα προς την κλιμάκωση και ότι στην πραγματικότητα εάν θελήσει να πάει σε ευρύτερη σύγκρουση θα κινδυνεύσει να βρεθεί μόνο του.

Αφορά, όμως, και τους συμμάχους του Ιράν, την Ρωσία και την Κίνα που θα πρέπει να δείξουν ότι όντως θέλουν να συμβάλουν στην ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή και άρα θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι ούτε στην Τεχεράνη θα επικρατήσουν οι πιο πολεμόχαρες φωνές.

Πάνω από όλα θα πρέπει να σκεφτούμε ότι χρειαζόμαστε ξανά θεσμούς που να λειτουργούν ως πεδία όπου η «διεθνής κοινότητα» συζητά και μπορεί να διαχειρίζεται κρίσεις. Γιατί είναι ένα πράγμα ο ανταγωνισμός και άλλο η ανεξέλεγκτη σύγκρουση. Δεν γίνεται να έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου ώρες ώρες σκεφτόμαστε ότι υπήρχε περισσότερη «συνεννόηση» όταν επισήμως ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα.

Η Μέση Ανατολή πάντα ήταν μια πολύ κρίσιμη περιοχή. Έχει τεράστια οικονομική, ενεργειακή και γεωπολιτική σημασία. Οτιδήποτε συμβεί εκεί δεν θα περιοριστεί εκεί. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δίδαξε το πικρό μάθημα ότι μια μεγάλη περιφερειακή σύγκρουση μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμια ενεργειακή κρίση. Περιφερειακή σύγκρουση στη Μέση Ανατολή είναι μια σύγκρουση που δεν θα αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο.

Αντιθέτως, μια πραγματική προσπάθεια για αποφυγή κλιμάκωσης, για κατάπαυση πυρός, για ειρηνευτική διαδικασία και για επίλυση του Παλαιστινιακού με πραγματική αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους, θα λειτουργούσε ως κρίσιμο βήμα για βιώσιμη ειρήνη στη Μέση Ανατολή και όχι μόνο.

Headlines