Tο ξενοδοχείο που έφερε επανάσταση στα ταξίδια του 20ου αιώνα

Οι Wilson έπρεπε να σταματήσουν για τη νύχτα, αλλά ήταν καλοκαίρι του 1951 και οι αμερικανικές οδικές εγκαταστάσεις δεν ήταν αυτές που είναι σήμερα. Τα μοτέλ σπανίζανε και ήταν ακριβά, δεδομένης της έλλειψης ανέσεων.

«Τα δωμάτια δεν ήταν ποτέ ακριβώς όπως διαφημίζονταν, οπότε ο πατέρας μου έπαιρνε ένα κλειδί και πήγαινε να ρίξει μια ματιά στο δωμάτιο πριν υπογράψουμε για αυτό», θυμάται σήμερα το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας, ο Spence Wilson.

«Πολλά από τα πράγματα που θεωρούμε σήμερα ως δεδομένα, δεν ήταν τότε».

Η ιδέα ήταν απλή – χωρίς φτιασίδια

Σε αυτό το συγκεκριμένο οδικό ταξίδι στην Ανατολική Ακτή, ο Kemmons, πατέρας πέντε παιδιών και επιχειρηματίας, άρχισε να ονειρεύεται ένα απλό, φιλικό προς την οικογένεια μοτέλ που θα προσέφερε όλες τις απαραίτητες ανέσεις. Δεν θα υπήρχε μόνο ένα. Θα υπήρχαν εκατοντάδες, διάσπαρτα στους δρόμους των ΗΠΑ.

Ανεξάρτητα από την πολιτεία, ανεξάρτητα από τον αυτοκινητόδρομο, θα μπορούσε ο ταξιδιώτης να σταματήσει σε αυτό το ξενοδοχείο και να γνωρίζει εξ αρχής τι ακριβώς θα έπαιρνε.

Η ιδέα ήταν απλή – χωρίς φτιασίδια, μόνο καθαρά, καταλύματα με εστιατόριο, πολλά δωμάτια και πισίνα -«πάντα μας άρεσε να κολυμπάμε και γι’ αυτό πάντα τον καλούσαμε να βρει ένα μέρος που να έχει πισίνα», λέει ο Spence Wilson. Τα παιδιά κάτω των 12 ετών που θα μοιράζονταν τα δωμάτια με τους γονείς τους θα μπορούσαν να μείνουν δωρεάν.

Σήμερα, τα ξενοδοχεία χαμηλού κόστους στο δρόμο είναι κοινός τόπος, αλλά τη δεκαετία του 1950, η ιδέα του Kemmons ήταν «πραγματικά επαναστατική»

Photo: Wikimedia Commons

Εκδημοκράτισε τα facilities

Τον Αύγουστο του 1952, ο Kemmons Wilson πραγματοποίησε αυτό το όνειρο, ανοίγοντας το πρώτο Holiday Inn. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, η ξενοδοχειακή μπράντα Holiday Inn εξακολουθεί να είναι ισχυρή.

Σήμερα, τα ξενοδοχεία χαμηλού κόστους στο δρόμο είναι κοινός τόπος, αλλά τη δεκαετία του 1950, η ιδέα του Kemmons ήταν «πραγματικά επαναστατική», όπως λέει ο Ross Walton, ιστορικός του Κέντρου Προφορικής Ιστορίας και Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Πανεπιστημίου του Νότιου Μισισιπή.

«Ο Γουίλσον συγκέντρωσε αυτό το πακέτο ιδεών για το τι είδους ανέσεις θα επιθυμούσαν οι απαιτητικοί ταξιδιώτες και οι οικογένειες που κάνουν διακοπές», λέει ο Walton. «Πράγματα που ήταν ακριβότερα οπουδήποτε αλλού, τα έκανε όλα στάνταρ, σε μια πολύ λογική τιμή δωματίου».

Το επεισοδιακό κόψιμο της κορδέλας

Ο Kemmons άνοιξε το πρώτο Holiday Inn στην πόλη του, το Μέμφις του Τενεσί. Τα παιδιά του συμμετείχαν στην τελετή των εγκαινίων.

«Ο δήμαρχος, ο οποίος υποτίθεται ότι θα ερχόταν να κόψει την κορδέλα, δεν εμφανίστηκε. Ο μπαμπάς δεν χάρηκε γι’ αυτό», θυμάται ο Spence. «Τότε η μητέρα είπε: «Κοίταξε, Κemmons, τα παιδιά είναι όλα ντυμένα, βάλε τα να κόψουν την κορδέλα»».

Αυτό το πρώτο Holiday Inn ακολούθησαν άλλα τρία παραρτήματα με έδρα το Μέμφις, τα οποία χτίστηκαν σε συνεργασία με τον συνιδρυτή του Kemmons, τον επιχειρηματία Wallace E Johnson.

Όταν άνοιξε το τέταρτο Holiday Inn, ένα άρθρο της St Louis Post Dispatch του 1953 δήλωνε ότι η τότε επικρατούσα εικόνα ενός μοτέλ – «μια ομάδα από άθλιες καμπίνες στριμωγμένες στην άκρη του δρόμου» – ανήκε στο παρελθόν.

Ο Kemmons τόνιζε την ταπεινή του καταγωγή, καθώς εγκατέλειψε το λύκειο και μεγάλωσε με μια ανύπαντρη μητέρα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1920

O Keemons Wilson (τελευταίος δεξιά) με μορφές της Αμερικανικής ζωής των 60s. Στο κέντρο το πρόσωπο των KFC / Photo: Public Domain

«Ήταν συναρπαστικό»

Ακολούθησαν κι άλλα Holiday Inn. Η εταιρεία ξεκίνησε ένα μοντέλο δικαιόχρησης, σύμφωνα με το οποίο επιτρεπόταν σε ανεξάρτητα μέρη να ανοίγουν και να λειτουργούν υποκαταστήματα του Holiday Inn.

Ο George Falls, πρώην αντιπρόεδρος του Holiday Inn, θυμάται ότι ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και πλάτη των ΗΠΑ – και αργότερα σε όλες τις θάλασσες – για να εξετάσει πιθανές τοποθεσίες και να αξιολογήσει τη βιωσιμότητά τους για δικαιόχρηση.

«Ήταν συναρπαστικό», λέει ο Falls. «Κοιτάζω πίσω τώρα – και κοιτάζω κάποια περιοδικά και ετήσιες εκθέσεις και όλα αυτά – και δεν μπορώ να πιστέψω ότι μεγάλωσε τόσο πολύ, τόσο γρήγορα, και ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’60».

Ο Falls και η ομάδα του ήταν υπεύθυνοι για να διασφαλίσουν ότι κάθε τοποθεσία πληρούσε τα σχολαστικά πρότυπα του Holiday Inn. «Η συνέπεια ήταν το όνομα του παιχνιδιού – επειδή τα δωμάτια είχαν όλα το ίδιο μέγεθος, ήταν όλα επιπλωμένα με τον ίδιο τρόπο και είχαν τα ίδια πρότυπα όπου κι αν πήγαινες», εξηγεί ο Falls, ο οποίος θυμάται τις τριμηνιαίες επιθεωρήσεις για να βεβαιωθεί ότι τα μοτέλ ήταν όλα ίδια σύμφωνα με το αρχικό μοτέλ.

«Ήταν πανόμοια – και αυτό είναι που κάνει μια αλυσίδα να λειτουργεί».

Η Βίβλος σε κάθε δωμάτιο

Ο Kemmons Wilson κατάλαβε ότι το μάρκετινγκ ήταν το κλειδί για να ξεκινήσει η ιδέα του, οπότε η ιστορία του Holiday Inn που είχε ως επίκεντρο την οικογένεια και το ταξίδι στο δρόμο ήταν πανταχού παρούσα στις δημόσιες σχέσεις της μάρκας από την πρώτη μέρα.

Τα μοτέλ δεν είχαν και τόσο «καθαρή» φήμη τη δεκαετία του 1950 και ο Kemmons, καθότι πιστός χριστιανός, ήθελε να ανατρέψει αυτή την εικόνα – ένα από τα βασικά στοιχεία του Holiday Inn ήταν η Βίβλος σε κάθε δωμάτιο.

Ο Kemmons τόνιζε επίσης την ταπεινή του καταγωγή, καθώς εγκατέλειψε το λύκειο και μεγάλωσε με μια ανύπαντρη μητέρα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1920.

Την επιτυχία του όλου εγχειρήματος βοήθησε το γεγονός ότι η αλυσίδα είχε επίσης ένα πιασάρικο όνομα, το οποίο πιστώνεται στον αρχιτέκτονα της εταιρίας, τον Eddie Bluestein, ο οποίος έγραψε το «Holiday Inn» στα σχέδια του πρώτου μοτέλ με έδρα το Μέμφις. Ο Bluestein εμπνεύστηκε από το ομώνυμο κινηματογραφικό μιούζικαλ του 1942 με πρωταγωνιστές τον Bing Crosby και τον Fred Astaire. Το όνομα άρεσε στον Kemmons και έτσι έμεινε.

Διαφήμιση retro του Holiday Inn

Οι αναφορές από το σινεμά

Το Holiday Inn έφερε μία ακόμα αισθητική καινοτομία -προσέλκυε με επιτυχία τους επίδοξους επισκέπτες από τον αυτοκινητόδρομο μέσω της «Μεγάλης Πινακίδας» – ενός εντυπωσιακού οικοδομήματος σε χρώμα νέον που σχεδιάστηκε από τους καλλιτέχνες Gene Barber και Roland Alexander.

Η πινακίδα, η οποία υψωνόταν σε ύψος περίπου 15 μέτρων, ήταν φαντασμαγορική σε πράσινο, κίτρινο και κόκκινο χρώμα, διακοσμημένη με λαμπτήρες που αναβόσβηναν. Σύμφωνα με τον Spence, κάθε πινακίδα κατανάλωνε αρκετή ηλεκτρική ενέργεια, ικανή να τροφοδοτήσει πέντε κατοικίες.

Ο Spence υποθέτει ότι ο κινηματογράφος αποτέλεσε την έμπνευση για την αισθητική της πινακίδας – άλλωστε, ο Kemmons είχε κάποτε στην ιδιοκτησία του μια αλυσίδα κινηματογραφικών αιθουσών.

Υπήρχε πάντα χώρος για τον επισκέπτη

«Νομίζω ότι ήταν εξίσου συναρπαστικό για τους επιχειρηματίες όσο και για τις οικογένειες να κατηφορίζουν το δρόμο και να βλέπουν αυτή την πινακίδα, να σταματούν και να μένουν πλήρως ικανοποιημένοι βρίσκοντας όλα όσα θα μπορούσαν να θέλουν», λέει ο πρώην αντιπρόεδρος Falls.

Ήταν επίσης σημαντικό για τον Kemmons ότι τα Holiday Inns δεν έπρεπε ποτέ να εμφανίζουν πινακίδα «δεν υπάρχουν κενές θέσεις», ακόμη και αν δεν υπήρχε χώρος.

«Αν το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο, θα σας έβρισκαν ένα εναλλακτικό μέρος για να μείνετε», λέει ο Spence.

Ο Spence εργάστηκε σε ένα Holiday Inn κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών του στο κολέγιο. Θυμάται ότι ο Kemmons περνούσε από εκεί, και όταν έβλεπε το προσωπικό να διώχνει τους υποψήφιους επισκέπτες, επενέβαινε και τηλεφωνούσε σε περίπου 30 κοντινά ξενοδοχεία μέχρι να εξασφαλίσει στους ταξιδιώτες εναλλακτικό κατάλυμα.

Το Holiday Inn υπερασπίστηκε πολλές έννοιες που ήταν ασυνήθιστες τη δεκαετία του 1950, αλλά αργότερα έγιναν κοινός τόπος – μηχανές πάγου σε κάθε διάδρομο, τηλεοράσεις σε κάθε δωμάτιο και εστιατόρια στο χώρο του ξενοδοχείου

Photo: Public Domain

Η κληρονομιά της «Μεγάλης Πινακίδας»

Η «Μεγάλη Πινακίδα» αποσύρθηκε τη δεκαετία του 1980, λίγο μετά τη συνταξιοδότηση του Kemmons. Ο Spence λέει ότι ο πατέρας του ήταν «απογοητευμένος», αλλά κατάλαβε ότι αυτή ήταν μια οικονομικά αποδοτική κίνηση και ότι οι καιροί άλλαζαν.

«Δεν ήταν άνθρωπος που κοίταζε πολύ στο παρελθόν», λέει ο Spence για τον πατέρα του, ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών το 2003.

Η IHG Hotels & Resorts, ο ξενοδοχειακός όμιλος στον οποίο ανήκει πλέον το εμπορικό σήμα Holiday Inn, προσπαθεί η κληρονομιά της «Μεγάλης Πινακίδας» να συνεχίζεται και σήμερα όπου είναι δυνατόν.

«Ενώ η Μεγάλη Πινακίδα δεν μπορεί να επιστρέψει αυτή καθαυτή, αποτίουμε φόρο τιμής σε αυτήν μέσω της χρωματικής μας παλέτας», λέει η Jennifer Gribble, αντιπρόεδρος παγκόσμιου μάρκετινγκ για την IHG Hotels & Resorts.

Δημιουργώντας ένα μοντέρνο ξενοδοχείο

Το Holiday Inn υπερασπίστηκε πολλές έννοιες που ήταν ασυνήθιστες τη δεκαετία του 1950, αλλά αργότερα έγιναν κοινός τόπος – μηχανές πάγου σε κάθε διάδρομο, τηλεοράσεις σε κάθε δωμάτιο και εστιατόρια στο χώρο του ξενοδοχείου, για να αναφέρουμε μόνο μερικά.

Το 1965, η εταιρεία έκανε το ντεμπούτο της με το Holidex, ένα εσωτερικό ηλεκτρονικό σύστημα κρατήσεων που δημιουργήθηκε από την IBM.

Το Holidex επέτρεπε στους επισκέπτες να κάνουν άμεσα κράτηση δωματίων σε οποιοδήποτε Holiday Inn σε όλες τις ΗΠΑ. Το 1965, ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό δίκτυο ηλεκτρονικών επικοινωνιών στον κόσμο.

«Μόλις τέθηκε σε λειτουργία αυτό το σύστημα, ο μπαμπάς είπε ότι έκανε την πώληση franchise σαν να πουλάς καραμέλες στη γωνία του δρόμου», θυμάται ο Spence. «Θα έλεγα ότι κανείς άλλος δεν είχε κάτι παρόμοιο», συμφωνεί ο ιστορικός Ross Walton.

«Το Holiday Inn ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης σε εκείνο το σημείο – και αυτό ήταν 10 χρόνια στην ιστορία της εταιρείας».

Photo: Public Domain

Ένα μικρό χωρίο μέσα σε κάθε ξενοδοχείο

Στη δεκαετία του 1970, η Holiday Inn παρουσίασε επίσης για πρώτη φορά την ιδέα του Holiday Inn Holidome – έναν κλιματιζόμενο εσωτερικό χώρο που φιλοξενούσε σημεία διασκέδασης όπως tiki bars και εσωτερικές πισίνες.

Το 1972, η κύρια σουίτα έξι δωματίων στο Holiday Inn στην πόλη Gaithersberg του Maryland, διαφημίστηκε ως η πιο ακριβή σουίτα σε οποιοδήποτε μοτέλ των ΗΠΑ τότε, με αναφερόμενο κόστος 1.400 δολάρια τη βραδιά. Ο ιδιοκτήτης του franchise κατασκεύασε το δωμάτιο για να προσελκύσει διάσημα πρόσωπα, και διασημότητες όπως η Cher φέρεται να έμειναν εκεί.

Τα πρώιμα Holiday Inns προσέφεραν επίσης πιο πρακτικές ανέσεις στο χώρο, όπως φαρμακεία, καταστήματα ρούχων και καταστήματα δώρων που πωλούσαν τα πάντα, από κέτσαπ με το σήμα του Holiday Inn μέχρι τραμπολίνο.

«Η ιδέα ήταν ο πελάτης να φτάσει εκεί και να μείνει εκεί, και ό,τι χρειαζόταν, μπορούσε να το αγοράσει ακριβώς εκεί στις εγκαταστάσεις χωρίς να χρειάζεται να πάει κάπου αλλού και να ξοδέψει τα χρήματα αλλού. Έτσι, ήταν βολικό για τον πελάτη και κερδοφόρο για τον κάτοχο του franchise», λέει ο Walton.

Τα εστιατόρια ως χώροι συνύπαρξης

Η εστίαση δεν ήταν μόνο στη δημιουργία μιας επιτόπιας κοινότητας. Ο στόχος ήταν κάθε φυλάκιο του Holiday Inn να γίνει σταθερό μέρος της υπάρχουσας κοινότητας. Αυτό είναι κάτι που θυμάται ο George Falls από τις μέρες που ταξίδευε σε όλες τις ΗΠΑ για να βοηθήσει στην ίδρυση νέων Holiday Inns.

«Οι μικρές πόλεις στις οποίες πηγαίναμε – και μερικές φορές ήταν πόλεις 20.000 κατοίκων – αυτό που ήθελαν περισσότερο ήταν ένα εστιατόριο και ένα μέρος για να συναντιούνται οι άνθρωποι», λέει ο Falls.

«Έτσι το εστιατόριο έγινε το είδος του κεντρικού τόπου συνάντησης για πολλές κοινότητες, και ήταν συναρπαστικό να το βλέπουμε να συμβαίνει αυτό και να το βλέπουμε να γίνεται μέρος της μικρής πόλης».

Δωμάτιο του Holiday Inn του 1965 / Photo: Wikimedia Commons

Αντιρατσιστικό περιβάλλον

Ο Falls θυμάται με αγάπη τον τοπικό θόρυβο κάθε φορά που το Holiday Inn άνοιγε τις πόρτες του. «Είχαμε ένα μεγάλο άνοιγμα σε κάθε ένα από αυτά, και αυτό προκαλούσε πραγματικά ενθουσιασμό στην κοινότητα», λέει. «Ήταν ζωντανό, με τη μεγάλη πινακίδα μπροστά – ήταν ένα μεγάλο γεγονός και το εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο».

Ο Mark Stansbury, ο οποίος έγινε διευθυντής κοινοτικών σχέσεων του Holiday Inn το 1969, έχει καλές αναμνήσεις από ένα συγκεκριμένο μεγάλο άνοιγμα.

Ο Stansbury ήταν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, «ένας από τους πρώτους Αφροαμερικανούς, που δεν έσπρωχνε σκούπα ή σφουγγαρίστρα» και προσλήφθηκε από το Holiday Inn. Τέσσερα χρόνια αφότου πήρε τη δουλειά, ο Stansbury ήταν παρών στα εγκαίνια του πρώτου εξ ολοκλήρου μαύρης ιδιοκτησίας franchise του Holiday Inn το 1973 στο Tuskegee της Αλαμπάμα.

Ο Stansbury είναι επίσης φωτογράφος – μετράει τον Martin Luther King, Jr., τον Elvis Presley, τους Beatles και τη Rosa Parks μεταξύ των πρώην θεμάτων του – έτσι φωτογράφισε τα εγκαίνια του Holiday Inn στο Tuskegee της Αλαμπάμα. «Ήταν υπέροχο να ξέρω ότι φωτογράφιζα την ιστορία εν τη γενέσει της», λέει ο Stansbury στο CNN Travel.

«Ο άνθρωπος με τα 300.000 κρεβάτια»

Με την πάροδο του χρόνου και την ανάπτυξη της μάρκας – με αντίπαλες μάρκες όπως η Sheraton και η Marriott να την ακολουθούν – το Holiday Inn συνέχισε να επεκτείνεται.

Ο Kemmons Wilson εμφανίστηκε στις 12 Ιουνίου 1972 στην έκδοση του περιοδικού Time – με τον τίτλο: «Ο άνθρωπος με τα 300.000 κρεβάτια».

Το περιοδικό ανέφερε ότι το 1972, ο Kemmons λειτουργούσε 1.405 πανδοχεία σε 50 πολιτείες και 20 ξένες χώρες ή εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ελβετίας, του Χονγκ Κονγκ και του Μαρόκου. Σύμφωνα με την IHG Hotels & Resorts, εκείνη την εποχή η Holiday Inn άνοιγε ένα νέο ξενοδοχείο κάθε τρεις ημέρες.

Ο Wilson έχτισε επίσης μοτέλ στην τότε Σοβιετική Ένωση.

«Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα για την παγκόσμια ειρήνη μέσω του τουρισμού και της οικοδόμησης Holiday Inns σε όλο τον κόσμο από οτιδήποτε άλλο», δήλωσε ο Kemmons στη συνέντευξή του στο Time. «Γνωρίζουμε άλλους ανθρώπους και αυτοί μας γνωρίζουν και αυτό είναι καλό».

Photo: Public Domain

Κάντε τουρισμό όχι πόλεμο

Ο George Falls θα ταξίδευε σε όλο τον κόσμο για να βοηθήσει στην ίδρυση νέων Holiday Inns. «Προσπαθούσαμε να χρησιμοποιούμε τα ίδια πρότυπα σε όλο τον κόσμο», θυμάται ο Falls. «Μερικές φορές ήταν δύσκολο».

Ορισμένες χώρες ήταν λιγότερο ενθουσιώδεις με τη «Μεγάλη Πινακίδα», λέει ο Falls. Επιπλέον, υπήρχαν διαφορετικά πολιτιστικά πρότυπα σε διάφορες χώρες. «Όπως στην Αγγλία, για παράδειγμα – δεν είχαν συνηθίσει τα μεγάλα δωμάτια που είχαμε, και σίγουρα δεν είχαν συνηθίσει τα μπάνια», θυμάται ο Falls.

Αφού ο Kemmons αποσύρθηκε το 1979, η μάρκα Holiday Inn πέρασε από κάποια σκαμπανεβάσματα και διαφορετικούς ιδιοκτήτες.

Η αλλαγή της εποχής

Σήμερα, υπό την IHG Hotels & Resorts, υπάρχουν περίπου 1.200 Holiday Inns σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν διάφορες θυγατρικές, όπως η Holiday Inn Express, η οποία προσφέρει μια πιο λιτή εκδοχή της εμπειρίας του Holiday Inn.

Η οικογένεια Wilson εξακολουθεί επίσης να εμπλέκεται, αν και έμμεσα, μέσω της επιχείρησης Holiday Inn Club Vacations, η οποία είναι συνδεδεμένη με τα θέρετρα και τη χρονομεριστική μίσθωση.

Ο George Falls λέει ότι εξακολουθεί να διαμένει τακτικά σε Holiday Inns με την οικογένειά του στα ταξίδια του. Συνήθως η οικογένεια επιλέγει ένα Holiday Inn Express, αλλά ο Falls έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα μεγαλύτερα, αυθεντικά Holiday Inns – πολλά από τα οποία βοήθησε να δημιουργηθούν.

«Είμαι λίγο περήφανος όταν περνάω μια νύχτα σε ένα από αυτά», λέει ο Falls.

*Με στοιχεία από cnn.com |Αρχική Φωτό: Wikimedia Commons