Η πρόσφατη απόφαση γερμανικού δικαστηρίου που καταδίκασε διαδηλώτρια για το σύνθημα «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα», χαρακτηρίζοντας το αντισημιτικό επανάφερε στο προσκήνιο μια συζήτηση που κρατάει χρόνια.

Η επιχειρηματολογία γύρω από τον χαρακτηρισμό του συνθήματος ως αντισημιτικού είναι γνωστή: το σύνθημα αυτό θεωρείται ότι παραπέμπει στην ύπαρξη μόνο ενός παλαιστινιακού κράτους σε όλη την έκταση της ιστορικής Παλαιστίνης (αυτή που παραδοσιακά περιγράφεται ως η έκταση ανάμεσα στη Μεσόγειο και τον Ιορδάνη), άρα στην «καταστροφή του κράτους του Ισραήλ» και την εκδίωξη των Εβραίων, άρα μια αντισημιτική προτροπή.

Μάλιστα, υποστηρίζεται ότι αυτό περιλαμβάνεται και στο καταστατικό της Χαμάς, αν και πρέπει να πούμε ότι το καταστατικό του 2017 της οργάνωσης αποδέχεται ότι μπορεί να είναι πεδίο «εθνικής συναίνεσης», ένα Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα αρκεί να εξασφαλιστεί το δικαίωμα επιστροφής όλων των προσφύγων, δηλαδή ουσιαστικά μια «λύση 2 κρατών».

Ταυτόχρονα, θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει ότι εάν σήμερα επιστρέφει η συζήτηση για μία λύση «ενός κράτους», με συνύπαρξη Εβραίων και Παλαιστινίων, ακόμη και από Εβραίους, όχι μόνο της διασποράς, αλλά και του Ισραήλ (ενδεικτικά αναφέρω τους Ίλαν Παπέ και Ούντι Αλόνι), είναι επειδή η προοπτική μιας «λύσης δύο κρατών» υπονομεύτηκε στην πράξη πρωτίστως από την ισραηλινή πλευρά με τους συνεχείς παράνομους εποικισμούς και μια πρακτική που μόνο με το απαρτχάιντ έχει αναλογίες.

Και βέβαια υπάρχει το ζήτημα ότι η απόφαση του Γερμανικού δικαστηρίου κινείται στη βάση της θέσης ότι σήμερα το κρίσιμο ζήτημα είναι οι απειλές για την ύπαρξη του Ισραήλ και του πληθυσμού του.

Όμως, εάν κάποιος πληθυσμός σήμερα απειλείται με βίαιη εξώθηση από τη γη στην οποία κατοικεί, αυτός είναι μάλλον οι Παλαιστίνιοι, εάν δούμε την κατάσταση στη Γάζα και την έκταση της καταστροφής που συντελείται καθημερινά.

Επιπλέον, υπάρχει το ερώτημα εάν η υπεράσπιση της δυνατότητας των Εβραίων κατοίκων του Ισραήλ να έχουν μια κρατική οντότητα που να εξασφαλίζει την ύπαρξη και ασφάλειάς τους ως ξεχωριστής εθνότητας, σημαίνει και αποδοχή της δυνατότητας του ισραηλινού κράτους να παραβιάζει τη διεθνή νομιμότητα, να αρνείται την εφαρμογή αποφάσεων του ΟΗΕ, να αρνείται το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην κρατική υπόσταση, να διατηρεί τον μισό πληθυσμό της έκτασης από τη Μεσόγειο έως τον Ιορδάνη σε υποδεέστερη θέση και να προχωρά σε πολεμικές επιχειρήσεις που κατά το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ενέχουν πραγματικό κίνδυνο γενοκτονίας.

Γι’ αυτό το λόγο, πέραν του όποιου σκεπτικού της γερμανικής δικαιοσύνης και πέραν της συζήτησης για τη μορφή που μπορεί να πάρει μια βιώσιμη λύση του Παλαιστινιακού, λύση που προφανώς αφετηρία έχει τον τερματισμό μιας πολεμικής επιχείρησης που ήδη έχει στοιχίσει πάνω από 39.000 ζωές, το βασικό είναι ότι οποιαδήποτε λύση δεν μπορεί παρά να είναι μία λύση που να αφορά όλη την ιστορική έκταση της Παλαιστίνης/Ισραήλ.

Να το πούμε πολύ απλά: για να υπάρξει επιτέλους ειρήνη σε όλη αυτή την περιοχή, θα πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη, ευημερία, δημοκρατία και βασικές ελευθερίες για όλους και όλες σε όλη αυτή την έκταση.

Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα.

Headlines