Για να μην πούμε το νερό νεράκι…

Δεν είναι ότι δεν το ξέραμε. Όλες οι ενδείξεις έδειχναν ότι είναι πιθανό να αντιμετωπίσουμε πρόβλημα λειψυδρίας.

Η κλιματική αλλαγή οδηγεί σε μείωση των αποθεμάτων νερού εξαιτίας της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας, την ώρα που την κατάσταση επιδεινώνει ο υπερτουρισμός που συνεπάγεται και αυξημένη κατανάλωση νερού σε περιοχές με μεγάλη συγκέντρωση επισκεπτών.

Την ίδια ώρα το γεγονός ότι είχαμε αυξημένες πλημμύρες δεν σημαίνει ότι συγκεντρώθηκε παραπάνω νερό. Το ακριβώς αντίθετο, όταν έχουμε ακραία πλημμυρικά φαινόμενα, το νερό καταλήγει στη θάλασσα, δεν πηγαίνει στους ταμιευτήρες, ούτε φτάνει στον υδροφόρο ορίζοντα. Γι’ αυτό φτάνουμε στο σημείο και να πνιγόμαστε και να διψάμε μετά.

Η ανησυχία είναι μεγάλη. Από ένα σημείο και μετά υπάρχει ο κίνδυνος συγκεκριμένες καλλιέργειες να καταστραφούν, να αρχίσουν φαινόμενα ερημοποίησης και στο τέλος του δρόμου το νερό να μοιράζεται με δελτίο.

Ήδη φέτος είχαμε μεγάλες διακοπές νερού σε περιοχές που κανείς δεν θα το περίμενε. Δηλαδή, όχι στα νησιά αλλά στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Και τα σημάδια είναι ανησυχητικά. Η στάθμη σε όλες τις τεχνητές λίμνες από τις οποίες εξαρτάται η ύδρευση και άρδευση μεγάλων περιοχών έχει υποχωρήσει. Οι γεωτρήσεις, όπου υπάρχουν, έχουν φτάσει στα όριά τους, ποτάμια που κανονικά δεν στερεύουν, έχουν τώρα ξερές κοίτες.

Και εάν πλάι στις υψηλές θερμοκρασίες, το φθινόπωρο και τον χειμώνα δεν έχουμε αρκετές βροχές και αρκετά χιόνια (τα τελευταία είναι ιδιαίτερα σημαντικά), την επόμενη χρονιά τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα.

Όμως, το ζήτημα δεν είναι απλώς να κάνουμε μια δυσοίωνη πρόβλεψη.

Αυτή την ξέραμε ούτως ή άλλως.

Το ερώτημα είναι γιατί ενώ γνωρίζαμε το πρόβλημα στην πραγματικότητα μικρή προετοιμασία έχει υπάρξει. Και δεν είναι ότι μας λείπουν τα σχέδια. Κάθε άλλο, τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο όσο και σε εθνικό έχει γίνει μεγάλη προεργασία.

Το ζήτημα είναι γιατί αυτό το θέμα δεν έχει αναδειχτεί σε μια από τις βασικές προτεραιότητες για όλους τους φορείς που εμπλέκονται, είτε μιλάμε για την κυβέρνηση, είτε μιλάμε για την τοπική αυτοδιοίκηση, είτε μιλάμε για τους πολίτες και τον ιδιωτικό τομέα. Γιατί δεν συζητιέται πέραν ορισμένων επιστημονικών άρθρων και κάποιων δημοσιογραφικών ερευνών. Γιατί δεν κυριαρχεί σε πολιτικές και άλλες εξαγγελίες.

Δηλαδή, πρέπει να φτάσουμε στη στιγμή όπου θα έχουμε νερό μόνο για μερικές ώρες την ημέρα και όπου ολόκληρες περιοχές θα έχουν αποξηρανθεί για να πάρουμε επείγοντα μέτρα;

Γιατί μπορεί να υπάρχει και να δοκιμάζεται σε αρκετές περιοχές του πλανήτη η αφαλάτωση ως τρόπος για να εξασφαλιστεί πόσιμο νερό, αλλά προφανώς δεν μπορεί να λύσει το συνολικό πρόβλημα.

Πράγμα που σημαίνει ότι περισσότερο παρά ποτέ χρειαζόμαστε ένα ολοκληρωμένο στρατηγικό σχέδιο. Για τη διαχείριση των υδάτων που έχουμε. Για τον περιορισμό της σπατάλης. Για την αναπροσαρμογή των καλλιεργειών στη νέα συνθήκη. Για δίκτυα που να μην οδηγούν σε τεράστιες απώλειες.

Και αυτό το σχέδιο είναι πολύ πιο σημαντικό και ζωτικό από πλήθος άλλες εξαγγελίες γιατί έχει να κάνει ακριβώς με το πώς θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Και το χρειαζόμαστε, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.

Και το χρειαζόμαστε άμεσα, τώρα. Πριν είναι ακόμη πιο αργά.

Το γεγονός ότι δεν το συζητάμε, δεν το συζητά επί της ουσίας η κυβέρνηση, δεν το θέτει μετ’ επιτάσεως η αντιπολίτευση, δεν είναι τμήμα της πολιτικής αντιπαράθεσης, δεν κυριαρχεί στη δημοσιότητα, απλώς είναι άλλη μια απόδειξη ότι δεν έχουμε βγει από τον φαύλο κύκλο της απρονοησίας.

Όπως ακριβώς έχουμε κάνει συνολικά με την κλιματική αλλαγή και τις επιπτώσεις της.

Όμως, κάποτε πρέπει να δείξουμε ότι μαθαίνουμε κιόλας.