«Δεν έχω να κρύψω τίποτε» – Εκτός θέματος και θεσμικά μεμπτή η δήλωση Γεωργιάδη

Ουδόλως ενοχλήθηκε ο υπουργός Υγείας από το γεγονός ότι 11 φορές επιχειρήθηκε η επιμόλυνση του κινητού του τηλεφώνου από εκείνους που χειρίζονταν το λογισμικό παρακολούθησης Predator. Αυτό και μόνο δημιουργεί εύλογο προβληματισμό για τη στάση του κ. Γεωργιάδη απέναντι σ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα.

Κι αυτό όχι μόνο επειδή δεν ενοχλήθηκε, αλλά και γιατί δεν θεώρησε αναγκαίο να καταγγείλει το γεγονός στη δικαιοσύνη. Παράλληλα ψέγει τα θύματα παρακολούθησης τόσο του Predator όσο και της ΕΥΠ.

Για παράδειγμα τον δημοσιογράφο Θανάση Κουκάκη, τον οποίο χαρακτήρισε «κουραστικό» με το θέμα των υποκλοπών, δηλώνοντας ότι για τον ίδιο το μόνο που έχει νόημα είναι αν όλα έγιναν νόμιμα και δεν υπήρξε «κατάχρηση εξουσίας».

Δεν του προξενεί δηλαδή καμία εντύπωση το γεγονός ότι ακόμα και από την ελλιπέστατη έρευνα της Δικαιοσύνης αποκαλύφθηκε ότι 28 στόχοι παρακολούθησης αποδείχθηκαν κοινοί για την ΕΥΠ και το Predator.

Θα ήταν μάλλον κάτι τυχαίο που δύο κέντρα παρακολούθησης επέλεξαν τους ίδιους στόχους. Κι αν για την ΕΥΠ ήταν όλα «νόμιμα» και δεν ανησυχεί ο κ. υπουργός, για το Predator δεν είχε να πει κουβέντα παρά μόνο κοινοτοπίες.

Αυτό που λησμονεί ο κ. Γεωργιάδης είναι ότι δεν είναι πλέον τηλεπωλητής αμφιβόλου ποιότητας βιβλίων, αλλά υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης. Και υπό ακριβώς αυτή του την ιδιότητα βρέθηκε στο στόχαστρο εκείνων που επιχείρησαν να παγιδεύσουν –και σε αρκετές περιπτώσεις το κατάφεραν – το μισό υπουργικό συμβούλιο, τον πρώην οικονομικό εισαγγελέα, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και πάει λέγοντας.

Η βιασύνη του κ. Γεωργιάδη

Η σπουδή που επέδειξε ο κ. Γεωργιάδης να δώσει τέλος στο σκάνδαλο, όταν από το βήμα της Βουλής κάλεσε όλη την αντιπολίτευση να ζητήσει συγγνώμη από τον Γρηγόρη Δημητριάδη, δεν ήταν τίποτε άλλο από μια εντελώς άγαρμπη προσπάθεια να φανεί ως ο πιο πιστός σύμμαχος του πρωθυπουργού, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αν η έρευνα της δικαιοσύνης είχε φτάσει σε βάθος και δεν έμενε στην επιφάνεια, θα ήταν πολύ πιθανό να βρισκόταν υπόλογος για το σκάνδαλο ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης.

Για να καταλήξουμε: κανέναν δεν απασχολεί τι έχει να κρύψει ή όχι ο Άδωνις Γεωργιάδης ως πρόσωπο. Ως υπουργός όμως, τα πράγματα αλλάζουν, καθώς σε μια χώρα που θέλει να λέγεται δημοκρατική οι πολίτες οφείλουν να γνωρίζουν την αλήθεια αναφορικά με το ποιοι επιχειρούσαν να κατασκοπεύσουν τους υπουργούς της εκλεγμένης κυβέρνησης.

Οφείλουν να ξέρουν αν όντως ένας υπουργός έχει ή δεν έχει να κρύψει κάτι, όχι επειδή το λέει ο ίδιος, αλλά επειδή έχουν ακολουθηθεί όλες οι νόμιμες διαδικασίες για να απαντηθεί το ερώτημα.

Συν τοις άλλοις το γεγονός ότι ο κ. Γεωργιάδης δηλώνει ότι δεν έχει να κρύψει τίποτε, δεν λέει απολύτως τίποτε. Δηλαδή, αν ήθελε όντως να κρύψει κάτι, θα το ομολογούσε δημόσια; Σοβαρή συζήτηση με τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν μπορεί να γίνει.

Προσχήματα

Προφανώς αυτό δεν αφορά μόνο τον κ. Γεωργιάδη, αλλά και τον κ. Χατζηδάκη, ο οποίος κράτησε τουλάχιστον τα προσχήματα στη Βουλή δηλώνοντας ότι δεν έχει απεμπολήσει κανένα νομικό του δικαίωμα στην υπόθεση, τον κ. Μπαρδάκη πρώην οικονομικό εισαγγελέα και νυν αντιεισαγγελέα του Άρειου Πάγου, ο οποίος επίσης δεν φαίνεται να έχει κινηθεί δικαστικά όντας επί διετία παρακολουθούμενος από την ΕΥΠ κ.α.

Θα περίμενε κανείς από έναν κορυφαίο υπουργό, όπως είναι ο κ. Γεωργιάδης, να γνωρίζει τη διαφορά του «νόμιμου» από το «νομότυπο», ή τουλάχιστον τις ευθύνες που συνοδεύουν τη θέση που κατέχει. Θα περίμενε κανείς μια αντίδραση απέναντι στο οργουελικό περιβάλλον στο οποίο κυλίστηκε η χώρα. Αλλά ίσως αυτά τα αντανακλαστικά ατονούν όταν πουλάς με πάθος βιβλία του φασίστα της  4^ης Αυγούστου Κωνσταντίνου Πλεύρη.

«Μεμπτή μια τέτοια δήλωση»

«Το πρώτο που θα έπρεπε να επισημανθεί είναι πως τα δικαιώματα αποτελούν έναν από τους αντικειμενικούς θεμελιώδεις κανόνες του πολιτεύματος, κατά συνέπεια δεν είναι στην ευχέρεια των προσώπων να τα απεμπολούν» σημειώνει η καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ, Ιφιγένεια Καμτσίδου, μιλώντας στο in.

«Επομένως αυτό ισχύει και για τον υπουργό. Αν παραβιάζεται ένας θεμελιώδης κανόνας κλονίζεται ο πυλώνας του κράτους δικαίου, είτε ο φορέας του δικαιώματος αισθάνεται θιγμένος είτε όχι».

Η κυρία Καμτσίδου καταλήγει ως εξής:

«Θα έλεγα δε ότι μια τέτοια δήλωση από φορέα πολιτικής εξουσίας είναι μεμπτή για τον πρόσθετο λόγο ότι τα δικαιώματα παρέχουν εγγυήσεις κατά της αυθαιρεσίας της εκτελεστικής ιδίως εξουσίας. Επομένως όταν ένας υπουργός δηλώνει ότι η παραβίαση ενός θεμελιώδους δικαιώματος δεν είναι γι’ αυτόν σημαντική, έμμεσα αλλά με σαφήνεια δηλώνει ότι δεν σέβεται τις εγγυήσεις που παρέχει το Σύνταγμα στα μέλη του κοινωνικού συνόλου έναντι και της δικής του προσωπικής εξουσίας».