Πρόσφυγες της φωτιάς

Πρόσφυγες της φωτιάς, τρεις μέρες πριν από τον Δεκαπενταύγουστο, σε μία από τις φρικτότερες πυρκαγιές που υποθήκευσαν για πάντα το μέλλον της Αττικής.

Χωρίς να χρειαστεί να περιμένει κανείς την πολυθρύλητη κλιματική αλλαγή, κάποιοι με ελλιπείς ικανότητες στη διαχείριση σοβαρών κρίσεων, άνοιξαν τις πόρτες της Αθήνας στον πύρινο εφιάλτη, προσφέροντας  για θυσία αμέτρητα σπίτια, έναν από τους τελευταίους πνεύμονες της Αττικής, ένα από τα τελευταία φυσικά αναχώματα για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.

Τρεις μέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο, το ανεξέλεγκτο μέτωπο που κατέστρεψε σε μία νύχτα τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων, που έφθασε στα βόρεια προάστια της Αθήνας, πνίγοντας στον καπνό όλη τη χώρα, πνίγοντας στην τοξική απόγνωση κάθε πίστη και ελπίδα, που έσβησε το χαμόγελο από τα πρόσωπα μικρών παιδιών και γέμισε με απόγνωση τα μάτια των γονιών τους, που έχασαν τα πάντα…

Αυτή η φωτιά την οποία  θέριεψαν τα μποφόρ ανικανότητας , προκάλεσε ένα πρωτοφανές προσφυγικό κύμα κυνηγημένων ανθρώπων, μια ουρά χιλιομέτρων από χιλιάδες αυτοκίνητα, να κατηφορίζουν από τα μέτωπα της φωτιάς προς τη νότια Αθήνα, μπλοκαρισμένα στην Κηφισίας, αναζητώντας λύτρωση, αλλά που;

Όταν το 112 άρχισε να ηχεί περισσότερο από τις σειρήνες των πυροσβεστικών, όταν το δάσος πέθαινε με ταχύτητα αστραπής, όταν επιχειρήσεις, μαγαζιά, σπίτια, νοικοκυριά, παιδικά δωμάτια έγιναν κάρβουνο και η στάχτη γέμισε όλη την Αθήνας κομίζοντας το άγγελμα του τρόμου και του ολέθρου που βρίσκεται προ των πυλών…

Τότε κατάλαβαν πως δεν υπάρχει κανείς να τους σώσει, είναι αυτοί, το λιγοστό νερό, η αγρύπνια, τα χέρια και οι δυνάμεις τους να μεταφέρουν τους κουβάδες και τις μάνικες.

Παιδιά που δεν πήγαν διακοπές, παιδιά για τα οποία δεν υπήρχε θέση σε κανένα πλοίο, μαζί και μεγαλύτεροι άνθρωποι, όσο μπορούσαν να αναπνεύσουν την οσμή του θανάτου, για δεύτερη νύχτα, κατά δεκάδες, κατά εκατοντάδες, μαζί με εξουθενωμένους πυροσβέστες, αναμετρήθηκαν και θα αναμετρηθούν και την επόμενη μέρα, όποια είναι αυτή που θα ξημερώσει, με μια φωτιά που δεν μπόρεσε κανείς επιτελικός να εμποδίσει.

Δεν υπάρχει από κανέναν δικαιολογία για τον πύρινο τρόμο που καταπίνει σπίτια στο κατώφλι της Αθήνας.

Οι «μεγαπυρκαγιές» τρέφονται από μέγα-ευθύνες. Η Αττική εκπυρρώθηκε. Το πράσινο έγινε μαύρο, κλονίστηκε η φύση, δεν θα αντιδρά σε κανένα ερέθισμα του καλοκαιριού, του επερχόμενου χειμώνα.

Φύση δεν υπάρχει, τίποτα δεν θα προστατεύει τους ανέστιους ανθρώπους. Είναι ανυπολόγιστος ο αριθμός των ανθρώπων που καταστράφηκαν. Μόνο η ανθρώπινη αλυσίδα μετράει αυτή τη στιγμή.

Επειδή ξέρουν τι θα πει σπίτι. Και ευθύνη. Ο άνεμος αλλάζει συνεχώς κατευθύνσεις. Και για τον επόμενο στόχο, ίσως καμία ανθρώπινη αλυσίδα δεν βρεθεί να προστατέψει.