Ο σπουδαίος ζωγράφος και εικαστικός Γιάννης Χαΐνης πέθανε την Κυριακή (11/8) σε ηλικία 94 ετών αφήνοντας στις νεότερες γενιές το εμβληματικό του έργο. Ο Γιάννης Χαΐνης γεννήθηκε στην Αθήνα και σε νεαρή ηλικία μαθήτευσε κοντά στο ζωγράφο Νίκο Καρτσωνάκη (Νάκη).

Το 1947 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διέκοψε όμως τις σπουδές του, όταν συνελήφθη για την πολιτική του δράση. Σπούδασε για ένα διάστημα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και, από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, στο Παρίσι (Ecole des Beaux Arts και ακαδημίες Gran de Chaumiere και André Lhote).

Το 1954 πήρε την πρωτοβουλία για την ίδρυση του σημαντικού περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης».

«Παρέμεινε με συνέπεια εκτός της αγοράς της τέχνης και συνέβαλε σε μια νέα σχέση του δημιουργικού υποκειμένου, του ατόμου με την συλλογικότητα εντός της Αριστεράς»

Δείτε ένα βίντεο του ΕΜΣΤ με τον Γιάννη Χαΐνη


Όπως αναφέρει το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, ο Γιάννης Χαΐνης ήταν από τους εμπνευστές και ιδρυτές της «Ομάδας τέχνης A΄» (1961-1967), η οποία έδινε έμφαση στον παιδευτικό και πολιτικό ρόλο της τέχνης, οργανώνοντας εκθέσεις, καλλιτεχνικές δράσεις και ανοιχτές συζητήσεις στην Αθήνα και την περιφέρεια, με συμμετοχή πολλών προοδευτικών καλλιτεχνών.

Στη διάρκεια της δικτατορίας (1967-1974), αυτοεξόριστος στο Παρίσι, συμμετείχε σε αντιδικτατορικές κινήσεις και στα γεγονότα του Μάη του 1968. Εντάχθηκε στο Front des Artistes Plasticiens (FAP) και παρουσίασε το έργο του σε διάφορα πολιτιστικά κέντρα. Συμμετείχε επίσης στην επιτροπή μελέτης πολιτισμικών παρεμβάσεων με τον P. Gaudibert. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, παρέμεινε πιστός στις αρχικές του απόψεις, απέχοντας από τους θεσμικούς χώρους τέχνης.

Έργο του Γιάννη Χαΐνη -«Χέρια»

Το «αντίο» των φίλων 

Ο κριτικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης έγραψε για τον Χαΐνη: «Κορυφαίος της γενιάς του. Ασυμβίβαστος. Απώλεια για όσους γνωρίζουν. Δηλαδή ελάχιστους. Αυτή τη στιγμή εκτίθεται έργο του στην περιοδική έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης αλλά όχι στη μόνιμη. Πρόσφατα τον τίμησε το περιοδικό Μανδραγόρας, ο Κώστας Κρεμμύδας και η Τζέλα Ασπρογέρακα. Έχω γράψει κι εγώ ένα κείμενο με αφορμή την τελευταία του έκθεση σε Ίδρυμα του Βόλου. Αιωνία του η μνήμη. Δίπλα στον Παντελή Ξαγοράρη, τη Μπία Ντάβου τον Κανιάρη, τη Ρωμανού, την Καραβέλα, τον Κεσσανλή, τον Καλλούτση, τον Θόδωρο, τον Κοκκινίδη, τον Καρά κ.α.».

Η επιμελήτρια Βάσια Καραμπελιά έγραψε: «Πολυαγαπημένος. Πάντα θα ζει. Από τους σημαντικότερους νεοτερικούς καλλιτέχνες της γενιάς του, και τους πιο αξιόλογους στον λογοτεχνικό όπως και κοινωνικό χώρο – ιδιαίτερα μέσω της «Επιθεώρησης Τέχνης». Μεγάλος άνθρωπος. Είμαι ευτυχής που με διάλεξε να επιμεληθω την αναδρομική έκθεσή του στο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Ιωνίας, στον Βόλο (διοργάνωση ιδρύματος Πορφυρογένη), το καλοκαίρι του 2013, και να παρουσιάσω τον άνθρωπο και το έργο του στους συμπολίτες μου- μα και να περιηγηθώ, μαζί με συγγενείς και φιλους του, κάποια χωριά του Πηλίου αλλά και τσιπουράδικα της πολης.. Καλό σου δρόμο, Γιάννη. Μας λείπεις».

Η Έλενα Χαμαλίδη έγραψε: «Έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Χαϊνης, σημαντικός και σπάνιος για το οξύ πνεύμα του και τον δυνατό λόγο του, για την ακεραιότητά του, την κριτική και συγκροτημένη θεωρητική του παρέμβαση, και το εικαστικό έργο του. Αγωνίστηκε για την αισθητική διαπαιδαγώγηση του κοινού και την επικοινωνία του με την μοντέρνα τέχνη στο δημόσιο χώρο, παρέμεινε με συνέπεια εκτός της αγοράς της τέχνης και συνέβαλε σε μια νέα σχέση του δημιουργικού υποκειμένου, του ατόμου με την συλλογικότητα εντός της Αριστεράς. Ο ίδιος νομίζω θα ήθελε να τον θυμόμαστε και για το χιούμορ και το παιγνιώδες πνεύμα του -ζωηρό ως το τέλος, για την ποίηση και τα αδημοσίευτα λογοτεχνικά του κείμενα, και για την άσβεστη αγάπη του για τη ζωή. Θα τον θυμόμαστε με σεβασμό και αγάπη».

*Αρχική Φωτό: YouTube

Headlines