Tι σήμαινε να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’80;

Ως ένα νεαρό γκέι αγόρι που μεγάλωνε στο Φλάτμπους του Μπρούκλιν, ο Στάνλεϊ Στέλαρ ένιωθε πάντα ολομόναχος. «Δεν είχα φίλους», ανέφερε σε συνέντευξη του στο περιοδικό AnOther και την Miss Rosen to 2020.

«Ανέβαινα στην ταράτσα του σπιτιού μου, καθόμουν εκεί μόνος μου και σκεφτόμουν το μέλλον. Οι μεγαλύτερες χαρές μου ήταν να κοιτάζω στοίβες περιοδικών. Οι εικόνες έγιναν οι φίλοι μου».

Αφού σπούδασε γραφιστική στο Parsons στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Στέλαρ ξεκίνησε την καριέρα του ως καλλιτεχνικός διευθυντής εκδόσεων σχεδιάζοντας περιοδικά και βιβλία για καφέ. «Είμαι παιδί όλων των μέσων», λέει στο περιοδικό.

«Μέσα στο κεφάλι μου υπάρχουν όλες οι εικόνες του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Είχα μεγάλη επίγνωση του τι γινόταν και ποιος το έκανε, μαζί με την ιστορία της φωτογραφίας. Αφού είδα τη δουλειά τόσων άλλων ανθρώπων, ήθελα να βγάλω τις δικές μου φωτογραφίες».

Η ριζοσπαστική γκέι σκηνή της πόλης

Το 1976, ο Στέλαρ απέκτησε την πρώτη του επαγγελματική φωτογραφική μηχανή και ξεκίνησε μια αποστολή να καταγράψει το West Village του Μανχάταν, το οποίο ήταν στα high του κατά τα πρώτα χρόνια του κινήματος για την απελευθέρωση των γκέι ατόμων.

«Ήξερα ότι έκανα κάτι που σχεδόν κανείς δεν είχε ξανακάνει – δημιουργούσα μια εικόνα που ήταν ομοερωτική. Αυτή ήταν μια πολύ κακή λέξη που χρησιμοποιούνταν για να με κοροϊδέψουν, να με υποτιμήσουν και να με κάνουν να αισθάνομαι ότι είμαι λιγότερο άνθρωπος»

«Όταν έκανα coming out, ο γκέι κόσμος βρισκόταν στο δρόμο. Αν ήσουν ένας νεαρός γκέι άνδρας είχες πολύ λίγες επιλογές ως προς το τι να κάνεις, πώς να γνωρίσεις κόσμο, να κάνεις σεξ ή να έχεις φίλους. Βρήκα τη λεωφόρο Greenwich και την Christopher Street- για πολλά χρόνια αυτό ήταν το σημείο», λέει ο Στέλαρ.

View this post on Instagram

A post shared by The National Arts Club (@nationalartsclub)

«Με καλούσαν σε διαμερίσματα γκέι ανδρών και έβλεπα πώς ήταν η ζωή τους. Μου έκανε πραγματική εντύπωση- έπρεπε να μας καταγράψω με τρόπους που δεν ήταν απαραίτητα εμπορικοί. Οι εικόνες των ανδρών στην κοινωνία σήμαιναν το GQ ή τα περιοδικά πορνό στην 42η οδό – αυτό ήταν όλο. Ήθελα να κάνω αυτό που δεν είχα δει».

Το 1981, ο Στέλαρ ανέλαβε καθήκοντα φωτογράφου στο περιοδικό The New York Native Christopher Street Magazine και στο That New Magazine, συγκεντρώνοντας μια σειρά φωτογραφιών που καταγράφουν τη ριζοσπαστική γκέι σκηνή της πόλης, μια επιλογή από τις οποίες παρουσιάζεται στο Stellar Stellar: Night, Life. Η έκθεση συγκεντρώνει έργα που δημιουργήθηκαν μεταξύ 1981 και 1997, εξυμνώντας την queer κοινότητα και τον αγώνα της για επιβίωση κατά τη διάρκεια της κρίσης του AIDS.

«Η κοινωνία δεν με άφηνε να κοιτάζω άντρες»

Ο Στέλαρ αναπολεί, μιλώντας στο AnOther, τη στιγμή που διαπίστωσε τι είδους τέχνη ήθελε να δημιουργήσει. Περπατούσε στην Canal Street όταν εντόπισε έναν άνδρα με τατουάζ στο χέρι. «Τράβηξα μια φωτογραφία του χεριού του και απομακρύνθηκα. Μου είπε: «Έχω και πουλιά». Γύρισα και σήκωσε το πουκάμισό του και πάνω από κάθε θηλή υπήρχε ένα χελιδόνι τατουάζ», λέει ο Στέλαρ.

View this post on Instagram

A post shared by Olivier Bizet (@bizetolivier)

«Αυτή η εικόνα μου αποκάλυψε ποιο ήταν το όραμά μου. Ήξερα ότι έκανα κάτι που σχεδόν κανείς δεν είχε ξανακάνει – δημιουργούσα μια εικόνα που ήταν ομοερωτική. Αυτή ήταν μια πολύ κακή λέξη που χρησιμοποιούνταν για να με κοροϊδέψουν, να με υποτιμήσουν και να με κάνουν να αισθάνομαι ότι είμαι λιγότερο άνθρωπος. Αυτή η εικόνα ήταν ομοερωτική με έναν τρόπο που μπορούσα να την δείξω στους ανθρώπους. Δεν ήταν το πέος κανενός. Δεν ήταν «Ω, Στάνλεϊ είσαι μια queer πούσ@@@ που τραβάει αυτές τις κακές φωτογραφίες». Η κοινωνία δεν με άφηνε να κοιτάζω άντρες. Μπορούσες να κοιτάς γυναίκες όσο ήθελες, αλλά μην κοιτάς έναν άντρα».

View this post on Instagram

A post shared by LFS (@larsfredriksvedberg)

Αλλά ο Στέλαρ κοίταξε, και μετά κοίταξε περισσότερο, δημιουργώντας ένα μοναδικό αρχείο εικόνων που είναι εξίσου ομοερωτικές και ιστορικές. «Η οπτική μου είναι το εσωτερικό θέαμα. Σας μεταφέρω σε αυτόν τον χρόνο και τον τόπο και την αλήθεια μου που βλέπω στον κόσμο», λέει. «Ήμουν σε αυτόν τον γκέι κόσμο για τον οποίο οι περισσότεροι στρέιτ άνθρωποι δεν γνώριζαν τίποτα. Έπρεπε να είσαι μέσα σε αυτόν για να ξέρεις ότι υπήρχε και ότι οι γκέι άντρες ήταν κάτι περισσότερο από τα κλισέ που δημοσιεύονταν στα μέσα ενημέρωσης και μας αποκαλούσαν πανσέδες και νεράιδες. Ήμασταν άνθρωποι και αυτό ήταν είδηση για όλους μας».

*Με πληροφορίες από: AnOther Magazine