Σκεφτείτε να κάνατε το μπάνιο σας σε μια παραλία του Αιγαίου και ξαφνικά να εμφανιζόταν από τον βυθό ένας τεράστιος σκορπιός που ξεπερνούσε 2,7 μέτρα. Ευτυχώς, ένας σκορπιός σήμερα χωράει στην παλάμη του χεριού, αλλά κάποτε ήταν ο βασιλιάς των θαλασσών, λόγω των κυνηγετικών του ιδιοτήτων.

Αυτά που είναι κοινώς γνωστά ως “θαλάσσιοι σκορπιοί” ήταν μια διαφορετική ομάδα αρθρόποδων που ονομάζονταν ευρυπτέρηδες, κάνοντας την εμφάνισή τους στους ωκεανούς της Παλαιοζωικής εποχής πριν από περισσότερα από 400 εκατομμύρια χρόνια.

Οι επιστήμονες έλαβαν γνώση αυτών των πλασμάτων για πρώτη φορά, όταν πριν περίπου δέκα χρόνια βρέθηκαν 150 απολιθώματα αυτού του περίεργου και τρομακτικού πλάσματος, στον πυθμένα του ποταμού της Αϊόβας στις ΗΠΑ.

Ωστόσο, νέα έρευνα του παλαιοβιολόγου στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, Ράσεκ Μπίκνελ,  και των συνεργατών του, που δημοσιεύτηκε το περιοδικό Gondwana Research και βασίζεται σε αυστραλιανά απολιθώματα, αποκαλύπτει ότι οι μεγαλύτεροι θαλάσσιοι σκορπιοί ήταν ικανοί να διασχίσουν τους ωκεανούς, ένα εύρημα που «υπερβαίνει απολύτως τα όρια αυτού που γνωρίζουμε ότι τα αρθρόποδα μπορούσαν να κάνουν », είπε.

Τα ευρήματα της έρευνας υποστηρίζουν την ικανότητα των θαλάσσιων σκορπιών να διασχίζουν ωκεανούς

Τα περισσότερα απολιθώματα ευρυπτεριδίων προέρχονται από τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη, με μερικά να ανακαλύφθηκαν πιο πρόσφατα στην Κίνα. Ενώ ορισμένα απολιθώματα ευρυπτεριδίων είχαν αναφερθεί προηγουμένως στην Αυστραλία, ήταν απομεινάρια θρυμματισμένα και δύσκολο να προσδιοριστεί εάν ήταν το μεγαλύτερο είδος θαλάσσιου σκορπιού.

Ωστόσο, η μελέτη του Μπίκνελ καταγράφει ένα νέο σύνολο απολιθωμάτων ευρυπτεριδίων από την Αυστραλία. Είναι επίσης θραύσματα, αλλά πιο εύκολα να ταυτοποιηθούν ως  υποψιάστηκε ότι μπορούσαν να αναγνωριστούν.

Τα ευρήματα της έρευνας υποστηρίζουν την ικανότητα των θαλάσσιων σκορπιών να διασχίζουν ωκεανούς, κάτι που δεν ήταν μικρό κατόρθωμα. «Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις ότι, ναι, ταξίδευαν πολύ μακριά», είπε ο Μπίκνελ.

«Λειτουργούσαν αποτελεσματικά ως καρχαρίες», είπε ο Μπίκνελ. Με τεράστια νύχια, έναν χοντρό και ένα δυνατό σύνολο ποδιών για να κολυμπάνε, οι μεγαλύτεροι θαλάσσιοι σκορπιοί πιθανότατα κυβερνούσαν τις θάλασσες.

Οι επιστήμονες θεωρούν πως το γεγονός ότι οι τεράστιοι θαλάσσιοι σκορπιοί έκαναν μεγάλα ταξίδια, ακόμα και χιλιάδε μίλια, υπονοεί ότι ο γιγαντισμός θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στη μετανάστευση.

Θα μπορούσε απλώς να ήταν ότι τα ζώα χρειάζονταν ένα μεγάλο σώμα για να επιβιώσουν στους ωκεανούς, όπως οι Λευκοί καρχαρίες και οι φάλαινες σήμερα, είπε ο Δρ Τζέημς Λάμσντελ, Παλαιοντοβιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια. Μόλις μεγάλωσαν αρκετά οι θαλάσσιοι σκορπιοί, θα μπορούσαν να κάνουν το ταξίδι.

Το μεγάλο μυστήριο της εξαφάνισης

Ωστόσο, όσο τρομακτικά κι αν ήταν αυτά τα αρθρόποδα για το παλαιοζωικό θήραμα, εξαφανίστηκαν χωρίς να προσδιοριστεί η αιτία. Το αρχείο απολιθωμάτων των ευρυπτεριδίων κορυφώθηκε κατά τη Σιλουριακή περίοδο, η οποία ξεκίνησε πριν από περίπου 444 εκατ. χρόνια, και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν απότομα μετά το τέλος της πρώιμης Δεβόνιας περίοδου πριν από περίπου 393 εκατ. χρόνια.

Αυτή η ξαφνική στροφή της μοίρας έχει αφήσει τους επιστήμονες σε σύγχυση. «Εμφανίζονται, αρχίζουν να τα πάνε πολύ καλά, γίνονται πολύ μεγάλα και μετά εξαφανίζονται», είπε ο Τζέιμς Λάμsντελ. «Για ένα διάστημα ήταν τόσο κυρίαρχοι και μετά εξαφανίστηκαν».

Γιγαντιαία αρθρόποδα δεν έχουν εμφανιστεί έκτοτε, και η καλύτερη κατανόηση του πόσο διαδεδομένοι ήταν οι γιγάντιοι σκορπιοί της θάλασσας θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για να εξηγηθεί γιατί συμβαίνει αυτό.

Αλλά το γιατί το μεγάλο μέγεθος των θαλάσσιων σκορπιών θα επέτρεπε μια τέτοια παγκόσμια επιτυχία και θα τους επέτρεπε να εξαφανιστούν παραμένει μυστήριο. «Με την πάροδο του χρόνου, θα υπάρξουν περισσότερες ανακαλύψεις», είπε ο Λάμσντελ. «Τότε θα έχουμε μια ακόμα καλύτερη ιδέα για το τι συμβαίνει με αυτά τα ζώα».

Με πληροφορίες από New York Times, Newsweek

Headlines