To DAM αποτελεί όχι μόνο το πρώτο παλαιστινιακό hip-hop crew αλλά και το πρώτο που ραπάρει στα αραβικά.

Τα μέλη, όλοι Παλαιστίνιοι, άρχισαν να συνεργάζονται στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν εντυπωσιασμένοι από την εξωφρενική ομοιότητα της πραγματικότητας των δρόμων σε ένα βίντεο του Tupac με τους δρόμους της δικής τους γειτονιάς στο Lod, οι Tamer Nafar, Suhell Nafar, Mahmoud Jreri, Maysa Daw (το 2015 εντάχθηκε επίσημα στο γκρουπ) αποφάσισαν να αφηγηθούν τις ιστορίες του.

«Το 1948, η παλαιστινιακή κοινότητα διαλύθηκε σε κομμάτια. Κάποιοι έμειναν, πήραν διαβατήρια και έγιναν, στα χαρτιά, Ισραηλινοί υπήκοοι. Τότε υπήρχαν 300.000 άτομα. Τώρα, είμαστε σχεδόν 2 εκατομμύρια»

Το όνομα του crew είναι το αραβικό ρήμα που σημαίνει «διαρκεί για πάντα/αιωνιότητα» (دام) και η εβραϊκή λέξη για το «αίμα» (דם), αλλά μπορεί επίσης να είναι ένα ακρωνύμιο για το «Da Arabian MCs».

Η μουσική τους παντρεύει την Ανατολή και τη Δύση, συνδυάζοντας άγριο αραβικό ραπ με αραβικούς ρυθμούς, ήχους και μελωδίες της Μέσης Ανατολής και βαθύ μπασάτο αστικό ραπ. Ο Μάρτιν Βένναρντ από το BBC World Service, περιέγραψε τη μουσική των DAM ως «την πιο απολαυστική, πρωτότυπη και κοινωνικά ενεργή μουσική που έχει βγει από τη Μέση Ανατολή».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη DAM (@dampalestine)

Το βαθιά πολιτικοποιημένο crew, έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη στον Michael Segalov του Guardian, και, μεταξύ άλλων μίλησε για τον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα, τον κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται, αλλά και για την δική τους αφέλεια -ο Tamer Nafar πάντοτε πίστευε ότι η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όμως η πραγματικότητα του έδειξε ότι οι ρίμες δεν μπορούν να σταματήσουν μια πολεμική μηχανή. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αφηγηθούν ιστορίες.

«Εξακολουθώ να νιώθω συγκίνηση στις συναυλίες»

«Η πλειονότητα των δυτικών μέσων ενημέρωσης εξευτελίζει τους Παλαιστίνιους. Δεν μας θεωρούν μουσικούς ή συγγραφείς- ανθρώπους που αγαπούν και χορεύουν και πηγαίνουν σε μπαρ και εστιατόρια. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε ως καλλιτέχνες είναι να μιλάμε μέσα από τη μουσική μας και να προσφέρουμε την τέχνη μας. Να εξανθρωπιστούμε», λέει ο Mahmoud Jreri.

Ο Tamer Nafar παρεμβαίνει στην κουβέντα με τον Michael Segalov: «Ακόμα και τα συνθήματα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και το κούνημα της σημαίας που είχαμε στο πλήθος, άνθρωποι που μας επευφημούσαν απλά και μόνο επειδή είμαστε Παλαιστίνιοι; Είναι περίπλοκο». Για είκοσι χρόνια, το συγκρότημα αγωνίστηκε για να αναγνωριστεί ως καλλιτεχνικό εγχείρημα πρώτα απ’ όλα, χωρίς να προσδιορίζεται από την εθνικότητά του.

«Αλλά αυτή τη στιγμή, θα τα έδινα όλα – την τέχνη, τη μουσική – για να σώσω ένα παιδί που σφαγιάζεται 35 λεπτά από το σπίτι μου». Οι συνάδελφοί του κουνάνε το κεφάλι. «Γάμ@ λοιπόν την τέχνη μου. Γάμ@ τους στίχους μου. Ειλικρινά».

«Το 1948, η παλαιστινιακή κοινότητα διαλύθηκε σε κομμάτια. Κάποιοι έμειναν, πήραν διαβατήρια και έγιναν, στα χαρτιά, Ισραηλινοί υπήκοοι. Τότε υπήρχαν 300.000 άτομα. Τώρα, είμαστε σχεδόν 2 εκατομμύρια».

Μέσα σε αυτή την κατάσταση γεννήθηκε ο καθένας από τους DAM. «Άλλοι πήγαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, στη διασπορά, στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα. Πολλοί από τις οικογένειές μας βρίσκονται στη Γάζα(…)Οπότε δεν έχουμε μια ξεκάθαρη απάντηση για να σας συνοψίσουμε ποιοι είμαστε, πώς νιώθουμε».

Η Γάζα βρίσκεται υπό ισραηλινό αποκλεισμό από το 2007 – ακόμη και πριν από τις 7 Οκτωβρίου, η πρόσβαση προς και από τη λωρίδα ήταν εξαιρετικά δύσκολη.

«Εξακολουθώ να νιώθω συγκίνηση στις συναυλίες(…)και συνοδεύεται από ενοχές και κατάθλιψη», προσθέτει η Daw.

«Σημαίνει κάτι να βλέπεις αντιδράσεις και υποστήριξη».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη DAM (@dampalestine)

«Η μουσική δεν μπορεί να σταματήσει μια πολεμική μηχανή»

Οι DAM ξεκίνησαν λίγο μετά τις συμφωνίες του Όσλο, τις ενδιάμεσες συμφωνίες της δεκαετίας του 1990 μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων ηγετών, που σηματοδότησαν την απαρχή μιας πολυπόθητης φιλειρηνικής πορείας. «Αρχίσαμε να κάνουμε μουσική στα αγγλικά, στη συνέχεια στα εβραϊκά. Υπήρχε τότε μια ισραηλινή χιπ-χοπ σκηνή. Παίζαμε σε κλαμπ του Τελ Αβίβ, ερμηνεύοντας στα εβραϊκά. Και, για να είμαι ειλικρινής, ήμασταν πολύ καλύτεροι από τους περισσότερους Ισραηλινούς MCs». Οι DAM, επηρεασμένοι από τον Tupac Shakur και τη μουσική του αλγερινού ραπ crew MBS (Le Micro Brise Le Silence), ανέπτυξαν έναν μοναδικό ήχο που ανακάτευε παραδοσιακές παλαιστινιακές μελωδίες, αραβικούς ραπ τόνους και δυτικά χιπ-χοπ beats και baselines.

Η δεύτερη ιντιφάντα από το 2000 έως το 2005, άλλαξε τα πάντα. «Πριν από αυτό», συνεχίζει ο Jreri «μας [θεωρούσαν] cool οι Ισραηλινοί, ακόμη και όταν τραγουδούσαμε για κοινωνικά θέματα. Ξαφνικά οι συναυλίες και η μουσική μας λογοκρίθηκαν και μποϊκοταρίστηκαν. Και την ίδια στιγμή, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση διαφορετικά. Το να μεγαλώνεις σαν Παλαιστίνιος με ισραηλινή υπηκοότητα στην κατοχή είναι περίπλοκο. Πρόκειται για κρίση ταυτότητας».

«Όταν μεγαλώνεις», προσθέσει σε κάποιο σημείο της συνέντευξης ο Nafar, «νομίζεις ότι η τέχνη σου μπορεί να αλλάξει τον κόσμο». Πρόσφατα, αυτή η ελπίδα τον εγκατέλειψε. «Συνειδητοποιείς, ίσως, ότι ένα τραγούδι αξίας 10.000 δολαρίων δεν ανταγωνίζεται αμερικανικά όπλα αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τι στο διάολο σκεφτόμουν;» Ανασηκώνει τους ώμους του. «Έτσι τώρα σκέφτομαι διαφορετικά. Η τέχνη μπορεί μόνο να καταγράψει, για καλό ή για κακό – με αίσιο τέλος ή και χωρίς. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια δεύτερη Νάκμπα [ή καταστροφή, στα αραβικά – ο όρος που χρησιμοποιείται για τον μαζικό εκτοπισμό και την εκδίωξη των Παλαιστινίων το 1948]- μια εποχή σφαγής. Αυτό είναι λοιπόν που καταγράφω». Ναι, παραδέχεται ότι αυτό ήταν οδυνηρό να το αποδεχτεί. «Αλλά αν δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, αυτό το βάρος αφαιρείται. Η μουσική δεν μπορεί να σταματήσει μια πολεμική μηχανή, παίζει έναν μικροσκοπικό ρόλο. Το να το γνωρίζεις αυτό είναι απελευθερωτικό, κατά κάποιον τρόπο. Ποτέ δεν έχω νιώσει πιο δημιουργικός».

*Με πληροφορίες από: Marsm | Guardian

Headlines