«Tο Παρίσι είναι άσχημο πια» δήλωσε το 2019, ο σκηνοθέτης Ζαν-Πιέρ Ζενέ, απαριθμώντας τους λόγους που ένα sequel της «Amélie» φαντάζει άπιαστο όνειρο - Όμως είναι ζωντανό, του απαντάμε εμείς.
Δεν θα σας το κρύψω. Η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών είναι η «Amélie» (2001) σε σκηνοθεσία Ζαν-Πιέρ Ζενέ. Η εικόνα μιας γυναίκας με καρέ μαλλιά και αφέλειες που προστατεύεται από την βροχή με πουά ομπρέλα, πηγαίνει μόνη της στο σινεμά, δουλεύει στο Café des Deux Moulins, μένει στην οδό 56 Rue des Trois Frères, ψωνίζει από το παντοπωλείο Au Marché de la Butte και καταλήγει στην Rue Ernest Roche, πάνω σε ένα σκούτερ μαζί με τον Nino, μου φαίνεται τόσο γοητευτική όσο η ιδεά να διαβάζω Καββαδία, ενώ βρίσκομαι στην θάλασσα και πίνω ούζο.
Όμως, όπως και κάθε άλλη μεγάλη πρωτεύουσα, το Παρίσι, συνεχώς μεταβάλλεται. Πηγαίνοντας αρκετές δεκαετίες πίσω, συνειδητοποιούμε ότι εποχή που ο Ζαν-Πολ Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ και ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ συζητούσαν στο Les Deux Magots αποτελεί για τα καλά παρελθόν.
Την θέση των διανοούμενων, έχουν πάρει νεόπλουτοι που ούτε αγαπούν ούτε παθιάζονται με την μόδα (πλήν εξαιρέσεων) αλλά στήνονται στις ουρές έξω από τα καταστήματα ενδυμάτων και υποδημάτων που προσφέρουν πολυτέλεια και άνθρωποι που κυκλοφορούν με ένα κινητό στο χέρι, αναζητώντας τα viral (και στην πραγματικότητα μέτρια) εστιατόρια και καφέ που προτείνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Tο Παρίσι είναι άσχημο πια» δήλωσε το 2019, ο Ζαν-Πιέρ Ζενέ, απαριθμώντας τους λόγους που ένα sequel της «Amélie» φαντάζει άπιαστο όνειρο.
Το Παρίσι, μπορεί να μην έχει πια την ιντελεκτουέλ εσάνς μιας εποχής για την οποία (ως Gen Z) είχαμε την ατυχία μονάχα να διαβάσουμε, αλλά έχει βιρτουόζικη αρχιτεκτονική, μπαρ με χαμηλό φωτισμό, τέχνη εντός και εκτός μουσείων και ανθρώπους που είτε τρέχουν σαν κομψοί μαραθωνοδρόμοι να προλάβουν το μετρό, είτε αγκαλιάζονται μέσα σε αυτό, είτε απολαμβάνουν το ταρτάρ τους σε κάποιο τοπικό εστιατόριο ενώ φιλοσοφούν.
Ας αφήσουμε όμως την νοσταλγική διάθεση για μια εποχή που δεν ζήσαμε και την Amélie Poulain και ας μιλήσουμε ρεαλιστικά: Έχετε αναρωτηθεί πως μοιάζει στα αλήθεια η καθημερινή ζωή στο Παρίσι;
Εσείς, μπορεί και όχι, αλλά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ο Αμερικανός επαγγελματίας skateboarder και σύγχρονος καλλιτέχνης, Ed Templeton, τριγυρνάει στις γειτονιές του Παρισιού, φωτογραφίζοντας τους απλούς, λιτούς, απέριτους, ζωηρούς κατοίκους της πόλης.
Στο νέο του φωτογραφικό άλμπουμ με τίτλο «City Confessions No.3 PARIS» βλέπουμε ένα ζευγάρι, των οποίων τα γόνατα είναι στραμμένα έτσι ώστε τα κόκαλα τους να χαιδεύονται ελαφρώς, να κάθεται σε ένα παγκάκι, ενώ η γυναίκα ποζάρει στο φακό. Σε μια άλλη ασπρόμαυρη φωτογραφία, ένα κορίτσι με ξανθά μαλλιά κλαίει, ενώ η σαστισμένη μητέρα της, βρίσκεται ακριβώς δίπλα της.
«Μέσω των περιοδειών μου με το skateboard, έχω περάσει πολύ χρόνο σε διάφορες πόλεις τις τελευταίες τρεισήμισι δεκαετίες – Βαρκελώνη, Λονδίνο, Άμστερνταμ, Παρίσι, Τόκιο και Λος Άντζελες – και έχω συγκεντρώσει ένα αρκετά μεγάλο αρχείο εικόνων από αυτές. Αυτά τα βιβλία είναι καταδύσεις σε αυτά τα αρχεία. Έχω ερευνήσει πολύ βιβλία ανθρώπων[καλλιτεχνών] για μια πόλη και συνήθως λένε κάτι τέτοιο[για αυτά]: «Πέρασα δύο εβδομάδες σε αυτή την πόλη και έκανα αυτό το βιβλίο». Φαίνεται τόσο σύντομο, ξέρετε. Πηγαίνω στο Παρίσι σχεδόν κάθε χρόνο από το 1990, και το έργο στο βιβλίο εκτείνεται από το 2001 έως το 2023» δήλωσε ο Ed Templeton σε συνέντευξη του στο AnOther Magazine.
«Αγαπώ το Παρίσι. Η ίδια η πόλη είναι τόσο ζωντανή, πάντα κάτι συμβαίνει. Είναι μια απίστευτη πόλη για να φωτογραφίσεις. Υπήρξαν τόσοι πολλοί απίστευτοι φωτογράφοι που έχουν φωτογραφίσει την πόλη. Στο τέλος του βιβλίου γράφω: «Τα φαντάσματα των Atget, Cartier-Bresson, Kertész, Lartigue, Riboud, Doisneau και Brassaï με ακολουθούν στις λεωφόρους και με χλευάζουν από τις σκιές επειδή προσπαθώ να φωτογραφίσω τα ίδια τα κλισέ που επινόησαν και που λατρεύω». Αυτή η έμπνευση είναι πάντα εκεί- η Deanna και εγώ αποκαλούμε τις νυχτερινές λήψεις «Brassaï’ing» λόγω των φωτογραφιών του Brassaï. Κανείς δεν έχει αποτυπώσει καλύτερα τη νυχτερινή ζωή του Παρισιού», συνεχίζει.
Φυσικά, στο «City Confessions No.3 PARIS» δεν θα βρείτε φωτογραφίες από τα τουριστικά σποτ της πόλης. Ο Ed Templeton αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι τα ταξί και τα μέσα συγκοινωνίας, ώστε να συναντήσει στο διάβα του, τους ανθρώπους που αντικατοπτρίζουν αλλά και φιλοτεχνούν τον παλμό της πόλης.
Όπως ο ίδιος αναφέρει, κατά την διάρκεια του shooting, περπατούν έως και ογδόντα χιλίομετρα. «Οι φωτογραφίες από το Παρίσι αναδεικνύουν τους ανθρώπους, την ανθρώπινη φύση και τους δρόμους», υποστηρίζει.
Έχουν περάσει 34 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε, θεωρείται μια από τις πιο κλασικές xmas ταινίες, ωστόσο μέχρι και σήμερα κάποιες ιστορίες από το «Μόνος στο Σπίτι» ήταν εντελώς άγνωστες.
«Ο λαός θέλει σταθερότητα και αλλαγή. Εμείς τα προσφέρουμε και τα δύο», υποστήριξε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης- Τα πυρά στην κυβέρνηση και τα καρφιά για ΣΥΡΙΖΑ
Σοκαριστική είναι η υπόθεση θανάτου ενός ιδιωτικού υπαλλήλου που είχε εντοπιστεί νεκρός στα Πατήσια, χωρίς τα ρούχα του. Νέα στοιχεία έφερε στο φως η Αγγελική Νικολούλη γεννώντας κρίσιμα ερωτήματα
Προβληματισμό γεννάει η παγκόσμια έρευνα Δεξιοτήτων Ενηλίκων, του ΟΟΣΑ, στην οποία παρατηρείται υποχώρηση του επιπέδου εγγραματισμού στις περισσότερες χώρες. Η θέση της Ελλάδας.
Η παράσταση «Στο Τσακ» θα παρουσιαστεί στις και 25 και 26 Δεκεμβρίου στο Radio City της Θεσσαλονίκης, ενώ από τις 16 Ιανουαρίου θα μεταφερθεί στο Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης στην Αθήνα.
