Το φθινόπωρο θα φέρει σύννεφα και για την κυβέρνηση

Παρότι στην πράξη ο Σεπτέμβριος είναι σε μεγάλο βαθμό προέκταση του καλοκαιριού, εντούτοις έχουμε συνηθίσει να ταυτίζουμε τον ερχομό του φθινοπώρου με τα πρωτοβρόχια. Και για να πούμε και την αλήθεια αυτή τη χρονιά θα είναι παραπάνω από καλοδεχούμενα, καθώς υποφέρουμε από λειψυδρία.

Και αν η εκπλήρωση της προσδοκίας για συννεφιασμένο και βροχερό καιρό τον Σεπτέμβριο είναι ακόμη αμφίβολη, το σίγουρο είναι ότι για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τα σύννεφα θα είναι αρκετά.

Η μεγάλη πυρκαγιά στην Αττική, που όλοι ελπίζουμε να είναι μόνη τέτοιας κλίμακας και επιπτώσεων φέτος, έδειξε ότι πίσω από τη ρητορική για το επιτελικό κράτος και την έγκαιρη προετοιμασία, είχαμε σοβαρά προβλήματα ελλιπούς σχεδιασμού, ανεπαρκούς εξοπλισμού και υποστελέχωσης, κάτι που αποτυπώθηκε και στην οργή των πολιτών.

Και τα πράγματα δεν έκανε καλύτερα η τακτική της κυβέρνησης να προσπαθεί να ωραιοποιήσει την πραγματικότητα, υποβαθμίζοντας την κλίμακα των ζημιών, να συκοφαντεί τις διαμαρτυρίες των πολιτών, παρουσιάζοντάς τις ως «υποκινούμενες», και να μεταφέρει την ευθύνη στις πλάτες των πολιτών μέσα από το διαβόητο σχήμα της «ατομικής ευθύνης».

Είναι βέβαιο ότι παρότι η σκιά από το σύννεφο καπνού πάνω από την Αθήνα έφυγε, εντούτοις παραμένει η πολιτική σκιά από την κυβερνητική ανεπάρκεια και από τις όψεις κυνισμού στη διαχείριση της κατάστασης όταν η ένδεια αυτή αποκαλύφθηκε.

Την ίδια στιγμή το ΕΣΥ, το υγειονομικό «δίχτυ ασφαλείας» της χώρας, βρίσκεται σε ανοιχτή κρίση, με νοσοκομεία να έχουν περάσει το όριο της κατάρρευσης, γιατρούς να βρίσκονται σε απόγνωση, πολίτες να νιώθουν ολοένα και πιο ανασφαλείς καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος ακόμη και εάν βρεθεί γιατρός αυτός να μην είναι της αναγκαίας ειδικότητας, και έναν υπουργό, τον Άδωνι Γεωργιάδη, που όταν δεν επενδύει στο «νόμιμο φακελάκι» επιδίδεται σε μια συστηματική επίθεση στους ίδιους τους ανθρώπους που δίνουν τη μάχη μέσα στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, το οποίο επιβιώνει χάρη στην αυτοθυσία τους.

Όσο γι’ αυτό που υποτίθεται ότι είναι το «ισχυρό χαρτί» της κυβέρνησης, δηλαδή οι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης της οικονομίας, κινδυνεύει να μετατραπεί στην αχίλλειο πτέρνα της. Ο πληθωρισμός, όταν στρέψουμε το βλέμμα μας από τον γενικό δείκτη, στις αυξήσεις σε συγκεκριμένα προϊόντα που είναι ζωτικά για τα νοικοκυριά, εξακολουθεί να τα γονατίζει, διαμορφώνοντας την αίσθηση ότι «οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν». Την ίδια στιγμή τα σημάδια από κρίσιμους οικονομικούς δείκτες, όπως το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών με το σημαντικό έλλειμμα στο πρώτο εξάμηνο της χρονιάς, παραπέμπουν σε μια οικονομία που δεν έχει το απαραίτητο βάθος, που εξακολουθεί να χρειάζεται δυναμικούς εξαγωγικούς κλάδους υψηλής προστιθέμενης αξίας, που δεν προσελκύει μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις και που εν τέλει εμφανίζει έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και εξαρτάται από τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και τον τουρισμό, χωρίς ενδογενή δυναμική.

Προσθέστε σε όλα αυτά ότι ακόμη και ζητήματα που υποτίθεται ότι δεν είναι από αυτά που «κρίνουν εκλογές», όπως οι υποκλοπές και η όλη επιχείρηση συγκάλυψης, εντούτοις συμβάλλουν σε ένα κλίμα δυσαρέσκειας και κυρίως δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση. Και σίγουρα δεν βοηθά η διάχυτη αίσθηση κυβερνητικής αλαζονείας, από τις ευρωεκλογές και μετά, καθώς προκρίνοντας την προβολή της κρίσης και της εσωστρέφειας της αντιπολίτευσης, η κυβερνητική παράταξη κάνει σαν μην βλέπει τη σημαντική υποχώρηση που είχε και η ΝΔ στο φόντο μάλιστα ιδιαίτερα μειωμένης συμμετοχής.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η κυβέρνηση στην πραγματικότητα έχει ήδη εξαντλήσει αρκετό από το πολιτικό κεφάλαιο που πίστευε ότι είχε μετά την επανεκλογή το 2023. Η κυριαρχία της στην πολιτική σκηνή είναι πολύ περισσότερο αποτέλεσμα του κατακερματισμού της αντιπολίτευσης, παρά της δικής της δύναμης και της κοινωνικής αποδοχής της.

Η κοινωνική της βάση έχει αρχίσει να συρρικνώνεται και μπορεί να είναι ο ισχυρότερος πόλος, είναι όμως πλέον ένας σαφώς μειοψηφικός πόλος, που αναμένεται να αποδυναμωθεί περαιτέρω αν κρίνει κανείς από τις έντονες αντιδράσεις των ελεύθερων επαγγελματιών για τη φορολογική μεταχείρισή τους, τα λουκέτα σε επιχειρήσεις, το κόστος δανεισμού. Αυτό σημαίνει ότι από εδώ και πέρα θα είναι όλο και περισσότερο αντιμέτωπη με την κοινωνική δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία αλλά και με μια κοινωνία όλο και πιο δύσπιστη στον τρόπο που η κυβέρνηση θα προσπαθεί να δικαιολογήσει το ένα ή το άλλο πρόβλημα που προκύπτει.

Μπορεί ακόμη η αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης να κατατείνει περισσότερο στον… Κανένα παρά σε κάποιον από τους υπάρχοντες σχηματισμούς και τους ηγέτες τους, όμως πάντα υπάρχει η δυνατότητα η εναλλακτική να αποκτήσει πολιτικό περίγραμμα και πρόσωπο, διαδικασία που επιταχύνεται όταν η κοινωνική ανάγκη το επιτάσσει. Και τότε τα πράγματα θα είναι αρκετά πιο δύσκολα για την κυβέρνηση.