Τα όνειρα μας «φύτρωσαν» στο χορτάρι του Μαρακανά

Με μια πιρόγα στις όχθες του ποταμού Μαρακανά, κυνηγώντας ξυπόλυτοι το όνειρο που φάνταζε άπιαστο. Τραβώντας σκληρό κουπί απ’ τα μικράτα τους, αλλά με το βλέμμα πάντα καρφωμένο στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό δημιούργημα της ανθρωπότητας.

Και μια ευχή να ψελλίζουν τα ξεραμένα, απ’ τον ήλιο και τον κάματο, χείλη τους. Μια ευχή να πατήσουν το χορτάρι του και να γεννούν βασιλιάδες του κόσμου για ένα βράδυ, έστω για ένα απομεσήμερο.

Πόσοι και πόσοι δεν πόθησαν το χορτάρι του; Πόσοι και πόσοι δεν έσκυψαν για να φιλήσουν το γρασίδι του, γνωρίζοντας ότι εκεί έχουν πατήσει τα πόδια του Πελέ, του Γκαρίντσα, του Ριβελίνο, του Τοστάο, του Ζίκο.

Αγιασμένο εκείνο το χορτάρι, αγιασμένες και οι μνήμες που πάντα θα προβάλουν από το ποτάμι για να απλωθούν τα γκολ, οι ντρίπλες, οι αποκρούσεις οι συνδυασμοί, οι επιθέσεις αλλά και οι άμυνες. Κι όλα αυτά έχοντας την ευχή του Χριστού Λυτρωτή, ο οποίος αγκαλιάζει από ψηλά το Ρίο και βλέπει το Μαρακανά.

Το παλιό και το νέο, αλλά δεν έχει σημασία η ηλικία. Η αναφορά και μόνο στο όνομα, θα είναι πάντα αρκετή για να «ξυπνήσουν» πάθη, έρωτες, χαρές, πίκρες κι όλης της γης τα συναισθήματα για μια μπάλα που κυλιέται στο χορτάρι.

Ναι, αυτό το αγιασμένο χορτάρι που θαρρείς πως όμοιο του δεν έχει υπάρξει στον ντουνιά. Μια κόπια κι αμέτρητες ιστορίες. Τι να θυμηθείς και τι να ξεχάσεις…

Έτσι γεννιούνται αδερφέ μου οι θρύλοι και ο θρύλος της Ελλάδας θα έχει να λέει πάντα για ένα βράδυ στο Μαρακανά.

Τα παιδιά του Ολυμπιακού που βρίσκονται στην Βραζιλία και θα κοντραριστούν τη νύχτα του Σαββάτου με την Φλαμένγκο και θα’ χουν να λένε πως έπαιξαν στο μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής τους. Πόσο ευλογημένα θα πρέπει να αισθάνονται αυτά τα παιδιά για το δώρο ζωής και όχι απλά της ποδοσφαιρικής τους καριέρας.

Δεν είναι το παλιό Μαρακανά, δεν έχει τα θεμέλια που μπήκαν στο μακρινό 1948 μα στα θεμέλια της μνήμης θα είναι για πάντα το ίδιο. Ο τόπος λατρείας του ποδοσφαίρου, ο τόπος που οι Βραζιλιάνοι γεύθηκαν όλα τα ρόδα και τα αγκάθια.

Θα είναι για πάντα ο τόπος που μαζεύτηκαν 199.854 άνθρωποι την 16η Ιουλίου του 1950 για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1950. Κατ’ άλλους ήταν σχεδόν 220. 000 οι θεατές του μεγάλου τελικού και αυτό είχε άλλωστε δηλώσει ο Ζοάο Χαβελάνζε.

Όπως και να χουν τα πράγματα όμως θα είναι πάντα ο τόπος που οι ίδιοι άνθρωποι έκλαψαν και θρήνησαν το ίδιο βράδυ για την ήττα από την Ουρουγουάη.

Έτσι τους το φύλαγε η μοίρα και η μπάλα. Να κλάψουν ατελείωτα στο σπίτι τους και πολλά χρόνια αργότερα, έκαψαν τα δοκάρια της καταραμένης εστίας για να ξορκίσουν το κακό.

Θα είναι για πάντα ο τόπος που ο Πελέ πέτυχε το 1000ο γκολ της τρισένδοξης καριέρας του, θα είναι πάντα ένα μνημείο ντρίπλας, για τα χουνέρια που έκανε ο Γκαρίντσα σε κάθε αμυντικό που προσπάθησε να τον ανακόψει.

Θα είναι τόπος λατρείας για τον μεγάλο Ζίκο, το όνομα του οποίου θαρρείς και είναι συνυφασμένο με την ιστορία της Φλαμένγκο. Ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες του Μαρακανά, ένας θρύλος που έχει καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Θα είναι το ένα, θα είναι το άλλο και το  επόμενο. Πάντα θα υπάρχει μια ντρίπλα, μια «ποδιά», μια λόμπα που θα σηκώνει στο πόδι του Μαρακανά.

Δουλειές του ποδαριού που λέγαν κι οι παλιοί για να χουμε να γράφουμε ιστορίες που θα γίνονται θρύλοι όσο θα περνούν τα χρόνια.

Τα παιδιά της ομάδας του Πειραιά θα αγωνιστούν στον μεγάλο τελικό απέναντι στην Φλαμένγκο, έχοντας φυσικά ως στόχο την κατάκτηση του τροπαίου. Όποιο όμως κι αν είναι το αποτέλεσμα του τελικού ένα είναι το σίγουρο.

Αυτά τα παιδιά θα χουν να λένε για πάντα, ότι πάτησαν το χορτάρι του Μαρακανά και στρέφοντας το βλέμμα ψηλά, τους αγκάλιαζε ο Χριστός Λυτρωτής.