Οι ίντριγκες του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. με τους «87» και τους 8 «κρυπτόμενους», κούρασαν τον κόσμο

Σ’ ένα μήνα ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. συμπληρώνει ένα χρόνο έντονης εσωστρέφειας. Από τα τέλη του Σεπτέμβρη του 2023 που ο Στέφανος Κασσελάκης εξελέγη πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έως την τελευταία επεισοδιακή –γι’ άλλη μια φορά- συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, η Κουμουνδούρου δεν έχει πάρει ανάσα.

Στην παρούσα συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. φαίνεται χωρισμένος σε τρία κομμάτια. Από τη μια πλευρά είναι ο Στέφανος Κασσελάκης και οι υποστηρικτές του, από την άλλη οι «87» που στην πλειονότητά τους προέρχονται από το περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα και τρίτο κομμάτι του παζλ αποτελεί ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος έθεσε θέμα ηγεσίας.

Απωθητική εικόνα

Η εικόνα που βγάζει προς τα έξω πλέον η Κουμουνδούρου είναι απωθητική. Την ώρα που η ανικανότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει χτυπήσει κόκκινο και που ο κόσμος έχει αρχίσει να εκφράζεται δημόσια και καθόλου κολακευτικά, είτε απέναντι στον πρωθυπουργό είτε σε υπουργούς του, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. περνάει εντελώς κάτω από τον πήχη του ρόλου όπου τον τοποθέτησε η κοινωνία στις εθνικές εκλογές.

Το χειρότερο δεν είναι όμως αυτό, αλλά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κουράσει αφάνταστα τον κόσμο με τις ίντριγκες και τις παλινωδίες του. Οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί να βλέπουν κάθε λίγο και λιγάκι να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους ένα νέο επεισόδιο ενός κακοπαιγμένου σήριαλ που δεν τους αφορά.

Η κατάσταση δεν προκαλεί εντύπωση, παρά μόνο θλίψη. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο, απέναντι σε μια κάκιστη κυβέρνηση, να υπάρχει μια εξίσου κάκιστη αξιωματική αντιπολίτευση. Θύμα αυτής της εξίσωσης δεν είναι κανείς άλλος από την ίδια την κοινωνία, η οποία έχει να αντιμετωπίσει καίρια ζητήματα και αισθάνεται απελπιστικά μόνη σε αυτή τη συγκυρία.

Κλίμα

Το κλίμα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στον ΣΥΡΙΖΑ είναι χειρότερο από την περίοδο των δύο διασπάσεων, όταν αποχώρησαν η Ομπρέλα και η ομάδα των 6 συν 6. Το συνέδριο του Φεβρουαρίου και τα όσα έγιναν εκεί, με την επικράτηση Κασσελάκη και την οπισθοχώρηση Τσίπρα, αλλά και όσα ακολούθησαν στη συνέχεια, ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα ρήξη.

Αυτό έγινε αντιληπτό από το βράδυ των ευρωεκλογών, όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έβλεπε το ποτήρι μισογεμάτο, την ώρα που άλλα στελέχη το έβλεπαν μισοάδειο, για να μην πούμε σχεδόν άδειο.

Παράγοντας

Από την εξίσωση έλειπε ένας αστάθμητος παράγοντας που τελικά βρέθηκε στο πρόσωπο του Παύλου Πολάκη. Ο βουλευτής Χανίων δείχνει να έχει απασφαλίσει και τίποτε –προς το παρόν τουλάχιστον- δεν φαίνεται να μπορεί να αναχαιτίσει την πορεία σύγκρουσης που ο ίδιος έχει ορίσει. Χθες το μεσημέρι στην ΠΓ έθεσε θέμα ηγεσίας, ακολούθησε μια ηχητική διαρροή των λεγομένων του και το βράδυ επανήλθε με νέα ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στέλνοντας στον Στέφανο Κασσελάκη, το ίδιο μήνυμα: «Είναι σαφέστατο το τι είπα και το τι θα κάνω!».

Κάπως έτσι έκλεινε την πόρτα στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., ο οποίος λίγες ώρες νωρίτερα, σε μακροσκελή ανάρτησή του έβαλε στο στόχαστρο τα 8 στελέχη (από την κίνηση των «87») που αποχώρησαν από τη συνεδρίαση της ΠΓ, ενώ σε ό,τι αφορά τον Παύλο Πολάκη έγραψε πως μίλησε σε «πολιτική βάση», προσθέτοντας ότι θα ασχοληθεί με το «θέμα Λινού» και πως θα συναντηθεί με τον βουλευτή Χανίων. Αυτό φάνηκε σαν μια προσπάθεια να πέσουν οι τόνοι, την οποία ο βουλευτής δεν έκανε αποδεκτή.

Κι ερχόμαστε στους 8 που αποχώρησαν από τη συνεδρίαση της ΠΓ, κίνηση που παραπέμπει σε τακτική ανταρτοπόλεμου –χτυπάω ξαφνικά και φεύγω. Μόνο που ο ανταρτοπόλεμος έχει νόημα όταν υπηρετεί έναν συγκεκριμένο στόχο. Οι 8, που αποτελούν κομμάτι της κίνησης των «87» δεν έχουν δείξει έως σήμερα πιο συγκεκριμένο στόχο υπηρετούν.

Τι περιμένουν οι 87;

Αν για παράδειγμα το πρόβλημά τους είναι ο Κασσελάκης, γιατί δεν βγαίνουν να τον αμφισβητήσουν ευθέως; Τί ακριβώς περιμένουν; Τί εξυπηρετεί η λογική της εσωκομματικής αμφισβήτησης που εκδηλώνεται με τέτοιου είδους αντιδράσεις (διαρροές κατά καιρούς σε δημοσιογράφους, αποχωρήσεις από τις συνεδριάσεις κλπ.) αν δεν υπάρχει ένα απτό αποτέλεσμα;

Αν θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο «φθείρουν» τον Στέφανο Κασσελάκη, μάλλον δεν έχουν επαφή με την κοινωνία και τις ανάγκες της. Ακόμα και με κανόνες τακτικισμού, η αποχώρησή τους από την ΠΓ ήταν μέγα λάθος, από τη στιγμή μάλιστα που ο Παύλος Πολάκης ευθέως βγήκε κι έθεσε θέμα ηγεσίας. Μοιραία έστρεψαν τα βλέμματα προς τους ίδιους, την ώρα που ο Στέφανος Κασσελάκης θα έπρεπε να χειριστεί το θέμα Πολάκη και μόνο.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το δώρο που του δόθηκε τόσο απλόχερα. Το μεγαλύτερο μέρος της ανάρτησής του ήταν αφιερωμένο σ’ αυτούς και στο βάθος ο στόχος ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Λογικό από πλευράς του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς ξέρει καλά πως δεν πρόκειται να ησυχάσει ποτέ αν δεν ξεριζώσει από το κόμμα τη σκιά του πρώην προέδρου, αλλά και των υποστηρικτών του.

Υπό αυτό το πρίσμα ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει όταν λέει (αναφερόμενος στους 8), «Αν, πάλι, θέλουν έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ, με τις ισορροπίες και την ακινησία που είχαν συνηθίσει, ας επιλέξουν υποψήφιο και ας θέσουν θέμα ηγεσίας ευθέως και δημόσια. Τώρα. Είναι ό,τι πιο έντιμο μπορούν να κάνουν απέναντι στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Μην ταλαιπωρούμε άλλο τον κόσμο μας. Μην παίζουμε με την αγωνία του».

Αλλά οι «87» δεν έχουν μοναδικό πονοκέφαλο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν πλέον και τον Παύλο Πολάκη, σε άλλο επίπεδο αυτή τη φορά. Επικοινωνιακά και πολιτικά, ο Χανιώτης βουλευτής έκανε κίνηση ματ χθες.

Αντιπολίτευση

Καλώς ή κακώς όλοι μιλούν για το θάρρος του Σφακιανού, ο οποίος έτσι κι αλλιώς έχει περάσει σε μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ την άποψη ότι μόνο αυτός ασκούσε και ασκεί ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι στον Μητσοτάκη. Και μάλιστα, το κάνει σε μια περίοδο που η ηγεσία τον διέγραψε από την κοινοβουλευτική ομάδα προς χάριν της Αθηνάς Λινού.

Ο κόσμος πάντα γοητευόταν από τις ιστορίες των «μοναχικών» ηρώων, εκείνων που ολομόναχοι στέκονται απέναντι στο σύστημα. Ο Παύλος Πολάκης έχει επενδύσει στο «μόνος μου κι όλοι σας» εδώ και πολύ καιρό. Ακόμα και αν στο «όλοι σας», περιλαμβάνεται και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το τι θα καταφέρει στο τέλος με αυτή την τακτική, είναι άλλης τάξης ζήτημα.

Τι έχουν να επιδείξουν οι 87 απέναντι σε αυτή την ξεκάθαρα επιθετική πολιτική; Τίποτε περισσότερο ή τίποτε λιγότερο απ’ το γεγονός ότι στα μάτια της πλειονότητας των ψηφοφόρων τους δείχνουν να νοιάζονται για τις καρέκλες τους και τα προνόμιά τους στον κομματικό μηχανισμό. Δυστυχώς γι’ αυτούς, η τοξικότητα που επικρατεί εδώ κι ένα χρόνο μέσα στο κόμμα δεν αφήνει πολλά περιθώρια γι’ άλλες αναγνώσεις.

Γι’ αυτό κι όταν έρθει η ώρα της αναμέτρησης, ο Στέφανος Κασσελάκης θα προτάξει εκ νέου την «προσωπική σχέση με τον κόσμο» και στο αφήγημα του «θέλω να κερδίσω τον Μητσοτάκη και δεν με αφήνει η κομματική γραφειοκρατία».

Θα είναι η ώρα που ο Παύλος Πολάκης θα βάζει μπροστά τη λεβεντογέννα Κρήτη και τα παλικάρια της που δεν τρομάζουν μπροστά σε τίποτε και σε κανέναν, ξεσκεπάζοντας τα σκάνδαλα της κυβέρνησης της Δεξιάς.

Οι «87» ποιο ακριβώς αφήγημα θα έχουν;