Τζίλιαν Αντερσον: «Δεν είμαστε τόσο ανοιχτοί για το σεξ όσο νομίζουμε»

Την αγαπήσαμε ως σπεσιαλίστρια στο σεξ στην σειρά του Netflix «Sex Education», όπου καλούνταν να ανταπεξέλθει σε πολλαπλούς ρόλους: η ελεύθερη μητέρα του Ότις, η διάσημη σεξοθεραπεύτρια που ζει χωρίς ταμπού και συζητάει ανοιχτά για την ηδονή- φέρνοντας πολλές φορές τον έφηβο γιο της σε δύσκολη θέση και η ερωτευμένη γυναίκα με έναν άνδρα που τελικά αποχωρίζεται.

Η βαθιά φαντασίωσή μου, αυτή στην οποία αγγίζω τον εαυτό μου μετά από ένα ζεστό φλιτζάνι χαμομήλι και γάλα για να ευλογήσω τα όνειρά μου, είναι ένας άντρας να είναι ανεξίτηλα – και εντελώς συνηθισμένα – καλός μαζί μου». Και αυτό: «Θα έκανα τα πάντα για να πηδήξω τον αδελφό της καλύτερής μου φίλης»

Τώρα, η Τζίλιαν Αντερσον επιστρέφει με το καυτό βιβλίο «Want: Sexual Fantasies by Anonymous» το οποίο αναμένεται να φτάσει στα διαδικτυακά ράφια και τις βιβλιοθήκες των βιβλιοπωλείων, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2024.

Εν αναμονή της κυκλοφορίας, η ηθοποιός μίλησε στην Emma Brockes του Guardian για τις απόκρυφες φαντασιώσεις των γυναικών αλλά και την ανάγκη του να νιώσουμε πώς είμαστε όλοι ίδιοι, ξεφεύγοντας από τα όρια της επικριτικότητας. 

«Ένιωθα πραγματικά άβολα»

Στα πρώτα στάδια της έρευνας για το «Want», ένα βιβλίο για τις σεξουαλικές φαντασιώσεις των γυναικών, αυτό που συγκλόνισε περισσότερο την Τζίλιαν Άντερσον ήταν η κυριαρχία της ντροπής. Το βιβλίο, το οποίο βασίζεται στο «My Secret Garden», το κλασικό βιβλίο της Νάνσι Φράιντεϊ του 1973, είναι μια συλλογή ανώνυμων επιστολών γυναικών που μοιράζονται τις σεξουαλικές τους φαντασιώσεις και πολλές από αυτές, παρατήρησε η Άντερσον, εξακολουθούν να χρειάζονται άδεια για να εκφράσουν μια επιθυμία – όχι μόνο δημόσια, αλλά, «το πιο σοκαριστικό, ακόμη και στον ιδιωτικό μας κόσμο».

Προς έκπληξή της, η 56χρονη ανακάλυψε ότι η ίδια δεν είχε ανοσία σε αυτή την αναστολή. Καλούμενη να υποβάλει τη δική της φαντασίωση, η Άντερσον λέει: «Συνέχισα να το αναβάλλω και να το αναβάλλω. Δεν είμαι καθόλου σεμνότυφη και μπορώ να πω οποιαδήποτε λέξη δυνατά. Αλλά να το γράψω; Ένιωθα πραγματικά άβολα».

Το έργο της περιηγήθηκε σε χιλιάδες σεξουαλικές φαντασιώσεις που υποβλήθηκαν ανώνυμα στο διαδίκτυο. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι μια σύγχρονη έκδοση θα έχει τη δύναμη του πρωτότυπου βιβλίου, το οποίο, όπως θα γνωρίζουν όσοι πήραν στα χέρια τους ένα αντίτυπο όταν ήταν λίγο πιο νέοι, άφησε ορισμένες ανεξίτηλες εικόνες.

Από την εναρκτήρια ατάκα – «Στο μυαλό μου, όπως και στο γαμ@σι μας, βρίσκομαι στο κρίσιμο σημείο… Είμαστε στον ποδοσφαιρικό αγώνα Baltimore Colt-Minnesota Viking, και κάνει πολύ κρύο»- μέχρι τις ανατριχιαστικές περιγραφές των νοικοκυρών των προαστίων που περιγράφουν αυτό που, το 1973, θεωρούνταν σαφώς φυσιολογικές συζυγικές σχέσεις και στα σύγχρονα μάτια είναι συζυγικός βιασμός.

View this post on Instagram

A post shared by Bloomsbury Publishing (@bloomsburypublishing)

«Καλός μαζί μου»

Όπως λέει η Άντερσον, δικαίως: «Πολλές γυναίκες εξακολουθούν να δυσκολεύονται να μιλήσουν γι’ αυτά τα πράγματα, ακόμη και μεταξύ των φίλων τους, πόσο μάλλον με τους συντρόφους τους». Αλλά αυτό που είναι ίσως πιο ενδιαφέρον για το Want είναι πού έχουν μετατοπιστεί τα ταμπού από τη δεκαετία του 1970 και πού βρίσκονται οι ανησυχίες των γενεών του βιβλίου.

Υπάρχει πολύς θόρυβος γύρω από το ότι η φαντασία είναι ένας ασφαλής χώρος. Η Άντερσον γράφει στην εισαγωγή του κεφαλαίου για τις βίαιες φαντασιώσεις: «Μπορώ να πω, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι πολύ λίγες γυναίκες θα ήθελαν … να παίξουν [αυτές] στην πραγματική ζωή». Υπάρχει μεγάλη συνειδητή αναπαράσταση αυτού που ένας συγγραφέας περιγράφει ως «πλοήγηση στον queer έρωτα και το σεξ», αν και, περιέργως, βρίσκεται δίπλα σε καταχωρήσεις γυναικών που προσφέρουν δειλά και απολογητικά τις λεσβιακές φαντασιώσεις τους.

Όσον αφορά τις στρέιτ γυναίκες, οι καταχωρήσεις τους είναι περισσότερο ξεκάθαρες: «Η βαθιά φαντασίωσή μου, αυτή στην οποία αγγίζω τον εαυτό μου μετά από ένα ζεστό φλιτζάνι χαμομήλι και γάλα για να ευλογήσω τα όνειρά μου, είναι ένας άντρας να είναι ανεξίτηλα – και εντελώς συνηθισμένα – καλός μαζί μου». Και αυτό: «Θα έκανα τα πάντα για να πηδήξω τον αδελφό της καλύτερής μου φίλης». OK! Και αυτό: «Λαχταρώ να με ρημάξει ένας ψηλός Γερμανός άντρας».

Υπάρχει πολύ χιούμορ, σκοπίμως ή αθέλητα: «Έχω μια επαναλαμβανόμενη σεξουαλική φαντασίωση με έναν οδοντίατρο. Συγκεκριμένα περιλαμβάνει την καρέκλα του οδοντιάτρου και το να είμαι δεμένη. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό και πιθανώς θα ήμουν πολύ αναστατωμένη αν ο πραγματικός οδοντίατρος μου προσπαθούσε να με πηδήξει, αλλά …» Και μετά υπάρχει η Άντερσον, με τη μορφή δοκιμίου στην αρχή κάθε κεφαλαίου, που προσφέρει ένθερμα και με κέφι ερμηνείες και ενθάρρυνση. «Στην καρδιά όλων των δικών μου φαντασιώσεων», γράφει, «είμαι η παρατηρητής, όχι η εποπτευόμενη. Ή μερικές φορές εναλλάσσομαι μεταξύ παρατηρητή και συμμετέχοντα, ίσως σε μια υποσυνείδητη νύξη προς την καθημερινή μου ζωή ως ηθοποιού. Στις φαντασιώσεις μου, είμαι αναμφίβολα σκηνοθέτιδα. Η ιδιωτικότητα του μυαλού μου είναι το μόνο μέρος όπου έχω πραγματικά τον έλεγχο του πότε, πώς ή ακόμη και αν με βλέπουν».

View this post on Instagram

A post shared by Gillian Anderson (@gilliana)

Η υπενθύμιση πώς είμαστε όλοι ίδιοι

Το συναρπαστικό σε όλο αυτό είναι ότι ενώ η Φράιντεϊ, ήταν μια ιδιόρρυθμη δημοσιογράφος περιοδικού που δεν είχε απασχολήσει ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ η Τζίλιαν Άντερσον είναι όχι μόνο μια διάσημη ηθοποιός, αλλά και ένα διάσημο σύμβολο του σεξ εδώ και 30 χρόνια από τον ρόλο της ως – για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του «Want» – η σπασίκλα Dana Scully στο The X-Files. Όπως σημειώνει η ίδια σε ένα από τα εισαγωγικά της ταινίας: «Είχα μια σουρεαλιστική εμπειρία το 1996, όταν ψηφίστηκα ως η πιο σέξι γυναίκα του κόσμου από τους αναγνώστες του περιοδικού FHM … ένα είδος λατρείας που δεν απέχει πολύ από κάποιες από τις περιγραφές σε αυτές τις φαντασιώσεις».

«Όλοι πιστεύαμε ότι αν οι άνθρωποι ένιωθαν ότι μου έγραφαν, γνωρίζοντας πόσο ανοιχτή είμαι -είμαι αρκετά κατανοητική και μη επικριτική, και προσπαθώ να είμαι όσο πιο περιεκτική γίνεται- οι άνθρωποι θα μπορούσαν να νιώθουν ασφάλεια, κατά κάποιον τρόπο. Ότι θα μπορούσαν να γράψουν οτιδήποτε και δεν θα σοκαριζόμουν».

H ομοφοβία σε επιστολές από φαινομενικά στρέιτ γυναίκες, ήταν ένα υπαρκτό σενάριο. Κάποιες δήλωναν θρησκευόμενες ή προέρχονταν από συντηρητικά μέρη του κόσμου, αλλά όχι όλες.

«Θέλω να πω ότι είναι εύκολο να προσεγγίσουμε[κρίνουμε] αυτές τις επιστολές και τις καταθέσεις από τη σκοπιά μας και πιο δύσκολο να μπούμε στη θέση άλλων ανθρώπων. Το γεγονός ότι ορισμένες από τις γυναίκες που συμμετείχαν αισθάνθηκαν αρκετά γενναίες ώστε να πατήσουν το κουμπί αποστολής, είναι αξιοσημείωτο». Όπως το θέτει η Άντερσον, το έργο έχει σχεδιαστεί «για να ενθαρρύνει με διαφορετικούς τρόπους το να δούμε πόσο διαφορετικοί είμαστε» αλλά και πόσο ίδιοι. «Ελπίζω ότι αυτό θα μας ενώσει. Ελπίζω οι άνθρωποι να διασκεδάσουν και να συγκινηθούν. Ελπίζω να φέρει χαρά και γέλιο. Και κατανόηση. Και αυτοαποδοχή. Και πραγματικά ενθαρρύνει το να μην κρίνεις κάποιον αλλά και τη συμμετοχικότητα – ότι στο εσωτερικό του μυαλού μας, με τόσους πολλούς τρόπους, είμαστε όλοι ίδιοι».

Η υπενθύμιση της πώς είμαστε όλοι ίδιοι, φαντάζει πιο αναγκαία από ποτέ καθώς τα χρόνια παιρνούν, αλλά τα μυαλά δεν φαίνεται να αλλάζουν. «Ως κοινωνία, δεν είμαστε τόσο ανοιχτοί, δεκτικοί και ελεύθεροι όσο φανταζόμαστε ότι θα έπρεπε να είμαστε το 2024», καταλήγει.

Πηγή: Guardian