Η άγνωστη ιστορία του μοναδικού μαύρου επιβάτη του Τιτανικού

Με αφορμή το ντοκιμαντέρ «Titanic in Colour», του Channel 4, έρχεται στην επιφάνεια η ιστορία μιας οικογένειας ενός άνδρα από την Αϊτή και μιας γυναίκας από τη Γαλλία, με τα δύο παιδιά τους – μια οικογένεια που έμελλε να χωριστεί από το τραγικό αυτό δυστύχημα.  Στο πρώτο επεισόδιο, το οποίο περιλαμβάνει νέες έγχρωμες φωτογραφίες του πλοίου και των επιβατών του, οι ιστορικοί περιγράφουν λεπτομερώς τη σπαρακτική μοίρα του Ζοζέφ Φιλίπ Λεμερσιέ Λαρός, ο οποίος πιστεύεται ότι ήταν ο μοναδικός μαύρος που επέβαινε στον Τιτανικό.

O εν λόγω επιβάτης επέστρεφε στη γενέτειρά του Αϊτή από τη Γαλλία μαζί με την έγκυο σύζυγό του και τις δύο κόρες του, αφού αντάλλαξαν τα εισιτήριά τους από άλλο πλοίο, που είχε την πολιτική να χωρίζει τα παιδιά από τους γονείς τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Το ζευγάρι επέλεξε να παραμείνει με τις δύο κόρες του, καθότι η μικρότερη, Λουίζ, φαίνεται πως αντιμετώπιζε περιπέτειες στην υγεία της.

Λίγα λόγια για τον Ζοζέφ Φιλίπ Λεμερσιέ Λαρός

Ο Ζοζέφ γεννήθηκε το 1886 σε μια αστική οικογένεια στην Καραϊβική, που στο παρελθόν ήταν γαλλική αποικία, και ήταν ανιψιός του προέδρου της χώρας, του Σινσινάτου Λεκόντε. Όταν ήταν 15 ετών, μετακόμισε στη Γαλλία για να σπουδάσει μηχανικός στο Μποβέ -καθώς δεν υπήρχε σχολή μηχανικών στην Αϊτή- συνοδευόμενος από έναν δάσκαλο, τον Μονσενιέρ Κερσουζάν – κυβερνήτη της Αϊτής.

Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Villejuif της Γαλλίας με τον Μονσενιέρ, γνωρίστηκε με τον Γάλλο οινοπώλη Μεσιέ Λαφάργκ και σύναψε φιλία με τη μοναχοκόρη του, Ζουλιέτ.  Το νεαρό ζευγάρι διατήρησε επαφή μέσω επιστολών. Οι επιστολές αυτές οδήγησαν το νεαρό ζευγάρι στο να ερωτευθεί κι έτσι ο γάμος τους πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της οικογένειας το 1908 – είδηση ιδιαιτέρως σημαντική, καθώς η Ζουλιέτ προερχόταν από την ανώτερη μεσαία τάξη και ένας διαφυλετικός γάμος ήταν εξαιρετικά σπάνιος εκείνη την εποχή ακόμη και στη Γαλλία.

Η οικογένεια Λαρός

Το ζευγάρι στην πορεία απέκτησε δύο παιδιά και περίμενε κι ένα τρίτο όταν επιβιβάστηκαν στο μοιραίο πλοίο. Η οικογένεια είχε προγραμματίσει να μετακομίσει από τη γενέτειρα της συζύγου του, τη Γαλλία, επειδή είχε βαρεθεί τις φυλετικές διακρίσεις που αντιμετώπιζε στο Παρίσι.

Ο Ζοζέφ περίμενε να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά, δεδομένης της εκπαίδευσής του, αλλά οι εργοδότες που τον προσέλαβαν του έδιναν πενιχρό μισθό, ισχυριζόμενοι ότι είναι ακόμη νεαρός και εκλείπει εμπειρίας.

Ένα χρόνο μετά το γάμο τους, το νεαρό ζευγάρι καλωσόρισε την πρώτη του κόρη Σιμόν, ενώ ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε η Λουίζ. Η δεύτερη κόρη του ζευγαριού γεννήθηκε πρόωρα και ήταν ένα ευαίσθητο παιδί. Ο Τζόζεφ, θέλοντας να μπορέσει να προσφέρει ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο στην οικογένειά του, το 1911, αποφάσισε ότι επρόκειτο να μετακομίσει πίσω στην πατρίδα του, όπου έψαχναν για νέους μηχανικούς.

Ο πατέρας των δύο παιδιών έλαβε τότε μια νέα θέση εργασίας από τον θείο του για να εργαστεί ως μαθηματικός στην Αϊτή και ήλπιζε ότι η ποιότητα ζωής τους θα βελτιωνόταν, αλλά αρχικά δεν ήταν σίγουρος αν η σύζυγός του θα ήταν πρόθυμη να ζήσει σε μια χώρα που βρισκόταν στην άλλη άκρη του κόσμου, εκείνη όμως συμφώνησε. Όταν η Ζουλιέτ ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος το 1912, το ζευγάρι αποφάσισε να επισπεύσει το ταξίδι του ώστε το μωρό να γεννηθεί στην Αϊτή και να αποφύγουν να βρίσκονται καθοδόν με ένα νεογέννητο μωρό.

Το ταξίδι για την Αϊτή

Ο Ζοζέφ και η οικογένειά του επρόκειτο αρχικά να ταξιδέψουν στην Αϊτή με ένα πλοίο που ονομαζόταν «La France», αλλά όπως καταλαβαίνουμε δεν μπορούσαν να αποχωριστούν  τη μικρή κι ευαίσθητη κόρη τους, όπως όριζε η πολιτική της εταιρίας. Αντ’ αυτού, αντάλλαξαν τα εισιτήρια της πρώτης θέσης στο «La France» με εισιτήρια δεύτερης θέσης στο «RMS Titanic», προκειμένου να μείνουν με τις μικρές τους κόρες.

Όταν το πλοίο έφτασε στο Queenstown, η Ζουλιέτ έστειλε ένα γράμμα στον πατέρα της για να τον ενημερώσει για το ταξίδι τους. Η νεαρή γυναίκα δήλωνε στην επιστολή πως είναι ενθουσιασμένη από το μέγεθος του πλοίου, αλλά και από την καλή συμπεριφορά των επιβατών και του πληρώματος, σε αντίθεση με την ρατσιστική συμπεριφορά που υπέμενε το ζευγάρι στη γενέτειρα της συζύγου.

Το δυστύχημα

Όταν τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Απριλίου 1912 το πλοίο συνάντησε το παγόβουνο, η Ζουλιέτ αντέδρασε γρήγορα και ευτυχώς κατάφερε να επιβιβαστεί σε μια σωσίβια λέμβο μαζί με τα δύο μικρά παιδιά του ζευγαριού. Η Σιμόν ήταν μόλις τριών ετών όταν διασώθηκε από το βυθιζόμενο σκάφος, αλλά ισχυρίστηκε ότι διατήρησε ζωντανές αναμνήσεις από τη διάσωση σε όλη της τη ζωή. Ο πατέρας των παιδιών έσπευσε να επιβιβάσει την οικογένειά του στο σκάφος διάσωσης, τυλίγοντας τη γυναίκα του με μια κουβέρτα και διαβεβαιώνοντάς την ότι θα ξαναβρεθούν σύντομα. Τα τελευταία λόγια που είπε ο άτυχος άνδρας στην αγαπημένη του σύζυγο ήταν: «Ορίστε, πάρε αυτό, θα το χρειαστείς. Θα φέρω μια άλλη βάρκα. Ο Θεός μαζί σου. Θα σε δω στη Νέα Υόρκη».

Η σορός του 25χρονου μηχανικού δυστυχώς δεν βρέθηκε ποτέ. Η Σιμόν, η αδελφή και η μητέρα της ήταν μεταξύ των 712 ανθρώπων που επέζησαν από τη βύθιση του πλοίου, η οποία στοίχισε τη ζωή σε 1.500 ανθρώπους. Οι τρεις τους μεταφέρθηκαν στη Νέα Υόρκη με το πλοίο «HMS Carpathia». Η Ζουλιέτ δεν μιλούσε αγγλικά, αλλά ευτυχώς κατάφερε να βρει το δρόμο της επιστροφής στη Γαλλία μαζί με τις δύο κόρες της τις εβδομάδες που ακολούθησαν, πριν γεννήσει τον γιο που κυοφορούσε, τον οποίο ονόμασε Ζοζέφ. Μαζί με τον σύζυγό της, ό,τι είχε στην κατοχή της η οικογένεια, είχε βυθιστεί με το «αβύθιστο» πλοίο.

Η κόρη του ζευγαριού, Λουίζ Λαρός (2 Ιουλίου 1910 – 28 Ιανουαρίου 1998) ήταν η τελευταία Γαλλίδα επιζών του Τιτανικού. Η αδελφή της, Σιμόν, η οποία δεν παντρεύτηκε ποτέ, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 64 ετών το 1973, επτά χρόνια πριν η μητέρα της, Ζουλιέτ, η οποία επεβίωσε το 1980 σε ηλικία 91 ετών. Ο τάφος της Ζουλιέτ έγραφε: «Ζουλιέτ Λαρός 1889-1980, σύζυγος του Ζοζέφ Λαρός, χάθηκε στη θάλασσα με τον Τιτανικό, 15 Απριλίου 1912».

*Πηγή: Daily Mail