Αφήστε και κάτι να πέσει κάτω

Σαν έτοιμοι από καιρό… για τον αλληλοσπαραγμό και τον εξευτελισμό, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνουν ανάρτηση και δήλωση να πέσει κάτω. Καταδικάζοντας την σοβαρότητα από όπου και αν προέρχεται σπεύδουν να σχολιάσουν κάθε ασημαντότητα και χάνοντας κάθε αίσθηση του μέτρου χτίζουν στα social media τον «τοίχο» της ανυποληψίας της Αριστεράς.

Στην ανούσια φασαρία πληκτρολογίων μετέχουν όσοι «με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα» αποχαιρετούν την Αλεξάνδρεια -που και με δική τους ευθύνη έχασαν-, όσοι λόγω ανοησίας ή εγωπάθειας -χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο- είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσουν την τεράστια αξία της σιωπής κάποιες στιγμές και όσοι θέλουν απλώς να προκαλέσουν θόρυβο μπας και βγουν από την αφάνεια συγκεντρώνοντας likes.

Όλοι πάντως συμμετέχουν με αξιώσεις στον μεγάλο διαγωνισμό με επίδικο το πόσοι ψηφοφόροι θα φύγουν και πόσο γρήγορα, και με έπαθλο την ηγεσία σε ένα κόμμα που θα έχει καταντήσει -από κάθε άποψη- «πουκάμισο αδειανό».

Γιατί επαναλαμβάνω αν καταφέρουν να βγουν για μια στιγμή από τον μικρόκοσμό τους θα δουν ότι όλο αυτό αφήνει παγερά αδιάφορη την κοινωνία, που αντιπολίτευση ψάχνει και αντιπολίτευση δεν βρίσκει.

Το ΠΑΣΟΚ έχει πάρει τα… βουνά του εσωκομματικού αγώνα, έχοντας ξεχάσει ότι υπάρχει κυβέρνηση, κοινωνικά προβλήματα, αιτήματα της κοινωνίας, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να παίξουν επιτραπέζιο Game of Thrones με επίδικο τυπικά τη θέση του… υπαρχηγού, επί της ουσίας το πλασάρισμα μιας διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας, η οποία ουσιαστικά έχει ήδη ξεκινήσει.

Και το κάνουν με έναν τρόπο που δείχνει ότι μάλλον έχουν ξεχάσει και τι είναι η Αριστερά και τι εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι αξιωματική αντιπολίτευση με… 14,92% στις ευρωεκλογές.

Γιατί αυτό που συμβαίνει δεν είναι εσωκομματική αντιπαράθεση σε κόμμα του 14,92%, είναι σκυλοκαβγάς και μάλιστα στο διοικητικό συμβούλιο εξωραϊστικού συλλόγου, αν και εκεί μπορεί τουλάχιστον να υπάρχει επίδικο του πώς θα μοιραστούν τα έσοδα της χοροεσπερίδας, γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ επίδικο δεν βλέπω.

Πιο σωστά, κατά την άποψή μου, το μόνο πολιτικό επίδικο που τίθεται πλέον είναι το ποιος θα είναι ο καπετάνιος στο καράβι, που ήδη εδώ και καιρό έχει αρχίσει να βουλιάζει. Στην καλύτερη περίπτωση θα το κρατήσει απλώς στην επιφάνεια εκπέμποντας σήματα κινδύνου, στη χειρότερη θα βυθιστεί αύτανδρο.

Ένας αρχηγός που έχει αποφασίσει να δείξει πυγμή, αναγγέλλοντας αλλαγές στην ηγετική ομάδα μέσω τηλεδιάσκεψης, απλώς και μόνο γιατί κάπου θα διάβαζε ότι ηγέτης είναι αυτός που «παίρνει κεφάλια».

Απέναντί του η υποτιθέμενη εσωκομματική αντιπολίτευση που εξακολουθεί να μην μπορεί να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο που να μπορεί να δείξει ότι υπάρχει εναλλακτική και να σταματήσει την κατρακύλα.

Στη μέση όσοι πιστεύουν ότι για κάποιο λόγο είναι «μετρ της διαπραγμάτευσης», όπως ο Νίκος Παππάς, παραβλέποντας τον χρυσό κανόνα της χαρτοπαιξίας που είναι ότι κάποτε κάποιος θα δει τη μπλόφα σου και απλώς θα πληρώσεις τα σπασμένα.

Παραδίπλα, ο Παύλος Πολάκης να οραματίζεται εαυτόν ηγέτη κόμματος, έχοντας ξεχάσει ότι η πραγματική απήχηση έχει να κάνει με τον εάν έχεις να προτείνεις μια στρατηγική και όχι εάν παίρνεις πολλά like επειδή τα «λες χοντρά».

Κάπου στην άκρη του πλάνου οι εργαζόμενοι στα κομματικά ΜΜΕ να μετρούν απολύσεις και χαμένους μισθούς με την αγωνία τους να γίνεται εσωκομματικό κλοτσοσκούφι.

Στο μεταξύ εξελίσσονται σκηνές φαρσοκωμωδίας καθώς βλέπουμε τη μια μέρα να διαγράφεται ο Παύλος Πολάκης γιατί φέρθηκε άσχημα στην Αθηνά Λινού και μετά να διαγράφεται η Αθηνά Λινού, ύστερα από καταγγελία του Παύλου Πολάκη, ο οποίος δήλωσε την προθυμία του να αμφισβητήσει ευθέως τον Στέφανο Κασσελάκη.

Την ίδια ώρα στη κεντρική σκηνή της Βουλής πρωταγωνιστικό ρόλο ως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, δηλαδή αυτός που θα πρέπει να απαντάει στον πρωθυπουργό ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μέσα στο κοινοβούλιο, καλείται να παίξει ένας άνθρωπος, που μετά το τελευταίο σόλο του προέδρου του κόμματος, είναι ασαφές εάν έχει τη στήριξη μιας ήδη συρρικνωμένης κοινοβουλευτικής ομάδας.

Αναπόφευκτο σχεδόν αποτέλεσμα ένα κόμμα που ακόμη και σε αυτή την κατάσταση εκπροσωπεί το 15% του εκλογικού σώματος να διαλύεται σε πραγματικό χρόνο μπροστά στα μάτια μιας κοινωνίας που εξακολουθεί να μην μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το επίδικο, ποια η πολιτική διαφωνία και ποια η πολιτική συμφωνία. Γιατί είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται, δεν έχει πλέον καμία «ψυχική ενότητα» και σύντομα δεν θα είναι καν αριθμητικά αξιωματική αντιπολίτευση – εκτός και εάν αποδιαρθρωθεί και το ΠΑΣΟΚ στο μεταξύ…

Γιατί μέσα σε όλα αυτά και την ώρα που ξεφτίζει γρήγορα η όποια αίγλη της νεοφιλελεύθερης  εκδοχής «ακραίου Κέντρου» εκπροσώπησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και στον ΣΥΡΙΖΑ (όπως και στο ΠΑΣΟΚ) αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να μιλήσουν για οτιδήποτε αφορά ιδεολογία και στρατηγική. Όλοι διεκδικούν τη «φανέλα» χωρίς να καταθέτουν έστω και δύο γραμμές του πώς βλέπουν την Κεντροαριστερά σήμερα, το πρόγραμμά της, τη στρατηγική για διακυβέρνηση. Λες και το μόνο που μετράει είναι το ποιο «εγώ» θα μπει μπροστά από τη φράση «ο αρχηγός».

Και έξω από όλα αυτά και μακριά από όλα αυτά οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου.

Πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.

Από κοντά και πολλοί άλλοι άνθρωποι της Αριστεράς και του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου που παρακολουθούν τις εξελίξεις αυτές γιατί κάποια στιγμή (ή στιγμές) από το 2012 πίστεψαν ότι η ελπίδα όντως έρχεται από την Αριστερά.

Όλοι αυτοί βλέπουν αμήχανοι έναν κακοσυντονισμένο θίασο που διαλύεται επί σκηνής.

Κάποιοι απλώς αποστρέφουν το βλέμμα με μελαγχολία, γιατί έχουν ιστορική αναφορά στην Αριστερά και όλο αυτό τους πληγώνει.

Κάποιοι πιθανώς οι περισσότεροι, τα βλέπουν όλα αυτά και απλώς φασκελώνουν και λένε «δεν πάνε στο διάολο και αυτοί» και αλλάζουν κανάλι ή απλώς σκρολάρουν παρακάτω να βρουν κανένα βίντεο με σκυλάκια ή γατάκια να χαμογελάσουν, πριν επιστρέψουν στην καθημερινή αγωνία για το πώς θα τα βγάλουν πέρα, πώς θα καλύψουν τα έξοδα του παιδιού, πώς θα πληρώσουν το δάνειο, τι θα κάνουν με τον παραπάνω φόρο που έφερε μια κυβέρνηση που θεωρεί εκ προοιμίου ότι ελεύθερος επαγγελματίας σημαίνει φοροδιαφυγή.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι θυμωμένοι, είναι απογοητευμένοι, αισθάνονται προδομένοι και κυρίως θέλουν κάποιον να εκπροσωπήσει αυτό που νιώθουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τους διώχνει, το ΠΑΣΟΚ δεν το βλέπουν και πουθενά, η Νέα Αριστερά «καλά τα λέει, αλλά από δαύτους δεν ήταν κι αυτοί;» και το ΚΚΕ το σέβονται αλλά ξέρουν ότι δεν θέλει να κυβερνήσει.

Στην ΝΔ δεν πάνε γιατί κατάλαβαν ότι η «κανονικότητα» που προσφέρει είναι η ακρίβεια, οι καταστροφές, η ανασφάλεια και η ατομική ευθύνη.

Τι απομένει; Αυτό που όλοι υποτίθεται ότι φοβούνται και ξορκίζουν, αλλά με απαράδεκτες επιλογές και συμπεριφορές φτάνουν τελικά να στρώνουν το έδαφος για την πραγματοποίησή του: η Ακροδεξιά.

Ναι προς το παρόν είναι κατακερματισμένη και με χαρακτηριστικά που περιορίζουν την απήχησή της (παρότι τρία ακροδεξιά κόμματα έστειλαν ευρωβουλευτές φέτος).

Δεν έχει προκύψει η ελληνίδα Μαρίν Λεπέν ούτε η ελληνίδα Μελόνι, για να «εκσυγχρονίσει» το προφίλ, να πάρει και τη στήριξη κάποιων ισχυρών του πλούτου και κάποιων ΜΜΕ, να «ενώσει το χώρο» και να ξυπνήσουμε μια μέρα με το επίδικο να είναι ΝΔ εναντίον Ακροδεξιάς.

Δεν είναι το σενάριο της επόμενης μέρας ίσως. Όμως, δεν είναι και σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Γιατί σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας είναι δυσαρεστημένη και στέκεται απέναντι στην κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που είναι ως προς την απήχηση σε καθοδική πορεία και απλώς στηρίζεται στην διάλυση και ανυποληψία πλέον της αντιπολίτευσης.

Αυτό γεννά ένα μεγάλο δυνάμει ακροατήριο που θα ήθελε κάτι που να μπορεί να ασκήσει ουσιαστική και αποτελεσματική αντιπολίτευση.

Αυτό δεν μπορεί να έρθει αυτή τη στιγμή ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε από το ΠΑΣΟΚ ακριβώς επειδή έχουν μπει σε τροχιά βαθιάς κρίσης.

Όμως, και η φύση και η πολιτική μισούν το κενό. Αυτό είναι που δημιουργεί τον πραγματικό κίνδυνο της Ακροδεξιάς. Που τελικά δεν θα έχει έρθει από μόνη της και σίγουρα θα είναι αδύναμοι να την εμποδίσουν όσοι ανεύθυνα σήμερα σκυλεύουν την ιστορική κληρονομιά της Αριστεράς στη χώρα.

Μπορεί να ανακοπεί αυτή η πορεία; Ναι, γιατί όπως ήδη σημείωσα ακόμη η Ακροδεξιά δεν έχει τα χαρακτηριστικά για να μαζέψει όλο αυτό το κομμάτι. Όμως, σύντομα θα μπορεί να το κάνει.

Τα περιθώρια στενεύουν, άρα αυξάνει η πίεση και η ευθύνη για αυτούς που μπορούν ακόμη να σκέφτονται όχι με όρους διαδρόμων, ούτε με όρους κοντόθωρης «αναρρίχησης», αλλά με κριτήριο ότι σήμερα η αγωνία της κοινωνίας πρέπει να συναντηθεί ξανά με ένα εναλλακτικό αφήγημα, μια διαφορετική ιστορική διαδρομή, μια τομή με τη σημερινή ιστορική παρακμή και έναν δρόμο που να δείξει ότι η χώρα αυτή μπορεί να παράγει, να δημιουργεί και κυρίως να είναι φιλόξενη πατρίδα για όσους κατοικούν σε αυτή.

Και αυτό δεν αφορά απλώς πολιτικούς που έχουν δείξει ότι μπορούν να αναμετρώνται με την ευθύνη και να κοιτάζουν την κοινωνία στα μάτια. Αφορά ταυτόχρονα την κινητοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας, επιστημονικών, οικονομικών, πνευματικών, όλων αυτών που σήμερα ότι σπρώχνονται στο περιθώριο από την κουλτούρα της αρπαχτής σε όλες τις παραλλαγές της. Οικονομικές μα και πολιτικές / κομματικές.