Το κινητό μπαίνει υποχρεωτικά στην τσάντα, το μυαλό όμως μόνο εθελοντικά μένει στην τάξη

Οποιοσδήποτε έχει περάσει από σχολική τάξη γνωρίζει πολύ καλά ότι το εάν οι μαθητές θα προσέχουν στο μάθημα δεν εξαρτάται και τόσο από το εάν έχουν το κινητό στο χέρι ή όχι.

Δηλαδή, όσοι είμαστε των γενιών που δεν προλάβαμε τα κινητά τηλέφωνα στο σχολείο, δεν είναι και ότι κρεμόμασταν από τα χείλη του κάθε δασκάλου ή καθηγητή. Θυμόμαστε πολύ καλά πόσες ώρες η προσοχή μας μόνο στο μάθημα δεν ήταν ή τις επονομαζόμενες «ώρες του παιδιού» όταν στην έδρα ανέβαινε καθηγητής που με τον τρόπο που παρέδιδε η πιθανότητα να κεντρίσει το ενδιαφέρον οποιουδήποτε έμβιου όντος, πόσο μάλλον παιδιών ή εφήβων, ήταν απειροελάχιστη.

Πόσες ώρες τις περάσαμε με το να σκεφτόμαστε άσχετα πράγματα, να μουτζουρώνουμε χαρτιά – οι ταλαντούχοι να ζωγραφίζουν κιόλας -, να διαβάζουμε αθλητική εφημερίδα κάτω από το θρανίο ή περιοδικό μέσα στο τετράδιο ή απλώς να ανταλλάσσουμε μηνύματα γραπτά με τον διπλανό μας.

Και όλοι έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες με τις επικά άσχετες απαντήσεις που μπορεί κατά καιρούς να δώσαμε σε έναν καθηγητή που έκανε το λάθος να μας ρωτήσει κάτι ενώ το μυαλό μας ήταν αλλού για αλλού.

Μα θα μου πείτε υπάρχει και ο κίνδυνος του να τραβάνε βίντεο τους καθηγητές ή να κάνουν bullying με το κινητό. Σωστό, αλλά ας μην υποκρινόμαστε ούτε η τάση των μαθητών να χλευάζουν άδικα κάποιες φορές τους δασκάλους, ούτε δυστυχώς ο εκφοβισμός ξεκίνησε με τα κινητά τηλέφωνα.

Τα γράφω όλα αυτά όχι γιατί θέλω να υποστηρίξω ότι είναι λειτουργική μια τάξη όπου οι μαθητές χαζεύουν τα κινητά τους αντί για το μάθημα.

Άλλωστε, σε τελική ανάλυση, γενικά δεν είναι λειτουργικό να χαζεύουμε τα κινητά μας και να χάνουμε άπειρες ώρες σε ανούσιες αναρτήσεις στα social media, αντί να κάνουμε τη δουλειά μας.

Ξεκινώντας π.χ. από μερικούς υπουργούς που είναι προτιμότερο να ασχοληθούν με το να λειτουργήσουν όντως τα νοσοκομεία της χώρας -και κυρίως της επαρχίας- που καταρρέουν παρά να βγάζουν χαμογελαστές σέλφι με το κινητό τους.

Όμως, το ουσιαστικό πρόβλημα του σχολείου δεν είναι εάν οι μαθητές έχουν κινητά. Το πρόβλημα είναι εάν αυτό το σχολείο μπορεί να κερδίσει τους μαθητές.

Και για να τους κερδίσει πρέπει να επιστρέψει στα βασικά.

Να μπορέσει να ξαναγίνει χώρος γνώσης που συναρπάζει, που εμπνέει, που ανοίγει δρόμους, που παίζει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική κινητικότητα.

Και αυτό δεν έχει να κάνει ούτε μόνο ούτε κυρίως με το εάν υπάρχουν διαδραστικοί πίνακες, ψηφιακά φροντιστήρια και άφθονα διαθέσιμα βίντεο, παρότι είμαστε σε μια εποχή που ένα κινητό μπορεί να γίνει η πύλη για έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών.

Έχει να κάνει με το εάν έχουμε δασκάλους με γνώση, μεράκι και επίγνωση ότι μιλούν στα παιδιά της ψηφιακής εποχής, τα παιδιά που δεν χρειάζεται να πάνε στο σχολείο για να μάθουν ότι υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και αεροπλάνα (για να θυμηθούμε εμπειρίες του 20^ου αιώνα), τα παιδιά που είναι πιο δύσπιστα στο να αποδεχτούν μια αυθεντία.

Δασκάλους που την προηγούμενη νύχτα δεν θα έχουν κοιμηθεί στο αυτοκίνητό τους γιατί δεν μπορούν να βρουν ένα δωμάτιο να νοικιάσουν. Δασκάλους που θα αισθάνονται ότι αμείβονται και συνολικά αντιμετωπίζονται με τον σεβασμό που τους αναλογεί.

Έχει να κάνει με σχολικά κτίρια προσεγμένα και καθαρά, που δεν είναι σαν φυλακές και στα οποία οι μαθητές δεν κρυώνουν το χειμώνα και παθαίνουν θερμοπληξία το καλοκαίρι.

Έχει να κάνει με αναλυτικά προγράμματα που θα μπορούν να καταπολεμούν την αναπόφευκτη δυστυχώς βαρεμάρα του σχολείου και θα μπορούν να χτίζουν τη σκέψη των μαθητών, την ικανότητά τους να μαθαίνουν, να εξελίσσονται.

Έχει να κάνει με σχολικά βιβλία που να κερδίζουν το ενδιαφέρον, να προσφέρουν γνώση, να μπορούν να είναι σύγχρονα και να αντιμετωπίζονται ως εργαλεία και όχι απλώς ως «επένδυση» τώρα που έρχεται και το πολλαπλό βιβλίο.

Έχει να κάνει με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να δίνει προοπτικές και που δεν θα αφήνει κανένα παιδί πίσω ούτε στο τέλος τους δρόμου θα τους λέει: και τώρα εάν έχουν χρήματα οι δικοί σας μπορείτε και να αγοράσετε ένα πτυχίο σε ένα σούπερ μάρκετ γνώσεων.

Έχει να κάνει με μια κοινωνία που τελικά θα αντιμετωπίζει τα παιδιά και την νεολαία ως το μέλλον και όχι ως ένα κοινωνικό πρόβλημα προς διαχείριση.

Με αυτά πρέπει κυρίως να ασχοληθούμε και όχι με το εάν τα κρυφά ραβασάκια που παραδοσιακά ανταλλάσσονται στη σχολική τάξη θα αποστέλλονται χέρι με χέρι πίσω από την καρέκλα γραπτώς ή πολύ απλά και κυρίως άμεσα, μέσω SMS…