Καλώς ήρθατε στο Γυμνάσιο: Γονείς, τι κάνουμε;

Είναι συνηθισμένο, τέτοια εποχή να γίνεται λόγος για την πρώτη ημέρα στο σχολείο. Το ζήτημα είναι ότι την προσοχή κερδίζει πανηγυρικά η πρώτη ημέρα στο Δημοτικό, ενώ εξίσου σημαντική είναι η μετάβαση στο Γυμνάσιο που συνοδεύεται και από μία νέα εποχή για το παιδί, αυτή της μετάβασης στην εφηβεία.

Το παιδί μπαίνοντας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση καλείται να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα εκπαίδευσης που είναι εντελώς διαφορετικά από όλα όσα ήξερε στο Δημοτικό: πιο σύνθετα, πιο απαιτητικά και συνήθως σε νέο περιβάλλον, με νέους συμμαθητές.

Επιπροσθέτως, αρχίζουν τα διπλώματα στις γλώσσες και οι εξωσχολικές δραστηριότητες (αθλητικές, μουσικές κα) που έχουν και αυτές τις απαιτήσεις τους.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με την προεφηβεία/εφηβεία δεν είναι μία εύκολη ιστορία που σημαίνει ότι το παιδί βιώνει πολλές αλλαγές μέσα του και έξω του.

Μπαίνοντας στο Γυμνάσιο ξεκινάει η «μάχη» με την εικόνα του: πώς δείχνω, ποιος είμαι και πως με αντιλαμβάνονται οι άλλοι; Έχω την αποδοχή τους; Πριν λίγους μήνες ήταν ο μεγάλος του σχολείου και τώρα είναι ο μικρός. Τι άγχος προκαλεί αυτό και πόσο φιλόξενη θα είναι η νέα ομάδα που καλείται να συμμετέχει;

.

.

Η ανησυχία είναι κάτι φυσιολογικό και η παρουσία κάποιων φίλων από το Δημοτικό θα κάνει σίγουρα τη μετάβαση πιο εύκολη. Όσο για τα καρδιοχτύπια είναι η εποχή που ξεκινάνε τα πρώτα και μία θετική εμπειρία μπορεί να είναι καθοριστική για την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή του. Σε αυτό αν συμπληρώσουμε και το ζήτημα της ταυτότητας και του προσδιορισμού που ξεπηδάει από τις συνεχείς αναζητήσεις του, καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για μία εποχή πρόκληση (για το ίδιο και για το περιβάλλον του).

Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας που προαναφέρθηκε είναι η προσαρμογή του στα νέα εκπαιδευτικά δεδομένα. Πλέον το κάθε μάθημα έχει τον καθηγητή του και οι προσδοκίες για καλές επιδόσεις αυξάνονται. Η αριστεία ή μάλλον ο «αγώνας» για την αριστεία δυστυχώς καταβάλλει πολλούς γονείς που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να την επιβάλλουν στα παιδιά τους. Αυτή η στρεσογόνος κατάσταση που καθημερινά καλείται να ανταπεξέλθει ο μαθητής μπορεί να φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα: την αδιαφορία και το κενό νοήματος στη νέα φάση της ζωής του.

Οπότε, αν δεν θέλετε ο έφηβος του σπιτιού να έχει εκρήξεις θυμού, τάση απομόνωσης και διάφορα άλλα δυσθμικά συναισθήματα (που επιβαρύνουν τον ίδιο πρωτίστως και στη συνέχεια τους υπόλοιπους του σπιτιού), ξεκινήστε την κουβέντα και εξοπλιστείτε με καντάρια υπομονής. Εξηγήστε ότι όλα αυτά που αισθάνεται είναι φυσιολογικά, όπως και η ανάγκη του για προσωπικό χρόνο και ονειροπόληση. Κάντε τον να αισθανθεί ότι έχει την αποδοχή σας, ότι είστε δίπλα του σε κάθε περίπτωση και διαρκώς διαθέσιμοι για να τον ακούσετε όταν θα νιώθει ότι έχει την ανάγκη να σας μιλήσει.

Η ουσιαστική και γόνιμη επικοινωνία θα είναι ο μεγάλος σας σύμμαχος για αυτήν την ιδιαίτερη περίοδο της ζωής του. Τονίστε τη σημασία δημιουργίας ενός προγράμματος που θα του επιτρέψει να τα κάνει όλα και να μην στερείται τίποτα. Το γνωστό «δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο» ισχύει και σε αυτήν την περίπτωση και αφορά αμοιβαία γονείς και παιδιά.

Το Γυμνάσιο ξεκίνησε και μαζί με αυτό πλήθος συγκινήσεων και μεταβάσεων για όλους. Καλή δύναμη!