Κίνα: Το in μπαίνει στα άδυτα των ναών Σαολίν και Φα Ουάνγκ και προπονείται με τους δασκάλους του Κουνγκ Φου

Αναχωρήσαμε με τη σχολή Κουνγκ Φου η Πηγή του Νεαρού Δάσους από το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος και ύστερα από πτήση περίπου 8,5 ωρών προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Πεκίνου. Τελικός προορισμός μας οι αρχαίοι βουδιστικοί ναοί Σαολίν – Shàolín Sì (少林寺) και Φα Ουάνγκ (Fawangsi, 大法王), στους οποίους γεννήθηκε, αναπτύχθηκε, και συνεχίζει να καλλιεργείται, με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο ανά τους αιώνες, το παραδοσιακό Σαολίν Κουνγκ Φου (στη φωτογραφία από © Ντεμίνα Μασούλα, επάνω, η ελληνική αποστολή στον θρυλικό ναό Σαολίν – Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγγραφη άδεια της φωτογράφου).

Η ελληνική ομάδα αποτελείτο από 60 μαθητές των παραρτημάτων Νέου Ηρακλείου, Αιγάλεω, Δάφνης και Αγρινίου, συμπεριλαμβανομένων των τεσσάρων επικεφαλής δασκάλων και συνοδών στο ταξίδι, Ανδρέα Τσελεπή, Δημήτρη Κιτσώνη, Μάχη Κουντούρη, Πέτρο Δούκα, αντίστοιχα.

Η ελληνική αποστολή ήταν η μεγαλύτερη που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ από Δυτικούς

Και, βέβαια, του κινέζου δασκάλου Χου Γε Σουάι (σχολή Δάφνης), του ανθρώπου που, σύμφωνα με τον Ανδρέα Τσελεπή, «έφερε την αυθεντική παραδοσιακή τέχνη των Σαολίν στην Ελλάδα και κατέχει γι’ αυτό σημαντική θέση στην καρδιά όλων των Ελλήνων που αγαπούν το Κουνγκ Φου».

«Ταξίδι στις ρίζες»

Ανά περιόδους, οι έλληνες δάσκαλοι ταξιδεύουν, όπως εξηγούν στο in, με τους μαθητές τους για να τους γνωρίσουν από κοντά την κουλτούρα, τη φιλοσοφία, και άσκηση των Σαολίν. Για να ζήσουν και να βιώσουν από πρώτο χέρι έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, να συνδυάσουν την έντονη προπόνηση σ’ ένα καθημερινό απαιτητικό πρόγραμμα, με την ηρεμία και τη γαλήνη που προσφέρει η διαβίωση στους ναούς και στο ιερό, για τους Κινέζους, όρος Σουνγκ στο οποίο βρίσκονται χτισμένοι.

Ο Ανδρέας Τσελεπής πραγματοποιεί από το 2011, κάθε χρόνο, αυτό «το ταξίδι στις ρίζες των πολεμικών τεχνών, στον ναό Σαολίν. Οπως λέει στο in, «Για 22 περίπου ημέρες κάθε φορά, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, την οικογένεια και τους δικούς μας ανθρώπους, μέσα στο καυτό καλοκαίρι ταξιδεύουμε στη μακρινή Κίνα για να βρούμε τους δασκάλους μας, να εκπαιδευτούμε στην πηγή της γνώσης και να επιστρέψουμε πλήρεις από εικόνες, εμπειρίες και ενέργεια, με σκοπό να τη μεταφέρουμε και να τη μεταλαμπαδεύσουμε ατόφια στους μαθητές των σχολών μας».

Η μεγαλύτερη αποστολή

Φέτος, η αποστολή ήταν η μεγαλύτερη που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ από Δυτικούς και είχε την εξαιρετική ευκαιρία και τιμή να ζήσει τη δύσκολη μοναστηριακή ζωή των ναών και να προπονηθεί στους ιστορικούς χώρους τους. Υπήρχαν όλες οι ηλικίες, από παιδιά 12-15 ετών, τα οποία οι γονείς τους εμπιστεύτηκαν στους δασκάλους τους για να πραγματοποιήσουν αυτό το μακρινό και απαιτητικό ταξίδι, μέχρι και ηλικιωμένους.

Καθένας με τις δικές του προσδοκίες, το επίπεδο εκγύμνασης, απόδοσης και δυνατοτήτων, αλλά όλοι μ’ έναν κοινό στόχο: να συναντηθούν με τους μαχητές μοναχούς-θρύλους του Κουνγκ Φου, να βρεθούν στους χώρους όπου αυτοί ασκήθηκαν, να γεμίσουν από την αύρα τους που γίνεται αισθητή σε κάθε σου βήμα σ’ αυτούς τους δύο μεγαλοπρεπείς και ξακουστούς ναούς.

Ακραίες καιρικές συνθήκες

Οι περισσότεροι άφησαν τις διακοπές τους και την αυγουστιάτικη ραστώνη σε μια ελληνική καταγάλανη παραλία, και προτίμησαν να «λιώσουν» στην ολοήμερη προπόνηση, σε ακραίες ορισμένες φορές καιρικές συνθήκες λόγω της καλοκαιρινής ζέστης που, σε συνδυασμό με τον πολύ υψηλό βαθμό υγρασίας, δυσκόλευε την ανάσα και τις κινήσεις, ενώ τα ρούχα έσταζαν από τον ιδρώτα.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι έπρεπε ν’ αλλάζουμε διαρκώς τις φόρμες της προπόνησης, δυο και τρεις φορές την ημέρα, να βάζουμε συνεχώς μπουγάδα, η οποία όμως αρνούνταν πεισματικά να στεγνώσει.

Απαιτητικό πρόγραμμα

Το πρόγραμμα των ναών που έπρεπε ν’ ακολουθούμε πιστά ήταν ιδιαίτερα απαιτητικό και πέρα από τις συνήθειές μας: 04:20 εγερτήριο, 04:30-05:30 πρώτη πρωινή προπόνηση και στις 06:00 πρωινό. Στις 7:30-9:30 και 9:45-10:40 δεύτερη πρωινή προπόνηση.

Στις 11:00 μοιραζόταν στην τραπεζαρία το μεσημεριανό και ακολουθούσε ξεκούραση μέχρι τις 14:00. Στις 14:30-16:00 και 16:10-17:30 απογευματινή προπόνηση, και βραδινό στις 18:00. Στις 19:00-20:00 ελεύθερος χρόνος, μπάνιο, κουβέντα και στις 22:00 έσβηναν τα φώτα. Η διατροφή ήταν αποκλειστικά χορτοφαγική αφού οι μοναχοί δεν τρώνε κρέας.

Η ζωή σου αλλάζει…

Εύλογα μπορεί να ρωτήσει κάποιος γιατί θεωρείται ευκαιρία και τιμή να ζήσει κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες; Η απάντηση είναι μία: για το Κουνγκ Φου.

Βίντεο: Επίδειξη τεχνικής από μέλη της ελληνικής αποστολής στον ναό Σαολίν και στο μοναδικό Δάσος με τις Παγόδες

Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι πρόκειται για μια πολεμική τέχνη. Οι ειδικοί μιλούν για την αρτιότερη πολεμική τέχνη. Ομως, μόνο οι μυημένοι μπορούν να αισθανθούν το μεγαλείο της, που δεν περιορίζεται στην αυτοάμυνα, αλλά διατρέχει όπως το αίμα στις φλέβες τον τρόπο ζωής και σκέψης, καθορίζοντας ταυτόχρονα τις ηθικές τους αξίες.

Στους ναούς, με την καθοδήγηση των δασκάλων και των μοναχών, και προπάντων με το παράδειγμά τους, μαθαίνεις ότι καθώς εξασκείς το Κουνγκ Φου σου, η ζωή σου αλλάζει. Σε κάνει πιο ευέλικτο, δημιουργικό, γενναιόδωρο, χαλαρό, σε γεμίζει ενέργεια.

Κουνγκ Φου, γράφουν τ’ αρχαία κινεζικά κείμενα, σημαίνει το κατόρθωμα του ανθρώπου, σημαίνει τα θαυμαστά πράγματα που μπορεί να καταφέρει όταν αποφασίσει ν’ αφιερώσει τον χρόνο και την ενέργειά του.

«Ο μεγαλύτερος ναός»

Η Ιστορία του ξεκινάει πριν 1.500 χρόνια, όταν ο αυτοκράτορας Γιουάν Χουνγκ διάλεξε το νεαρό δάσος στις παρυφές του όρους Σουνγκ για να χτίσει έναν ναό προς τιμή ενός μεγάλου δασκάλου, του Πα Τουό. Ο ναός ονομάστηκε Σάο Λιν Σι, που σημαίνει ο Ναός του Νεαρού Δάσους και έμελλε να γίνει ο «μεγαλύτερος ναός κάτω από τον ουρανό».

Σ’ αυτόν τον ναό γεννήθηκαν το Κουνγκ Φου, το πιο ολοκληρωμένο, ανεπτυγμένο και εκλεπτυσμένο σύστημα πολεμικών τεχνών που υπάρχει μέχρι σήμερα, η φιλοσοφία Τσαν που αποτελεί το θεμέλιό του και οι θρυλικοί σαολίν μαχητές του.

Μαθαίνοντας την τέχνη των Σαολίν, εμπιστεύεσαι τη σοφία 15 αιώνων που ταξίδεψε στον χρόνο, προστατευμένη στις καρδιές των δασκάλων.

Το τεράστιο γλυπτό

Ο ναός Σαολίν βρίσκεται κοντά στην πόλη Ντενφένγκ, στην επαρχία Χενάν. Για να φτάσουμε εκεί, ταξιδέψαμε δύο ώρες με το αεροπλάνο από το Πεκίνο προς την Τσεντσόου, πρωτεύουσα της επαρχίας, και άλλες τόσες με πούλμαν μέχρι την καταπράσινη Ντενφένγκ, των σχεδόν 600.000 κατοίκων, με τις μεγάλες λεωφόρους, τα απέραντα πάρκα, τα νερά και τους γνώριμους ουρανοξύστες-κατοικίες των κινεζικών πόλεων.

Λίγο πριν αντικρύσουμε τα πρώτα σπίτια της, το βλέμμα μας έπεσε σ’ ένα τεράστιο γλυπτό με φιγούρες μαχητών του Κουνγκ Φου, έμβλημα αυτής της πόλης που ζει και αναπνέει στον ρυθμό του. Ανθρωποι απ’ όλη την Κίνα και απ’ όλον τον πλανήτη φτάνουν εκεί για να εκπαιδευτούν και να μυηθούν στα μυστικά του, καταλύοντας σ’ ένα από τ’ αναρίθμητα εκπαιδευτικά κέντρα που διαθέτει.

Στιγμιότυπα από την προπόνηση στον ναό Φα Ουάνγκ με τον δάσκαλο Σι Μιάο Ντου – shimiaodu (释妙渡)

Σε απόσταση 13 χιλιομέτρων έξω από την Ντενφένγκ, χτισμένος στους πρόποδες του βουνού Σουνγκ, το οποίο έχει πολλές κορυφές και λόφους, βρίσκεται ο ναός Σαολίν. Μπροστά από την είσοδό του ρέει ο ποταμός Σάο Σι, προστάτης του, σύμφωνα με τους κανόνες του Φενγκ Σούι.

Εχει χτιστεί εκεί που κάποτε υπήρχε ένα νεαρό δάσος (Shao Lin). Λέγεται ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ονομάζεται Ναός του Νεαρού Δάσους. Μια διαφορετική εξήγηση παρομοιάζει το εν λόγω δάσος με τους μοναχούς, οι οποίοι ζουν στον ναό, σαν νεαρά δέντρα που λυγίζουν όταν αναγκάζονται, αλλά δεν σπάνε.

Παγκόσμια ακτινοβολία

Από την κοσμοσυρροή και μόνο αντιλαμβάνεσαι την παγκόσμια ακτινοβολία του. Εδώ διακρίνεις, ανάμεσα στο πλήθος των Κινέζων, αρκετούς Δυτικούς που καταφθάνουν από τις χώρες τους για να σταθούν με δέος και να φωτογραφηθούν μπροστά απ’ αυτό το μνημείο, μοναδικό στην ιστορία των πολεμικών τεχνών και του Βουδισμού.

Τα λόγια των αρχαίων κινέζων δασκάλων έρχονται στον νου καθώς περπατάμε στο εσωτερικό του κι’ αισθανόμαστε την παρουσία τόσων και τόσων γενεών μαχητών που εκπαιδεύονταν σκληρά από το πρωί μέχρι το βράδυ για όλη τους τη ζωή, προετοιμαζόμενοι για την απόκτηση υψηλών ιδανικών:

Διότι ο μαχητής Σαολίν «πρέπει να μελετάει συνεχώς, με στόχο την απόκτηση σοφίας και να εξασκεί το σώμα του. Οταν κάποιος το κατανοήσει αυτό θα δει ότι τέλος δεν υπάρχει, η τέχνη των Σαολίν του παρέχει ένα αιώνιο ταξίδι χωρίς προορισμό, χωρίς τέλος».

Σ’ αυτόν τον ναό-θρύλο, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, σε μια ξένη και τόσο διαφορετική χώρα, τα μέλη της ελληνικής αποστολής συνειδητοποίησαν ότι κατέχουν ξεχωριστή θέση.

Σπουδαία αναφορά στον ελληνικό πολιτισμό

Η συνάντησή μας με τον ηγούμενό του, Σι Γιόν Σιν – Shì Yǒngxìn (释永信法师), μας συγκίνησε και μας γέμισε περηφάνεια. Δεν είναι εύκολο να κλειστεί ραντεβού μαζί του εξαιτίας των πολλών υποχρεώσεων και του φορτωμένου προγράμματός του. Κι, όμως, μας δέχτηκε και, μάλιστα, αργά το βράδυ παρότι είχε μόλις γυρίσει από ταξίδι.

Αφού μας καλωσόρισε, έκανε ειδική αναφορά στον ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο παραλλήλισε με τον κινεζικό, «σε μια μεγαλειώδη ιστορική πορεία 5.000 χρόνων», τιμώντας με τα λόγια του την Ελλάδα και τους δασκάλους μας, στους οποίους ο ναός Σαολίν έχει εμπιστευτεί όλη τη γνώση του Κουνγκ Φου και τη διδασκαλία του στους έλληνες μαθητές.

Υστερα απ’ αυτήν τη συνάντηση, δεν φαντάζει καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι από τις 15 Αυγούστου 2024 οι επισκέπτες του ναού απ’ όλον τον κόσμο θα μπορούν να διαβάζουν σε μια στήλη, η οποία στήθηκε στο εσωτερικό του, τα ονόματα των δασκάλων μας Χου Γε Σουάι (με το τιμητικό Σιν Για Γιε – Shì Yán Yè (释延業) για το έργο και την προσφορά του στην Ελλάδα), Μάχης Κουντούρη, Δημήτρη Κιτσώνη και Ανδρέα Τσελεπή, με αναφορά και στα τιμητικά κινεζικά ονόματα που κατέχουν και που τους κατατάσσουν στην 34η γενιά μάχιμων Σαολίν: (Σι Γιαν Ρεν – Shì Yán Rěn (释延忍), Σιν Γιαν Σι – Shì Yán Xī (释延希) και Σι Γιαν Τσινγκ – Shì Yán Qīng (释延青).

«Επιστροφή στους προγόνους»

Η στήλη φιλοτεχνήθηκε με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Σαολίν για να τιμήσει όλους όσους αγαπούν, διδάσκουν, εξασκούν και επιθυμούν τη μεταλαμπάδευση της κουλτούρας του Σαολίν στην Ευρώπη.

Τ’ αποκαλυπτήριά της, με τα ονόματα όλων των δασκάλων-προπονητών που διδάσκουν Σαολίν στην Ευρώπη, έκανε ο ηγούμενος του ναού, Σι Γιόν Σιν, στη διάρκεια μιας ειδικής τελετής με τον τίτλο «Επιστροφή στους προγόνους», και στην οποία συμμετείχαν περίπου 510 δάσκαλοι, προπονητές και σπουδαστές.

Αφήνοντας πίσω μας τον ναό Σαολίν και τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε εκεί, περάσαμε τη μεγάλη είσοδο του ναού Φα Ουάνγκ, του δεύτερου παλαιότερου βουδιστικού ναού της Κίνας, ο οποίος χτίστηκε το 71 μ.Χ., και πολύ αργότερα ανέπτυξε την πολεμική τέχνη του Κουνγκ Φου.

Ο Φα Ουάνγκ βρίσκεται στους πρόποδες της βουνοκορφής Σάο Σι της οροσειράς Σουνγκ, είναι και αυτός πνιγμένος στο πράσινο, περιτριγυρίζεται από πυκνά δάση και απέχει 5 χιλιόμετρα από την πόλη Ντενφένγκ, την οποία μόλις μπορείς να διακρίνεις από ψηλά, στο βάθος, και από ορισμένα σημεία του.

Ενα ρυάκι τον διατρέχει και οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι των τζιτζικιών, τώρα το καλοκαίρι, του νερού που κυλάει ήρεμα και ανέμελα, των πουλιών του δάσους και των μοναχών όταν τελούν τις λειτουργίες τους ή χτυπούν τις καμπάνες.

Απλότητα και ταπεινότητα

Εδώ, όπως και στον ναό Σαολίν, μπορείς να θαυμάσεις, μεταξύ άλλων, την απλότητα και ταπεινότητα των μοναχών-μαχητών του Κουνγκ Φου, οι οποίοι ενσαρκώνουν όλη τη δύναμή του αλλά και τη φιλοσοφία του. Παρατηρούσαμε τον κινέζο δάσκαλό μας Σι Μιάο Ντου – shimiaodu (释妙渡) που από τη μια προκαλούσε δέος στην προπόνηση με τις γνώσεις και τις ικανότητές του και από την άλλη μας μοίραζε το φαγητό στην τραπεζαρία με μια απέραντη γαλήνη στο πρόσωπό του.

Οι αρχαίοι κινέζοι δάσκαλοι έλεγαν ότι η πραγματική δύναμη των μαχητών βρίσκεται στο Τσαν. Και Τσαν σημαίνει να κάνεις τα καθημερινά πράγματα με προθυμία και ευχαρίστηση. «Ενας μοναχός είπε στον δάσκαλο: «Μόλις ήρθα σ’ αυτό το μοναστήρι, σε παρακαλώ να με διδάξεις». Ο δάσκαλος τον ρώτησε: «Εφαγες το ρύζι σου»; Ναι, απάντησε ο μοναχός. «Τότε πήγαινε να πλύνεις το πιάτο σου». Και ο μοναχός φωτίστηκε».

Κανένας δεν γεννιέται Σαολίν

Η αλήθεια είναι το πλύσιμο και το πλύσιμο είναι η αλήθεια. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να διαχωρίζεις το πλύσιμο από την αλήθεια, προειδοποιούν τ’ αρχαία κινεζικά κείμενα.

Και εξηγούν ότι η αξία του Τσαν δεν έγκειται στην εξάσκηση αυτήν καθ’ εαυτήν, αλλά αναδεικνύεται μέσα από την αφοσίωση και την προσπάθεια που θα καταβάλει κάποιος σ’ αυτήν την εξάσκηση. Το Τσαν σου ζητάει μόνο να προσπαθήσεις, με γνήσια πρόθεση να προσφέρεις ό,τι χρειάζεται χωρίς προσωπικό όφελος και ευχαρίστηση.

Δυνατή θέληση και καρδιά

Οταν οι Σαολίν κάνουν πράγματα που φαίνονται ανθρωπίνως αδύνατα, πώς τα καταφέρνουν; Μαγικά; Με ξόρκια; Με μυστικά; Οχι, δεν υπάρχουν μυστικά. Αυτό θα ήταν το εύκολο μονοπάτι. Υπάρχει μόνο η ατέρμονη προσπάθεια. Κανένας δεν γεννιέται Σαολίν, αποφασίζει να γίνει.

Το Τσαν είναι ένας μοναχικός δρόμος και δεν απευθύνεται σ’ αυτούς που δεν έχουν δυνατή θέληση και καρδιά. Για να μάθεις τι είναι το Τσαν και πολύ περισσότερο το τι δεν είναι, δεν υπάρχει εναλλακτική. Προσπάθησε, προτρέπουν τ’ αρχαία κινεζικά κείμενα.

Η σωστή σκέψη και ο διαλογισμός

«Είναι πολύ δύσκολο να ορίσει κανείς και να εξηγήσει τι εννοούν οι Κινέζοι όταν λένε Τσαν – στον δυτικό κόσμο έχει γίνει πιο γνωστό ως Ζεν και έχει παρερμηνευτεί κατά πολύ» μας εξηγεί ο Ανδρέας Τσελεπής.

Και προσθέτει: «Τσαν είναι στη βάση η σωστή σκέψη και ο διαλογισμός, και το Κουνγκ Φου είναι τεχνικές για να φτάσεις στη σωστή σκέψη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, για το Τσαν δεν υπάρχουν εγχειρίδια να διαβάσεις. Η βασική του αρχή είναι ότι μεταδίδεται μόνο από δάσκαλο σε μαθητή και μόνο από καρδιά σε καρδιά. Και υπάρχει μια στιγμή που δεν το ξέρεις, και την επόμενη στιγμή το ξέρεις, αυτό είναι η φώτιση, όπως η στιγμή που μαθαίνεις ποδήλατο…».

Αυτήν τη «φώτιση» αισθανθήκαμε όταν μια μέρα, αντί προπόνησης, μας προτάθηκε ν’ ανεβούμε τα 5.000 σκαλοπάτια που οδηγούν στην κορυφή Σάο Σι, η οποία δεσπόζει πάνω από τον ναό Φα Ουάνγκ, στα 1.471,93 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν φαίνεται καθώς σκεπάζεται, ακόμα και τις ηλιόλουστες μέρες, από σύννεφα.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που δοκιμάζονται τα όριά του και οι αντοχές του.

Η μαγεία του Κουνγκ Φου και του Τσαν

Μια τέτοια στιγμή εμφανιζόταν τώρα μπροστά μας με τα χιλιάδες σκαλοπάτια (και άλλα τόσα να κατεβείς) και ζητούσε επίμονα απαντήσεις… «»Είναι αδύνατον», είπε η περηφάνια. «Είναι ριψοκίνδυνο», είπε η εμπειρία. «Είναι μάταιο», είπε η λογική. «Κάνε μια προσπάθεια», ψιθύρισε η καρδιά». Και κέρδισε η καρδιά.

Στο βουνό συνειδητοποιήσαμε πόσο σοφά είναι αυτά τα λόγια. Εκεί που νόμιζες ότι δεν θ’ αντέξεις και ετοιμαζόσουν να γυρίσεις πίσω, μια δύναμη εσωτερική σ’ έσπρωχνε να συνεχίσεις. Στην αρχή ξεπεράστηκε η δυσκολία στην αναπνοή που ήταν το πρώτο μεγάλο εμπόδιο και στη συνέχεια η μυϊκή εξασθένηση που προς στιγμή σ’ έκανε να πιστέψεις ότι θα γονατίσεις.

Φτάνοντας στην κορυφή, όμως, ένιωθες να πλημμυρίζεις από ένα όμορφο συναίσθημα, αυτό της βαθιάς ικανοποίησης για κάτι που μέχρι τώρα δεν είχες διανοηθεί να φέρεις σε πέρας: η μαγεία του Κουνγκ Φου και του Τσαν αποκαλύπτονταν…

Ο κ. Γιώργος, 63 ετών, μέλος της αποστολής, την περιέγραψε στο in μ’ ένα βίωμά του: «Χειρουργήθηκα για καρκίνο στον πνεύμονα. Μου αφαίρεσαν ένα μεγάλο τμήμα του. Οι γιατροί εντυπωσιάστηκαν με την ταχύτητα της ανάρρωσής μου, την οποία απέδωσαν στην ενασχόλησή μου με το Κουνγκ Φου. Στα 5.000 σκαλοπάτια θα κολλούσαμε»;

Το «Μεγαλείο της Ρουτίνας»

Οι επόμενες μέρες κύλησαν στο ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο, ως προς το πρόγραμμα, διότι σωματικά αλλά και πνευματικά ένιωθες ότι μετά από κάθε προπόνηση δυνάμωνες, άλλαζες διαρκώς.

Συνειδητοποιούσες, έτσι, με την εξάσκηση στον ναό, τη δυναμική που μπορεί ν’ απελευθερώνει το «Μεγαλείο της Ρουτίνας», στο οποίο βρίσκεται το κλειδί για την εκμάθηση του Κουνγκ Φου. Οι Σαολίν δεν μάθαιναν Κουνγκ Φου για να προστατεύσουν τον ναό τους από τις επιθέσεις. Αυτό ήταν το αναπόφευκτο. Μάθαιναν Κουνγκ Φου για να βρουν τους εαυτούς τους, την αληθινή τους καρδιά, και γι’ αυτό έγιναν ανίκητοι. Καθώς ήταν μοναχοί, ακολουθούσαν πειθαρχημένη ζωή και επαναλαμβανόμενες ρουτίνες.

Αυτή η συνεχής επίγνωση και πολύ περισσότερο η αδιάλειπτη επανάληψη τους βοήθησε να εισχωρήσουν στον πυρήνα αυτών των φαινομενικά απλών δραστηριοτήτων, να παρατηρήσουν τις σχέσεις που τις συνδέουν και να καταφέρουν το αδύνατο: ν’ αποσπάσουν την ουσία τους και να την εμφυσήσουν στο Κουνγκ Φου τους.

Χωρίς αυτήν την κατανόηση, το Κουνγκ Φου τους θα ήταν πολύ απλό και θα χρησιμοποιούνταν μόνο στη μάχη, όπως όλες οι άλλες πολεμικές τέχνες.

«Δύναμη στον λόγο και την ψυχή»

«Καίτοι το Κουνγκ Φου είναι πολεμική τέχνη, δεν είναι αυτοσκοπός του ο πόλεμος. Βασική του αρχή είναι να κερδίσεις τον πόλεμο χωρίς να χρειαστεί να δώσεις τη μάχη. Μ’ άλλα λόγια, να έχεις τη δύναμη στον λόγο και την ψυχή για ν’ αντιπαρέλθεις την «εύκολη» λύση της σωματικής αντιπαράθεσης» εξήγησε στο in η σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας Ντεμίνα Μασούλα που συμμετείχε για δεύτερη φορά σ’ ελληνική αποστολή στην Κίνα.

Η ίδια ασκείται εδώ και πολλά χρόνια στο Κουνγκ Φου, από τότε που ξεκίνησε η σχολή του Νέου Ηρακλείου, όπως μας λέει: «Ναι, πολεμιστές είναι οι Σαολίν. Ομως, μαζί με τη σωματική ρώμη, καλλιεργούν την ψυχή και το μυαλό τους. Και αυτό κάνει το Σαολίν ανώτερο κάθε άλλης πολεμικής τέχνης. Εχει φιλοσοφία, μελέτη, διαλογισμό, σε διδάσκει και σου εμπνέει αυτοπειθαρχία, σεβασμό, καλοσύνη, αλληλεγγύη που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Για τον εαυτό σου πρώτα, για την κοινωνία μετά. Οχι πιο δυνατό, σε μόνιμη σύγκριση και σύγκρουση με τους άλλους».

Αυτό είναι το πλεονέκτημα της διαμονής στους ναούς, η ευκαιρία και τιμή που σου προσφέρουν, να βιώσεις τις θεωρίες, να διαπιστώσεις ότι οι μαχητές Σαολίν ενσαρκώνουν τις αρχές τους.

Ο ιερέας μαχητής…

Κορυφαίο παράδειγμα ο μοναχός και ιερέας του Φα Ουάνγκ, Σιν Γιαν Κάι – shiyankai (释延凯). Ενας απλός άνθρωπος, ταπεινός, με φωτισμένο πρόσωπο, μεγάλος σε ηλικία, με λίγη κοιλίτσα (για τους Κινέζους αποτελεί δείγμα ευζωίας), που δεν ξεχώριζε από τους υπόλοιπους μοναχούς.

Απλώς, ερχόταν ορισμένα απογεύματα και παρακολουθούσε τις προπονήσεις μας. Και κάποια στιγμή προθυμοποιήθηκε να μας διδάξει μια φόρμα του Κουνγκ Φου.

Και μας άφησε άφωνους… Αυτός ο «γεροντάκος» ήταν ένας μαχητής Σαολίν… Η παρουσία του και μόνο ήταν ένα ορθάνοιχτο βιβλίο γνώσης, ήταν τα ίδια τα αρχαία κείμενα των κινέζων δασκάλων που περιγράφουν τη δύναμη, τη φιλοσοφία και την ηθική στάση των μαχητών.

«Αφοσίωση και συνεχή εξάσκηση»

«Στη σύγχρονη εποχή, πολλοί άνθρωποι προσανατολίζονται στις παραδοσιακές πολεμικές τέχνες, συμπεριλαμβανομένου και του Σαολίν Κουνγκ Φου, με μοναδικό σκοπό τα μαθήματα αυτοάμυνας.

»Αυτοί που θα δουν τις φόρμες του Σαολίν σαν μια όμορφη χορογραφία και δεν θ’ ανακαλύψουν σ’ αυτήν τις μαχητικές εφαρμογές, οπότε πιθανόν θ’ απογοητευτούν, αυτοί που περιμένουν ότι μαθαίνοντας ορισμένες μαγικές κινήσεις θα καταφέρουν ν’ αφοπλίσουν έναν αντίπαλο σαν σε σκηνή από ταινία του Hollywood, και αυτοί μοιραία θα απογοητευτούν, κι’ εκείνοι που τελικά θα καταλάβουν ότι ο δρόμος για τις μαχητικές εφαρμογές του Σαολίν Κουνγκ Φου είναι δύσκολος και απαιτεί αφοσίωση και συνεχή εξάσκηση, και αυτοί είναι που δεν θα απογοητευτούν».

Στη γενέτειρα του Τάι Τσι

Το «Μεγαλείο της Ρουτίνας» μέσα από το καθημερινό πρόγραμμα άσκησης στους ναούς διέκοψε η ημερήσια εκδρομή μας στο χωριό Τσεν Τζιά Γκόου, όπου γεννήθηκε το Τάι Τσι, ένα άλλο τεράστιο και ανεξάντλητο κεφάλαιο στην ιστορία των κινεζικών πολεμικών τεχνών.

Το Τάι συνήθως υποδηλώνει το μεγάλο ή το υπέρτατο. Το Τσι μπορεί ν’ αναφέρεται ως το απόλυτο. Μαζί με το ιδεόγραμμα λοιπόν σημαίνει το Υπέρτατο Απόλυτο, ο υπέρτατος σκοπός του ανθρώπου.

Η ανάλυση των ιδεογραμμάτων περιγράφει το Τάι Τσι ως ένα ισορροπημένο άτομο, μεταξύ ουρανού και γης, που στέκεται σαν πεύκο σε απόλυτη αρμονία και εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο και με τα λόγια και με τις πράξεις του. Το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι να γίνει κάποιος ένα ισορροπημένο άτομο.

Το Γιανγκ και το Γιν

Σήμερα, πολλοί άνθρωποι που ασκούν Τάι Τσι δίνουν υπερβολική έμφαση στην απαλότητα και στη χαλάρωση. Επιδεικνύουν υπερβολικά απαλές κινήσεις. Προφανώς, αυτή η πρακτική του Tάι Τσι δεν είναι σωστή.

Αν υπάρχει μόνο Γιάνγκ χωρίς Γιν, η τεχνική είναι άκαμπτη και χωρίς παραλλαγές. Δεν είναι καλή τεχνική. Αν η τεχνική είναι όλη Γιν χωρίς Γιάνγκ, η τεχνική είναι πολύ μαλακή και δεν έχει καμία δύναμη πάλης.

Κάποιος που είναι εντελώς Γιν θα καταλήξει ν’ αμύνεται όλη την ώρα. Αν η τεχνική Γιανγκ έχει Γιν, η τεχνική έχει ορατή δύναμη. Αν η τεχνική Γιν έχει Γιανγκ, η τεχνική έχει κρυφή δύναμη. Είναι μια καλή τεχνική όταν κάποιος συνδυάζει και τα δύο μαζί σ’ ένα ισχυρό χτύπημα. Αυτό είναι Τσεν Τάι Τσι.

Το Γιν και το Γιανγκ αντιστοιχούν στις φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις του φυσικού κόσμου που στην πραγματικότητα είναι συμπληρωματικές, αλληλοσυνδεόμενες και αλληλεξαρτώμενες και μπορεί να δημιουργούν η μια την άλλη, καθώς συνδέονται μεταξύ τους, όπως ο ουρανός και η γη, ο ήλιος και η σελήνη, ο άνδρας και η γυναίκα, η ημέρα και η νύχτα, η ζέστη και το κρύο, η κίνηση και η ακινησία κ.λπ.

Από φιλοσοφική σκοπιά η εν λόγω αντίληψη περιέχει μια διαλεκτική οπτική της διχοτόμησης που τονίζει τη συμπληρωματικότητα και την αμοιβαιότητα, εστιάζοντας στην επιδίωξη της αρμονίας και της ισορροπίας στο σύμπαν.

Εντυπωσιακή υποδοχή

Με το Τάι Τσι ζει και αναπνέει το χωριό Τσεν Τζιά Γκόου. Πρόκειται για έναν τόπο με μακρά ιστορία και βαθιά πολιτιστική κληρονομιά. Είναι ένα ιερό μέρος στο μυαλό κάθε λάτρη του Τάι Τσι Τσουάν. Κάθε χρόνο, οπαδοί του έρχονται απ’ όλον τον κόσμο να βρουν τις ρίζες, να επικοινωνήσουν και να παρατηρήσουν την τέχνη του. Από τους 40.000 κατοίκους του χωριού, περίπου 30.000 ασκούν το Τσεν Τάι Τσι.

Οι βιτρίνες των καταστημάτων στους δρόμους, κατασκευασμένες σύμφωνα με το παλιό κινεζικό στιλ, είναι στολισμένες με σχέδια από στάσεις του Τάι Τσι. Η οικονομία του Τάι Τσι είναι η ψυχή ολόκληρου του χωριού, από τις σχολές μέχρι την ιατρική και την παραγωγή προϊόντων που σχετίζονται μ’ αυτό.

Δείγμα σεβασμού

Και εδώ, μας εντυπωσίασε η υποδοχή που επιφυλάχθηκε στην ελληνική αποστολή, δείγμα του σεβασμού που τρέφουν οι κινέζοι δάσκαλοι στους έλληνες ομολόγους τους.

Επισκεφθήκαμε το σπίτι του Γουάν Τζανγκούο, ο οποίος μας περίμενε μπροστά από την πύλη της κατοικίας του μαζί μ’ όλους τους συνεργάτες του. Οι φωτογραφίες έδιναν κι έπαιρναν και το κλίμα ήταν κάτι παραπάνω από οικείο. Σ’ έκαναν να αισθάνεσαι ότι συνδέεσαι χρόνια μαζί τους με βαθιούς δεσμούς αλληλοεκτίμησης.

Ο Γουάν Τζανγκούο είναι φημισμένος σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο, καθόλου τυχαία αφού δουλεύει σκληρά από μικρό παιδί. Λέγεται πως όταν ασκούσε το Τζαν Τζουάν, που είναι μια μέθοδος προπόνησης εσωτερικών πολεμικών τεχνών με έμφαση στη στάση του σώματος, στεκόταν στις στάσεις για δυο και τρεις ώρες. Οταν πάλι εξασκούσε το Τάι Τσι επαναλάμβανε μια κίνηση εκατοντάδες φορές.

Σε γεμίζουν διαρκώς με συγκινήσεις

Στο τέλος της ημέρας καθόταν κάτω από μια μεγάλη χαρουπιά που υπήρχε στη σχολή και προσπαθούσε προσεκτικά να καταλάβει όλες τις κινήσεις που είχε μάθει.

Υπογράψαμε σ΄ ένα τεράστιο πανό που είχε τις φωτογραφίες όλων των δασκάλων και με τη συνοδεία μεταφραστή μας οδήγησαν στο μουσείο του Τάι Τσι όπου, εκτός των άλλων, μας έκαναν μια επίδειξη των εκπληκτικών ικανοτήτων τους.

Μετά την περιήγηση στο μουσείο, επιστρέψαμε στο σπίτι του. Στην εσωτερική αυλή είχαν στρώσει τραπέζια. Τεράστιοι δίσκοι σερβιρίσματος πηγαινοέρχονταν για πάνω από μια ώρα, με απίθανα φαγητά όλων των ειδών και κατηγοριών, και όλων των προϊόντων του τόπου, σε σημείο που θα έκαναν τον Λούκουλο να αισθάνεται παρίας.

Τα χάνεις, κυριολεκτικά… Σε μια τόσο μακρινή και τόσο διαφορετική χώρα να σε γεμίζουν διαρκώς με συγκινήσεις που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Οταν, μάλιστα, μαθαίνεις ότι αυτός που σου πρόσφερε απλόχερα τη φιλοξενία του, ο διάσημος Γουάν Τζανγκούο, είναι ο 12ος κληρονόμος του Τσεν Τάι Τσι Τσουάν.

Βίντεο: Υψηλή επίδειξη τεχνικής από τους συνεργάτες του Γουάν Τζανγκούο, 12ου κληρονόμου του Τσεν Τάι Τσι Τσουάν

Γενικά, στην Κίνα, βιώσαμε ένα εκπληκτικό παράδοξο. Από την πρώτη στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι δεν βρισκόμασταν απλώς σε μια μακρινή ασιατική χώρα, αλλά σ’ έναν άλλον πλανήτη, όπως εύστοχα παρατήρησε ένα μέλος της αποστολής μας.

Τα κινεζικά ιδεογράμματα, οι διαφορετικοί άνθρωποι – εμείς ως Δυτικοί ήμασταν σαν τη μύγα μες στο γάλα, ειδικά στην επαρχία, το φαγητό – ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς τρώγαμε – και ο τρόπος που το τρώγαμε με τα ξυλάκια, η αδυναμία επικοινωνίας καθώς οι Κινέζοι δεν μιλάνε άλλη γλώσσα, ιδιαίτερα στην επαρχία, αλλά και στο Πεκίνο, πάλι, ελάχιστους θα βρεις.

Το μόνο κοινό μας στοιχείο ήταν οι εφαρμογές της σύγχρονης τεχνολογίας – την οποία οι Κινέζοι χειρίζονται άψογα – και περισσότερο ο αυτόματος μεταφραστής της Google, ή της αντίστοιχης του κινεζικού διαδικτύου, που μας έβγαζαν από τα δύσκολα.

Απίστευτες στιγμές

Κατά τη διαμονή μας, ωστόσο, ανακαλύπταμε καθημερινά και πολλά άλλα κοινά χαρακτηριστικά. Διαπιστώσαμε ότι η συμπεριφορά των Κινέζων, παρά τις ιστορικές και πολιτισμικές διαφορές, έμοιαζε πολύ με των Ελλήνων. Ηταν ανοιχτοί και πολύ φιλικοί στους ξένους, χαμογελαστοί και ευγενικοί.

Η ελληνική αποστολή, ειδικά, έζησε απίστευτες στιγμές… Παιδιά, νέοι και νέες αλλά και μεγαλύτεροι, όπου κι’ αν βρισκόμασταν, μας πλησίαζαν και μας ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μας ή μας ζητούσαν να φωτογραφηθούμε με τα παιδιά τους, τα οποία πολλές φορές παίρναμε στην αγκαλιά μας, σχηματίζοντας με τα δάχτυλα το σήμα της νίκης. Στον δρόμο, επίσης, μας χαιρετούσαν με διάπλατα χαμόγελα, ακόμα και όταν περνούσαμε με το πούλμαν…

Πώς να μην συγκινηθείς, για παράδειγμα, από τη συμπεριφορά μιας ευγενέστατης κυρίας (από τους ελάχιστους Κινέζους που συναντήσαμε και μιλούσαν αγγλικά), η οποία μας βοήθησε να πάρουμε ένα μπουκαλάκι νερό από τον αυτόματο πωλητή μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Πεκίνου, πληρώνοντας με δικά της χρήματα. Και όταν της προτείναμε το αντίτιμο δεν το δέχτηκε, λέγοντάς μας μ’ ένα γλυκό χαμόγελο. «Welcome to China»…

Μ’ αυτές τις μοναδικές εικόνες χαραγμένες στο μυαλό μας και τις συγκινήσεις στην καρδιά μας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, ύστερα από διήμερη παραμονή στο Πεκίνο, που συνδυάστηκε με επίσκεψη στο Σινικό Τείχος.

«Χαμόγελα ικανοποίησης»

Πριν επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο, κάναμε τους πρώτους απολογισμούς. Στις συζητήσεις του in με αρκετά μέλη της αποστολής αποτυπωνόταν η βαθιά ικανοποίηση πίσω από την κούραση, τις απαιτήσεις και τις δυσκολίες του ταξιδιού. Ομως, τι άλλο είναι το Κουνγκ Φου; Ενα ατελείωτο ταξίδι στην ίδια τη ζωή, με τις αναποδιές της και τα εμπόδιά της… Παρατηρήσαμε, μάλιστα, ότι όσο πιο εξασκημένοι και μυημένοι στο Κουνγκ Φου ήταν ορισμένοι από την ομάδα τόσο πιο εύκολα και αγόγγυστα ξεπερνούσε τα προβλήματα.

«Ολοκληρώνοντας το εκπαιδευτικό μας ταξίδι και βλέποντας τα χαμόγελα ικανοποίησης να διαγράφονται στα πρόσωπα των σπουδαστών μας, τους θερμούς αποχαιρετισμούς τους στο αεροδρόμιο, διαπιστώσαμε ότι, μέσα από τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετώπισαν, επέστρεψαν πιο δυνατοί ψυχικά και σωματικά» μας δήλωσαν οι δάσκαλοι Δημήτρης Κιτσώνης, Μάχη Κουντούρη και Πέτρος Δούκας.

Ο στόχος ήταν «να διαπιστώσουν οι μαθητές μας για ακόμη μια φορά πως αυτό στο οποίο μπορούν να εξασκηθούν στην άλλη άκρη της γης, στο αυθεντικό παραδοσιακό Σαολίν Κουνγκ Φου, μπορεί να το κάνουν και δίπλα στο σπίτι τους, στις σχολές μας (Ηράκλειο, Αιγάλεω, Δάφνη, Αγρίνιο) χωρίς να συνδυάζεται με τις στερήσεις, τις δυσκολίες και τις θυσίες που κάποιος πρέπει να υποστεί ταξιδεύοντας στη μακρινή Κίνα», πρόσθεσαν.

Τόνισαν, επίσης, ότι «Παρόλη την κούραση, η οποία αναμφίβολα ήταν μεγάλη, παρόλη την ένταση και την ταλαιπωρία που υπήρχε στην καθημερινότητα των μαθητών, η αποστολή ολοκληρώθηκε με επιτυχία.

»Αισθανόμαστε ότι καταφέραμε να φυτέψουμε τον σπόρο για ν’ ανθίσει στο μέλλον μια διαφορετική προσέγγισή τους στον τρόπο εξάσκησής τους, στον τρόπο διαβίωσης, στον τρόπο σκέψης και αντίληψης ορισμένων πραγμάτων καθώς επίσης και στην υιοθέτηση ενός διαφορετικού τρόπου ζωής».

Η εικόνα του δασκάλου Σιν Γιαν Κάι

Οταν χαθήκαμε και πάλι στους δρόμους και στο χάος της Αθήνας καταλάβαμε ότι μόνο το σώμα μας κατέβηκε από το αεροπλάνο. Η ψυχή μας παραμένει στην Κίνα, στους αρχαίους ναούς της, στα λόγια των αρχαίων κινέζων δασκάλων, αρνούμενη πεισματικά να επιστρέψει.

Ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία ζωής, μέσα από την επίσκεψή μας στον ναό Σαολίν και τη διαμονή μας στον ναό Φα Ουάνγκ, η οποία μας παρακίνησε, στο ταξίδι της επιστροφής, να βγάλουμε από τις αποσκευές μας τις υπαρξιακές αναζητήσεις του Ερμαν Εσσε και του Πάολο Κοέλιο για να χωρέσουμε την εικόνα του δασκάλου Σιν Γιαν Κάι…

ΥΓ. Ενώ οι ναοί που επισκεφθήκαμε είναι βουδιστικοί, όπως επίσης Βουδιστές είναι και οι μοναχοί, η ενασχόληση με τον Κουνγκ Φου και τη φιλοσοφική του βάση είναι εντελώς διαχωρισμένη.

Δεν σημαίνει πως οποιοσδήποτε θελήσει ν’ ασχοληθεί με τον Κουνγκ Φου θα πρέπει ν’ ασπαστεί τον Βουδισμό ή θα πιεστεί ή θα επηρεαστεί μ’ οποιονδήποτε τρόπο.

Πολύτιμες πληροφορίες

Αξίζει να επισκεφθεί κανείς την ιστοσελίδα shaolingongfu.gr της Πηγής του Νεαρού Δάσους προκειμένου ν’ αντλήσει επιπλέον πολύτιμες πληροφορίες για το Κουνγκ Φου και να πραγματοποιήσει, έστω και νοητά, το ταξίδι στην κοιτίδα του, την Κίνα.

Αν θελήσει, επίσης, ν’ ασχοληθεί, μπορεί να τηλεφωνήσει ή να επισκεφθεί ένα από τα παραρτήματα της Σχολής: Νέο Ηράκλειο, Πλαπούτα και Καλλικράτους, τηλ. 6974 121 268 – 215-5405775 (και υλικό από τη σελίδα στο YouTube: https://www.youtube.com/@shaolingongfuirakleio1784/videos) – Αιγάλεω: Ιερά Οδός 321, τηλ. 6940 551155 – 6974 121268, Δάφνη, Λεωφόρος Βουλιαγμένης 231, τηλ. 211 4067647, 697 3415868 και Αγρίνιο: Ηρακλείτου και Δεινάρχου, τηλ. 6972 010188.

ΥΓ 2. Ευχαριστούμε ολόθερμα τον συνάδελφο-ψυχή των social media, Παντελή Παντελίδη, που συνέβαλε καθοριστικά ώστε να ολοκληρωθεί και να δημοσιευτεί αυτό το άρθρο.

ΥΓ 3. Στο νοσοκομείο της Ντενφένγκ

Αισθανόμαστε, επίσης, την ανάγκη, παρά το γεγονός ότι ανήκει στο περιθώριο του ταξιδιού, να παραθέσουμε μια ξεχωριστή εμπειρία μας: Λόγοι υγείας μας ανάγκασαν να επισκεφτούμε το ένα από τα τρία νοσοκομεία της πόλης Ντενφένγκ. Ηταν γύρω στις 11 το πρωί. Φτάσαμε σ’ ένα τεράστιο κτιριακό συγκρότημα, το οποίο όπως διαπιστώσαμε ήταν πλήρως ψηφιοποιημένο. Πήγαμε στο γραφείο υποδοχής και αμέσως μας ζήτησαν τα διαβατήρια προκειμένου να καταγράψουν τα στοιχεία μας στο σύστημα.

Υστερα από περίπου τρία λεπτά μας έδωσαν ένα χαρτάκι στο οποίο είχε αποτυπωθεί ένα barcode και μας παρέπεμψαν στον γιατρό ειδικότητας. Από την πρώτη στιγμή μας έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι πουθενά στο νοσοκομείο δεν υπήρχαν ουρές και γενικά άνθρωποι να περιμένουν. Φτάσαμε στο ιατρείο. Δεν υπήρχε κανείς απ΄ έξω. Χτυπήσαμε την πόρτα και μας υποδέχτηκε με χαμόγελο ένας ευγενέστατος κύριος. Ηταν ο γιατρός. Με τη συμπεριφορά του μας έκανε από την πρώτη στιγμή να νιώσουμε άνετα.

Απίστευτοι χρόνοι

Ρώτησε, μιλώντας ήρεμα και χωρίς βιασύνη, για το ιατρικό ιστορικό και τα συμπτώματα, προχώρησε στην κλινική εξέταση και μας έγραψε παραπεμπτικά για εξέταση αίματος και καλλιέργεια. Πήγαμε στο μικροβιολογικό. Αμέσως μας πήραν αίμα και μας έδωσαν τ’ απαραίτητα για να προετοιμάσουμε το δείγμα.

Υστερα από ένα τέταρτο, περάσαμε από την οθόνη ενός αυτόματου μηχανήματος, σαν τα ΑΤΜ των τραπεζών, το barcode και αμέσως εκτυπώθηκαν τ’ αποτελέσματα των μικροβιολογικών εξετάσεων. Τα πήγαμε στον γιατρό, κανείς στην πόρτα, μπήκαμε αμέσως, έκανε τη διάγνωση και μας συνταγογράφησε τα φάρμακα.

Το φαρμακείο βρισκόταν μέσα στο νοσοκομείο. Εκεί μόνο συναντήσαμε δύο ανθρώπους να εξυπηρετούνται πριν από μας. Σε τρία λεπτά σχεδόν τελείωσαν, δώσαμε τη συνταγή και μας παρέδωσαν τα φάρμακα, γράφοντας τη δοσολογία. Ενα κουτί με φακελάκια σκόνης και δύο κουτιά με χάπια.

Συνολικός χρόνος εξυπηρέτησης, περίπου 45 λεπτά. Κόστος: 3 ευρώ για το νοσοκομείο, 3 ευρώ για το μικροβιολογικό και 6 ευρώ για τα φάρμακα. Κι αυτά επειδή ήμασταν ανασφάλιστοι. Το ταξί πήγαινε-έλα στο νοσοκομείο κόστισε 16 ευρώ καθώς ο τόπος διαμονής μας ήταν μακριά από το νοσοκομείο.

Και στα επείγοντα…

Αργά το βράδυ χρειάστηκε να επισκεφτούμε και τα επείγοντα του ίδιου νοσοκομείου. Μας εξυπηρέτησαν με το πρωινό barcode, και με ανάλογο τρόπο, χωρίς να περιμένουμε καθόλου. Μας ρώτησαν εάν θέλαμε να υποβληθούμε σε μια γαστρεντερολογική εξέταση, συμφωνήσαμε και μας την έκαναν χωρίς καμία καθυστέρηση.

Μας εξήγησαν γιατί δεν πρέπει ν’ ανησυχούμε, και μας πρότειναν να κάνουμε την επόμενη μέρα ολιγόωρη εισαγωγή στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους. Αυτήν τη φορά δεν πληρώσαμε τίποτα…

Με την έναρξη της θεραπείας, άρχισαν από την πρώτη κιόλας μέρα να υποχωρούν τα συμπτώματα, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συνεχίσουμε τις δραστηριότητές μας και το ταξίδι μας.