Δέκα από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του Φεστιβάλ Βενετίας

Πέρα από τη λάμψη και τη γοητεία, το φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας ήταν πάντα πιο χαλαρό, διασκεδαστικό και πιο οικείο και πάντα μια μεγάλη ευκαιρία να ξεχωρίσουν πραγματικά κινηματογραφικά διαμάντια.

Εμείς ξεχωρίσαμε 10 από αυτά μέσα από την μεγάλη ιστορία του σπουδαίου κινηματογραφικού θεσμού.

10. Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν

Σκηνοθεσία Αντρέι Ταρκόφσκι, 1962

Μια δυνατή αντιπολεμική ταινία από τον αριστοτεχνικό μαέστρο της Ρωσίας Αντρέι Ταρκόφσκι. Η ταινία εξετάζει τις επιπτώσεις του πολέμου στους αμάχους μέσα από τα μάτια ενός ορφανού παιδιού που ονομάζεται Ιβάν. Η ταινία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Γερμανοί άρχισαν την εισβολή τους στη Ρωσία. Μια ισχυρή δήλωση για την ειρήνη από τη Σοβιετική Ένωση και τον πρώτο νικητή του Χρυσού Λέοντα της Ρωσίας!

9. Ο παλαιστής

Σκηνοθεσία Ντάρεν Αρονόφσκι, 2008

Μπορούμε να πούμε ότι αυτή μπορεί να είναι μια από τις μεγαλύτερες ερμηνείες στην ιστορία του κινηματογράφου; Απολύτως! Ο Μίκυ Ρουρκ ως ο αποτυχημένος πρώην σούπερ σταρ της πάλης είναι συναρπαστικός, συναισθηματικός και ωμή δύναμη. Ο Αρονόφκι έχει δημιουργήσει μια ταινία γύρω από εξαιρετικές ερμηνείες και μια μελέτη χαρακτήρων δομημένη τόσο με αγάπη, μερικές φορές που νιώθεις σαν να παρακολουθείς ένα ντοκιμαντέρ. Γι’ αυτό απέσπασε και τον Χρυσό Λέοντα στο 65ο Φέστιβαλ Βενετίας.

8. Τρία Χρώματα: Μπλε

Σκηνοθεσία Krzysztof Kieślowski, 1994

Η πρώτη ταινία στο αριστούργημα της τριλογίας των Τριών Χρωμάτων διαδραματίζεται στο Παρίσι, με πρωταγωνίστρια τη Ζιλιέτ Μπινός ως μια γυναίκα που έχει χάσει πρόσφατα τον σύζυγο και το παιδί της σε τροχαίο ατύχημα. Οι ταινίες εξετάζουν πώς προσπαθεί να αποκοπεί συναισθηματικά, κοινωνικά και ψυχικά για να απομονωθεί από τον κόσμο που γνωρίζει μετά από αυτή την τραγωδία. Η ταινία πραγματικά στον πυρήνα της προβληματίζει και ανανεώνει τον κινηματογράφο στην εποχή του. Εφυγε με δύο βραβεία από τη Βενετία, εκ των οποίο το ένα για καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στη Ζιλιέτ Μπινός και το άλλο καλύτερης κινηματογράφησης.

7. Η μάχη του Αλγερίου

Σκηνοθεσία Gillo Pontecorvo, 1965

Αυτή η ταινία όπως τόσες πολλές ταινίες σε αυτήν τη λίστα μπορεί να περιγραφεί μόνο ως ακατέργαστη δύναμη! Η ταινία διαδραματίζεται και αφηγείται την ιστορία των Αλγερινών ανταρτών που πολέμησαν ενάντια στους Γάλλους κατακτητές τους κατά τη διάρκεια του Αλγερινού Πολέμου για την Ανεξαρτησία το 1954 έως το 1962. Αυτό που κάνει αυτήν την ταινία τόσο μπροστά από την εποχή της, είναι η χρήση της κάμερας του Pontecorvo για να περιγράψει επίσης τη δράση όπως το εμφανίζουν με τη μορφή πλάνας ειδήσεων. Η ταινία κάνει το κοινό να νιώθει σαν να βλέπει ένα πραγματικό πολεμικό ντοκιμαντέρ. Αυτή η ταινία άλλαξε για πάντα τον τρόπο απεικόνισης του πολέμου στον κινηματογράφο! Πάρτε για παράδειγμα την ταινία «Σώζοντας τον  Στρατιώτη Ράιαν». Τρεις υποψηφιότητες για Οσκαρ και Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία το 1965.

6.  Κόκκινη Έρημος

Σκηνοθεσία Μικελάντζελο Αντονιόνι, 1964

Άλλη μια ποιητική ταινία από τον μεγάλο Μικελάντζελο Αντονιόνι. Η τελευταία από τις τέσσερις ταινίες του με πρωταγωνίστρια τη μούσα του Μόνικα Βίτι. Μια πολύ προοδευτική ταινία που προσπάθησε να δει πώς η ανάγκη του κόσμου ή μερικές φορές η έλλειψη προσαρμογής στην αλλαγή θα μπορούσε είτε να εξελίξει έναν άνθρωπο είτε να τον κάνει να υποφέρει. Ένα θέμα με το οποίο θα καταπιανόταν σε πολλές του ταινίες ο Αντονιόνι. Η Βίτι είναι τραγική ως κεντρική ηρωίδα καθώς προσπαθεί να ζήσει στον βιομηχανοποιημένο κόσμο των εργοστασίων, της ρύπανσης και του θορύβου στη μεταπολεμική Βόρεια Ιταλία. Μια ταινία που πραγματικά ώθησε τον κινηματογράφο μπροστά. Η Μόνικα Βίτι για την ερμηνεία της βραβεύτηκε με Χρυσό Λέοντα το 1964.

5. Πέρσι στο Marienbad

Σκηνοθεσία Alain Resnais, 1968

Ίσως, η πιο περίπλοκη ταινία της λίστας, δίχασε τους ανθρώπους του κινηματογράφου λόγω της αφηγηματικής δομής ή καλύτερα της έλλειψης αφηγηματικής δομής. Πρώτον, δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του κινηματογράφου ταινία όπου ο χρόνος και ο χώρος είναι απλώς ελεύθεροι. Η ταινία πάντως επηρέασε πολλούς μελλοντικούς κινηματογραφιστές, με τις ονειρεμένες σκηνές και συνομιλίες της. Κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας εκείνη τη χρονιά ενώ στα 35α βραβεία Όσκαρ έλαβε υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου και ήταν η πρόταση της Γαλλίας για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία.

4.  Ρασομόν – Η γκέισα και ο σαμουράι

Σκηνοθεσία Akira Kurosawa, 1951

Καινοτόμο, αστείο, συναρπαστικό, επικό, λαμπρό και με την καλοσύνη του Κουροσάβα. Μια από τις πιο διάσημες ταινίες του Ιάπωνα μαέστρου. Ο Κουροσάβα αφηγείται την ιστορία ενός δολοφονημένου σαμουράι από τέσσερις διαφορετικές προοπτικές χαρακτήρων, μια δομή που θα ήταν καινοτόμα και θα ασκούσε επιρροή σε κινηματογραφιστές όπως ο Κουέντιν Ταραντίνο. Το κοινό οδηγείται διαρκώς σε αντιφάσεις παρακολουθώντας την διαφορετική αφήγηση της ιστορίας από τον κάθε χαρακτήρα. Ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία του κινηματογράφου. Πρωτοπροβλήθηκε το 1950 στο Φεστιβάλ Βενετίας, κερδίζοντας το Χρυσό Λιοντάρι και λίγο αργότερα το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

3.  Η Ωραία της ημέρας

Σκηνοθεσία Luis Buñuel, 1967

Ένα από τα πιο διάσημα έργα του Μπουνιουέλ. Η ταινία εκτός από εξαιρετική είναι και όμορφη. Κάθε καρέ συντίθεται με την κομψότητα ενός ζωγράφου θα μπορούσε να είναι ένα έργο τέχνης από μόνο του. Η πανέμορφη Catherine Deneuve πρωταγωνιστεί ως Severine που εργάζεται ως Belle du Jour, μια ιερόδουλη πολυτελείας τα απογεύματα της εβδομάδας, ενώ ο σύζυγός της είναι στη δουλειά. Η ταινία είναι μια κομψή και εκλεπτυσμένη ματιά στη σεξουαλικότητα καθώς και πώς το σεξ και η αγάπη μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση για τους περισσότερους ανθρώπους. Μια εκπληκτική ματιά στην προσπάθεια που κάνουν τα περισσότερα ζευγάρια μέσα σε έναν γάμο- ίσως λίγον πιο έντονη. Στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 1967, Η Ωραία της Ημέρας απέσπασε το Λέοντα του Αγίου Μάρκου δηλαδή το βραβείο καλύτερης ταινίας.

2. Η μορφή του νερού

Σκηνοθεσία Guillermo del Toro, 2017

Ποιος θα πίστευε ποτέ ότι μια ταινία για μια γυναίκα που ερωτεύεται το Πλάσμα, το Τέρας από τη Μαύρη Λίμνη θα μπορούσε να είναι τόσο όμορφη και ρομαντική. Ο Ντελ Τόρο δημιουργεί μια ταινία που έχει τα πάντα: τρόμο, επιστημονική φαντασία, δράμα, κωμωδία, ρομαντισμό και ιστορία ψυχρού πολέμου. Αυτό είναι ένα πλήρες κινηματογραφικό γεύμα με εκλεπτυσμένα νήματα που οδηγούν στις ταινίες που έχουν επηρεάσει το σπουδαιότερο έργο του σκηνοθέτη, παραμένοντας ωστόσο φρέσκο στην αφήγησή του. Απλά δείτε την. Είναι μια σοβαρά τέλεια ταινία! Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο 74ο φεστιβάλ της Βενετίας ενώ στα 90ά Βραβεία Όσκαρ κέρδισε σε τέσσερις κατηγορίες: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπης μουσικής και σχεδιασμού παραγωγής.

1. Ο λόγος / Ordet

Σκηνοθεσία Carl Theodor Dreyer, 1955

Ίσως ένας από τους πιο υποτιμημένους κινηματογραφιστές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Δανός Carl Theodor Dreyer παραδίδει σε αυτό το αριστούργημα αυτό που λίγοι είχαν κάνει μέχρι τότε, δημιουργώντας ένα έργο που θα σας μείνει για πάντα. Με σκηνές διαρκείας, ο Dreyer μπόρεσε να πει μια βαθιά συναρπαστική ιστορία με λιγότερα πλάνα από τους περισσότερους κινηματογραφιστές. Όπως σε όλες τις δουλειές του, η κινηματογράφηση είναι απλά εκπληκτική. Η ταινία αναλύει τα θέματα της καθαρής πίστης και της θρησκευτικής πίστης μέσα από τα μάτια μιας δανέζικης οικογένειας το 1925. Μια ταινία που δεν νιώθεις ποτέ παλιά. Αν δεν την έχετε δει, ίσως να μην είδατε ποτέ μια υπέροχη ταινία. Απέσπασε Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας εκείνης της χρονιάς καθώς Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας.

* Πηγή: Grace