H Ακροδεξιά και οι «σπόνσορές» της

Τα εκλογικά αποτελέσματα της 1ης Σεπτεμβρίου στα κρατίδια της Θουριγγίας και της Σαξονίας στην ανατολική Γερμανία ήταν ένα προαναγγελθέν πολιτικό σοκ από την Ακροδεξιά.

Αν και πρώτη στα μεταπολεμικά χρονικά της χώρας που «γέννησε» τον ναζισμό, η νίκη του ακροδεξιού, αντιμεταναστευτικού και αντιευρωπαϊκού AfD στη Θουριγγία -εκτοπίζοντας από την δεκαετή τοπική πρωτοκαθεδρία του το αριστερό κόμμα Die Linke- δεν ήρθε από το πουθενά.

Γίνεται στο φόντο της διαρκούς πια δυσλειτουργίας του ομοσπονδιακού κυβερνητικού συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελευθέρων.

Των -μεταπανδημικών και μεσούντος του πολέμου στην Ουκρανία- οικονομικών δυσκολιών και διευρυνόμενων ανισοτήτων στη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης.

Της συστημικής κανονικοποίησης της ακροδεξιάς από την πανικόβλητη υιοθέτηση μέρους της αντιμεταναστευτικής ατζέντας της από τη χριστιανοδημοκρατική κεντροδεξιά -νυν αξιωματική αντιπολίτευση στη Γερμανία- μέχρι από το μετριοπαθές κέντρο.

Το ίδιο ισχύει με την εκλογική άνοδο του AfD στη Σαξονία, τα προβλεπόμενα εκλογικά κέρδη του στο Βρανδεμβούργο στις εκεί κρατιδιακές εκλογές στις 22 Σεπτεμβρίου, αλλά και τις εντυπωσιακά καλές εκλογικές επιδόσεις του νεόκοπου αντιπολεμικού, αντισυστημικού από τα αριστερά, αλλά δεξιόστροφου σε μεταναστευτική και οικονομική πολιτική κόμματος «Συμμαχία Σάρα Βάγκενκνεχτ-BSW».

Όχι τυχαία, στη Γερμανία -και όχι μόνο- γίνεται πλέον λόγος για το τέλος των πολιτικών βεβαιοτήτων.

Τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας κλονίζονται.

Κυρίως του νυν κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά και της αντιπολιτευόμενης κεντροδεξιάς «Χριστιανικής Ένωσης», που συναπαρτίζουν οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Βαυαροί Χριστιανοκοινωνιστές.

Ένα χρόνο πριν από τις κρίσιμες -για όλη την Ευρώπη- ομοσπονδιακές εκλογές, δυσκολεύονται να παρουσιάσουν δυναμική, αέρα ανανέωσης και τις δικές τους βιώσιμες, πειστικές προτάσεις για να κερδίσουν τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους.

Αυτά, ενώ η συζήτηση για την υπαρξιακή απειλή που συνιστά η ακροδεξιά δεν είναι καν νέα όχι στη Γερμανία, αλλά σε όλη την Ευρώπη.

Ήταν κυρίαρχη στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, με τις Βρυξέλλες να αρκούνται σε μια πρόσκαιρη ανάσα ανακούφισης από την πολυδιάσπαση στο νέο ευρωκοινοβούλιο της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς, ενόσω η μεγαλύτερη ευρωομάδα, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, συνεχίζει το πολιτικό φλερτ με τη μεταφασίστρια πρωθυπουργό της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι.

Στο μεσοδιάστημα η άνοδος της Ακροδεξιάς ήταν και παραμένει το βασικό θέμα συζήτησης στη Γαλλία -έτερη κινητήριο δύναμη μαζί με τη Γερμανία του «άξονα» της ΕΕ.

Δύο μήνες μετά τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν -που επίσης υιοθέτησε μέρος της ακροδεξιάς ατζέντας σε θέματα μετανάστευσης και εσωτερικής ασφάλειας, συμβάλλοντας στην πολιτική «κανονικοποίησή» της- θέτει σε δοκιμασία την αντοχή των δημοκρατικών θεσμών.

Ελλείψει πλειοψηφιών διατηρεί στην εξουσία μια ελεγχόμενη υπηρεσιακή κυβέρνηση, αρνούμενος να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα της κάλπης και να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον αριστερό συνασπισμό του Νέου Λαϊκού Μετώπου, που ανέκοψε την επέλαση της λεπενικής ακροδεξιάς στην εξουσία.

Κάτι που δεν συνέβη ωστόσο το τελευταίο διάστημα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με τελευταίο παράδειγμα την Ολλανδία, όπου η ακροδεξιά του Γκέερτ Βίλντερς είναι πλέον στην κυβέρνηση.

Στα τέλη Σεπτεμβρίου πιθανόν να προστεθεί στη μακρά πια λίστα και η Αυστρία, όπου -μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου- το ακροδεξιό Κόμμα των Ελευθέρων του σκληροπυρηνικού Χέρμπερτ Κικλ αναμένεται να αναδειχτεί πρώτο από την κάλπη.

Με φόντο δε τους δύο μεγάλους πολέμους στην Ουκρανία και στη Λωρίδα της Γάζας και την έκδηλη αμηχανία της -διαιωνιζόμενα μη αυτόνομης στρατηγικά- Ευρώπης, οι ΗΠΑ και ο κόσμος περιμένουν με κομμένη την ανάσα τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου και την πιθανή επάνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στην Λευκό Οίκο.

Οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί με την Κίνα και τη Ρωσία εν τω μεταξύ εντείνονται, σε έναν κόσμο υπό αναδιάταξη και όλο πιο ρευστό.

Σκηνικό, στο οποίο καθείς καλείται να αναλάβει πλέον τις ευθύνες του.

Οι μεγαλύτερες ανήκουν προφανώς στις απανταχού δυνάμεις του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου».

Δεν αρκεί η ρητορική του πολιτικού αφορισμού.

Απαιτούνται μακρόπνοες, ρεαλιστικά εφαρμόσιμες λύσεις. Και δη στα στοιβαζόμενα δυσεπίλυτα προβλήματα του σύγχρονου μέσου πολίτη.