Τις ημέρες του Y2K η Κίρα Νάιτλι τα συνδύαζε με απίστευτα χαμηλοκάβαλα παντελόνια και η Aaliyah με μποξεράκια Tommy Hilfiger, ενώ οι ηθοποιοί της σειράς «Buffy» πάλευαν με βαμπίρ φορώντας κοντά, tank tops.

«Εκείνη τη δεκαετία, που τα ανελέητα χαμηλοκάβαλα τζιν ήταν ο κανόνας -και η κριτική για τα γυναικεία σώματα επιπόλαιη- τα crop tops δεν ήταν ένα απλό, εύκολο ρούχο» γράφει η Jacqui Palumbo στο cnn.com και συνεχίζει:

«Μεγάλωσα με τα περιοδικά διασημοτήτων και τα πρώιμα κουτσομπολίστικα blogs που εκπαίδευσαν το μάτι μου να παρατηρεί ακόμα και τις μικρότερες αποκλίσεις από το λεπτό σώμα. Έπρεπε να κερδίσεις το επίπεδο στομάχι σου πριν το επιδείξεις».

Ανασφάλεια και στιλιστική αμηχανία

«Εξαιτίας αυτού, αυτά που θα έπρεπε να είναι τα χαρούμενα χρόνια μου με γυμνή μέση δεν ήταν» εξηγεί η Jacqui Palumbo στο cnn.com.

«Πέρασα την εφηβεία και τα είκοσί μου χρόνια ελλιποβαρής αλλά ανασφαλής, σε έναν σιωπηλό πόλεμο με τη μέση μου. Ποτέ δεν ήταν σφικτή, αλλά κυρτή, τόσο από ένα προεξέχον θώρακα όσο και από μια μαλακή κοιλιά που μπορεί να αυξομειώνεται αλλά ποτέ δεν ισιώνει.

»Μέχρι το κολέγιο, τσέκαρα τον εαυτό μου σε κάθε περαστική αντανάκλαση και έβαζα φαρδιές ζώνες γύρω από τα φορέματα της American Apparel ως αυτοσχέδιο shapewear. Πίστευα επίσης ότι τα περιθώρια μου να φορέσω πιο αποκαλυπτικά ρούχα ήταν περιορισμένα – άλλωστε, η νεανικότητα των γυναικών τελειώνει απότομα στα τριάντα μας, σωστά; Ένιωθα ότι ο χρόνος μου τελείωνε γρήγορα» περιγράφει η Jacqui Palumbo στο cnn.com.

«Βρίσκω άνεση και αυτοπεποίθηση στο να φοράω τακτικά κάτι που μια νεότερή μου, ενδεχομένως, θα απέφευγε- είναι μια μικρή επανάσταση για να επαναπροσδιορίζω το μέρος του εγκεφάλου μου που ελέγχει ψυχαναγκαστικά το στομάχι μου»

Photo: HBO

Η στιγμή της απελευθέρωσης

«Όπως πολλές γυναίκες που ανατρέχουν σε παλιές εικόνες του εαυτού τους, η όποια ιδέα για δυσμορφία του σώματος έχει απομακρυνθεί εκ των υστέρων. Γιατί ξόδεψα τόση ενέργεια για να βρίζω τον εαυτό μου όταν ήμουν πιο αδύνατη;» αναρωτιέται η Jacqui Palumbo.

«Τώρα που είμαι 36 ετών, τα crop tops έχουν γίνει ένα απίθανο βασικό στοιχείο της γκαρνταρόμπας μου και δεν θέλω να τα αφήσω. Τις φοράω χαλαρά σε ραντεβού για δείπνο, ντύνω τις νυχτερινές μου εξόδους, και έχω ακόμη και μακρύτερα crop top, τα οποία φοράω με ψηλόμεσο παντελόνι στη δουλειά.

»Βρίσκω άνεση και αυτοπεποίθηση στο να φοράω τακτικά κάτι που μια νεότερή μου, ενδεχομένως, θα απέφευγε- είναι μια μικρή επανάσταση για να επαναπροσδιορίζω το μέρος του εγκεφάλου μου που ελέγχει ψυχαναγκαστικά το στομάχι μου».

«Φοβόμουν να μπω στα τριάντα μου»

«Τα crop πουκάμισα άρχισαν να μπαίνουν στη γκαρνταρόμπα μου στα 31 μου, αφού κάποιες μεγάλες ανατροπές με ανάγκασαν να ξαναφτιάξω τη ζωή μου με τον τρόπο που εγώ θεωρούσα κατάλληλο. Είναι εμβληματικά της μεγαλύτερης αίσθησης της αυτοεκτίμησής μου -ένα συναίσθημα που έχω παρατηρήσει και στους φίλους μου, καθώς βγήκαμε από τα είκοσί μας με μια πιο σταθερή αίσθηση του εαυτού μας.

»Ξέρω τώρα ότι η αίσθηση της γήρανσης που είχα ακόμη και πριν από μια δεκαετία ήταν στρεβλή. Φοβόμουν να μπω στα τριάντα μου, αλλά ήταν μακράν τα καλύτερα χρόνια για την αυτοπεποίθησή μου. Ακόμα και τώρα, αναρωτιέμαι περιστασιακά αν υπάρχει ημερομηνία λήξης στο αγαπημένο μου crop top. Μπορώ να εξακολουθώ να φοράω crop top στα σαράντα μου;

Και μετά; Έχω τις ίδιες απορίες για πολλά πράγματα στην γκαρνταρόμπα μου που μοιάζουν πολύ νεανικά ή υπερβολικά καθώς πλησιάζω στη μέση ηλικία (βλ.: Dr. Martens, φουσκωτά μίνι φορέματα και ο κατάλογος συνεχίζεται)».

«Πέρασα την εφηβεία και τα είκοσί μου χρόνια ελλιποβαρής αλλά ανασφαλής, σε έναν σιωπηλό πόλεμο με τη μέση μου. Ποτέ δεν ήταν σφικτή, αλλά κυρτή, τόσο από ένα προεξέχον θώρακα όσο και από μια μαλακή κοιλιά που μπορεί να αυξομειώνεται αλλά ποτέ δεν ισιώνει»

Η σχέση μαμάς-κόρης

«Δεν είμαι, φυσικά, η μόνη γυναίκα που αναρωτιέται πώς να ντύνεται καθώς μεγαλώνει. Είμαι τώρα στην ίδια ηλικία με τη μητέρα μου όταν μετακομίσαμε από τη μικρή πόλη της Νότιας Καρολίνας στη Νέα Υόρκη και -που επίσης υπέστη μια σειρά από σημαντικές αλλαγές στη ζωή της- ένας νέος κόσμος της άνοιξε.

»Αν και έπρεπε να διατηρεί μια επαγγελματική γκαρνταρόμπα ως μεσίτρια, μετά το ωράριο διασκέδαζε περισσότερο. Υιοθέτησε ευχαρίστως την ολόμαυρη στολή της Νέας Υόρκης με δερμάτινα μπουφάν, χοντρές μπότες, και διχτυωτά καλσόν, καθώς έγινε βοηθητική τραγουδίστρια για ένα συγκρότημα του κέντρου που ονομαζόταν Housewives on Prozac.

»Στα 10 μου χρόνια, ντρεπόμουν (αλλά μέσα μου ζήλευα) που είχα μια μητέρα που ήταν σαφώς πιο κουλ από μένα. Παρόλα αυτά, θυμάμαι επίσης τις δικές της ανασφάλειες και τις προσπάθειες ελέγχου του σώματός της. Στη σκηνή με το συγκρότημα και, αργότερα, στα σόου στα καμπαρέ, δεν θα το καταλάβαινες ποτέ. Απέπνεε μια αίσθηση αυτοκυριαρχίας που δεν κατάφερα ποτέ να κατακτήσω σε κανέναν τομέα της ζωής μου» περιγράφει η Jacqui Palumbo στο cnn.com

Και η κληρονομιά του στυλ

«Ξέρω τώρα ότι, παρόλο που ήταν η μητέρα μου, σίγουρα δεν ήταν μεγάλη – φαντάζομαι ότι αυτή η συνειδητοποίηση χτυπάει όλους κάποια στιγμή, καθώς βρίσκονται ξαφνικά στην ηλικία των γονιών τους. Τώρα έχω μια πεντάχρονη θετή κόρη (η οποία, ελπίζω, απέχει ακόμα μερικά χρόνια από το να με ντρέπεται) και δύο ανιψιές που μπαίνουν στην προεφηβική και εφηβική ηλικία.

»Όλες τους έχουν ήδη πολύ ξεχωριστή αίσθηση του στυλ, αλλά ανησυχώ επίσης ότι θα μεγαλώσουν σε έναν κόσμο που είναι οριακά διαδικτυακός και επιθετικός και θα βλάψει την αυτοεικόνα τους. Πώς μπορείς να μεγαλώσεις νιώθοντας καλά με τον εαυτό σου σε μια κοινωνία υπερκορεσμένη με ψηφιακές πληροφορίες;

»Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να δώσω το παράδειγμα και να προσπαθήσω να διαμορφώσω την προσωπικότητά τους έτσι ώστε να μην χρειαστεί να φτάσουν μέχρι τα μέσα των 30 τους για να είναι ήρεμες με τον εαυτό τους. Μπορώ επίσης να συνεχίσω να φοράω crop tops για όσο καιρό έχω όρεξη – άλλωστε, κάθε φορά που βλέπω μια γυναίκα μια γενιά μετά από μένα να προβάλει το προσωπικό της στυλ και να είναι άνετη με τον εαυτό της, με γεμίζει ελπίδα και έμπνευση» καταλήγει η Jacqui Palumbo στο cnn.com.

*Με στοιχεία από cnn.com | Αρχική Φωτό: ΗΒΟ

Headlines