Γράφει ο Πέτρος Ιωαννίδης

Είναι 18 Οκτωβρίου 1981, Νομός Φλώρινας. Μια οικογένεια σε ένα FIAΤ Mirafiori μαζί με δεκάδες άλλα αυτοκίνητα συμμετέχει στους πανηγυρισμούς για τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ο πεντάχρονος γιος κρατάει την πλαστική σημαία, μέχρι που συνειδητοποιεί ότι την πήρε ο αέρας. Δεν πειράζει, είναι άλλωστε νύχτα μεγάλης χαράς που στο μυαλό του παιδιού μεταφράζεται ως η νίκη του καλού.

Τους μήνες/χρόνια που έρχονται βλέπει τον πατέρα του να εξηγεί με χαρά στους αγρότες-πελάτες του φαρμακείου, ότι πλέον τα φάρμακά τους είναι πολύ πιο φθηνά γιατί συμμετέχει και το κράτος στο κόστος, ενώ τα απογεύματα περιοδεύει με τη μητέρα του στα γύρω χωριά, όπου σε συγκεντρώσεις γυναικών ακούει για τη σημαντικότητα του τεστ ΠΑΠ, τη θέσπιση της ισότητας, τα δικαιώματα των γυναικών.

Στην τηλεόραση παρακολουθεί μαζί με τους γονείς του ειδήσεις όπου μεταξύ των άλλων, κάθε μέρα σχεδόν ενημερώνουν για το τι γίνεται με τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, βλέπει Βουλή και την εκπομπή «Με ανοιχτά χαρτιά». Τα βράδια στις ταβέρνες ακούει πολιτικές συζητήσεις. Μόνο πολιτικές συζητήσεις. Είναι ακόμα η εποχή που τα παιδιά ακολουθούν τους γονείς με τους φίλους τους και όχι οι γονείς τα παιδιά τους. Είναι η εποχή που όλοι ακόμα παθιάζονται με την πολιτική, μάλλον γιατί δεν έχουν χορτάσει από Δημοκρατία.

Ακούει για τους πυραύλους Πέρσινγκ, Κρουζ και τους SS-20 ενώ διαδηλώνει – πάντα – μαζί με τους γονείς του κατά των πυρηνικών όπλων. Στα «ΝΕΑ» και στην «Ελευθεροτυπία» διαβάζει για την Πρωτοβουλία των 6 για την Ειρήνη, για τη δημιουργία του ΕΣΥ, για τους μη προνομιούχους και άλλα σημαντικά, αλλά για να είναι ειλικρινής προτιμά τις γελοιογραφίες στο «Ποντίκι». Γνωρίζει για τον Μιτεράν, τον Φελίπε Γκονζάλες, τον Μπετίνο Κράξι. Στο ποδόσφαιρο υποστηρίζει τις εθνικές ομάδες των δικών τους χωρών. Θυμώνει με τη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε και έτσι επιβεβαιώνει μέσα του, ότι είναι με τη μεριά των καλών.

Τον στέλνουν στη ΝΕΛΕ (Νομαρχιακή Επιτροπή Λαϊκής Επιμόρφωσης) για να μάθει μουσική, αλλά είναι σκράπας και τα παρατάει. Θέλει να πάει κατηχητικό γιατί πηγαίνουν και οι φίλοι του, αλλά οι γονείς του, τον αποτρέπουν. Ακόμα τους ευχαριστεί για αυτό, μην ξεχνάμε ότι ζούσαν στην περιοχή του Καντιώτη. Βλέπει το «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι», ακούει στο αμάξι τις κασέτες του Χάρρυ Κλυνν και στα σπίτια των φίλων του που έχουν βίντεο, Ράμπο, καράτε και Στάθη Ψάλτη.

Οταν δεν παίζει με τα άλλα παιδιά, εκτός από Μπλεκ, διαβάζει βιβλία – ψιλο-υποχρεωτικά. Του αρέσουν οι Μυστικοί Εφτά και τα Πέντε Λαγωνικά, αλλά προτιμά το Τρύπιο Βουνό, ένα βιβλίο για ένα παιδάκι στη Θεσσαλονίκη που ο πατέρας του ήταν εξορία. Λίγο πιο μεγάλος θα διαβάζει όλα τα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου και ήρωάς του θα γίνει ο Αλέξανδρος Παναγούλης μετά το «Ενας Αντρας» της Οριάνας Φαλάτσι. Οι σχολικές γιορτές για το Πολυτεχνείο είναι οι αγαπημένες του και συμμετέχει πάντα με πάθος σε αυτές. Μπερδεύεται βέβαια λίγο με τα επεισόδια στις πορείες, δεν καταλαβαίνει τι και γιατί συμβαίνει.

Σιγά-σιγά στις ταβέρνες οι μεγάλοι τσακώνονται. Ο κύριος Σάββας παραιτείται από το ΠΑΣΟΚ, το κατηγορεί για δεξιά στροφή και πάει στο ΕΣΚ του Γεράσιμου Αρσένη. Η «Ελευθεροτυπία» γράφει για σκάνδαλα και για τον Κοσκωτά. Στη Ρουμανία γίνεται επανάσταση. Τα μεσημέρια μετά το σχολείο όταν επιστρέφει ο μπαμπάς από τη δουλειά βλέπουν Ειδικό Δικαστήριο και Κανάλι 29. Αθώος και ανακουφίζονται όλοι. Το ήξεραν άλλωστε ότι δεν μπορεί να είναι ένοχος. Κάποια μέρα πέφτει στα χέρια του ένα βιβλίο με λόγους του Ανδρέα στο οποίο εκθειάζει τον Τσαουσέσκου σε μια επίσκεψή του στο Βουκουρέστι. Πάλι μπέρδεμα, πάλι απορίες. Πρώτη ενηλικίωση.

Ο Πέτρος Ιωαννίδης είναι πολιτικός αναλυτής

Premium Έκδοση Τα Νέα

Headlines