Δώδεκα νεκροί ήδη. Έξι από αυτούς παιδιά. Μία έγκυος.

Αυτή τη φορά όχι κάπου στο Αιγαίο, ούτε κοντά στην Κρήτη ή την Πύλο.

Ούτε στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα.

Αλλά στη Μάγχη.

Εκεί όπου τα τελευταία χρόνια και ιδίως φέτος έχει αυξηθεί ο αριθμός των ανθρώπων που προσπαθούν να περάσουν στην Μεγάλη Βρετανία πιστεύοντας ότι εκεί η αίτησή τους για άσυλο θα αντιμετωπιστεί θετικά.

Παλαιότερα περνούσαν μέσα από το τούνελ, συνήθως κρυμμένοι σε φορτηγά. Ή σε κοντέινερ, με κίνδυνο να πεθάνουν από ασφυξία.

Όμως, τα μέτρα ασφαλείας τους εντόπιζαν, οπότε προτιμούν ως εναλλακτική τη μεταφορά με διάφορες βάρκες που βαρυφορτωμένες ανθρώπους περνούν τη Μάγχη.

Όμως, κάποιες φορές οι βάρκες που διαλέγουν βουλιάζουν. Και τότε μετράμε ζωές χαμένες.

Όλα αυτά γιατί ούτε στη Βρετανία ούτε στην Ευρώπη μπορεί κάποιος να φτάσει με ασφάλεια και να ζητήσει άσυλο. Ο μόνος τρόπος να φτάσει είναι «παράνομα», δηλαδή με ακραίο κίνδυνο για τη ζωή του.

Και αυτό γιατί σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην Μεγάλη Βρετανία για χρόνια οι κυβερνήσεις επένδυσαν ιδιαίτερα σε λογικές «κλειστών συνόρων» και στους «φραγμούς» κάθε λογής στη μετανάστευση. Με αποτέλεσμα απλώς τα περάσματα να γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα. Ελπίζοντας ενδόμυχα ότι όσο περισσότεροι κινδυνεύσουν και πνιγούν ίσως και να σταματήσουν να έρχονται.

Και όλα αυτά όχι γιατί αυτές οι χώρες είχαν πρόβλημα και κινδύνευαν να «πνιγούν» στους μετανάστες.

Στην πραγματικότητα, τόσο η Ευρώπη όσο και η Μεγάλη Βρετανία εξακολουθούν να έχουν ανάγκη από ανθρώπους για να αντιμετωπίσουν τη γήρανση του πληθυσμού.

Γι’ αυτό και υπάρχει πάντα η συζήτηση για «ειδικές συμφωνίες» για να έρθουν μετανάστες (με χειρότερους όρους φυσικά από τους γηγενείς εργαζομένους).

Όμως, την ίδια στιγμή υπάρχει και η ακροδεξιά που γνωρίζει πολύ καλά πώς να «κατασκευάζει» εχθρούς» και να στοχοποιεί τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

Δείτε για παράδειγμα τη Γερμανία. Εάν ανεβαίνει η Ακροδεξιά στη Γερμανία, ιδίως στην πρώην Ανατολική Γερμανία δεν είναι γιατί οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους από τους μετανάστες.

Οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους από την αποβιομηχάνιση, την άνοδο του κόστους ενέργειας και τις αποφάσεις για την Πράσινη Μετάβαση.

Αυτό που χρειάζονται είναι νέες καλά πληρωμένες θέσεις εργασίας σε άλλους κλάδους, επανεκπαίδευση και πολιτικές που να μην οδηγούν περιοχές ολόκληρες στη μαζική ανεργία.

Η Ακροδεξιά το εκμεταλλεύεται αυτό προτείνοντας σαν εύκολο στόχο τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, παρότι προφανώς δεν βρίσκονται στην καρδιά του προβλήματος.

Όταν η Ακροδεξιά ενισχύεται, τότε περνάει και τη δική της ατζέντα. Και οι κυβερνήσεις αντί για πολιτικές που δημιουργούν θέσεις εργασίας για όλους, προτιμούν να υπόσχονται φράχτες και κλειστά σύνορα και καλύτερη «θαλάσσια αστυνόμευση».

Μόνο που οι ανάγκες των ανθρώπων δεν γνωρίζουν σύνορα.

Και πάντα θα αναζητούν τρόπο να περάσουν απέναντι.

Ρισκάροντας, με την ελπίδα ότι δεν θα είναι μία από τις φορές που η προσπάθεια για μια μοίρα στον ήλιο θα καταλήξει στο θάνατο.

Και αυτό είναι βέβαιο. Σχεδόν βέβαιο είναι ότι και αυτή τη φορά θα ακουστούν διάφορα ανθρωπιστικά και θα χυθούν και τα απαραίτητα κροκοδείλια δάκρυα, αλλά, δυστυχώς, αύριο πάλι θα έχουμε τις ίδιες προτεραιότητες. Άλλη μια θυσία στο βωμό της υποκρισίας.

Και άνθρωποι τελικά θα συνεχίσουν να πνίγονται.

Ενώ το μόνο που ήθελαν ήταν μια καινούρια πατρίδα και τη δυνατότητα να φτιάξουν τη ζωή τους.

Κοντολογίς το πιο απλό και αυτονόητο ανθρώπινο δικαίωμα.

Headlines