Κλιματική κρίση: Πόσο απέχει ο πλανήτης από το σημείο τήξης

Η κλιματική κρίση επηρεάζει όλο και περισσότερο την θερμοκρασία προκαλώντας το φαινόμενο της σταδιακής υπερθέρμανσης του πλανήτη. Τα είκοσι τελευταία χρόνια, οι επιστήμονες έχουν κρούσει πολλάκις τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την αύξηση της θερμοκρασίας, η οποία προκαλείται από τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και μπορεί να ωθήσει γρηγορότερα προς την κατάρρευση.

Παρόλα αυτά, σύμφωνα με ανάλυση των New York Times, τα συστήματα αυτά είναι τόσο τεράστια που μπορούν να παραμείνουν κάπως σε ισορροπία ακόμη και όταν οι θερμοκρασίες αυξάνονται. Αλλά μόνο μέχρι ενός σημείου. Όταν θερμανθεί ο πλανήτης πέρα από ορισμένα επίπεδα, αυτή η ισορροπία μπορεί να χαθεί. Σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο, οι επιπτώσεις θα είναι σαρωτικές και δύσκολα αναστρέψιμες. Παρακάτω θα δείτε μερικές από τις επιπτώσεις:

Μαζικός θάνατος των κοραλλιογενών υφάλων

Η λεύκανση των κοραλλιών δεν είναι απαραίτητα κακή. Η υπερβολική θερμότητα στο νερό αναγκάζει τα κοράλλια να αποβάλλουν τη συμβιωτική άλγη που ζει μέσα στους ιστούς τους. Εάν οι συνθήκες βελτιωθούν, μπορούν να επιβιώσουν από αυτή τη λεύκανση.

Με τον καιρό, οι ύφαλοι αυτοί μπορούν να ανακάμψουν. Καθώς ο κόσμος θερμαίνεται, όμως, η περιστασιακή λεύκανση μετατρέπεται σε τακτική λεύκανση. Η ήπια λεύκανση γίνεται σοβαρή λεύκανση.

Οι τελευταίες προβλέψεις των επιστημόνων είναι δυσοίωνες. Ακόμη και αν η ανθρωπότητα κινηθεί γρήγορα για να περιορίσει την υπερθέρμανση του πλανήτη, το 70-90% των σημερινών κοραλλιών που χτίζουν υφάλους θα μπορούσε να πεθάνει τις επόμενες δεκαετίες.Ένας ύφαλος μπορεί να φαίνεται υγιής μέχρι τα κοράλλια του να αρχίσουν να λευκαίνουν και να πεθαίνουν.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τα κοράλλια που δημιουργούν υφάλους θα εξαφανιστούν. Τα πιο ανθεκτικά μπορεί να επιβιώσουν σε θύλακες. Αλλά τα ζωντανά οικοσυστήματα που υποστηρίζουν αυτά τα πλάσματα θα είναι αγνώριστα. Δεν υπάρχει ανάκαμψη σύντομα, ούτε στα μέρη όπου ζουν σήμερα τα κοράλλια, ούτε σε οποιαδήποτε κλίμακα.

Πότε μπορεί να συμβεί: Θα μπορούσε να έχει ήδη ξεκινήσει.

Απότομη απόψυξη του μόνιμου πάγου

Στο έδαφος κάτω από τα ψυχρά μέρη του πλανήτη, τα συσσωρευμένα υπολείμματα φυτών και ζώων που έχουν πεθάνει εδώ και καιρό περιέχουν πολύ άνθρακα, περίπου διπλάσια ποσότητα από αυτή που υπάρχει σήμερα στην ατμόσφαιρα. Καθώς η θερμότητα, οι πυρκαγιές και οι βροχές ξεπαγώνουν και αποσταθεροποιούν το παγωμένο έδαφος, τα μικρόβια πιάνουν δουλειά, μετατρέποντας αυτόν τον άνθρακα σε διοξείδιο του άνθρακα και μεθάνιο. Αυτά τα αέρια του θερμοκηπίου επιδεινώνουν τη ζέστη, τη φωτιά και τη βροχή, γεγονός που εντείνει την απόψυξη.

Όπως πολλές από αυτές τις τεράστιες, αυτοτροφοδοτούμενες αλλαγές στο κλίμα μας, η απόψυξη του μόνιμου πάγου είναι περίπλοκο να προβλεφθεί. Μεγάλες εκτάσεις έχουν ήδη ξεπαγώσει, στον Δυτικό Καναδά, στην Αλάσκα, στη Σιβηρία. Αλλά πόσο γρήγορα μπορεί να ξεπαγώσει η υπόλοιπη περιοχή, πόσο αυτό θα προσθέσει στην υπερθέρμανση του πλανήτη, πόσος από τον άνθρακα μπορεί να παραμείνει παγιδευμένος εκεί κάτω, επειδή η απόψυξη προκαλεί την ανάπτυξη νέας βλάστησης πάνω του – όλα αυτά είναι δύσκολο να προσδιοριστούν.

«Επειδή αυτά τα πράγματα είναι πολύ αβέβαια, υπάρχει μια προκατάληψη προς την κατεύθυνση να μη μιλάμε γι’ αυτό ή να απορρίπτουμε την πιθανότητα, ακόμη και», δήλωσε ο Tapio Schneider, κλιματολόγος στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας. «Αυτό, νομίζω, είναι λάθος», είπε. «Εξακολουθεί να είναι σημαντικό να διερευνούμε τους κινδύνους, ακόμη και αν η πιθανότητα εμφάνισης στο εγγύς μέλλον είναι σχετικά μικρή».

Πότε μπορεί να συμβεί: Η χρονική στιγμή θα διαφέρει από τόπο σε τόπο. Οι επιπτώσεις στην υπερθέρμανση του πλανήτη θα μπορούσαν να συσσωρευτούν σε διάστημα ενός αιώνα ή και περισσότερο.

Κατάρρευση των πάγων της Γροιλανδίας

Τα κολοσσιαία στρώματα πάγου που καλύπτουν τους πόλους της Γης δεν λιώνουν με τον τρόπο που λιώνει ένα παγάκι. Λόγω του μεγέθους και της γεωμετρικής πολυπλοκότητάς τους, μια σειρά παραγόντων διαμορφώνουν το πόσο γρήγορα οι πάγοι χάνουν τον όγκο τους και προσθέτουν στην άνοδο της στάθμης των ωκεανών.

Μεταξύ αυτών των παραγόντων, οι επιστήμονες ανησυχούν ιδιαίτερα για εκείνους που θα μπορούσαν να αρχίσουν να τρέφονται από μόνοι τους, προκαλώντας την επιτάχυνση του λιωσίματος με τρόπο που θα ήταν πολύ δύσκολο να σταματήσει.

Στη Γροιλανδία, το θέμα είναι το υψόμετρο. Καθώς η επιφάνεια του πάγου χάνει ύψος, όλο και μεγαλύτερο μέρος του βρίσκεται σε μεγαλύτερο υψόμετρο, εκτεθειμένο στον θερμότερο αέρα. Αυτό τον κάνει να λιώνει ακόμη πιο γρήγορα.

Οι επιστήμονες γνωρίζουν, από γεωλογικά στοιχεία, ότι μεγάλα τμήματα της Γροιλανδίας δεν είχαν πάγο στο παρελθόν. Γνωρίζουν επίσης ότι οι συνέπειες ενός άλλου μεγάλου λιωσίματος θα μπορούσαν να αντηχήσουν παγκοσμίως, επηρεάζοντας τα ωκεάνια ρεύματα και τις βροχοπτώσεις μέχρι τις τροπικές περιοχές και πέρα από αυτές.

Πότε μπορεί να συμβεί: Το μη αναστρέψιμο λιώσιμο θα μπορούσε να ξεκινήσει αυτόν τον αιώνα και να εξελιχθεί σε εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες χρόνια.

Διάσπαση των πάγων της Δυτικής Ανταρκτικής

Στην άλλη άκρη του κόσμου από τη Γροιλανδία, οι πάγοι της δυτικής Ανταρκτικής απειλούνται λιγότερο από τον θερμό αέρα παρά από το θερμό νερό.

Πολλοί παγετώνες της Δυτικής Ανταρκτικής εκβάλλουν στη θάλασσα, πράγμα που σημαίνει ότι η κάτω πλευρά τους είναι εκτεθειμένη σε συνεχή κολύμβηση από τα ωκεάνια ρεύματα. Καθώς τα νερά θερμαίνονται, αυτές οι πλωτές παγοκρηπίδες λιώνουν και αποδυναμώνονται από κάτω, ιδίως εκεί όπου βρίσκονται στον πυθμένα της θάλασσας. Όπως ένας χορευτής που κρατάει μια δύσκολη πόζα, η παγοκρηπίδα αρχίζει να χάνει τα πατήματά της. Με λιγότερους πλωτούς πάγους να την συγκρατούν, περισσότερος πάγος από το εσωτερικό της ηπείρου θα γλιστρούσε στον ωκεανό. Τελικά, ο πάγος στην άκρη του νερού μπορεί να μην μπορεί να υποστηρίξει το βάρος του και να σπάσει σε κομμάτια.

Το στρώμα πάγου της Δυτικής Ανταρκτικής έχει πιθανότατα καταρρεύσει και στο παρελθόν, στο βαθύ παρελθόν της Γης. Το πόσο κοντά βρίσκεται ο σημερινός πάγος στο να υποστεί την ίδια μοίρα είναι κάτι που οι επιστήμονες προσπαθούν ακόμη να καταλάβουν.

«Αν σκεφτείτε το μέλλον των ακτογραμμών του κόσμου, το 50% της ιστορίας θα είναι το λιώσιμο της Ανταρκτικής», δήλωσε ο David Holland, επιστήμονας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης που μελετά τις πολικές περιοχές. Και όμως, είπε, όσον αφορά την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι πάγοι της ηπείρου μπορεί να διαλυθούν, «βρισκόμαστε στη μέρα μηδέν».

Πότε μπορεί να συμβεί: Όπως και στη Γροιλανδία, το στρώμα πάγου θα μπορούσε να αρχίσει να υποχωρεί ανεπιστρεπτί σε αυτόν τον αιώνα.

Ξαφνική μετατόπιση των μουσώνων της Δυτικής Αφρικής

Πριν από περίπου 15.000 χρόνια, η Σαχάρα άρχισε να πρασινίζει. Ξεκίνησε όταν μικρές μετατοπίσεις στην τροχιά της Γης προκάλεσαν στη Βόρεια Αφρική να είναι πιο ηλιόλουστη κάθε καλοκαίρι. Αυτό ζέστανε τη γη, προκαλώντας την αλλαγή των ανέμων και την προσέλκυση περισσότερου υγρού αέρα από τον Ατλαντικό. Η υγρασία έπεσε ως βροχή των μουσώνων, η οποία τροφοδότησε τα χόρτα και γέμισε λίμνες, μερικές τόσο μεγάλες όσο η Κασπία Θάλασσα.

Οι επιστήμονες άρχισαν να αντιλαμβάνονται, ότι η Σαχάρα άλλαξε αρκετές φορές με την πάροδο των αιώνων μεταξύ ξηρής και υγρής, μεταξύ άγονης και εύκρατης. Είναι λιγότερο σίγουροι για το πώς, και αν, οι μουσώνες της Δυτικής Αφρικής μπορεί να μετατοπιστούν ή να ενταθούν ως απάντηση στη σημερινή αύξηση της θερμοκρασίας. (Παρά το όνομά του, ο μουσώνας της περιοχής εξαπολύει βροχή και σε τμήματα της Ανατολικής Αφρικής). Ό,τι κι αν συμβεί θα έχει τεράστια σημασία για μια περιοχή του κόσμου όπου η διατροφή και τα μέσα διαβίωσης πολλών ανθρώπων εξαρτώνται από τον ουρανό.

Πότε μπορεί να συμβεί: Δύσκολο να προβλεφθεί.

Απώλεια των τροπικών δασών του Αμαζονίου

Εκτός του ότι φιλοξενεί εκατοντάδες κοινότητες ιθαγενών, εκατομμύρια είδη ζώων και φυτών και 400 δισεκατομμύρια δέντρα- εκτός του ότι περιέχει αμέτρητους αριθμούς άλλων έμβιων όντων που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί, ονομαστεί και περιγραφεί- και εκτός του ότι αποθηκεύει άφθονο άνθρακα που διαφορετικά θα μπορούσε να θερμαίνει τον πλανήτη, το τροπικό δάσος του Αμαζονίου παίζει και έναν άλλο μεγάλο ρόλο.

Είναι μια ζωντανή, αναδευόμενη, αναπνέουσα μηχανή του καιρού. Οι συνδυασμένες εκπνοές όλων αυτών των δέντρων δημιουργούν σύννεφα γεμάτα υγρασία. Όταν αυτή η υγρασία πέφτει, βοηθά να διατηρηθεί η περιοχή πλούσια και δασώδης.

Τώρα, όμως, οι κτηνοτρόφοι και οι αγρότες αποψιλώνουν τα δέντρα και η υπερθέρμανση του πλανήτη επιδεινώνει τις πυρκαγιές και τις ξηρασίες. Οι επιστήμονες ανησυχούν ότι μόλις εξαφανιστεί πολύ περισσότερο από το δάσος, αυτή η μηχανή της βροχής θα μπορούσε να καταρρεύσει, προκαλώντας το υπόλοιπο δάσος να μαραθεί και να υποβαθμιστεί σε χορταριασμένη σαβάνα.

Μέχρι το 2050, το ήμισυ του σημερινού δάσους του Αμαζονίου θα μπορούσε να κινδυνεύει να υποστεί αυτού του είδους την υποβάθμιση, εκτιμούν πρόσφατα οι ερευνητές.

Πότε μπορεί να συμβεί: Θα εξαρτηθεί από το πόσο γρήγορα θα καθαριστεί και προστατευτεί το εναπομείναν δάσος.

Διακοπή των ατλαντικών ρευμάτων

Σαρώνοντας τον Ατλαντικό Ωκεανό, από τις δυτικές ακτές της Αφρικής, γύρω από την Καραϊβική και προς την Ευρώπη πριν κατευθυνθεί ξανά προς τα κάτω, ένας κολοσσιαίος βρόχος θαλασσινού νερού καθορίζει τις θερμοκρασίες και τις βροχοπτώσεις για ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη. Το αλμυρότερο, πυκνότερο νερό βυθίζεται στα βάθη του ωκεανού, ενώ το πιο φρέσκο, ελαφρύτερο νερό ανεβαίνει, διατηρώντας αυτόν τον ιμάντα μεταφοράς σε κίνηση.

Τώρα, όμως, το λιώσιμο των πάγων της Γροιλανδίας διαταράσσει αυτή την ισορροπία, διοχετεύοντας στον Βόρειο Ατλαντικό νέες τεράστιες ροές γλυκού νερού. Οι επιστήμονες φοβούνται ότι αν ο κινητήρας επιβραδυνθεί πολύ, θα μπορούσε να σταματήσει, ανατρέποντας τα καιρικά φαινόμενα για δισεκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη και τους τροπικούς.

Οι επιστήμονες έχουν ήδη δει σημάδια επιβράδυνσης αυτών των ρευμάτων, τα οποία έχουν ένα δυσκίνητο όνομα: Μεσημβρινή Ανατρεπτική Κυκλοφορία του Ατλαντικού ή AMOC. Το δύσκολο είναι να προβλέψουμε πότε η επιβράδυνση μπορεί να μετατραπεί σε διακοπή.«Προς το παρόν, τα δεδομένα και τα αρχεία μας είναι πολύ περιορισμένα», δήλωσε ο Niklas Boers, κλιματολόγος στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου και στο Ινστιτούτο Potsdam για την έρευνα των κλιματικών επιπτώσεων.

«Ήδη, όμως, γνωρίζουμε αρκετά ώστε να είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα», δήλωσε ο Δρ Boers. «Με κάθε γραμμάριο πρόσθετου CO2 στην ατμόσφαιρα, αυξάνουμε την πιθανότητα εκδήλωσης γεγονότων ανατροπής», είπε. «Όσο περισσότερο περιμένουμε» για να μειώσουμε τις εκπομπές, είπε, “τόσο πιο μακριά πάμε σε επικίνδυνο έδαφος”.

Πότε μπορεί να συμβεί: Πολύ δύσκολο να προβλεφθεί.