Η παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος» του Δημήτρη Καραντζά είναι πιο goth από όσο νομίζεις

Πρώτη ημέρα του Σεπτεμβρίου, αλλά το mood όλων είναι ακόμα φουλ καλοκαιρινό. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι γεμάτη με κόσμο – τουρίστες, νέα παιδιά και ζευγάρια που κάνουν τις βόλτες, street artists παίζουν μουσική στο πλακόστρωτο και καλοντυμένοι άνθρωποι ανηφορίζουν τον δρόμο με αργά και ήρεμα βήματα. Οι τελευταίοι είναι αυτοί που δεν θα διασχίσουν για πολύ ακόμα την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, καθώς μερικά μέτρα πιο κάτω θα στρίψουν δεξιά για να ανέβουν τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο Ηρώδειο.

Ένα Ηρώδειο που το βράδυ της Κυριακής ήταν έτοιμο να υποδεχτεί το νέο σκηνοθετικό εγχείρημα του Δημήτρη Καραντζά: την τραγωδία του Ευριπίδη «Ηρακλής Μαινόμενος». Όπως ήταν αναμενόμενο η παράσταση ήταν sold out (έτσι άκουσα τουλάχιστον) και υπήρχαν τρεις σοβαροί λόγοι για αυτό:
1. ο 37χρονος σκηνοθέτης, οποίος θεωρείται ένας από τους πλέον ταλαντούχους της γενιάς του.
2. το εντυπωσιακό καστ της παράστασης και πάνω από όλους ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, που μαζί με τον Καραντζά έμοιαζαν με θεατρική dream team.
3. το ίδιο το έργο, μια «υποτιμημένη» τραγωδία του Ευριπίδη, που δεν βρίσκει πολύ συχνά τον δρόμο για το σανίδι.

Λίγα λόγια για το έργο

Ο Ευριπίδης τοποθετεί το έργο στη Θήβα, που βρίσκεται σε καθεστώς τυραννίας από τον Λύκο, καθώς ο Ηρακλής έφυγε για τον τελευταίο του άθλο. Ο πατέρας, η σύζυγος και τα παιδιά του Ηρακλή είναι εξόριστοι και μελλοθάνατοι, χωρίς να έχουν καμία ελπίδα. Ωστόσο ο Ηρακλής καταφέρνει να επιστρέψει από τον Άδη, δολοφονεί τον τύραννο Λύκο και όλα δείχνουν ότι το τέλος τους θα είναι αίσιο. Αλλά η βούληση των Θεών είναι διαφορετική και η τιμωρία τους φρικιαστική: η Λύσσα με τη μανία της τρελαίνει τον Ηρακλή, ο οποίος βάφει τα χέρια του με το αίμα της γυναίκας και των παιδιών του,

Ένας goth «Ηρακλής Μαινόμενος»

Το έργο του Ευριπίδη είναι από τη φύση του σκοτεινό, ωστόσο ο Δημήτρης Καρατζάς του προσέδωσε μια πιο goth ατμόσφαιρα. Για να το πετύχει αυτό συνδυάστηκαν διάφοροι παράγοντες: οι μαυροντυμένοι ήρωες της τραγωδίας, τα πηχτά φώτα που «αχνοφαίνονταν» μέσα στο αρχαίο θέατρο, το τετράγωνο δωμάτιο με τις μαύρες κουρτίνες πάνω στη σκηνή που δεν μπορούσες να μην του ρίχνεις συχνά-πυκνά γρήγορες ματιές και είχε τον ρόλο του παλατιού, η live εκτέλεση της ambient rock μουσικής του Φώτη Σιώτα (πότε με κιθάρα πότε με ηλεκτρικό βιολί), μα πάνω από όλα το φυσικό «σκηνικό» του Ηρωδείου με τις σκιές στα τοίχοι του να μοιάζουν απειλητικές, εφιαλτικές, τρομερές.

Ο Δημήτρης Καρατζάς σκηνοθέτησε αριστοτεχνικά την τραγωδία του Ευριπίδη. Παρά το αργό τέμπο της υπόθεσης, η παράσταση δεν έκανε «κοιλιά» στα περίπου 100 λεπτά που διήρκησε. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδη αναμενόμενα πολύ καλός και τραγικός ως Ηρακλής, ο χορός κρατούσε τον ρυθμό και έδινε την ένταση όποτε χρειαζόταν, ωστόσο οι γυναίκες της παράστασης ήταν αυτές που έκλεψαν την παράσταση.

Εντυπωσιακή η Στεφανία Γουλιώτη ως Μεγάρα, μια ήρεμη δύναμη, με μέτρο και με σταθερή φωνή σε κρατούσε καθηλωμένο σε κάθε της κίνηση. Ενώ, προσωπικά, λάτρεψα το σύντομο και συνάμα εκρηκτικό πέρασμα από τις Ηρώ Μπέζου και Άννα Καλαϊτζίδου – ως Ίρις και Λύσσα αντίστοιχα. Η ταυτόχρονη παρουσία τους πάνω στη σκηνή ήταν τόσο συντονισμένη, σαν ένα μικρό, θυελλώδες, χορευτικό.

Τι μου έλειψε; Θα ήθελα περισσότερη «τρομοκρατία» από τον Αινεία Τσαμάτη ως Λύκο, περισσότερη προσωπικότητα από τον Νίκο Μήλια ως Θησέα και λιγότερη υπερβολή από τον Γιώργο Γάλλο ως  Αμφιτρύων.

* Η παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος» συνεχίζει την περιοδεία της έως τις 13 Σεπτεμβρίου. Για περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια μπείτε εδώ.