Όλοι μας θυμόμαστε μία εποχή που δεν θέλαμε να πάμε σχολείο. Σε κάποιους αυτό διαρκεί μερικές ημέρες, σε άλλους μερικές βδομάδες και μετά αρχίζει το πρόβλημα: όταν το παιδί έχει οξεία άρνηση που μπορεί να κρατήσει μέχρι και 1-1,5 μήνα ή χρόνια που μπορεί να το ταλαιπωρήσει ολόκληρη τη σχολική χρονιά.

Αλλά ας το δούμε λίγο από την αρχή. Η επιστροφή στα θρανία περνάει από μία μεταβατική περίοδο καθότι προηγείται ένα χαλαρό καλοκαίρι που κανένας κανόνας δεν εφαρμόζεται, όπως και η ρουτίνα που πρέπει να στηθεί εξαρχής. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό για όλους, ανεξαρτήτου ηλικίας που επιστρέφουμε στην κανονικότητα.

Το ζήτημα είναι ότι στην περίπτωση των παιδιών όπου το συναίσθημα είναι πιο διογκωμένο και αμφίρροπο, μπορεί να το δυσκολέψει παραπάνω από ό,τι χρειάζεται και εκεί μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς.

Μην ξεχνάμε άλλωστε την επίδραση των αλλαγών στα παιδιά, είτε πηγαίνοντας πρώτη φορά σχολείο, είτε αλλάζοντας σχολείο, είτε ακόμα αλλάζοντας σχολική βαθμίδα. Το νέο περιβάλλον, οι απαιτήσεις των καθηγητών και των γονιών μπορούν να αγχώσουν αρνητικά ένα παιδί που μπορεί να αργήσει να αποδεχτεί τη νέα του μαθητική ρουτίνα.

Σε κάθε περίπτωση το κάθε παιδί είναι μοναδικό και οι γενικές κατευθύνσεις που μπορείτε να βρείτε διαβάζοντας σχετική αρθρογραφία θα σας δώσουν κάποιες βασικές συμβουλές για το πως να κινηθείτε. Αν το πρόβλημα δείχνει να γίνεται χρόνιο, μην αμελήσετε να το πάτε σε κάποιον ειδικό.

Αυτό που χρειάζεται σίγουρα σε αυτή τη μετάβαση είναι να αισθάνεται ασφαλές μέσα στο σπίτι του. Καταλλητικός παράγοντας είναι οι σχέσεις σας μαζί του που σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο υποστηρικτικές, όπως και οι σχέσεις όλων των μελών της οικογένειας που επηρεάζουν το γενικότερο κλίμα. Το παιδί αν αισθάνεται ότι μπορεί να μοιραστεί όλους τους προβληματισμούς του από το σχολείο, τότε η προσαρμογή θα γίνει πολύ πιο εύκολα και γρήγορα.

Είναι σημαντικό να μπορείτε να διακρίνετε αν η άρνηση που έχει είναι προϊόν φοβίας ή απλής δικής του ανησυχίας ή ακόμα και πλήξης για το νέο περιβάλλον. Σε περίπτωση που το παιδί φοβάται θα πρέπει να εντοπιστεί η πηγή. Πολλές φορές αυτός ο φόβος εκφράζεται ψυχοσωματικά ως κοιλιακός πόνος, ζάλη, μέχρι και κρίση πανικού.

Οπότε, ξεκινάει η αναζήτηση της αιτίας: Έχει να κάνει με συμπεριφορά από κάποιο συγκεκριμένο άτομο από το σχολείο (είτε μαθητή ή ακόμα και δάσκαλο); Όταν το παιδί δεν πάει σχολείο, προτιμάει να μένει μόνο στο σπίτι; Το μπούλινγκ δυστυχώς είναι συχνό φαινόμενο στα σχολεία και θέλει μεγάλη προσοχή από δασκάλους, σχολικούς ψυχολόγους και γονείς.

Η ψυχολογική και σωματική κακοποίηση θα πρέπει να εντοπισθεί στην αρχή πριν γίνει επικίνδυνη για την υγεία του παιδιού.

Για αυτό μιλήστε ανοιχτά μαζί του και με πολλή κατανόηση και υπομονή βρείτε την πηγή του φόβου.

Οι δυσκολίες όμως δεν έχουν να κάνουν μόνο με τέτοιου είδους φόβους.

Ένας μαθητής μπορεί να ανησυχεί υπέρ του δέοντος για τις επιδόσεις του και τα διαγωνίσματα. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να κατανοήσει με τη βοήθειά σας ότι το σχολείο δεν είναι συνώνυμο του άγχους και της αριστείας αλλά ένα ταξίδι μάθησης, ανακαλύψεων και νεών φίλων.

Σε αυτό το σημείο, διαπιστώνεται ότι κάποια παιδιά έχουν δυσκολία στο να κάνουν φίλους και να συμμετέχουν σε ομαδικές δραστηριότητες. Σε αυτό θα πρέπει να υπάρχει συνεννόηση και με τους εκπαιδευτικούς, ώστε να μπορέσει να υποστηριχτεί η κοινωνική ενσωμάτωσή τους.

Σε όλα τα παραπάνω ο κοινός παρονομαστής των λύσεων είναι η ανοικτή, χωρίς κριτική διάθεση και υποστηρικτική επικοινωνία με το παιδί. Όταν οι δίαυλοι επικοινωνίας είναι ζωντανοί και ουσιαστικοί, τότε όλες οι δυσκολίες δείχνουν πιο μικρές και προσπελάσιμες.

Γονείς, οπλιστείτε με υπομονή και κατανόηση και όλα και όλοι θα πάρουν τον δρόμο τους.

Headlines