Διάλυση σε πραγματικό χρόνο

Το ρητό λέει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Εάν βέβαια κανείς το παρακάνει με τις επαναλήψεις μπορεί και να δει την επανάληψη σαν reality show ή σαν σενάριο κακής βιντεοταινίας της δεκαετίας του 1980.

Όλα δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδεύει προς μια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, όπου η κατάσταση θα θυμίζει πόλεμο, «όλοι εναντίον όλων». Δυστυχώς όχι πόλεμο επιχειρημάτων, αλλά μάλλον μαξιλαροπόλεμο ή στην καλύτερη τουρτοπόλεμο.

Ένα κόμμα που κάποτε έκανε τη μεγαλύτερη πολιτική έκπληξη των τελευταίων δεκαετιών στην Ευρώπη, που έστω και για λίγο προκάλεσε πραγματικά ρίγη ανησυχίας στις συστημικές δυνάμεις της Ευρώπης, που δοκίμασε, ακόμη και εάν έμεινε στα μισά του δρόμου, μια μεγάλη ρήξη, αυτή τη στιγμή όχι μόνο έχει καταντήσει μια εκλογική και κοινοβουλευτική σκιά του εαυτού του, αλλά αποδιαρθρώνεται σε βαθμό εκμηδενισμού την ώρα ακριβώς που η κυβέρνηση της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει μπει, για πρώτη φορά επί της ουσίας, σε τροχιά κρίσης.

Οποιαδήποτε έννοια συμμαχιών, πολιτικών «γραμμών», στρατηγικών και τακτικών συγκλίσεων έχει καταρρεύσει με αποτέλεσμα ο καθένας, πρώτος και καλύτερος ο άνθρωπος που ξύπνησε μια μέρα και αποφάσισε να γίνει αρχηγός σε ένα κόμμα του οποίου δεν ήταν καν μέλος μέχρι τότε, να θεωρεί ότι μπορεί να πει οτιδήποτε, να κάνει οτιδήποτε, να εξαπολύσει βέλη κριτικής σε οποιαδήποτε κατεύθυνση και συνάμα να δηλώσει έτοιμος να αναλάβει την ηγεσία αυτής της διάλυσης.

Είναι μια κατάσταση μη αντιστρέψιμη, γιατί στην πραγματικότητα η διάλυση έχει πλήρως συντελεστεί, απλώς κάνουν ότι δεν τη βλέπουν. Είναι λίγο πολύ σαν εκείνη την παλιά σειρά κινουμένων σχεδίων στην τηλεόραση όπου το κογιότ στην προσπάθειά του να πιάσει τον Μπιπ-Μπιπ, κατέληγε να γκρεμοτσακίζεται, αφού όμως για λίγα δευτερόλεπτα αιωρούνταν σαν μην είχε συνειδητοποιήσει ακόμη ότι τίποτα δεν τον κρατάει. Κάπως έτσι είναι και στον ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ότι πατάνε στέρεα στα πόδια τους, την ώρα που βρίσκονται στο κενό.

Ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή έχουν ξεκατινιαστεί και γελοιοποιηθεί με κάθε δυνατό τρόπο, ξεκινώντας από τον σουρεαλισμό ο Κασσελάκης να διαγράφει τον Πολάκη γιατί μίλησε άσχημα για τη Λινού, μετά ο Πολάκης να φέρνει στοιχεία για τη Λινού και τότε ο Κασσελάκης να διαγράφει τη Λινού και να αποκαθιστά τον Πολάκη, που όμως το παίζει σκληρός, λες και βλέπουμε σενάριο κακής φαρσοκωμωδίας και δυστυχώς με ατάλαντους ηθοποιούς, χωρίς μέσα σε όλα αυτά να ακούγεται ούτε μία λέξη που να έχει σχέση με το πρόγραμμα, την πολιτική κατάσταση, το όραμα που πρέπει να προταθεί στην κοινωνία, απλώς επιβεβαιώνει ότι αυτός ο χώρος ως πολιτικός χώρος έχει τελειώσει. Πλέον κάνουν μόνο για το Δελφινάριο.

Και όλα αυτά θα μπορούσαμε απλώς να τα παρατηρούμε και ίσως και να διασκεδάζαμε εάν αφορούσε ένα μικρό κόμμα. Μόνο που αφορούν ένα κόμμα που παραμένει τυπικά αξιωματική αντιπολίτευση. Που ακόμη και τώρα εκπροσωπεί εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους. Που δεν εκπροσωπεί μόνο ένα ποσοστό αλλά έναν ολόκληρο χώρο πολιτικών αναφορών, ιδεολογικών αναζητήσεων, προσδοκιών. Που διεκδίκησε να είναι η Αριστερά, με όλη την ιστορική φόρτιση που συνεπάγεται.

Ένα κόμμα που αυτή τη στιγμή αφήνει ένα μεγάλο κενό, συντηρεί μια πολιτική ανισορροπία και «ανωμαλία» με το σύστημα του ενάμιση κόμματος, δημιουργεί πρόβλημα στην πολιτική κοινωνία στερώντας της διεξόδους.

Γιατί εάν συνυπολογίσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ ακόμη και να αναδειχτεί εκ του αποτελέσματος αξιωματική αντιπολίτευση, επίσης είναι ουσιωδώς αποδυναμωμένο και επίσης χωρίς καμία πραγματική πολιτική συζήτηση και συνεισφορά στα μεγάλα ερωτήματα, τότε καταλαβαίνουμε το μέγεθος του προβλήματος.

Διαμορφώνεται ένα τοπίο όπου τόσο ένα σύνολο κοινωνικών εκπροσωπήσεων, που αφορούν τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία (που είναι πιο αριστερόστροφη από τις άλλες ηλικίες), μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης, όσο και ένα σύνολο πραγματικών κοινωνικών αιτημάτων για αναδιανομή εισοδήματος, για ανάπτυξη με αναβάθμιση της εργασίας, για πράσινη μετάβαση με επιμερισμό του κόστους, για δημοκρατία και ανεκτικότητα, αυτή τη στιγμή δεν έχουν ουσιαστική πολιτική εκπροσώπηση. Δηλαδή, δεν υπάρχει ένας ισχυρός πολιτικός πόλος, αντιπολιτευτικός με βάση τους δεδομένους συσχετισμούς, που να τα εκπροσωπεί αυτά τα κοινωνικά στρώματα.

Η φύση απεχθάνεται το κενό. Όμως, το πώς γεμίζει το κενό στην πολιτική δεν είναι ποτέ μια απλή υπόθεση, και ως τέτοια κρύβει κινδύνους. Και στην ελληνική περίπτωση είναι σαφές ότι εάν δεν υπάρξει μια διαδικασία που να ανασυνθέτει όντως μια παράταξη που να εκπροσωπεί αυτά τα στρώματα και να εκφράζει αυτές τις αγωνίες, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα είναι η ακροδεξιά που θα κινηθεί για να καλύψει το κενό. Όπως ακριβώς γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Και τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι κάποιες φορές στη ζωή ο εχθρός του κακού είναι το χειρότερο.

Οι στιγμές που περνούμε μπορεί συχνά να φαντάζουν από κωμικοτραγικές έως γελοίες. Όμως, αυτό δεν αναιρεί ότι ταυτόχρονα είναι και πραγματικά ιστορικές, εάν αναλογιστούμε το τοπίο καταστροφής, την «έρημη χώρα», που διαμορφώνεται στο πολιτικό σκηνικό, εάν δεν υπάρξουν αντίρροπες δυναμικές.

Και όταν είναι ιστορικές οι στιγμές, είναι ιστορικές και οι ευθύνες.

Την επιθεώρηση επιπέδου Δελφινάριο που παρακολουθούμε αν την εξετάσει κανείς από την πλευρά της πληγής που προκαλεί στην Αριστερά είναι πραγματική τραγωδία με την αναγκαία και λυτρωτική, όμως, κάθαρση να μην φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα.

Αν οι πρωταγωνιστές θέλουν να μην εξαϋλωθούν πολιτικά θα πρέπει να επισπεύσουν τη διάρκεια του έργου, συνειδητοποιώντας καταρχάς πού ανήκει ο καθένας, τι πιστεύει και τι εναλλακτικές έχει πλέον, δεδομένου ότι με τα τραγικά λάθη που έγιναν έχουν στενέψει τα περιθώρια για αρκετούς. Τα ρήγματα πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά, το οικοδόμημα ετοιμόρροπο και επαναλαμβάνω ας μην κρυβόμαστε η έλευση Κασσελάκη ήταν απλώς η δόνηση, ο μικρός μετασεισμός, που αποκάλυψε ότι τα θεμέλια έχουν εδώ και καιρό ραγίσει.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, που ποτέ δεν ήταν Αριστερός, και τελικά «δεν μαθαίνει εύκολα» ίσως γιατί, όπως πια είναι σαφές, δεν ασπάζεται τις Αρχές και τις αξίες της Αριστεράς και, όπως επίσης έχει αποδειχτεί, του είναι και εξαιρετικά δύσκολο να αποδεχθεί τα επίσημα όργανα, καταστατικά και συλλογικές αποφάσεις, ίσως να μην πρέπει να χάσει άλλο χρόνο, αλλά να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Η Αριστερά αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να αποτελέσει το όχημα για την επίτευξη του στόχου του, την πραγματική βάση δεν μπορεί να την πείσει.

Θα ήταν ιδανικός αρχηγός ενός νέου σύγχρονου Δημοκρατικού Κόμματος, ένα liberal party για να του είναι οικείοι οι όροι, που θα απευθύνεται από το κέντρο έως και τους κεντροδεξιούς, χώρος που διεκδίκησε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά μετά τις πιέσεις της λαϊκής δεξιάς και της «δεξιάς της Δεξιάς» που είναι ακόμη ισχυρή στη ΝΔ, αναγκάστηκε να απομακρυνθεί από κοντά τους. Έτσι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει στα ίσα τον «αντίπαλο» Μητσοτάκη και να αποδείξει εάν όντως είναι ο μόνος που μπορεί να τον νικήσει, όπως διατείνεται.

Από την πλευρά τους οι «87» που παραμένουν ακέφαλοι, χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό πρόταγμα με το ενοχικό σύνδρομο του μνημονίου, διστακτικοί για το εάν έκαναν τις σωστές μέχρι τώρα επιλογές και αν ορθώς έμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, και κυρίως δειλοί και άτολμοι μοιάζουν πια να μην ξέρουν καν γιατί πολεμούν και τι υπερασπίζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 συνειδητοποιούν ότι είναι πλέον ένα πουκάμισο αδειανό, έχει αποδυναμωθεί και όταν γυρίζουν το κεφάλι πίσω βλέπουν μόνο σκιές.

Ο απο μηχανής θεός που ίσως περιμένουν να εμφανιστεί είναι πάντα ένα εύρημα στην τραγωδία που οδηγεί πιο γρήγορα στο τέλος του μαρτυρίου και στην κάθαρση. Εμφανίζεται όμως μόνο μία φορά και αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι όντως να υπάρχει λύση στο αδιέξοδο και να μπορεί να εγγυηθεί τη λύτρωση.